ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Με το πρώτο κοκοράκι παίρναμε τους δρόμους. Με φωνή που πατούσε στο σωστό ρυθμό της νότας του πενταγράμμου, τραγουδούσαμε: <<Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά ψιλή μου δενδρολιβανιά… >> σ’ ένα κόσμο βουτηγμένο στο αίμα και στην αμαρτία. Η μουσική μας έφερνε ντελίριο, πέταγε έξω τους νοικοκυραίους και τους μάζευε σαν τις όρνιθες στην πόρτα ν’ ακούσουν το φίνο άσμα μας. Χαίροντες στο τέλος, χάιδευαν τα κουρεμένα κεφάλια μας, λευκή η ψυχή τους σαν νύμφη ανύμφευτη πανηγύριζε που διώχναμε τον πολέμαρχο της καθημερινότητας Αρταξέρξη βασιλιά.
Ιδρωμένοι απλώναμε κάτι χέρια, όλο κόκαλα. Οι κοπελούδες γλυκοξύπνητες γελούσαν με χείλη μαργαριταρένια. Άνοιγαν τις ποδιές τους και μας μοίραζαν από τον παράδεισο που ήταν σκόρπιος στο αγιασμένο τους νοικοκυριό. Χριστοκουλούρες, αυγά, καρύδια, σταφίδες, δραχμούλες σκουριασμένες με σβησμένες τις όψεις τους.
Φορτωμένοι, συνεχίζαμε την επωδό: <<Το καλαμάρι έγραφε την μοίρα του την έλεγε και το χαρτί ομίλει, Άγιε μου καλέ Βασίλη >>. Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου