ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ Μία ἐκτενὴς ἀναφορὰ εἰς τὸ ἐν λόγῳ σπουδαιότατον θέμα εἶναι μακρὰ καὶ χρονοβόρος, δοθέντος ὅτι ἡ διηυ - ρημένη καὶ ἐνδελεχὴς ἀνάπτυξις τούτου ἀπαιτεῖ πολὺν χρόνον, χῶρον καὶ χρῆμα, τὰ ὁποῖα ἡμεῖς δυστυχῶς δὲν διαθέτομεν. Διὰ τοῦτο ἀναγκαζόμεθα νὰ κάμνωμεν ἕν σταχυολόγημα, κυρίως εἰς τὸν ἑλληνικὸν χῶρον, διὰ τοὺς Ἕλληνας ἤ ἑλληνικῶς σκεπτομένους καὶ ἐνεργοῦντας ἀνὰ τὰς χιλιετίας.
Α) ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥ 500 π.Χ-322 π.Χ-ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΜΕ ΑΔΟΞΟΝ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΕΧΩΡΙΣΘΗ (ΕΧΑΡΑΧΘΗ) ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΕΛΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Πυθαγόρας 500 π.Χ. ἐτῶν 80 εἰς τὴν ἐξορίαν θανὼν ἀπὸ πείναν. Μιλτιάδης 489 π.Χ. ἐτῶν 65 εἰς τὴν φυλακήν. Ἀριστείδης 468 π.Χ. ἐτῶν 72 εἰς τὴν ἐξορίαν τελευτήσας ἀπὸ πείναν. Θεμιστοκλὴς 461 π.Χ. ἐτῶν 66 εἰς τὴν ἐξορίαν. Αἰσχύλος 456 π.Χ. ἐτῶν 69 εἰς τὴν ἐξορίαν. Περικλὴς 429 π.Χ. ἐτῶν 66 παρῃτήθη λόγῳ κατηγορίας. Φειδίας 429 π.Χ. ἐτῶν 66 εἰς τὴν φυλακήν. Ἀναξαγόρας 428 π.Χ. ἐτῶν 72 εἰς τὴν ἐξορίαν. Ἡρόδοτος 426 π.Χ. ἐτῶν 59 εἰς τὴν ἐξορίαν. Ἰκτίνος 420 π.Χ. εἰς τὴν ἐξορίαν.
120
Σοφοκλής 406 π.Χ. ἐτῶν 90 εἰς τὴν ἐξορίαν ἀπὸ πείναν. Εὐριπίδης 406 π.Χ. ἐτῶν 74 εἰς τὴν ἐξορίαν. Ἀλκιβιάδης 404 π.Χ. ἐτῶν 48 εἰς τὴν ἐξορίαν. Σωκράτης 399 π.Χ. ἐτῶν 71 ἔπιε τὸ κώνειον. Θουκυδίδης 396 π.Χ. ἐτῶν 64 εἰς τὴν ἐξορίαν. Ἀριστοφάνης 385 π.Χ. ἐτῶν 61 εἰς τὴν ἐξορίαν ἀπὸ πείναν. Πλάτων 347 π.Χ. ἐτῶν 80 εἰς τὴν ἐξορίαν. Ἰσοκράτης 338 π.Χ. ἐτῶν 99 εἰς τὴν ἐξορίαν. Δημοσθένης 322 π.Χ. ἐτῶν 62 ἔλαβεν δηλητήριον.
Β) ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΙ ΧΡΟΝΟΙ Δυστυχῶς, διὰ τοὺς ἀνωτέρω ἀναφερθέντας λόγους, παραλείπομεν νὰ σταχυολογήσωμεν πληθώραν ἄλλων ἐποικοδομητικῶς δρασάντων προσώπων κατὰ τοὺς ἀλε - ξανδρινοὺς καὶ μεταλεξανδρινοὺς χρόνους-τὴν ἐποχὴν τῶν ἐπιγόνων-Ρωμαϊκὴν περίοδον, τὰ ὁποῖα εἰργάσθη - σαν διὰ τὸ κοινὸν καλόν, ὡς καλοὶ Σαμαρεῖται καὶ ὡς πρόδρομοι τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Γ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ Ὁ πρῶτος μάρτυς ἦτο ὁ ἔνσαρκος Λόγος, ὁ Πρόδρομος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής , ὁ ὁποῖος εἶχε τοιοῦτον θάρρος καὶ παρρησίαν, ὥστε ἐτόλ - μησεν ἀκόμη καὶ τὸν πανίσχυρον Ἡρώδην νὰ ἐλέγξῃ, το - νίζων εἰς αὐτὸν τὸ γνωστόν: «...οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μάρκ. 6, 18) . Εἶναι δὲ γνω - στοτάτη ἡ ἱστορία τῆς μετατροπῆς τοῦ Ἡρώδου εἰς θη - ριώδη διώκτην. Ἡ μητρομανὴς Ἡρωδιὰς ἐμίσησεν ὄχι μόνον τὸν
121
ἔνσαρκον ἄγγελον Ἰωάννην, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ καὶ τὴν θυγατέρα της Σαλώμην, διότι μὲ τὸν χορόν της ἠρέθισεν ἀφαντάστως τὰ ἀφροδισιακὰ γενετήσια ἔνστικτα τοῦ Ἡρώδου (ἐφαρμοζομένου τοῦ ρητοῦ «ἐκ τοῦ ὁρᾶν ἐπακο - λουθεῖ τὸ ἐρᾶν» καὶ τοῦ ἄλλου γνωμικοῦ «ἑνὸς κακοῦ δο - θέντος μύρια κακὰ ἕπονται »). Ὁ δὲ δυστυχὴς Ἡρώδης, τοῦ ὁποίου ὁ μυελὸς ἀπεκρυσταλλώθη, ὑπεσχέθη εἰς τὴν Σαλώμην, ὅτι διὰ τὸν ἰσχυρότατον ἐρεθισμόν, τὸν ὁποῖον τοῦ προεκάλεσεν (προὐξένησε), θὰ ἦτο πρόθυμος νὰ τὴν ἀνταμείψῃ μὲ ὁ,τιδήποτε ἤθελεν ζητήσει, ἀκόμη καὶ τὸ ἥμισυ τοῦ Βασιλείου ἦτο ἀποφασισμένος νὰ τῆς παρα - χωρήσῃ. Ἐὰν ἡ Ἡρωδιάς δὲν ἦτο τόσον μητρομανής, θὰ ἠγάπα τὴν κόρην της Σαλώμη καὶ θὰ τῆς ἔλεγεν:«ἐπάνω του θυ - γατέρα μου, πρόσελθε νὰ τὸν ἀποτελειώσωμεν, διὰ νὰ λάβῃς ἀργότερον καὶ τὸ ἕτερον ἥμισυ τοῦ Βασιλείου του». Τὸ πάθος ὅμως τῆς ἐφαμάρτου ἡδονῆς τὴν εἶχεν τόσον πολὺ κυριεύσει, ὥστε ἐξεδήλωσε τὸ τυφλὸν μίσος της ἐναντίον ὄχι μόνον τοῦ Προδρόμου, ἀλλὰ καὶ κατ᾿ αὐτῆς ἀκόμη τῆς θυγατρός της Σαλώμης (θεωροῦσα αὐτὴν πι - θανῶς ὡς ἀντίζηλον), εἰς τὴν ὁποίαν συνέστησεν, ἀντὶ τοῦ Βασιλείου, νὰ αἰτήσηται «τὴν κεφαλὴν Ἰωάννου ἐπὶ πίνακι». Τὸ ὁρμέμφυτον τῆς ἡδονῆς εἶχε ὑποδουλώσει τόσον πολὺ τὸν Ἡρώδην, ὥστε ἐτήρησεν τὸν λόγον του καὶ ἀπεκεφάλισε τὸν Ἰωάννην, τὸν ὁποῖον τὸ ἀδιάψευ - στον στόμα τοῦ Θεανθρώπου, τὸν εἶχε χαρακτηρίσει ὡς τὸν μεγαλύτερον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη ἤ θὰ γεννηθ ῇ ποτὲ εἰς τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀκολουθεῖ ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος καὶ ἄπειρον νέφος μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἐθυσίασαν τὰ πάντα διὰ τὴν ἀληθινὴν πίστιν των καὶ τὴν ἁγνότητά των, οἵτινες ἐθα - νατώθησαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας.
122
Πλεῖστοι Πατριάρχαι, Ἀρχιερεῖς, Κληρικοὶ καὶ Μο - ναχοὶ ἐξεθρονίσθησαν, ἐφυλακίσθησαν, ἐξωρίσθησαν καὶ παρέδωκαν τὸ πνεῦμα των διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν των καὶ τὴν μεγάλην κοινωνικήν των προσφοράν, ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος , ὁ ὁποῖος ὕψωσεν στεντο - ρείαν τὴν φωνήν, διὰ νὰ προστατεύσῃ μίαν χήραν, ἡ ὁποία ἠγωνίζετο νὰ ἀναθρέψῃ τὰ τέκνα της μὲ λαχανί - δες ἀπὸ τὸν κῆπον της, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο πλησίον τῶν ἀνακτόρων καὶ ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία ἤθελεν νὰ τῆς τὸν στερήσῃ. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν ἦτο ἰδιοτελὴς καὶ δὲν ἐπίστευεν εἰς τὴν δόξαν καὶ τὸν χρυσόν, ἀλλὰ τὸν Χριστὸν καὶ δὲν ἔζη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ διὰ τὸ ποίμνιόν του, καὶ, μὴ δυνάμενος νὰ τιθασεύσῃ τὴν αὐτοκράτειραν νὰ μὴ παρανομ ῇ, τὴν ἀπε - κάλεσεν «ἀδοξίαν» καὶ ἐβρωντοφώνει « πάλιν Ἡρωδίας μαίνεται, πάλιν Ἡρωδιὰς ζητεῖ τὴν κεφαλὴν Ἰωάννου ἐπὶ πίνακι ». Κάκιστοι ὅμως Ἀρχιερεῖς, ὑπὸ τὸν Ἐπιφάνιον Ἀλεξανδρείας συνεμάχησαν μὲ τὴν αὐτοκράτειραν Εὐδο - ξίαν καὶ ἀφὼρισαν τὸν Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος ἐξωρίσθη διὰ τρίτην φοράν, ὅπου παρέδωκε τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν ἐξάντλησιν βαδίζων εἰς τὸν δρόμον πρὸς τὴν Κουκουσόν. Δέον νὰ σημειω θῇ, ὅτι μέχρι καὶ σήμε - ρον δὲν συνῆλθεν Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, διὰ νὰ ἄρῃ τὸν ἄδικον καὶ κατάπτυστον σατανικὸν ἀφορισμὸν τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου , ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν συνείδησιν ὅλων τῶν εὐλαβῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἔχει ἐνθρονισθ ῆ εἰς τὰς καρδίας των, ἐφαρμοζομένων τῶν ἀδιαψεύστων λόγων τοῦ Θεανθρώπου: «Μακάριοι ἔστε, ὅταν μισήσω - σιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνει - δίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου » (Λουκ. ΣΤ, 22). Εἴμεθα δυστυχέστατοι, διότι ἀδυνατοῦμε νὰ ἀπαριθμή -
123
σωμεν ἄπειρα ἑκατομμύρια κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι, διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν Ἁγίαν καὶ διὰ τὰς ἐποικοδο - μητικὰς διὰ τὸ σύνολον ἀπόψεις των, ἐδιώχθησαν καὶ ἀπέ - θανον, ἐφαρμοζομένου τοῦ Εὐαγγελικοῦ: «καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστ ῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται » (Β’ Τιμ. Γ, 12), καθὼς καὶ τῶν ἀδιαψεύστων λόγων τοῦ Θεαν - θρώπου: «...εἴ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσι... » (Ἰωάν. 15, 20), καθὼς: «καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται. » (Ματθ. 10, 22) .
Δ) ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ Περιοριζόμεθα νὰ ἀναφέρωμεν μόνον ἐλάχιστα παρα - δείγματα: Ἰωάννης Καποδίστριας (1776-1831) ἐδολοφονήθη. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843) ἐφυλακίσθη τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1825 εἰς Ὕδραν. Ἰωάννης Δραγούμης τοῦ Στεφάνου (1878-1920) ἐδολοφο - νήθη εἰς Ἀμπελοκήπους. Ἐλευθέριος Βενιζέλος (1864-1936) ἐδέχθη ἀπόπειραν δολο - φονίας, μετὰ τὴν ὑπογραφὴν τῆς Συνθήκης τῶν Σεβρῶν (10/8/1920) εἰς τὸν Σιδηροδρομικὸν Σταθμὸν τῆς Γαλλίας.
Ε) ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ Σήμερον τὸ Σύνταγμα ἀκόμη ἀναφέρεται «εἰς τὸ ὄνομα τῆς ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ ὁ Ἑλληνοχριστια - νικὸς πολιτισμὸς ἐπισήμως καὶ τυπικῶς δὲν ἐπιτρέπει τοὺς διωγμούς, παραγκωνισμοὺς καὶ κηρύττει (συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον 4 τοῦ ἐπικρατοῦντος Συντάγματος), τὴν ἰσονο - μίαν.
124
Οὐσιαστικῶς ὅμως καὶ εἰς τὴν πραγματικότητα, ὅλοι οἱ ἔντιμοι, οἱ ἠθικοί, οἱ ἐνάρετοι, οἱ εὐλαβεῖς, οἱ εὐσεβεῖς, οἱ ἐνσυνείδητοι, οἱ μὲ ἀκέραιον χαρακτῆρα, οἱ ὁποῖοι ἐργάζον - ται ἀφανῶς καὶ εὐσυνειδήτως διὰ τὸ κοινὸν καλόν κατὰ κα - νόνα περιθωριοποιοῦνται, παραγκωνίζονται καὶ ἀδικοῦνται διὰ τῆς καθηλώσεως των εἰς εὐτελεῖς κατωτάτας ἐργασίας καὶ θέσεις. Ἀντιθέτως ἀναρριχῶνται ὅλα τὰ γλοιώδη ὑποκεί - μενα, τὰ ἔχοντα λίαν εὔκαμπτον τὴν σπονδυλικὴν στήλην τῆς ἠθικῆς καὶ τὰ ἑλισσόμενα 180 μοίρας τὸ δευτερόλεπτον, ὅλα δηλαδὴ τὰ «ἐκκρεμῆ», οἱ δίψυχοι, οἱ δοτοί, τὰ ἀνδρεί - κελα, οἱ ἐξωμότες καὶ οἱ γενίτσαροι τοῦ πνεύματος, οἱ ὁποῖοι εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἐκτελέσουν ὅλας τὰς ἐντολὰς τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τῶν ἀετονύχηδων καὶ τῶν πα - τριαρχῶν τῆς διαπλοκῆς... Ἐπαναλαμβάνομεν: «ἐν ῷ τὸ μαρτύριον τῶν πρώτων Χρι - στιανῶν καὶ τῶν δολοφονουμένων ἦτο στιγμιαῖον ἤ ἔστω με - ρικῶν ὡρῶν, ἡμερῶν, ἑβδομάδων καὶ μηνῶν, τὸ μαρτύριον τῶν συγχρόνων ἐντίμων, εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν ἀνθρώπων εἶναι, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, μαρτύριον συνειδήσεως, τὸ ὁποῖον εἶναι διηνεκές ».
Συμπερασματικῶς δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ἡ Λυδία λίθος διὰ τοὺς ἐντίμους, ἐναρέτους, εὐλαβεῖς, ἠθικοὺς καὶ ἐποικοδομητικῶς δρῶντας εἶναι ὁ ἄμεσος καὶ ἔμμεσος διωγ - μός των . Ἐὰν δὲν ἐδιώχθη κάποιος διὰ τὴν εὐσέβειαν, εὐλά - βειαν, εὐπρέπειαν, εὐσυνειδησίαν καὶ ἀκέραιον ἦθος ἐργασίας του, δὲν εἶναι οὐσιαστικῶς Χριστιανός, ἀλλὰ ἄνθρωπος τοῦ συμβιβασμοῦ, χαρακτηριζόμενος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου