Περί ασήμαντων ανθρώπων - «δημοσιογράφων»…
Γράφει ο Σωτήρης Γεωργούντζος
Οι πιο ασήμαντοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη κλίση να χλευάζουν τους άλλους, η μόνη ελπίδα που έχουν για να εξυψωθούν οι ίδιοι, ειναι να μειώνουν τους διπλανούς τους (William Hazlitt)!
Η ρήση αυτή του εν λόγω γνωστού άγγλου συγγραφέα ίσως με …βοηθήσει και κατ επέκταση όλους μας σήμερα, να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε το χρόνιο μένος του πρώην έμμισθου πιστού υπαλλήλου του κυρίου Γρηγορόπουλου – και γενικότερα φανατικού υμνητή τότε του «καθεστώτος» του πρώην πια εργοδότη του στην ΠΑΕ Καλαμάτα- εναντίον μου.
«Να ταν η ζήλια ψώρα θα γέμιζε όλη η χώρα», λέει το ίδιο λίγο πολύ πράγμα με απλά όμως λόγια ο λαός μας θέλοντας και αυτός έτσι να στηλιτεύσει-καταδείξει ανάλογες κακόβουλες, κομπλεξικές συμπεριφορές ανθρώπων όταν νοιώθουν μέσα τους λίγοι, ότι υστερούν σε οιοδήποτε θέμα και σύγκριση έναντι κάποιων άλλων στη ζωή τους.
Και για να μην δημιουργούνται παρερμηνείες σας λέω και πάλι πως δεν αναφέρομαι στον Θανάση Πουλόπουλο, καθώς αυτός τουλάχιστον μένει σταθερός στις απόψεις του για το πρώην αφεντικό του στην ΠΑΕ και δεν επιχειρεί συνεχώς κολουτούμπες, ανάλογα ίσως με τις επιταγές και τα θέλω του εκάστοτε εργοδότη του...
Αρκετά όμως με τις ευγένειες και τους κομψούς χαρακτηρισμούς για αυτόν τον κύριο. Ας μιλήσουμε δηλαδή και εμείς με την γλώσσα που προφανώς καταλαβαίνει ο ίδιος. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια έχουμε ουκ ολίγα παραδείγματα και αφορμές-ράμματα για την γούνα του. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Επ’ ουδενί δεν δεχόμαστε …μαθήματα δημοσιογραφίας, από «δημοσιογράφους» που στο παρελθόν ντρόπιασαν το επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη ποικιλοτρόπως! Ζητώντας (π.χ.) συνεχώς από πρώην προπονητή της Μαύρης Θύελλας να τους ταΐζει (!) όταν επισκέπτονταν την αποστολή της ομάδας μας σε ξενοδοχείο της Αθήνας (απ όπου άλλωστε του προέκυψε και το προσωνύμιο: «ο μπριτζόλας»)!
Αποτελεί κατ εμέ ύψιστη τιμή και παράσημο για κάθε δημοσιογράφο να μηνύεται για λόγους που έχουν να κάνουν με την προσπάθεια του να προασπίσει-να αποκαλύψει την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, πόσο δεν όταν ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ αθωώνεται πανηγυρικά και ομόφωνα apo την ελληνική δικαιοσύνη!
Αντίθετα, όταν μια ζωή ασκείς, έχεις πια ανάγει σε …τέχνη την δημοσιογραφία της κακομοιριάς, της μιζέριας και των «εργολαβικών» παραγοντικών δημοσίων σχέσεων, ε τότε ναι όχι μόνο …μήνυση δεν θα φας ΠΟΤΕ στην …καριέρα σου, αλλά το πιθανότερο είναι να επιβραβεύεσαι για αυτήν σου την καλή συμπεριφορά με την …ανάθεση γραφείων Τύπου και λοιπών σχετικών «φιλοδωρημάτων» από τα εκάστοτε αφεντικά που υπηρετείς ή υπηρέτησες στον χώρο…
Σχετικά τώρα με τον τρόπο που ένας δημοσιογράφος δικαιούται να διατυπώνει «ηλεκτρονικά» διάφορα ερωτήματα στον κόσμο, αλήθεια από πότε οφείλουμε να ζητούμε και να παίρνουμε την άδεια από τους πρώην έμμισθους κολοτούμπες υπαλλήλους του κυρίου Γρηγορόπουλου; Πόσο δε όταν αυτοί, συν τις άλλοις δηλαδή, παραπιούν την αλήθεια ή τέλος πάντωN αδυνατούν να αντιληφθούν τον σύγχρονο, πραγματικό τρόπο δημοσιογραφικής αντικειμενικής σκέψης και άποψης..
Εκδουλεύσεις λοιπόν, υποδείξεις (!), ειρωνείες, αλλά και υπαινιγμοί περί δημοσιογραφικής αλητείας (!) , αλλού, στον εαυτό τους προφανώς και όχι σε εμάς. «Μπριτζόλες» και πρώην και νυν υπάλληλοι και νοσταλγοί του κάθε λογής «καθεστώτος», δεν χωρούν πια στον χώρο της δημοσιογραφίας και σύντομα αυτή θα τους ξεράσει εντελώς από τους κόλπους της! Όσο και εάν τώρα γλύφουν εκεί που κάποτε έφτυναν (και το αντίστροφο)…
Υ.Γ. Ι
Αν πια σου αρέσει τόσο πολύ η Μύκονος μπορούμε να βρούμε τρόπο να σε φιλοξενήσει κάποιος εκεί πέρα…
Υ.Γ ΙΙ
Καλά κάνεις πάντως να χαζολογάς τώρα ώρες στο facebook στον ίντερνετ, παρά να το κάνεις αυτό για το στοίχημα…
Υ.Γ. ΙΙΙ
Και ότι άλλο θες, εμείς εδώ είμαστε, καθότι καθαρός ουρανός αστραπές (και βέβαια κάθε λογής σύγχρονα λαμόγια) δεν φοβάται…
* Το εν λόγο άρθρο δημοσιεύεται σήμερα Τετάρτη, 27-10-2010, στην ημερήσια εφημερίδα της Καλαμάτας «Φωνή». .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου