Έγραψε, λοιπόν, ο μπάσταρδος καρπός του Κόντε Σολωμού και της δούλας του Αγγελικής Νίκλη , και εθνικός μας ποιητής Διονύσιος που απεβίωσε σαν σήμερα την 9)2)1857 εναν ύμνο 158 στροφών και 632 στίχων.
Ο Διονύσιος δε γνώριζε την Ελληνικη παρά ελάχιστα όταν επέστρεψε στην Ελλάδα από τις σπουδές του στην Ιταλία, όπου διετριψε από τρυφεράς ηλικίας.
Όμως αισθάνθηκε όπως λένε οι Σολωμιστές έναν έρωτα για τη γλώσσα της μάνας του.
Αγόραζε τις λέξεις και τις καλοπλήρωνε για να τις μαθει.
Το έπος των 158 στροφών ο μπάσταρδος γιος της δούλας το αφιέρωσε σε μια πανώρια κόρη την Ελευθερία.
Και όπως όλοι οι κυνηγημένοι -και ο Διονύσης κυνηγήθηκε από τα ετεροθαλή αδέλφια του , τους "νόμιμους" γιους του Κόντε - ο ποιητής δεν είχε ψευδαίσθηση.
Η λευτεριά έρχεται με βία και αίματα. Δεν είναι ιδέα ή ενδιάθετη κατάσταση που κταται δια της παιδείας, της φιλοσοφίας, της αυτοβελτιωσεως , της γιόγκα κλπ.
Η πανώρια κόρη είναι σπαθοφόρα Αμαζόνα και το σπαθί της είναι κοφτερό και τρόμο απίστευτο προκαλεί η κόψη του.
Το σπαθί δεν το δίδει κάποια υπερκόσμια δύναμη , όπως ο πχ εκείνο της δικαιοσύνης που έδωσε ο Κύριος της Αγάπης στο Γεδεών για να τιμωρήσει τους Μαδιανίτες.
Το ξίφος το παίρνουν αυτοβούλως οι επαναστάτες και οι αγωνιστές.
Το κάλλος της κόρης υποθέτουμε όλοι έκπαγλον , ανάλογο της υπερόχου αισθήσεως της Ελευθερίας.
Και όμως πουθενά στους 632 στίχους ο Διονύσης δεν περιγράφει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μόνο φρικτές στιγμές και τρομερούς αγώνες για την απόκτηση τους.
Στο τέλος όμως ουδείς αμφιβάλλει για το έκπαγλο κάλλος της κόρης ή για το υπέροχο της αίσθησης της Ελευθερίας.
Λίγα από όλα αυτά, ως εισαγωγή και κεντρική ιδέα συνθέτουν απλώς το προοίμιο αυτού του συγκλονιστικού έπους που γράφτηκε με αγορασμένες λέξεις .
Και μελοποιημένο από το Νικόλαο Μάντζαρο με έμπνευση από την καντάδα σε Φα μείζονα για τετράφωνη χορωδία είναι ο Εθνικός μας ύμνος.
Και όλο μαζί είναι μια μόνο μικρή αλλά πολύ ωραία ιστορία για τη γλώσσα μας, γιατί αφορά σε ένα από τα κορυφαία δημιουργήματα της φιλολογίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου