Ω ΕΛΛΑΣ ΗΡΩΩΝ ΧΩΡΑ....

         Αν μας χαρίσουν το χρέος, 

     κ. Λιου μου, θα χρεοκοπήσουμε

(Η τεμπελιά περπατάει τόσο αργά, που την προλαβαίνει αμέσως η φτώχεια.)

Φιλότιμη η προσπάθεια του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών κ Λιου να ταχθεί υπέρ του κουρέματος του ελληνικού χρέους με τις ταυτόχρονες παραινέσεις του προς την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει και να εφαρμόσει τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρει πως αν αύριο διαγραφεί όλο το χρέος, σε τρία χρόνια θα ξαναπτωχεύσει η χώρα.Είναι πιθανό να το ξέρει γιατί είναι οικονομολόγος και όχι κομπογιαννίτης σε ρόλο υπουργού οικονομικών. Τέτοια αστεία δε χωράνε στη μεγαλύτερη καπιταλιστική χώρα, που δεν παίζει με τον πλούτο της.
Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι μιλάει σε αυτιά που δεν ακούνε. Πρώτον, γιατί οι παραινέσεις του απευθύνονται σε μια κυβέρνηση, που δεν έχει καμιά διάθεση και δεν έχει και τις γνώσεις να εφαρμόσει μια οικονομία ελεύθερης αγοράς και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση, όπως η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ενδιαφέρεται μόνο για χαρίσματα και όχι για κόπο.

Την ενδιαφέρει να κουρευτεί το χρέος χωρίς η ίδια να κάνει τίποτε γι αυτό. Η άγνοιά της σε συνδυασμό με τη λατρεία της για προπαγάνδα δεν της επιτρέπουν να πει, ότι αν αύριο το πρωί εξαφανιστεί το χρέος ολόκληρο, η πολιτική της θα ξαναγεμίσει με ελλείμματα τον κρατικό προϋπολογισμό με αποτέλεσμα να έρθουμε σύντομα πάλι στο 2009.
Αδιάψευστος μάρτυρας γι' αυτό είναι η κρατικολάγνα πολιτική της, που χαϊδεύει τα αυτιά του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα για περισσότερα δικαιώματα και λιγότερες υποχρεώσεις, για περισσότερες απολαβές χωρίς αξιολογήσεις, για παροχές από την πίσω πόρτα, για όλο και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις του φορολογούμενου για να ταϊστούν δημόσιες δραστηριότητες επιπέδου μη κυβερνητικών οργανώσεων και οργανισμών αλληλοβοηθείας, την ώρα που ο κεντρικός οργανισμός υγείας, το ΕΣΥ, πέθανε στα ανίκανα χέρια των Ξανθών και των Πολάκηδων. Αφού τον είχαν φέρει με σοβαρά τραύματα στην εντατική οι προηγούμενοι.
Επιπλέον, η μόνη διέξοδος από την ελληνική κρίση, που είναι η σκληρή δουλειά και η βοήθεια του νομοθέτη, των υπουργείων, των ταμείων και των τραπεζών προς αυτήν την κατεύθυνση δεν έχει οπαδούς στη χώρα. Ούτε και βοήθεια.
Η χώρα επιμένει στην πλειονότητα των πολιτών της να αμείβεται χωρίς να παρακουράζεται κι όλας (γιατί έτσι έμαθαν οι ενήλικοι και έτσι μαθαίνουν και τα παιδιά τους), να ψάχνει για καμιά θεσούλα στο δημόσιο για να τρώει χωρίς να προσφέρει πολλά κι όλας, να δανείζεται χωρίς υποχρέωση να ξεπληρώνει κι όλας, με τη βεβαιότητα ότι κάποια μεταμεσονύχτια ρουσφετολογική τροπολογία θα χαρίσει τις υποχρεώσεις (όπως η προχτεσινή που απαλλάσσει τους… ξεχασιάρηδες από την πληρωμή φορολογικών υποχρεώσεων), να νταλαβερίζεται οικονομικά χωρίς να δηλώνει κι όλας στον κοινό κορβανά τα έσοδά του, κάποιοι άλλοι ηλίθιοι θα πληρώσουν. Και πληρώνουν.
Επιμένει η συντριπτική πλειονότητα της χώρας, χωρίς να ντρέπεται πια, να μασάει τις συντάξεις των γέρων την ώρα που τα χωράφια είναι εγκαταλελειμμένα, να προτιμάει να ζει οικόσιτη, την ώρα που πάνω από 1.000.000 ξένοι μετανάστες ξεσκατώνουν τους γονείς και τους παππούδες της, καθαρίζουν τα σπίτια της, βάφουν τις οικοδομές, μαζεύουν τις σοδιές, φτιάχνουν τις μάντρες, βόσκουν τα πρόβατα, χτίζουν τα σπίτια, χαλικώνουν τους δρόμους, μαζεύουν τα σκουπίδια, σκάβουν τους λάκκους στα δημόσια έργα, κλαδεύουν τα δέντρα στους δήμους, οδηγούν τα μισά φορτηγά, κάνουν τους μαραγκούς και τους ηλεκτρολόγους και τους υδραυλικούς, φτιάχνουν κοινοπραξίες και σαρώνουν με τα άλλοτε ελληνικά καΐκια το Αιγαίο φέρνοντας ψάρια.Αλλά, οι καλομαθημένοι πισινοί των νεοελληνικών βλασταριών και των γονιών τους δεν καταδέχονται σ αυτά τα μεροκάματα, ούτε στα σκληρά μεροκάματα της βιομηχανίας, που ψάχνει για εξειδικευμένους εργάτες και συχνά δε βρίσκει γιατί… δε δίνει αυτοκίνητο, άδεια ένα μήνα και μισθό 1.500 καθαρά αβλεπή. Τόσα του δίνει και η μαμά του χωρίς να ιδρώσει.
Μεγάλη εξαίρεση σ αυτή την ηθική αθλιότητα της ελληνικής κοινωνίας (γιατί σκόρπιες υπάρχουν πολλές) είναι τα παιδιά των ελληνικών φτωχοσπιτιών, που τα βλέπεις να μαστορεύουν, να οργώνουν, να τρέχουν σε δουλειές σαν το Βέγγο, χωρίς να κοιτάνε τι θα πάρουν πριν δώσουν. Ισορροπώντας δικαιώματα και υποχρεώσεις και, κυρίως,υπευθυνότητα. Η ανάγκη της φτώχειας τους ωριμάζει. Και τους κάνει χρήσιμους σε μια κοινωνία.
Αλλά, αυτοί είναι λίγοι. Και δε φτάνουν για να αλλάξουν τη χώρα με δουλειά, δουλειά,δουλειά. Όπως χτίστηκε κάποτε η χώρα. Και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που έθρεψε αυτές τις άρρωστες νοοτροπίες, οι οποίες έχουν το θράσος να δικαιολογούνται κι όλας αντί να κρύβονται, είναι ίδιο κι απαράλλαχτο και χαϊδεύει τα ίδια ένστικτά και την ίδια απολιτισιά και αντικοινωνικότητα στο λαό, που τον έχει κάνει στη μεγάλη πλειονότητά του σαν τα μούτρα του.Μ' αυτήν την κυρίαρχη νοοτροπία, λοιπόν κύριε Λιου μου, να μας συμπαθάτε, αλλά τρία χρέη να μας χαρίζανε, άλλα τρία θα φτιάχναμε εμείς. Τα οποία, όπως και τα προηγούμενα θα είναι προϊόντα διεθνούς συνωμοσίας. Και να σας πω και το λόγο που θα τα φτιάχναμε; Γιατί έτσι μας γουστάρει.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης(Liberal.gr)

Και ένα  ποιήμα του Σουρή  γραμμένο το 1893

Ω  Ελλάς, ηρώων χώρα τι γαϊδάρους  βγάζεις τώρα

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ένα ακόμα ενδιαφέρον ποίημα του Γ. Σουρή :

Ο ρωμιός

Στον καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

Στον καφετζή ξεσπάνω...φωτιά και κείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ.

Γραμμένα , ξανατονίζω  το 1893(!)