Γερμανικό τελεσίγραφο άλα 1940...

Προκλητική, παράνομη, επικίνδυνη

Η προκλητική, παράνομη και επικίνδυνη απαίτηση  της Γερμανίας να τεθεί μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (η Χώρα μας, εν προκειμένω) υπό τη διοίκηση οικονομικού Επιτρόπου, όπως αυτή η απαίτηση διατυπώθηκε  στο non paper, τελεσιγραφικού χαρακτήρα, που απέστειλε το Βερολίνο στα 17 μέλη της Ευρωζώνης, το βράδυ της παρασκευής, ισοδυναμεί με ιταμό αίτημα εγκατάστασης ξένου στρατεύματος στο έδαφος μιας κυρίαρχης ευρωπαϊκής χώρας.

Αυτή η διαπίστωση  δεν έχει ίχνος υπερβολής. Επικίνδυνη υπερβολή θα ήταν να αγνοηθεί ή να υποβαθμισθεί (όπως επιχειρείται) αυτό το ακατανόητο διάβημα της Γερμανίας, το οποίο παραπέμπει σε συμπεριφορές (και στα αποτελέσματά τους), τα οποία έχομε όλοι οι Ευρωπαίοι (και πρώτοι οι Γερμανοί), κάθε συμφέρον να αφήσουμε βαθειά στην άβυσσο της λήθης, όπου τα καταβύθισαν  οι Μεγάλοι Πατέρες  και τα κράτησαν βυθισμένα επί  60 ήδη χρόνια  οι Μεγάλοι Λαοί  της Ευρώπης, για να πετύχουμε όλοι μαζί την υπέρβαση, το ειρηνικό θαύμα  της οποίας  πραγματώνεται έκτοτε.

Αλλά η λήθη δεν σημαίνει ούτε παραγραφή των εγκλημάτων των θυτών ούτε απόσβεση των απαιτήσεων των θυμάτων. Σε καμία περίπτωση!

Το Γερμανικό τελεσίγραφο αποτελεί  όντως την πρώτη οιονεί πολεμική πράξη την οποία πραγματοποιεί ευρωπαϊκή Χώρα, από το 1940. Αποτελεί δηλαδή ουσιαστικά την πρώτη απόπειρα κατάλυσης των ιδρυτικών θεμελίων της Ένωσης.

Εάν το όραμα της Καγκελαρίου για μια πολιτική ένωση της Ευρώπης, όπως διατυπώθηκε την περασμένη εβδομάδα σε 6 ταυτοχρόνως μεγάλες εφημερίδες, προϋποθέτει την υποταγή των ευρωπαϊκών λαών στο Γερμανικό μοντέλο ζωής, σκέψης και δράσης ή στα ιδεολογήματα και τις προτεσταντικές φαντασιώσεις της κας Μέρκελ, τότε θα πρέπει να εξορκίσουμε αυτό το «όραμα», έως ότου εκείνη θα έχει οριστικά αποχωρήσει από την πολιτική ζωή της Γερμανίας και της Ευρώπης.

Το ότι ο παρών ακήρυκτος  οικονομικός πόλεμος δεν περιλαμβάνει ένοπλη δράση, βομβαρδισμούς, αίματα, σειρήνες κτλ δεν έχει την παραμικρή σημασία. Οι νεκροί και οι τραυματίες του οικονομικού πολέμου είναι μεν «αφανείς» αλλά είναι  πολύ περισσότεροι. Και είναι όλοι άμαχοι και παιδιά και γυναίκες και γέροντες. Άλλωστε πάντα μπορεί να υπάρχει ή να βρεθεί κάποια αφορμή για πόλεμο πυρός ή πόλεμο οικονομικό. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.

Στον οικονομικό πόλεμο κανείς δε μπορεί να σωθεί, ούτε ανεβαίνοντας σε βουνά ούτε κρυπτόμενος σε σπηλιές. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους 2.000 περίπου αυτόχειρες Έλληνες του 2011. Ούτε μόνο σε κείνους που, το ίδιο διάστημα, τραυματίστηκαν βαριά στο σώμα και την ψυχή, σ’ εκείνους που πέθαναν «από φυσικά αίτια»  τα 2 τελευταία χρόνια.

Αναφέρομαι επίσης στους χιλιάδες άνεργους, άστεγους και ανέστιους, απελπισμένους, στους υποψήφιους οικονομικούς μετανάστες που προκάλεσε και προκαλεί η απύθμενη ανικανότητα των ηγετών της Ευρώπης να λύσουν, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, την Κρίση του μόλις 3%  οικονομικού μεγέθους της Ένωσης. Γιατί αυτό είναι το συνολικό μέγεθος της Ελληνικής οικονομίας, σε σχέση με το Ευρωπαϊκό. Εάν δεν στάθηκαν απλώς ανίκανοι, τότε είναι ένοχοι  και η ενοχή τους οφείλει να διερευνηθεί. Η ενοχή των δικών μας, πολιτικών και άλλων, δεν είναι η ώρα να συζητηθεί. Αυτή θα διερευνηθεί   όταν και όπως πρέπει.

Όμως η κατανοητά (για την ώρα) χλιαρή Ελληνική αντίδραση και η λίγο αυστηρότερη της Κομισιόν,  δεν αρκούν. Καθόλου δεν αρκούν. Εξοργίζουν ακόμη περισσότερο! Ούτε καν τον Πρέσβυ μας στην Ε.Ε.  ανακαλέσαμε «για διαβούλευση», ούτε τον Πρέσβυ της Γερμανίας εκάλεσε  η  αναπλ. υπουργός των εξωτερικών για ένα απλό «διάβημα αξιοπρέπειας». Ούτε αυτό!

Να ελπίσουμε ότι ο κ. Παπαδήμος θα διατυπώσει με σθένος στη διάσκεψη κορυφής της Δευτέρας, την αγανάκτηση και τη θλίψη του Ελληνικού λαού. Όχι μόνο ως Έλληνας αλλά και ως Ευρωπαίος, γι’ αυτή την αχαρακτήριστη, νεοαποικιακή πρόκληση της Γερμανίας προς όλους τους λαούς της Ευρώπης, έστω και αν, για την ώρα, αναφέρεται μόνο στη χώρα μας.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΕΙΔΑΚΙΣ