«ΚΑΪΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ;... ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΚΕΣ ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ» - Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Γράφει ο π. Παντελεήμων Κρούσκος Ο κομματισμός των χριστιανών, μπορεί να αναφέρεται στην εξατομικευμένη προτίμηση τους σε κάποια ιδεολογία του κόσμου η πιό συχνά σε προσωπικά και ίδια συμφέροντα. Ο κομματισμός είναι μια εκτροπή, ένας συμβιβασμός στα ιερά του πτωτικού κόσμου. Αντιθέτως η πολιτικοποίηση και η κοινωνική παρουσία του Χριστιανού είναι επιβαλλόμενη. Ο Χριστιανισμός δεν είναι θεωρία και φιλοσοφία είναι Ε κ κ λ η σ ί α. Η ίδια η έννοια της Εκκλησίας προϋποθέτει και εννοεί ένα σύνολο , μια ζωντανή κοινωνία ανθρώπων,αλληλοεξαρτώμενων και αλληλοδιακονούντων/μένων. Αυτή η παραπνευματικότητα και ο μανιχαϊσμός απέναντι στα κοινωνικά τεκταινόμενα δεν έχει ορθόδοξη ουσία. Αυτή η περιφρόνηση των κοσμικών προβλημάτων πού αφορούν ανθρώπους εν τω βιω κλυδωνιζομένους είναι ασπλαχνία αφ΄υψηλού. Η ορθοδοξία βέβαια δεν κάνει ακτιβισμό και κοινωνική πολιτική. Κάνει ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Η Θεία Λειτουργία κάνει τον χριστιανό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ και σπλαχνικό προς τους άλλους. Τον κάνει Χριστό για το περιβάλλον του. Ο κοινωνικός άνθρωπος είναι μεταδοτικός σε όλα. Οι λατρείες κάνουν τον άνθρωπο "φυτό", οπαδό. Η Θεία Λειτουργία του δίνει ΥΠΑΡΞΗ.Ο χριστιανός όμως επηρεασμενος από τις λατρείες και της θρησκείες της Νέας εποχής, δεν έρχεται στην Εκκλησία για να κοινωνικοποιηθεί εν Χριστώ, για να ζήσει την Εκκλησία. Έρχεται για να θρησκέψει ατομικά. Έχει την θρησκεία του, το σπιτικό του, το αμάξι του, γυναίκα παιδιά, ενδεχομένως τον πνευματικό του και τα καλά έργα του. Αλλά αδελφό δεν έχει μέσα στην Εκκλησία. Μέλος από Σώμα κοινόν και αυτό. Ο χριστιανός κοροϊδεύει τον εαυτό του.Οι άλλοι ίσως του διακόπτουν την κοινωνία με τον Θεό της καρδιάς του ή μοιράζονται τους ίδιους λόγους ύπαρξης μέσα στο σώμα, χωρίς συνεννόηση ή είναι εκεί για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους , σε ένα κλίμα ανοχής και πολλές φορές παραδοξότητας για την ύπαρξη τους εκεί. Η απολιτική θέση του απαθούς και ανενεργού χριστιανού στην κοινωνία, προφάσει ευλαβείας και καθαρότητος είναι ένα προτεσταντικό φρούτο, πού καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα με τους εκφοβισμούς συντηρητικών και δικτατορικών καθεστώτων, με την προκατάληψη του σταμπαρίσματος κάθε ενεργά κοινωνικού και με τον αριστοτελική έννοια πολιτικού χριστιανού, ως αντικαθεστωτικού και αχαρίστου υιού έναντι κάθε "θεόσδοτης και πεφωτισμένης" εξουσίας.  Οι καιροι βοούν! Δεν υπάρχουν περιθώρια ιδιωτείας. Η πενία, η εκμετάλλευση, ο εξανδραποδισμός, η μαζοποίηση και η κονιορτοποίηση του προσώπου, ο πόλεμος κατά της θρησκείας και της ανθρωπιάς, απαιτούν ενεργό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο του ορθοδόξου ανθρώπου. Η ορθοδοξία δεν είναι ξηρό δόγμα αλλά ζωοποίηση του νεκρού κόσμου και του νεκρωμένου ανθρώπου. Η αίρεση δεν είναι φιλοσοφική παρέκκλιση και λανθασμένη φιλολογία, είναι μια διαστροφική στάση ζωής έναντι του Θεού, σε όλα τα επίπεδα:από τα πιό υψηλά νοητικά, ώς το κακό πού αποκρυσταλλώνεται στην συμπεριφορά και στην αδικία του κόσμου. Ο ορθόδοξος άνθρωπος έναντι του ασθενούς ανθρώπου! Ο σύχρονος καλός χριστιανός κρύβει τον λύχνον υπό τον μόδιον , ξεχνάει να είναι το φως του κόσμου, υιοθετεί παθητικές καταστάσεις πού τις αγιοποιεί, κάνει τον συντηρητισμό ευλάβεια και την σιωπή σοφία, άγεται από ανθρώπους κοσμικούς και πλάνους, πού έχουν το χρίσμα του πνευματικού στον κόσμο της ακρισίας και της εκμετάλλευσης.Ο σιωπηρός χριστιανός φαντάζει ώς σύννους και ευλαβής, την ώρα πού το σύμπαν καταρρέει.  Ένας ανάδελφος άγιος στον κόσμο των αμαρτωλών! Τί πλάνη! Τί αδιακρισία! Τί περιφρόνηση του κοινωνικού ευαγγελίου του Χριστού! Aς πάρει θέση ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία των ανθρώπων.  Η ιδιωτεία προφάσει ησυχασμού και αρνησίκοσμου πνεύματος είναι ασυγχώρητη πολυτέλεια και ασπλαχνία. Δεν μπορούμε να περιχαρακωνόμαστε πίσω από την ουδετερότητα και την παθητικότητα ενός διαστρεβλωμένου ησυχασμού, μιας σχεδόν βουδδιστικής παραπνευματικότητας.Αλλιώς ας επιλέξουμε τον αναχωρητισμο σε όλα τα επίπεδα!Ας κλειστούμε στον τάφο με την ψευδαίσθηση του υπέρτερου "αγιου". Ο ορθόδοξος ησυχασμός κρύβει μια πηρυνική ενέργεια, δεν είναι πυθαγορισμός!  Με κέντρο την προσευχή στον κόσμο της ησυχίας, φορτίζεται ο ορθόδοξος άνθρωπος για να εκτρέψει τον κόσμο της αμαρτίας! Ο Μέγας Αντώνιος δις εγκατέλειψε την έρημο: επί διωγμών και επί αρειανισμού. Η προσευχή του ήταν ενεργητική παρουσία πού θέρμαινε την Εκκλησία μακρόθεν και η προσωπική και επί των καταστάσεων φυσική παρουσία του στα προβλήματα του κόσμου,  ζωντανή και καταλυτική. http://feeds2.feedburner.com/blogspot/hellas-orthodoxy

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ; Posted: 25 Sep 2013 07:30 AM PDT Γράφει ο π. Γεώργιος Καλπούζος  Πολύς θόρυβος προκλήθηκε με αφορμή πρόσφατες δηλώσεις κάποιου ιεράρχη σε άσεμνο περιοδικό, ότι δέχεται τις προγαμιαίες σχέσεις ως προετοιμασία για το γάμο, φτάνει να μην αλλάζουν οι νέοι συντρόφους σαν τα πουκάμισα, και δημιούργησε σύγχυση και πολλές απορίες. Ευτυχώς είναι ελάχιστοι οι κληρικοί, θεολόγοι και θεολογούντες «ευκαίρως ακαίρως» που υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις. Σημασία όμως έχει, όχι τι λέγουν αυτοί, αλλά τι λέγει ο Χριστός, η Αγία Γραφή και οι θεοφόροι Πατέρες. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αμνηστεύουμε όσα ο νόμος του Θεού καταδικάζει. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας καταδικάζει τις προγαμιαίες σχέσεις, γιατί αντιβαίνουν στη διδασκαλία του Χριστού μας και αφ’ ετέρου στους Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και την Παράδοσή της. Θέλει τα μέλη της να διατηρήσουν την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος και να απέχουν από κάθε γενετήσια σχέση πριν το γάμο. Ο Κύριός μας στην επί του Όρους ομιλία Του, όχι μόνο την πορνεία και την μοιχεία, ως σαρκικές πράξεις καταδικάζει, αλλά και το φιλήδονο βλέμμα το χαρκτηρίζει ως πνευματική μοιχεία (Ματθ. 5, 28). Παρά ταύτα δέχεται κάθε αμαρτωλό, άρα και πόρνο και μοιχό, όταν όμως μετανοεί, αλλάζει ζωή, και δεν διαπράττει τέτοιες σαρκικές πράξεις. Ουδέποτε το θεϊκό Του κύρος σφράγισε επιδοκιμάζοντας την πράξη της μοιχείας ή της πορνείας που υπάγονται και οι προγαμιαίες σχέσεις. Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους πως το σώμα μας είναι «ναός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατοικεί (μετά τη βάπτισή μας) μέσα μας» (Α’ Κορ. 6, 19). Γι’ αυτό συμβουλεύει: -          «Σεαυτόν αγνόν τήρει» (Α’ Τιμ. 5, 22). -          «Απέχεσθαι υμάς από της πορνείας» (Α’ Θες. 4, 3) -          «Ο πορνεύων εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει» (Α’ Κορ. 6, 18) -          «Πόρνους και μοιχούς κρινεί ο Θεός» (Εβ. 13, 4). -          «Μη πλανάσθε∙ ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται … Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6, 9), αν βέβαια δεν μετανοήσουν. -          «Όλως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοιάυτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσι ονομάζεται» (Α’ Κορ. 5, 1). -          «Το δε σώμα ου τη πορνεία, αλλά τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι… ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστίν; Άρας ουν τα μέλη του Χριστού ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο… φεύγετε την πορνείαν» (Α’ Κορ. 6, 13-19). -          «Τούτο γαρ έστε γινώσκοντες, ότι πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, ος εστίν ειδωλολάτρης, ουκ έχει κληρονομίαν εν τη Βασιλεία του Θεού (Εφες. 5, 5). -          «Τίμιος ο γάμος εν πάσι και η κοίτη αμίαντος∙ πόρνους δε και μοιχούς κρινεί ο Θεός (Εβρ. 13, 4). -          «Τοις δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη (Αποκ. 21, 8). Και οι Θεοφόροι Πατέρες καταδικάζουν κάθε σεξουαλική πράξη προ του ευλογημένου γάμου ή έξω απ’ αυτόν. Ο Μ. Βασίλειος διδάσκει, ότι κάθε είδος πορνείας είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού: «Ικανόν και βλέμμα φθείραι προς ακολασίαν τον νουν» (P. G 36, 693). Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος ρωτάει τον προσερχόμενο σε γάμο και λέει: «Πως εσύ ζητάς παρθενία από τη νύφη ενώ εσύ δεν τηρείς αυτή για τον εαυτό σου;» (P. G 36, 289). Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος ζητά από τους νέους να νυμφεύονται σύντομα για να προλαβαίνονται οι προγαμιαίες σχέσεις. Ο Δ’ Κανόνας του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης λέει, ότι η πορνεία λογίζεται σαν μοιχεία και κανονίζει την αμαρτία αυτή να απέχει ο αμαρτήσας 3 χρόνια από την Θ. Κοινωνία. Ο 25ος Κανόνας του Μ. Βασιλείου προβλέπει την περίπτωση που κάποιος διέφθειρε μια γυναίκα και στη συνέχεια την νυμφεύθηκε. Για μεν την πράξη τον επιτιμά αυστηρά, εγκρίνει όμως τη διατήρηση του γάμου. (Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου  «Έφηβοι και προγαμιαίες σχέσεις» σελ. 32-34) - ΠΗΓΗ. http://feeds2.feedburner.com/blogspot/hellas-orthodoxy

«ΚΑΪΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ;... ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΚΕΣ ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ» - Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ Posted: 25 Sep 2013 04:00 AM PDT Πολλοί σκεφτόμαστε τις πολιτικές και κομματικές παραμέτρους ενός γεγονότος, μιας δολοφονίας. Τα αίτια και τις αφορμές. Είναι και αυτά. Χρειάζονται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Το βασικότερο όμως είναι αυτό που είπε ο Χριστός: "Ου φονεύσεις". Και για να μη φονεύσεις, δεν πρέπει να θυμώνεις και να οργίζεσαι. Πρέπει να ξέρεις που να σταματάς την αγανάκτησή σου. Αυτό όμως δε φτάνει. Για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται πνευματικό και θεολογικό υπόβαθρο. Ο άλλος άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και έχει μέσα του αθάνατη ψυχή, η οποία συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι της μετά θάνατο. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αλλά δεν έχει ουσιαστικά τέλος. Τήν αρχή του όμως και το βιολογικό του τέλος τα καθορίζει μόνο ο Θεός. Κανένας άνθρωπος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Ο Θεός ορίζει την ημερομηνία της εξόδου μας από αυτό τον κόσμο ως Καρδιογνώστης, παίρνοντας τον άνθρωπο στην κατάλληλη στιγμή για να τον σώσει και να τον βάλει στον Παράδεισο. Η δαιμονική επέμβαση του ανθρώπου στη διαδικασία του θανάτου, πέραν του πένθους και της απωλείας, συνιστά αντιποίηση αρχής έναντι του Θεού. Ο διάβολος ασφαλώς είναι ο ανθρωποκτόνος και αυτός συνδέει τα νήματα μιας δολοφονίας εκμεταλλευόμενος τα πάντα για να στείλει τον άλλον αδιάβαστο κυριολεκτικά. Μίση προσωπικά, ιδεολογίες ακραίες, νοοτροπία της μάζας, ομαδικό ντοπάρισμα, ψυχολογικά προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη αντίληψη της ζωής και της πίστης, προληπτικοί πόλεμοι και εμφύλιοι σπαραγμοί, όλα αυτά μπαίνουν στο μίξερ του διαβόλου για να επιφέρουν το κακό. Ο Θεός ενίοτε παραχωρεί γιά τους δικούς Του λόγους. Πάντοτε όμως ισχύει το αγιογραφικό: "άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος" και το σπουδαιότερο, που ειπώθηκε τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης από το στόμα του Κυρίου στον απόστολο Πέτρο: "Βάλε τη μάχαιρα στη θέση της. Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβης. Πάντες οι λαβόντες μάχαιραν με μάχαιρα θα χαθούν". Δηλαδή δίπλα από κάθε φονιά, αλλά και δίπλα στους ηθικούς αυτουργούς των φονιάδων, στον ώμο τους ακριβώς, κάθεται ο άγγελος του θανάτου. Πέραν των τύψεων της συνειδήσεως και του φόβου, πέραν της καταστροφής δύο οικογενειών, ήδη τα πόδια τους ετοιμάζονται να βαδίσουν την οδόν του κοιμητηρίου. Μπορεί κάποτε όχι αυτοί οι ίδιοι προσωπικά να τιμωρηθούν με θάνατο, αλλά να δούν τον χάρο σε προσφιλή τους πρόσωπα και να νιώσουν πιο πολύ στην καρδιά τους το μαχαίρι που έμπηξαν οι ίδιοι στην καρδιά του αδελφού τους. Ο Θεός ρωτάει πάντοτε από ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις: "Κάϊν που είναι ο αδελφός σου;..." Το θέμα τέλος έχει και την εκκλησιαστική του διάσταση: ένα μέλος της Εκκλησίας μας, αλλοιώθηκε τόσο και απομακρύνθηκε από την αλήθεια και την αγάπη τόσο πολύ ώστε έκανε ένα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τον αδελφό του, βαπτισμένου και αυτού μέλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ανέκοψε την πορεία της μετανοίας του φονευθέντος. Οι φονιάδες ξανασταυρώνουν στο πρόσωπο των φονευμένων τέκνων του Χριστού τον ίδιο τον Κύριο. Ο Χριστός θα ζητήσει τις ψυχές των παιδιών Του από τα ματωμένα χέρια τους. "Φοβερό είναι να πέσει κάποιος στα χέρια του ζωντανού και δίκαιου Θεού"! Επίσης κάθε μας πράξη, κάθε μας λόγος, ποτέ δεν χάνεται μέσα στο σύμπαν. Εμείς νομίζουμε ότι τα γραπτά μόνο μένουν. Ότι "έπεα πτερόεντα" δεν φορολογούνται. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό και για κάθε λόγο άχρηστο, σάπιο, δόλιο, αμαρτωλό, εχθρικό, σατανικό. "Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς", λέγει ο Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν από την καρδιά μας και τις πεποιθήσεις μας και παράγουν έργο άγιο, δημιουργικό ή βλαπτικό. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται: "Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον". Ο βασιλιάς μάλιστα Δαβίδ δεν ανεχόταν με τίποτε όσους "συκοφαντούσαν λάθρα τους πλησίον τους". Στην όλη υπόθεση των λόγων μας δεν εμπλέκεται μόνο ο Θεός ή οι άνθρωποι. Εμπλέκεται και ο διάβολος. Ο διάβολος ποτέ δεν ξέρει την ψυχή του ανθρώπου. Ούτε το μέλλον. Μαθαίνει για μας από αυτά που βλέπει και ακούει σε μάς και από μας. Π.χ. ένας που φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ: "αίμα και τιμή..." ή "τσακίστε τους, φάτε τους, χτυπάτε τους...", ή ένας που εκπαιδεύεται στα πιστόλια και τα μαχαίρια ή στην κατασκευή Μολότωφ και λοιπών άλλων ευγενών υγρών, εύκολα συμπεραίνει ο δαίμονας ότι οι εν λόγω άνθρωποι οικοδομούν μέσα τους φονική διάθεση. Τους βλέπει να οργανώνονται και να ορμούν και τρίβει τα χέρια του. Δεν χάνει χρόνο ο τρισκατάρατος να οργανώσει μετά εντάσεις και συμπλοκές, να οπλίσει χέρια και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα. Ο διάβολος διψάει για αίμα. Εκμεταλλεύεται λοιπόν κάθε επιθετική συμπεριφορά για να πλήξει και να οδηγήσει σε θάνατο ψυχικό και σωματικό. Μετά φεύγει ή μάλλον δίνει τη σκυτάλη στο δαίμονα της απελπισίας, τύπου Ιούδα, ή στο δαίμονα της εκδικήσεως τύπου Εβραίων. Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι και ανεπηρέαστοι μέσα στο σύμπαν. Να προσέχουμε τα λόγια μας, τα τραγούδια μας, τα ποιήματά μας, τις σφιγμένες γροθιές μας και τα τροχισμένα μαχαίρια μας. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Όποιος έχει μαχαίρια και ξύλα δίπλα του κερνάει το διάβολο και το θάνατο. ΠΗΓΗ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΑΜΙΑΣ. http://feeds2.feedburner.com/blogspot/hellas-orthodoxy