Γράφει ο Γιώργος Ζωγράφος
«Οι Έλληνες δεν έχουν συνηθίσει να συζητούν, γιʼ αυτό αλληλοσφάζονται». Δεν το λέω εγώ είναι ατάκα του Στάλιν, αν δεν κάνω λάθος. Με αυτή στο μυαλό μου και επειδή θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο άνθρωπο, που σιχαίνεται τις σφαγές, είπα να περάσω την Κυριακή από το διήμερο «φεστιβάλ», που διοργάνωσαν οι δήμοι της περιοχής του Ελληνικού, ενάντια στην αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου από την εταιρεία, που ανέλαβε το έργο, μέσω διαγωνισμού.
Να ξεκαθαρίσω ότι, ως επαγγελματίας, σε στενή σχέση με την περιοχή, και ως κάτοικος του Λεκανοπεδίου, είμαι υπέρ της επένδυσης και υπέρ της μετατροπής του Ελληνικού από ένα «κουφάρι» σήμερα σε ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της Ευρώπης.
Αλλά επειδή από real estate δεν κατέχω, δεν έχει νόημα να αναλύσω το σκεπτικό μου για το Ελληνικό υπό τεχνικούς όρους (δεν αφορά και κανέναν άλλωστε).
Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ είναι στη μιζέρια που εισέπραξα, στη διάρκεια της επίσκεψής μου στο «φεστιβάλ διαμαρτυρίας». Πήγα με την προοπτική να ακούσω την άλλη άποψη και γιατί όχι να μπολιαστώ από αυτή. Μάταια. Το σκηνικό μόνο φεστιβάλ δεν θύμιζε, αφού ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, άντε μερικές δεκάδες, και μέχρι εκεί.
Όσο δε για τα επιχειρήματα που είχα πάει να ακούσω, σιγήν ασυρμάτου. Άκουσα πολλές κορώνες, πολλά επαναλαμβανόμενες ιαχές αντίδρασης και αντίστασης, οι οποίες με παρέπεμπαν σε συνδικαλιστικά κλισέ, που μάλλον σε άλλες εποχές ταιριάζουν.
Απογοητεύτηκα. Φεύγοντας, έμεινα τελικά με περισσότερες απορίες από εκείνες που πήγα αρχικά να λύσω. Δεν μου απάντησε κανείς ποια είναι η αντιπρόταση.
Το φεστιβάλ είχε κάνει «σημαία» όλα τα «όχι»: «όχι στην τσιμεντοποίηση», «όχι στην εγκατάσταση καζίνο», «όχι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων». Ένα γενικό «όχι σε όλα».
Το δημιουργικό «ναι», που περίμενα να αρθρώσει η τοπική κοινωνία, ούτε το άκουσα, ούτε και την τοπική κοινωνία είδα βέβαια, αφού η συμμετοχή ήταν εξαιρετικά μικρή.
Για την ακρίβεια, πιο δυνατά την άκουσα την τοπική κοινωνία να εκφράζεται μέσα από δημοσκόπηση, που πήρε το μάτι μου σε sites, με την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής να τάσσεται υπέρ της αξιοποίησης και της ανάπλασης του ακινήτου και μάλιστα να θεωρούν ότι έχει ήδη καθυστερήσει.
Σιγά μην κάνουμε μεταρρυθμίσεις
Έχοντας σχέση με την περιοχή του Ελληνικού δεν βλέπω κανένα θετικό από το να μένει η περιοχή ως έχει και να ρημάζει. Δεν θέλω να δώσω καμία πολιτική διάσταση στο θέμα, αλλά πραγματικά απορώ με τους ανθρώπους, που σηκώνουν αυτή την παντιέρα της επανάστασης. Γιατί τόση αντίδραση; Μήπως είναι εύκολος τρόπος να αποκτούν βήμα κάποιοι βολεμένοι συνδικαλιστές, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους;
Μας ενοχλεί δηλαδή να αξιοποιηθεί η περιοχή και να ανέβει συνολικά η αξία της, να αυξηθεί ο τουρισμός και να έχουμε ένα μεγάλο πάρκο να παίζουν τα παιδιά μας; Μας ενοχλεί να πάρουν αξία τα γύρω ακίνητα και η περιοχή ως σύνολο;
Τα τεκταινόμενα στο Ελληνικό δεν μπορούν παρά να με παραπέμπουν στα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, που για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι δεν διαθέτει επενδυτική κουλτούρα, αλλά ούτε και διάθεση να την αναζητήσει. Στην Ελλάδα, όπου όλοι συμφωνούμε ότι θέλουμε ανάπτυξη, όπου όλοι συμφωνούμε ότι έχουμε ανάγκη μεταρρυθμίσεις, αλλά όπου, με ένα διαολεμένο τρόπο, πάντα επιλέγουμε την οδό του «μηδενός» από την οδό της δημιουργίας.
Δεν θέλω να καταλήξω στο «Σιγά μην κάνουμε μεταρρυθμίσεις», που λέει και η γνωστή διαφήμιση. Προτιμώ να ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή ως λαός θα διαψεύσουμε τον Στάλιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου