Δεν είναι σίγουρο ποια ακριβώς είναι τα λόγια του Μεταξά. Ας γίνει έτσι λένε κάποιοι, έχουμε πόλεμο λοιπόν, λένε κάποιοι άλλοι. Το ΟΧΙ το έγραψαν οι εφημερίδες και το υιοθέτησε η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Και το επισφράγισαν με πόνο και αίμα και με την Ζωή τους κάποια παλληκάρια εκεί πάνω στα χιονισμένα βουνά.
Πάντα είχα την απορία πως κέρδισαν εκεί επάνω μερικοί πεινασμένοι και γεμάτοι ψείρες τους λοχαγούς Κορελι. Η μελέτη και η διδαχή φέρνουν το σωστό αποτέλεσμα αν είναι κάποιος προσεκτικός.
Τεχνολογία, Στρατηγική και Ψυχή είναι τα συστατικά της Νίκης σε ένα πόλεμο, σε μια μάχη. Και φυσικά απαιτείται μια ελάχιστη ποσότητα. Αν πας με 100 άντρες να αντιμετωπίσεις τρεις μεραρχίες είναι λογικό ότι έχεις ήδη ηττηθεί. Αν πάμε στο 479 πχ τότε που οι μονιασμένοι έλληνες βρέθηκαν για τελευταία φορά απέναντι στους πέρσες στις Πλαταιές θα δούμε 40.000 έλληνες με 250.000 (;;;) πέρσες οπότε μπορούμε να βγάλουμε ένα πρόχειρο συμπέρασμα της ελάχιστης ποσότητας, της ελάχιστης μάζας.
Ο εξοπλισμός ήταν σαφώς κατώτερος των Ιταλών αλλά όχι τόσο ώστε να είναι ο κρίσιμος παράγοντας. Η Στρατηγική ήταν η ευφυέστερη που μπορούσε να διαθέτει ένας αρχηγός και ήταν ο Κατσιμήτρος ο αρχιμάστορας της Πίνδου και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος.
Τέλος, ο τελευταίος και καθοριστικός παράγοντας ήταν η ΨΥΧΗ. Διέθεταν ψυχή τα παλικάρια μας; ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ. Και αυτό αποδεικνύεται από τους παλαιότερους που έχουν πολλάκις αναφέρει ότι τα παλληκάρια χόρευαν και τραγουδούσαν φεύγοντας για το μέτωπο. Ποιος το κάνει αυτό; Οι έλληνες φυσικά. Και έχουμε και γραπτά από τα οχυρά Μεταξά όπου φαντάροι το έσκαγαν και πήγαινα να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο. Και τους γυρνούσαν πίσω και ο διοικητής προσπαθούσε να τους γλυκάνει λέγοντας: κάντε υπομονή θα έρθει και η δική μας η σειρά.
Αυτοί είναι Έλληνες, απόγονοι αυτών που έγραψαν ιστορία.
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Και ακούμε από πολιτικούς και πολιτειακούς άρχοντες να ιστορούν και εξιστορούν και να μοιράζουν δάφνες δόξης τυλιγμένες με μπόλικο καμάρι.
Όμως έχω μια ερώτηση:
Ποιοι νίκησαν εκεί πάνω; Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με την καθοδήγηση αξιωματικών. Ήταν εύκολη η νίκη; Όχι. Τουλάχιστον 2 με 3 φορές το μέτωπο κινδύνευσε να διαρραγεί. Οι μάχες ήταν σκληρές και το περπάτημα στα χιόνια και τις λάσπες με πολύ κρύο και συχνά χωρίς φαγητό. Να περπατούν ολόκληρη την νύχτα μέσα στο χιόνι και το πρωί να πολεμούν.
Αυτούς τους απλούς ανθρώπους σε τι εκτίμηση τους έχουν οι πολιτικοί σήμερα;
Αν γινόταν ένας πόλεμος σήμερα ποιος θα σήκωνε το κυρίως βάρος; Οι απλοί άνθρωποι.
Αυτούς τους απλούς ανθρώπους σε τι εκτίμηση τους έχουν οι πολιτικοί σήμερα;
Σε καμιά. Τους γελούν, τους κοροϊδεύουν και τους εξαπατούν.
Αυτό λοιπόν που συμβαίνει σήμερα είναι μια άθλια κοροϊδία. Μια υποκρισία. Το να βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα να εκθειάζουν τους ήρωες της Πίνδου είναι απλά κοροϊδία και υποκρισία.
Την δε νεολαία, με την απαξίωση και τον εξευτελισμό της παιδείας, την ‘οδηγούν’ στην ασυδοσία και την αλητεία. Από παλληκάρια βαθμιαία θα έχουμε αλήτες και το Έθνος των Ελλήνων μαζί με τον Ηρωισμό κατρακυλαει αργά αλλά σταθερά στην άβυσσο. Και όπως είπε ένας φίλος: μετά από μερικούς αιώνες θα είμαστε case study. Δηλαδή μια περίπτωση προς μελέτη και θα υπάρχουμε μόνο στα χαρτιά.
Η λέξη παλικάρι κάποτε είχε νόημα βαθύ και βαρύ. Σήμερα ακούω πολλούς να λένε: πο@στ@δες και παλικ@ρια γίν@με όλοι μ@λια κουβ@ρια.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ
------
Το ΟΧΙ των Ελλήνων
---------------
--
Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου