Είναι και ξεκάθαρο πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες για την πολιτική του επιβίωση στον Ομπάμα. Συνδέοντας ασφαλώς την παραμονή του στη θέση του πρωθυπουργού με την απομείωση του χρέους. Δεν θα κρίνω αν σκέφτεται ορθά ο πρωθυπουργός. Δηλαδή αν μια μείωση χρέους μπορεί να τον διασώσει.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ είναι πως μετά τον Ομπάμα έρχεται λαίλαπα για την Ελλάδα – και όχι μόνο – και αυτό το αντιλαμβάνται πλέον όλο και περισσότεροι… Είτε εκλεγεί η Χίλαρι, είτε εκλεγεί ο Τράμπ. Η ιστορία του Γιώργου Παπανδρέου έχω την αίσθηση πως θα πρέπει να παραδειγματίσει τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα αν κάποιος έλεγε το 2010 και το 2011 πως το δολάριο θα έπρεπε να είχε τυπωμένη την φωτογραφία του Γιώργου, εντούτοις ο τέως πρωθυπουργός δεν κατάφερε να επιβιώσει (πολιτικά) και συγκεκριμένα εξωθεσμικά κέντρα τον έστειλαν να κάνει μόνιμο τουρισμό… Στο δια ταύτα τα κέντρα που κάνουν κουμάντο παγκοσμίως είναι πολύ πιο ισχυρά από τον Ομπάμα και τον κάθε Ομπάμα!!! Και το διακύβευμα είναι συγκεκριμένο…
Το διακύβευμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, δεν είναι άλλο από το μοίρασμα των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε Αιγαίο και Ιόνιο… Κατά την γνώμη μου η κρίση χρέους στην Ελλάδα, που μετατράπηκε σε κοινωνική κρίση, επί της ουσίας είναι ενεργειακή κρίση και βίαια αναδιανομή πλούτου σε διακρατικό επίπεδο και σε ανταγωνισμό οικονομικών συμφερόντων.
Τι θα πάρει η Ελλάδα; Σ’ αυτές τις περιπτώσεις την μερίδα του λέοντας την παίρνουν ιδιώτες και η Ελλάδα θα κληθεί να μοιραστεί με την Τουρκία ότι περισσέψει… Τι θα πάρουν οι Έλληνες; Τίποτα… Φτώχεια, ανέχεια και εθνική κατάθλιψη, για να μην γκρινιάζουν και το κυριότερο για να μην τολμήσουν να αντιδράσουν…
Σύμφωνα με έγκυρα ρεπορτάζ για το «big deal» στο Αιγαίο υπήρχαν προτάσεις από εταιρείες της Γαλλίας, της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Οι δυο πρώτες, όμως «έμειναν απέξω», αφού στην συμφωνία της χαρτοπετσέτας (Γιάλτα), της Ελλάδας της «έλαχε» να ανήκει εις την Δύσιν… Δηλαδή στις ΗΠΑ. Εσχάτως και οι Γερμανοί «ανακάλυψαν» ότι έχουμε πετρέλαια… Άργησαν καμιά εκατοστή χρόνια, αλλά τελικά το πήραν χαμπάρι… Μόνο που τα συγκεκριμένα πετρέλαια ανήκουν αλλού…
Κάπου εκεί στο 2009 με αφορμή τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης είχα πάρει πέντε συνεντεύξεις από καθηγητές πανεπιστημίου του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου της Θράκης, οι οποίοι ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ, μου μίλησαν για τα πετρέλαια του Αιγαίου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα, τον πολυδιαφημισμένο μέχρι τότε αγωγό…
Μου είχαν επισημάνει όλοι τους, πως τα πετρέλαια στο Αιγαίο βρίσκονται σε μεγάλο βάθος με αποτέλεσμα το κόστος εξόρυξης να είναι πολύ υψηλό και να απαιτούνται τεχνολογικά εξελιγμένα γεωτρύπανα. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν η τιμή του πετρελαίου ήταν χαμηλή, η εκμετάλλευση του πετρελαίου στο Αιγαίο ήταν ασύμφορη. Τώρα όμως που έχει ανέβει η παγκόσμια ζήτηση, λόγω και της ραγδαίας ανάπτυξης της Κίνας και της Ινδίας, η τιμή του κυμαίνεται σταθερά σε υψηλό επίπεδα καθιστώντας την άντληση υδρογονανθράκων από μεγάλο βάθος πιο κερδοφόρα από ποτέ.
Μάλιστα σε μεταγενέστερες συζητήσεις, μου είχαν αποκαλύψει πως αποφασίστηκε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στο Αιγαίο να το αντλήσει ένα αμερικάνικο κονσόρτσιουμ σε συνεργασία με Έλληνες εφοπλιστές οι οποίοι θα προμηθεύσουν τα απαραίτητα για την εξόρυξη και την εκμετάλλευση πλοία.
Οι εξελίξεις δικαιώνουν τους συγκεκριμένους καθηγητές του Δημοκρίτειου και για ακόμα έναν λόγο… Μου είχαν επισημάνει πως σχεδόν σε όλες τις χώρες που έχουν πολύ Πετρέλαιο, οι λαοί δυστυχούν και κάποιοι καθεστωτικοί που καλούνται να φέρουν εις πέρας το «σχέδιο» εκχώρησης τους, ζουν ζωή χαρισάμενη…
Κι επειδή πολλοί θα επικαλεστούν την «περίφημη» οικονομική διπλωματία, δηλαδή την ανάγκη η Ελλάδα να φέρει επενδύσεις με «αντάλλαγμα» τον ορυκτό της πλούτο, θα πρέπει να σημειώσουμε πως για να έχει επιτυχία αυτή η τακτική, θα πρέπει να έχει κάποιους καθορισμένους στρατηγικούς στόχους. Οι οικονομικές θέσεις των χωρών είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει αναμφισβήτητα την ευρύτερη έννοια της διπλωματίας. Το να επικαλούμαστε την οικονομική διπλωματία οι Έλληνες, σε τόσο χαλεπούς καιρούς, είναι κάτι παραπάνω από ουτοπικό.
Όταν υπάρχει τόση εχθρότητα και αδιαλλαξία από τους «εταίρους» απέναντι μας, το να επικαλούμαστε εμείς την οικονομική διπλωματία, είναι σαν να πηγαίνουμε με το τόξο και το βέλος να κερδίσουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Θεωρητικά η οικονομία σαν παράγοντας ισχύος μιας χώρας, επηρεάζει την ευρύτερη έννοια της διπλωματίας. Μια χώρα για να ασκήσει αποτελεσματική διπλωματία, πρέπει να έχει τα λεγόμενα σημεία ισχύος. Σημεία ισχύος είναι η κοινωνική συνοχή, είναι η οικονομία, είναι οι Ένοπλες δυνάμεις, είναι η θέληση την οποία έχει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του σε περιπτώσεις όπου θίγονται τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της χώρας, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά είναι νόμιμα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις προβάλλουμε τα σημεία ισχύος για να είμαστε πειστικοί στην εξεύρεση κάποιας λύσης. Εμείς αντιθέτως τα τελευταία 7 χρόνια δεν έχουμε να επιδείξουμε σημεία ισχύος, αντιθέτως είμαστε ευάλωτοι απέναντι σε κερδοσκόπους και γεωστρατηγικά συμφέροντα, τα οποία «επιθυμούν» να μας βλάψουν. Ως εκ τούτου το «σενάριο» οικονομική διπλωματία, στην παρούσα φάση δεν μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα…
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε απ’ όλο αυτό είναι η αντίδραση. Αλλά πριν την αντίδραση, προηγείται η αφύπνιση… Δυστυχώς όμως η πληροφόρηση στην Ελλάδα, έχει καταστεί «Πύργος της Βαβέλ» παραπληροφόρησης με αποτέλεσμα, να μην υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εθνική στρατηγική πληροφόρησης και αφύπνισης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου