«Πάλιουρος» στην Ελληνική Μάνη - Σιτοχώραφα μέχρι την κορυφή…!

Σας παραθέτουμε απόσπασμα από την ομιλία του ακαδημαϊκού και προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών κ. Απόστολου Γεωργιάδη, τον Φεβρουάριο του 2009 στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου στην Καλαμάτα, όπου ανα-φέρεται στο ιδιοκτησιακό πρόβλημα της Μάνης και εξηγεί πως δεν υπάρχει νόμος με τον οποίο το κράτος να μπορεί να δεσμεύσει κτήματα πολιτών, οι οποίοι για διά-φορους λόγους τα αφήνουν ακαλλιέργητα και πυκνώνουν από την άγρια βλάστηση. « Επομένως το πρόβλημα εξακολουθεί υφιστάμενο για εκείνους τους πολίτες, οι οποίοι νέμονται και κατέχουν πατρογονικά κτήματα από πολύ παλαιά, χωρίς να έχουν όμως τίτλους αναγόμενους πριν από το 1946, γιατί έχουν περιέλθει σ’ αυτούς ή στους δικαιοπαρόχους τους με μεταβιβάσεις δια λόγου, όπως ανέκαθεν ήταν πολύ συνηθισμένο στη Μάνη.
 Το ότι στη Μάνη οι μεταβιβάσεις των ακινήτων γίνονταν προφορικά, δια λόγου, είναι πανθομολογούμενο και αποδεικνύεται ιστορικά. Για όσους λοιπόν στερούνται τίτλων ιδιοκτησίας, παρότι νέμονται τα οικογενειακά κτήματα τους από γενιά σε γενιά, το ιδιοκτησιακό ζήτημα των δασωθέντων αγρών εξακολουθεί υφιστάμενο.

 Γι’ αυτούς το τεκμήριο κυριότητας υπέρ του Δημοσίου επεκτείνεται αυτόματα σε κάθε γεωργική έκταση, η οποία λόγω διακοπής επί μακρόν της καλλιέργειας απέκτησε ξυλώδη βλάστηση. Έτσι καταλήγουμε σε μία άτυπη δήμευση της ιδιωτικής αγροτικής περιουσίας. Αυτό όμως αντίκειται – εκτός των άλλων – αφενός στο γεγονός ότι το μαχητό τεκμήριο κυριότητας επιβλήθηκε το 1836 επί των δασών και όχι επί των αγροτικών εκτάσεων και αφετέρου στο ότι κανένας νόμος δεν απαγόρευσε ποτέ και δεν απαγορεύει στον πολίτη να αφήνει ακαλλιέργητο εκείνο το μέρος του αγρού του, από το οποίο δεν προσδοκά εισόδημα, είτε γιατί ο ιδιοκτήτης του επιθυμεί να το αφήσει σε εκτεταμένη αγρανάπαυση ή για άλλους λόγους».Το συγκεκριμένο απόσπασμα θα δημοσιευτεί και στο βιβλίο του Συλλόγου «Ευνομία», με τίτλο «Οθωμανο-εκβιασμός», που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα.