Άνθρωποι κοιτάνε στα σκουπίδια για λίγα αποφάγια, άλλοι βγαίνουν στους δρόμους χτυπώντας πόρτες ζητώντας τα προς το ζειν. Χιλιάδες στέκονται ουρές σε ένα συσσίτιο, παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα.
Δεκάδες χιλιάδες οικογένειες είναι άνεργες, φως, τηλέφωνο, βασικές ανάγκες έχουν επιστρέψει στην εποχή του μεσοπολέμου. Οι νέοι μπαίνουν σε ένα αεροπλάνο και αλά φεύγουν….ίσως να μη γυρίσουνε ποτέ.
Οι μεγαλύτεροι κάνουν ουρές για τα βασικά φάρμακα..τα λεφτά δεν φτάνουν και πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της τροφής και της ίασης. Συνταξιούχοι κλαίνε, άρρωστοι πονάνε, κλαίνε…παρηγοριά καμιά!
Κάπου αλλού κάποιος κοιτάει ως τελευταία του πράξη ένα κομμάτι σχοινί γράφοντας το τελευταίο του γράμμα. Προτιμά την ηρωική έξοδο από τον πόνο της παραμονής, την ίδια ώρα που κάποιος άλλος πεισμώνει και λέει «όχι, δεν θα τους περάσει».
Υπάρχουν Σπαρτιάτες ανάμεσά μας, υπάρχουνε και Σουλιώτισσες.
Λίγοι όμως είναι…χάνονται μέσα στην τρικυμία της ζωής, αυτής που τα τελευταία 40 χρόνια δομήθηκε έντεχνα από αυτούς που φωνάζανε «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Και σήμερα, αυτοί που βγαίνανε στους δρόμους για Ψωμί, στερήσανε και το αλεύρι.
Αυτοί που βγαίνανε στους δρόμους για Παιδεία, χτίζουνε κούτσουρα που δεν ξέρουν τι εστί Ελλάδα, Συνείδηση και Πατρίδα.
Αυτοί που τραγουδούσανε Ελευθερία, παραδόσανε και τα τελευταία κλειδιά στους Εχθρούς.
Και οι νέοι ακόμα πίνουνε καφέ στις πλατείες. Ακόμα, στέκονται όρθιοι με ένα ποτό στο χέρι μέχρι τα ξημερώματα. Ακόμα ονειρεύονται καρέκλες διευθυντή με ένα blackberry στο χέρι και ένα καλό ουίσκι στο ντουλάπι. Ακόμα γυαλίζει το μάτι τους για ένα τζιπ, ένα γρήγορο αυτοκίνητο και ένα ακριβό ρούχο.
Ακόμα μιλάνε για τη γκόμενα που κάθεται απέναντι και τις διακοπές στη Μύκονο. Συζητάνε για tattoo, καλοπέραση και μαγκιά.
Αχ μωρέ νιάτα…αχ μωρέ νιάτα!
Τόση δύναμη και τόση ανοησία! Σε ποτίσανε ρε, σε ποτίσανε με κόμματα, με star channel, life style και μούσια!
Αυτά που χτενίζεις ή ξυρίζεις για να αρέσεις, αυτά σε ταΐσανε μωρέ παλικάρι! Εσύ που αντέχεις 2 ώρες γυμναστήριο κάθε μέρα, μια βδομάδα ξενύχτι στα κλαμπάκια και πλακώνεσαι για ένα ..φανάρι, εσύ κοτάς να μιλήσεις. Της φακής παλικάρι είσαι μωρέ, σε κάνανε λαπά που φοβάσαι να μιλήσεις, να καταλάβεις τι γίνεται. Για ένα iphone και ένα φραπέ πούλησες τον αντρισμό σου! Σορτσάκια σου βάλανε αντί για παντελόνια και νομίζεις ότι παίρνεις και αέρα μωρέ! Χριστό και Μάνα και Πατρίδα και Περηφάνεια αντρική τι τα ‘κανες μωρέ… χαϊμαλιά, playstation, συνταγές μαγειρικής και φωσφοριζέ προφυλακτικά;
Έτσι μωρέ θα χαίρεσαι τους γιους και τις κόρες που θα κάνεις που σε μάθανε σύμφωνο συμβίωσης και να ‘ναι φυσιολογικό να κουνιέσαι και να κουνιούνται και οι άλλοι; Που ναι η λεβεντιά σου ρε παλικάρι της φακής, σε πιο νησί και σε ποια καφετέρια την πούλησες όταν πεθαίνει ο γείτονάς σου ή όταν σε κοροϊδεύουνε και σε ποδοπατάνε καθημερινά, όταν σου ξεφτιλίζουνε την γυναίκα και την μάνα και όταν σε κάνουνε σκλάβο στα όνειρά και στα σχέδιά τους;
Κι εσένα που γένναγες Σπαρτιάτες, και σε λέγανε Μπουμπουλίνα και έπεφτες με ένα μωρό στο γκρεμό για την τιμή, και κουβάλαγες όπλα μέσα στα χιόνια, που πήγανε τα φουστάνια σου τα τιμημένα; Που πήγαν ρε τα στήθια σου που ταΐζανε άντρες και σπρώχνανε τους εχθρούς στη θάλασσα; Που πήγανε ρε κοπελιά τα μάτια που πετάγανε φωτιές και η φωνή που έτρεμε η γη; Τα ‘χασες μωρέ … τα ‘χασες στους σοφάδες και στα spa; Τούβλο σε κάνανε και σε ασπρίζουνε με μπογιές. Αντί να σε σέβονται, γελάνε με τα μπούτια σου και τα στήθη σου κι εσύ μοστράρεις ρε κακομοίρα και ονειρεύεσαι να γίνεις τραγουδίστρια και χορεύτρια. Αντί να σηκώνεις το χέρι σου για να τραβάς χαστούκια, του μεγαλώνεις νύχια και τα βάφεις και το χεις μόνο για να ξεφυλλίζεις κανά περιοδικό μόδας! Αντί να γεννάς, σκοτώνεις και αντί να μεγαλώνεις, θάβεις!
Γ*** την Ελλάδα και το Ρωμαίικο που είσαστε ρε νιάτα! Γ*** τα χέρια σας και τα στήθια σας! Πως θα σηκωθείτε ρε από την ξάπλα που όλο κάποιον άλλον περιμένετε να σηκωθεί για σας; Γ*** το μέλλον σας που νομίζετε ότι η ζωή είναι τηλεόραση και αυτό που βλέπετε είναι σειρά του Antenna και ειδήσεις από το MEGA για μια άλλη χώρα!
Που σαι ρε Έλληνα κρυμμένος πίσω από τον υπολογιστή;
Όχι μωρέ, δεν θα ‘ρθει με mail η ζωή σου ούτε θα την διαβάσεις σε κανά blog!
Ο γείτονάς σου είναι ρε αντίχριστε, ο αδελφός σου ρε! Η Μάνα σου είναι που πεθαίνει και ο πατέρας σου που δούλευε μια ζωή για να σε κάνει άνθρωπο!
Όχι ρε, δεν σε βρίζω!
Εμένα βρίζω που έφτασα 40 και λες και λες και είμαι με αλτχάιμερ και δεν ξέρω τι άλλο να πω στα παιδιά μου. Που βλέπω τον πατέρα μου να χάνεται και την μάνα μου να υποφέρει. Εμένα βλέπω στο πρόσωπό σου και μου φωνάζω στον καθρέφτη!
Είμαι εσύ ρε άχρηστε…σήκω επιτέλους, πέσε στα γόνατα να μας λυπηθεί ο Θεός που τον έκανες κοινωνικό πάρτυ σε γάμους και βαφτίσια και τον βρίζεις καθημερινά. Σήκω ρε κηφήνα, να κάνεις κανά σταυρό που θυμάσαι το Θεό μόνο όταν αρρωσταίνεις, όταν πονάς και όταν είναι να πεθάνεις!
Τώρα πεθαίνεις ρε βλάκα…δεν το καταλαβαίνεις ακόμα; ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ!!
Και μαζί σου πεθαίνει και η Ελλάδα ρε…πεθαίνει σαν κακό σκυλί που από τις αμαρτίες της δεν της βγαίνει η ψυχή γαμώτο γιατί ούτε ο Διάολος δεν την θέλει έτσι που γινε!
Σήκω ρε τεμπέλη σου από την κωλοκαρέκλα και χτύπα το σπίτι του διπλανού σου μήπως έχει ανάγκη. Μίλα ρε ηλίθιε στον γείτονά σου, ο αδελφός σου είναι!
Δεν γίνεται ρε Ελλάδα χωρίς αγάπη ρε! Μάθε ρε να αγαπάς για να σε αγαπήσουνε! Είσαι Έλληνας ρε και όχι αναίσθητος Γερμαναράς. Δεν είσαι κτήνος ρε, κτήνος και τεμπέλη σε κάνανε!
Σπίτι – Σπίτι, γειτονιά – γειτονιά, ενορία – ενορία θα ξαναχτίσουμε Ελλάδα ρε!
Ακόμα γράφεις ρε;
Σήκω ρε τεμπέλη, σήκω να προσευχηθείς, σήκω να αγαπήσεις ….
Σήκω γιατί ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΡΕΕΕΕ!!
ΑΕΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου