Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, διάβασα τα αποτελέσματα της έρευνας, που διεξήχθη για λογαριασμό της MASTERCARD, με βασικό αντικείμενό της, την συμπεριφορά των Ελλήνων, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.Ένα πρώτο της εύρημα, αρκετά ενδεικτικό της κατάστασης, είναι εκείνο, που σύμφωνα με το οποίο, οχτώ στους δέκα συμπατριώτες μας, πλέον, δίνει μεγαλύτερη σημασία στα έξοδα που κάνουν, σε σχέση με παλαιότερα.Αυτό, μας δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, κάποιοι, μας είχαν βάλει στο τριπάκι, να πιστέψουμε περίπου, ότι είμαστε ο επιούσιος λαός. Ότι είμαστε οι εκλεχτοί του Θεού, οι οποίοι ζουν σε μια κοινωνία που μοναδική σημασία έχει η καλοπέραση, χωρίς καμία σημασία για μας, άλλες αξίες και αρχές, χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής μας. Δεν χρειαζόταν να νοιαζόμαστε για τίποτε, καθώς λεφτά υπήρχαν και έπρεπε να τα σκορπάμε με την σέσουλα. Βασική μας επωδός, ήταν … το χρήμα δεν το λογαριάζω, τα δυο σου μάτια σαν κοιτάζω!
Με δανεικά, επιδοτήσεις, πριμοδοτήσεις και διάφορα άλλα έξυπνα, μόνο μας μέλημα, ήταν να φύγουμε απ’ το χωριό μας και να πάμε σε μια μεγαλούπολη, να πιάσουμε την καλή και να ζήσουμε αυτή την μεγάλη ζωή που μας περίμενε. Η πλατεία Κολωνακίου, έγινε η Μέκκα των ψευδαισθήσεων, που μας πρόσφεραν οι πολιτικοί μας ταγοί. Εμείς τι κάναμε; Σαν εθισμένα πρεζάκια, είχαμε σαν μόνο μας μέλημα, το κυνήγι για τον δρόμο που οδηγεί στο ιερό της προσκύνημα. Αντίστοιχης αξίας προσκυνήματα, ήταν η παραλιακή, η Μύκονος και διάφορα μεγαλομάγαζα, που με την μουσική στο φουλ, δεν είχες την δυνατότητα, ν’ ακούσεις τον ψίθυρο της καρδιάς του διπλανού σου. Τα λεφτά, δανεικά συνήθως, στην μια τσέπη έμπαιναν κι απ’ την άλλη έβγαιναν. Έννοιες αποταμίευση και μέτρο, για την πλατιά μάζα του πληθυσμού, ήταν ψιλά γράμματα. Πέντε κατοστάρικα ο φραπές, άλλα πέντε στο γκαρσόνι πουρμπουάρ. Είπαμε, μήπως ήταν δικά μας για να τα πονέσουμε; Δανεικά ήταν και θα τα ξεχρεώναμε με τα επόμενα πάλι… δανεικά. Οι εποχές αυτές, έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.Ένα άλλο εύρημα της προαναφερθείσας έρευνας, Διαπιστώνει, στροφή των Ελλήνων προς τις πλέον διαχρονικές και παραδοσιακές αξίες της ζωής όπως η υγεία και η οικογένεια. Διαπιστώνει δηλαδή με λίγα λόγια, πράγματα που καθιέρωσαν την φυλή μας. Πάντα δεν λέγαμε, όλοι σίγουρα το έχουμε πει, …την υγειά μας να έχουμε και όλα θα πάνε καλά. Αλήθεια, έπρεπε να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο για να το ξαναπούμε… Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο δηλαδή να διαπιστώσουμε ότι κάποιοι μας εκμεταλλεύονταν και παίζανε με το πολυτιμότερο από τα αγαθά μας. Είσαι σίγουρα άρρωστος, αν προτιμάς από το να δουλεύεις στο χωράφι και στα πρόβατα όπως είχες μάθει, να δίνεις ένα πεντοχίλιαρο στον Αλβανό να κάνει την δουλειά για σένα κι εσύ να κάθεσαι να το ξύνεις στο καφενείο, μέχρι ματώματος.Έτσι, σε ποσοστό 64%, οι συμπατριώτες μας ενδιαφέρονται για την υγεία τους και κάτι άλλο παρήγορο, είναι το ποσοστό που θεωρεί την οικογένεια εξίσου σημαντική ( 59% ). Αλήθεια, ποιος μας είπε ότι το σίγουρο λιμάνι μας, η οικογένεια, δεν είναι σημαντική για μας; Ίσως μας διέφυγε το γεγονός, ότι ένα σταθερό και δεμένο οικογενειακό περιβάλλον, είναι το σίγουρο εφόδιο, που τροφοδοτεί την αυτοπεποίθηση μας και την ανάγκη για προσφορά στον διπλανό μας. Αν δεν έχεις μάθει να νοιάζεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους, να τους φροντίζεις, να δίνεις και να παίρνεις αγάπη και συντροφικότητα, πως περιμένεις να τα δώσεις στους άλλους και στην κοινωνία γενικότερα Ξεχάσαμε δηλαδή με λίγα λόγια, το τρίπτυχο πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια. Για την οικογένεια είδαμε έξι στους δέκα την θεωρούν σημαντική. Την πατρίδα, όλοι μας την αγαπάμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτήν και παρατηρώ, με χαρά, ότι όλο και περισσότεροι πλέον, δεν ντρέπονται να το δηλώνουν ανοιχτά. Είχαμε φτάσει στο σημείο μέσα σε όλη αυτή την αποχαύνωση, να την θεωρούμε έννοια ταμπού. Όσο για την θρησκεία, αργά η γρήγορα, είμαι σίγουρος, ότι και πάλι θ’ αποζητήσουμε απ’ αυτήν παρηγοριά.Κλείνοντας, έχω να προτείνω, να κλείσουμε τα’ αυτιά μας στις σειρήνες της καταστροφής. Προτείνω, με μια βαθειά αυτοκριτική ο καθένας μας, να βρούμε και πάλι τον χαμένο μας εαυτό. Να επιστρέψουμε και πάλι σ’ όλα εκείνα που μας γεμίζουν και μας νοηματοδοτούν. Ο καθένας ξεχωριστά και εν συνεχεία όλοι μαζί, ενωμένοι κι απαλλαγμένοι από τα φοβικά σύνδρομα που κάποιοι μας φόρτωσαν, ας τολμήσουμε τις ανατροπές εκείνες, που θα μας οδηγήσουν και πάλι στις αξίες και τα ιδανικά μας. Ξέρω, απαιτείται τρόπος και κυρίως κόπος. Το οφείλουμε όμως στον εαυτό μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου