Συμπτωματολογία της Ρωσικής Ιστορίας

Είναι γνωστή η δήλωση του Ρούντολφ Στάινερ:

«Αυτό που άρχισε να αφυπνίζεται στις αρχές του δέκατου πέμπτου αιώνα και που εξακολουθεί να ασκεί βαθιά επιρροή στους ανθρώπους σήμερα -συχνά ασυνείδητα και χωρίς να το υποψιάζονται- σχετίζεται με τα καταστροφικά γεγονότα της σημερινής εποχής. Και αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι από τον ένατο και τον δέκατο αιώνα και μετά κατέστη δυνατό να αναδυθεί ο «λαός του Χριστού» σε μια ορισμένη περιοχή μέσα στον πολιτισμένο κόσμο, ένας λαός που ήταν προικισμένος με την ιδιαίτερη έμφυτη ικανότητα να γίνει ο φορέας της αποκάλυψης του Χριστού για τις μελλοντικές γενιές. Εκφράζουμε μια βαθιά αλήθεια όταν λέμε ότι σε αυτή την εποχή και σε προπαρασκευή για τους μεταγενέστερους χρόνους ένας λαός είχε προετοιμαστεί ειδικά από τα παγκόσμια γεγονότα για να γίνει ο λαός του Χριστού. Η κατάσταση αυτή προέκυψε επειδή, κατά τον ένατο αιώνα, αυτό που συνέχισε να λειτουργεί ως ώθηση του Χριστού απέκτησε, ως ένα βαθμό, έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στην Ευρώπη και αυτή η διαφοροποίηση φαίνεται στο γεγονός ότι ορισμένες ψυχές αποδείχθηκαν ικανές να λάβουν άμεσα την αποκάλυψη της ώθησης του Χριστού (δηλαδή αυτή την ιδιαίτερη μορφή της ώθησης του Χριστού) και ότι οι ψυχές αυτές εκτρέπονται προς την Ανατολική Ευρώπη. Και η συνέπεια της διαμάχης μεταξύ του Πατριάρχη Φωτίου και του Πάπα Νικολάου Α΄ ήταν ότι η ώθηση του Χριστού στην ιδιαίτερη έντασή της εκτράπηκε προς την Ανατολική Ευρώπη.

»Θέλω να συζητήσω αυτό που έχει διαρκή επίδραση - αυτή τη διαφοροποίηση, αυτή τη μεταμόρφωση της ώθησης του Χριστού που χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Ανατολικής Ευρώπης ήταν δεκτικοί στη συνεχή εισροή της ώθησης του Χριστού, στη συνεχή παρουσία της «πνοής» του Χριστού. Αυτή η συγκεκριμένη μορφή (ή μεταμόρφωση) της ώθησης του Χριστού εκτράπηκε προς την Ανατολή και, κατά συνέπεια, ο ρωσικός λαός, με την ευρύτερη έννοια του όρου, έγινε, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο Λαός του Χριστού. Τι εννοούμε λέγοντας ότι ο Λαός του Χριστού προέκυψε στην Ανατολή; Εννοούμε με αυτό -και αυτό μπορεί να επαληθευτεί μελετώντας τα συμπτώματα στην εξωτερική ιστορία- θα διαπιστώσετε, αν έχετε κατά νου τις εσωτερικές διεργασίες και όχι τα εξωτερικά γεγονότα που συχνά αντιφάσκουν με την πραγματικότητα, ότι αυτή η δήλωση επιβεβαιώνεται πλήρως- εννοούμε με αυτό ότι στην Ανατολή της Ευρώπης διαχωρίστηκε μια περιοχή όπου ζούσαν άνθρωποι που ήταν άμεσα ενωμένοι με την ώθηση του Χριστού. Ο Χριστός είναι πάντα παρών ως εσωτερική αύρα που διαποτίζει τη σκέψη και το συναίσθημα αυτού του λαού.

»Και όσο παράδοξο κι αν φαίνεται σήμερα, η ατμόσφαιρα του Αγίου Δισκοπότηρου (Γκράαλ) βρίσκεται σήμερα στη Ρωσία. Και ο μελλοντικός ρόλος που θα διαδραματίσει η ρωσική ψυχή στην έκτη μετα-ατλαντική εποχή εξαρτάται από αυτό το ακατάβλητο πνεύμα του Αγίου Δισκοπότηρου στον ρωσικό λαό.

»Σκεφτείτε από αυτή την άποψη την εξέλιξη της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της πέμπτης μετα-ατλαντικής εποχής. Ο Λαός του Χριστού στην Ανατολή με τη θεμελιώδη ώθησή του: ο Χριστός είναι Πνεύμα. Είναι στη φύση αυτού του λαού να δώσει στον κόσμο μέσω του Ρωσισμού, σαν με στοιχειώδη δύναμη και από ιστορική αναγκαιότητα, αυτό για το οποίο η Δύση της Ευρώπης θα μπορούσε μόνο να προετοιμάσει το έδαφος. Στον ρωσικό λαό ως τέτοιο έχει ανατεθεί η αποστολή να αναπτύξει την ουσιαστική πραγματικότητα του Αγίου Δισκοπότηρου ως θρησκευτικό σύστημα μέχρι την εποχή της έκτης μετα-ατλαντικής εποχής, έτσι ώστε να μπορέσει τότε να γίνει μια πολιτισμική ζύμη για ολόκληρο τον κόσμο» (GA 185 (8η και 9η διάλεξη), δημοσιεύονται στο Παράρτημα του «Η πτώση των πνευμάτων του σκότους», εκδόσεις Etra).

Πρέπει να πούμε ότι αυτή η ρήση, καθώς και ο ίδιος ο χαρακτηρισμός του Ρωσικού Λαού ως Λαού του Χριστού, εγείρει αρκετά ερωτήματα: Πού πραγματικά στα θεμέλια της ρωσικής ψυχικής ζωής μπορεί να βρεθεί το Άγιο Δισκοπότηρο, και με ποια έννοια η φράση «Λαός του Χριστού» έχει τελικά κάποιο νόημα; Όσον αφορά τον Λαό του Χριστού, ο ίδιος ο Ρούντολφ Στάινερ δεν ήταν που τόνισε επανειλημμένα ότι η Ώθηση του Χριστού μπορεί να αποδοθεί στην ατομική ανθρώπινη ψυχή και δεν σχετίζεται με κάτι συλλογικό, πόσο μάλλον εθνικό; «Ο Χριστός δεν ανήκει σε κανένα έθνος, αλλά πραγματοποιεί αυτό που είναι το πιο ωραίο στην ανθρωποσοφική αρχή - Αυτός δεν κάνει διάκριση χρώματος, φυλής, καταγωγής κ.λπ.» (GA 139, 2).

Στην πραγματικότητα, η έκτη πολιτισμική εποχή δεν θα είναι εξ’ ολοκλήρου ρωσική/σλαβική. Ναι, οι σλαβικοί λαοί κατεξοχήν πρέπει να αναπτύξουν μέσα τους ήδη από την εποχή μας κάτι παρόμοιο με αυτό που θα αναδυθεί με όλη του τη δύναμη σε 1500 χρόνια από σήμερα ως παγκόσμια ώθηση, όμως, δεν θα πρέπει να μιλάμε για την πλήρη ανάπτυξη του Πνεύματος-Εαυτού (Μάνας) στους σλαβικούς λαούς, αλλά για το πολύ πνευματικό μέρος της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας ή Συνειδησιακής Ψυχής. Διότι, η ενσάρκωση του Πνεύματος-Εαυτού θα έχει παγκόσμιο χαρακτήρα – η Παγκόσμια Πεντηκοστή. Ο Χριστός είναι εδώ για όλους τους ανθρώπους και τους λαούς ανεξαιρέτως.

                      --------------------------------------------

Ίσως γνωρίζετε την εκδοχή για την συμπτωματολογία της ρωσικής ιστορίας του Σεργκέι Ολέγκοβιτς Προκόφιεφ στο βιβλίο του «Οι πνευματικές καταβολές της Ρωσίας και τα μελλοντικά μυστήρια του Αγίου Δισκοπότηρου» (Αγγλική έκδοση: Sergei O. Prokofieff, The Spiritual Origins of Eastern Europe and the Future Mysteries of the Holy Grail, Temple Lodge Publishing). Δεν έχω στόχο να διαφωνήσω με τον Προκόφιεφ, τον οποίο μελετώ, εκτιμώ και θαυμάζω απεριόριστα, αλλά έχω αρκετές ερωτήσεις προς αυτόν. Άλλωστε, η Αλήθεια αποκαλύπτεται όχι ως μία μόνο άποψη, στην περίπτωση αυτή δεν έχει σημασία ποιανού – του Σεργκέι Προκόφιεφ, του Γκενάντι Μποντάρεφ, του Γιούρι Βολίνκιν, του Βαλεντίν Τριφόνωφ, του Αλεξάντρ Ντούγκιν, του Βαλεντίν Τόμπεργκ, του Ίλια Ζίλμπερμπεργκ, του Αλεξάντρ (Σάσα) Ντεμίντωβ, του Βλαντίμιρ Σελίτσκι, κ.λπ., αλλά ως ένα συγκεκριμένο σώμα, που περιλαμβάνει όλες τις πιθανές απόψεις. Σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι η διάσταση της κριτικής που είναι σημαντική, αλλά το ίδιο το ερώτημα και μόνο που αποκαλύπτει την ελλιπή εικόνα και στην πραγματικότητα υποκινεί την περαιτέρω έρευνα.

Πολύ σημαντικό ρόλο στις συμπτωματολογικού τύπου ιστορικές σκέψεις του Προκόφιεφ κατέχει ο μύθος της πόλης Kitezh και αντίστοιχα η μορφή του πρίγκιπα Yuri Vsevolodovich. Ο Προκόφιεφ παρουσιάζει αυτόν τον μύθο ως αμιγώς ρωσικό, που αντιστοιχεί γενικά στη ρωσική ουσία. Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα: είναι έτσι; Γνωρίζουμε τον ίδιο το θρύλο μόνο μέσα από πηγές του 18ου αιώνα, και όχι σε παν-ρωσική διάσταση, αλλά αποκλειστικά στην παρουσίαση των Παλαιόπιστων -Περιπλανώμενων (stranniki). Πρώτα απ' όλα ποιοι είναι οι «Περιπλανώμενοι»; Το 1772 στο χωριό Sopelki κοντά στο Yaroslavl δημιουργήθηκε το κίνημα των Παλαιόπιστων-Bezpopovtsy («χωρίς ιερείς») ως ρεύμα που αντιτάχθηκε στην «αντιχριστιανική εξουσία». Βάση του δόγματος των Περιπλανώμενων είναι η σωτηρία από τον Αντίχριστο, τον οποίο, σε αντίθεση με τους περισσότερους Bezpopovtsy, δεν αντιλαμβάνονταν ως πνευματικό φαινόμενο, αλλά ως προσωποποιημένη προσωπικότητα με τη μορφή του Μεγάλου Πέτρου. Οι Περιπλανώμενοι ζουν με την προσδοκία της «πρώτης ανάστασης», όταν ο Χριστός θα πολεμήσει τον Αντίχριστο. Και «τότε θα έρθει η χιλιετής βασιλεία του Χριστού, η Νέα Ιερουσαλήμ, ως κατοικία των Περιπλανώμενων, θα κατέβει από τον ουρανό στον τόπο όπου δεν υπάρχει θάλασσα σε αυτόν». Οι Περιπλανώμενοι βλέπουν τη νέα τους κατοικία κοντά στην Κασπία Θάλασσα, που είναι λίμνη, όπου κάνουν τακτικά προσκυνήματα. Όλοι οι Περιπλανώμενοι αυτοβαπτίζονται, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να διάγουν μια αγνή ζωή, τρώγοντας μόνο νηστίσιμα φαγητά. Απορρίπτουν πλήρως τον γάμο, αλλά επιτρέπουν την πορνεία, θεωρώντας την μικρότερη αμαρτία. Για αιώνες οι Περιπλανώμενοι, διωγμένοι από τις αρχές ως «επιβλαβής αίρεση», παρέμειναν μια μικρή ομάδα διασκορπισμένη στην έρημο της Σιβηρίας και των Βορείων Ουραλίων. Παρ' όλα αυτά, φαίνεται εσφαλμένο να βγάζουμε συμπεράσματα για την μάλλον συγκεκριμένη μυθολογία των Παλαιόπιστων χωρίς να κατανοήσουμε τη συμπτωματολογία του «Ρωσικού Σχίσματος» και χωρίς να μελετήσουμε την επιρροή της μετα-αποκαλυπτικής ιδεολογίας των Παλαιόπιστων στη ρωσική δημόσια σκέψη του 18ου και 19ου αιώνα.

Η εκδοχή του Σ.Ο. Προκόφιεφ είναι εξαιρετικά απλή: οι Ρώσοι εισήλθαν στην ιστορική αρένα φέρνοντας μέσα τους τα εφόδια της Αισθαντικής Ψυχής, και όχι της απλής, αλλά της διαποτισμένης από μια ορισμένη στάση του Δισκοπότηρου, η οποία κατά κάποιο τρόπο αποτελεί το κύριο νεύρο ολόκληρης της ρωσικής ιστορίας. Ο Πατριάρχης Νίκωνας με τις μεταρρυθμίσεις του, και γενικά όλοι οι Ρομανόφ, ήταν φορείς μιας πιο προχωρημένης πνευματικής ψυχής, αλλά η ψυχή αυτή ήταν πολύ ελαττωματική, όχι πνευματοποιημένη, γεγονός που οδήγησε στην απόρριψη της ώθησής της από το πιο πνευματικό τμήμα της ρωσικής κοινωνίας. Σε γενικές γραμμές, ο Προκόφιεφ ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι εμφανίζονται στην ιστορία φέρνοντας την ώθηση μιας συγκεκριμένου τύπου Αισθαντικής Ψυχής και ότι ολόκληρη η μετέπειτα ιστορία τους αντιπροσωπεύει μια διαδοχή αποτυχιών, όπου δεν υπάρχει καμία τύχη για τη Νοητική/Διανοητική Ψυχή (της δόθηκε η λάθος συνθήκη), και ότι στη συνέχεια εξαπατήθηκαν και τους δόθηκε η Συνειδησιακή Ψυχή απολύτως ακατάλληλη για το ρωσικό άτομο. Σύμφωνα με τον Προκόφιεφ, αν και βρισκόμαστε στον 9ο αι. μ.Χ. και όλη η ανθρωπότητα έχει ήδη αναπτύξει πλήρως τη Διανοητική Ψυχή, μόνον οι Ρώσοι είναι κολλημένοι στην εποχή της Αισθαντικής Ψυχής, η οποία σημειωτέον τελείωσε πριν από 1500 χρόνια. Δηλαδή, ο Σ.Ο. Προκόφιεφ αποδίδει στον ρωσικό λαό ένα είδος αρχέγονου αρχαϊσμού, που δεν μπορεί παρά να προκαλεί ερωτήματα.

Αν και πρόκειται για μια λαμπρή ιδέα, παρ’ όλα αυτά δεν ταιριάζει με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Η Ρωσία εμφανίζεται στην παγκόσμια σκηνή κυρίως ως εμπορικό κράτος, στο οποίο παρατηρείται ραγδαία αύξηση του αριθμού των πόλεων. Με την πάροδο των αιώνων, ο αριθμός των πόλεων στην αρχαία Ρωσία, που αναφέρονται στα «Χρονικά» και σε άλλες πηγές, αυξάνεται σταθερά. Στους 9ο – 10ο αιώνες αναφέρονται 25 πόλεις, στον 11ο  αιώνα άλλες 64, στον 12ο αιώνα άλλες 135 και στον 13ο αιώνα σε αυτές προστίθενται άλλες 47 πόλεις. Συνολικά μέχρι την εποχή της εισβολής του Μπατού Χαν, η Ρωσία του Κιέβου αριθμούσε μέχρι 300 πόλεις ή κατά μέσο όρο 20-25 ανά πριγκιπάτο. Εκτός από αυτές υπήρχαν ανώνυμοι ενισχυμένοι οικισμοί, μερικές φορές αρκετά μεγάλοι. Συνολικά υπήρχαν πάνω από χίλιοι. Η αναλογία μεταξύ πόλεων και τέτοιων οικισμών σε διάφορες περιοχές ήταν από 1:3 έως 1:7. Ταυτόχρονα, οι οχυρώσεις αυτές δεν θεωρούνταν πόλεις στα «Χρονικά». Πιθανότατα οι χρονογράφοι τις ανέφεραν ως εξοχικές κατοικίες ή προάστια. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι η κύρια λειτουργία στις μεσαιωνικές πόλεις ήταν η βιοτεχνία και το εμπόριο. Παρομοίως, η κύρια γραμμή της στρατιωτικής επέκτασης των Ρουρικιδών αφορούσε πρώτα απ' όλα τα εδάφη που επέτρεπαν τον έλεγχο του εμπορίου προς τρεις βασικές κατευθύνσεις:

Από τους Βαράγγους προς τους Έλληνες (η κύρια γραμμή ελέγχου κατά μήκος του ποταμού Δνείπερου),

Από τους Βαράγγους προς τους Πέρσες (η κύρια γραμμή ελέγχου του Βόλγα),

Ο Μεγάλος Δρόμος του Μεταξιού (η κύρια γραμμή ελέγχου της Κριμαίας-Αστραχάν-Ροστώβ-Βόλγα Βουλγαρίας).

Έτσι, με βάση τα ιστορικά γεγονότα προκύπτει μόνο ένα συμπέρασμα - η Ρωσία του Κιέβου προέκυψε ως μια κοινωνία που επικεντρώθηκε στη βιοτεχνία και το εμπόριο, κάτι που σημαίνει ότι η νοητική ψυχή είχε ήδη αναπτυχθεί. Ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ του γεγονότος ότι οι Ρώσοι εισέρχονται στο ιστορικό μονοπάτι, μεταφέροντας μια καλά αναπτυγμένη νοητική ψυχή είναι το γεγονός της αυτοδιοίκησης Veche των περισσότερων ρωσικών πόλεων. Συνήθως η έμφαση δίνεται στην αυτοδιοίκηση του Νόβγκοροντ και του Πσκοφ. Όμως, ήταν κάτι διαδεδομένο.

Το ερώτημα είναι: πού διέκρινε ο Προκόφιεφ την Αισθαντική Ψυχή σε όλα αυτά; Η ιστορία μας λέει ότι η Ρωσία εμφανίστηκε στην ιστορική αρένα με μια πλήρως ανεπτυγμένη Νοητική Ψυχή. Επιπροσθέτως, αν προσθέσουμε σε αυτό και το επίπεδο αλφαβητισμού, το οποίο σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα στην προ-Μογγολική Ρωσία του Κιέβου ήταν πρακτικά καθολικό, σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αποδεικνύεται ότι η Ρωσία του Κιέβου ήταν ένας προηγμένος κοινωνικός οργανισμός, σε πολλά σημεία μπροστά από το νοητικό και πνευματικό επίπεδο των ευρωπαϊκών λαών εκείνης της εποχής. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει λόγος για κανένα αρχαϊσμό που να σχετίζεται με την Αισθαντική Ψυχή. Στην πραγματικότητα η ψυχοπνευματική τραγωδία ξέσπασε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια αυτού που οι ιστορικοί αποκαλούν ταταρο-μογγολική εισβολή. Η Νομαδική Ορδή ήταν πραγματικά ο φορέας τερατωδών αρχαϊκών ψυχοπνευματικών ιδιοτήτων, οι οποίες δύσκολα μπορούν να φτάσουν ακόμη και στο επίπεδο της Αισθαντικής Ψυχής. Στην πραγματικότητα, ήταν οι αγωγοί του Ατλάντειου επιπέδου πνευματικότητας, το οποίο οδήγησε στην πνευματική και ψυχική υποβάθμιση της ρωσικής κοινωνίας, ειδικά από τη στιγμή που ούτε οι πρίγκιπες ούτε η εκκλησία προσέφεραν κάποια πνευματική αντίσταση, μετατρεπόμενοι μάλλον γρήγορα σε μαριονέτες των Χαν της Ορδής. Φυσικά, αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί με μια μεταφυσικά απόλυτη έννοια, καθώς υπήρχαν ακόμη αρκετοί θύλακες αντίστασης απέναντι στην μογγολική πνευματική ώθηση, που συνδέονταν κυρίως με τη Λιθουανική Ρωσία και με το Νόβγκοροντ. Ακόμη και οι πρίγκιπες της Μόσχας δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται, καθώς μέχρι και τον Ιβάν τον Τρίτο, οι πρίγκιπες της Μόσχας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επαναφέρουν τη Ρωσία στο προ-μογγολικό επίπεδο ανάπτυξης και να ξεπεράσουν με κάποιο τρόπο τον Ατλάντειο αρχαϊσμό που κατάφερε με κάποιο τρόπο να ριζώσει στο ρωσικό έδαφος. Όπως και η Ρωσική Ορθοδοξία δεν αποθρασύνθηκε εντελώς από τον μυθικό πλουτισμό και την τεράστια πολιτική επιρροή που απέκτησε υπό τους Μογγόλους Χάν. Ξεκινώντας από τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ μπορεί κανείς να δει πώς το πνευματικό κίνημα των Νεστοριανών άρχισε να δυναμώνει στη Ρωσία με στόχο να ξεπεράσει την πνευματική άβυσσο στην οποία βυθιζόταν η Ρωσική Ορθοδοξία, που κυλιόταν στις αμαρτίες και τον πλούτο και είχε ηγέτες τους λεγόμενους Ιωσηφίτες. Στη Σύνοδο του Στογκλάβι, ακόμη και παρά την αντίσταση του Ιβάν του Τρίτου (κατά τη σύγκλησή της ο ίδιος ο Ιβάν ήταν ήδη αδύναμος και ανίκανος να ασκήσει πραγματική επιρροή), κέρδισε το κόμμα των Ιωσηφιτών (τοκογλύφων), οι περισσότεροι υποστηρικτές της γραμμής του Νεστοριανισμού κάηκαν στην πυρά (άραγε δεν είναι αυτό η ρωσική Ιερά Εξέταση;) και έγιναν ανάθεμα ως αιρετικοί. Αυτό για το οποίο αγωνίστηκε ο Σέργιος του Ραντονέζ καταστράφηκε απλά και ασήμαντα με φυσικό τρόπο, χωρίς να προλάβει να αποδώσει άξιους καρπούς. Και αυτό που συνέβη επί Ιβάν του Τρομερού είναι ένα είδος τελικού εμβολιασμού της αρχαϊκής καθαρά Ατλάντειας μογγολικής ώθησης στη ρωσική ψυχή. Σε όλη τη μετέπειτα ρωσική ιστορία οι Ρομανώφ προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο να επαναφέρουν τη Ρωσία τουλάχιστον στο ρεύμα της νοητικής ψυχής, αλλά όπως είναι γνωστό, ο μογγολισμός κέρδισε όπως φάνηκε στη λάμψη του Εμφυλίου Πολέμου του 1917 και στην τρομοκρατία των Μπολσεβίκων που ακολούθησε.

Αυτή είναι η εικόνα, πολύ συνοπτικά, της τραγικής ρωσικής ιστορίας.

Αν επιστρέψουμε στο ζήτημα του Κιτέζ, στον πρίγκιπα Γιούρι Βσεβολοντόβιτς και γενικότερα στο ζήτημα της διάσπασης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι εύκολο να παρατηρήσουμε ότι εκείνοι που αργότερα ονομάστηκαν Παλαιόπιστοι, στην ουσία ήταν οι φορείς της ίδιας της πνευματικής ώθησης που μπολιάστηκε στον ρωσικό λαό μέσω της μογγολικής επιρροής. Οι Παλαιόπιστοι λοιπόν σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι κληρονόμοι της Ρωσικής Πνευματικότητας, που αντιστοιχεί στο επίπεδο της προ-Μογγολικής Ρωσίας του Κιέβου. Μάλιστα, το ζήτημα της συμμετοχής των Παλαιόπιστων στη Ρωσική Καταστροφή του 1917, αν και τέθηκε από αρκετούς ευσυνείδητους ιστορικούς, ποτέ δεν μελετήθηκε μέχρι τέλους. Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι η επιρροή των Παλαιόπιστων ήταν τεράστια και εξαιρετικά αρνητική. Μπορεί κανείς επίσης να μιλήσει με απόλυτη βεβαιότητα για την πνευματική επιρροή των Παλαιόπιστων στις εξεγέρσεις του Ραζίν και του Πουγκάτσεφ.

Είναι αλήθεια ότι η επίσημη Ρωσική Ορθοδοξία μετά τη σφαγή των Νεστοριανών εισήλθε σε μια φάση μη αναστρέψιμης πνευματικής υποβάθμισης και ήταν ανίκανη να συμμετάσχει πλήρως στην περαιτέρω ανάπτυξη της Ρωσικής Πνευματικότητας.

Λίγα λόγια ακόμη σχετικά με την είσοδο της ώθησης της Συνειδησιακής Ψυχής στο ψυχικό σώμα του Ρωσικού Λαού. Ο Προκόφιεφ δεν βλέπει στη ρωσική ιστορία μια θετική είσοδο αυτού του ψυχικού μέλους. Βλέπει μόνο μια δαιμονοποιημένη, δήθεν Συνειδησιακή Ψυχή, στον Μπολσεβικισμό. Αυτή η εκδοχή δεν ισχύει. Κατ' αρχάς, οι Μπολσεβίκοι δεν ήταν καθόλου εξελικτικοί. Ο R. Steiner αποκαλεί τον Μπολσεβικισμό πέραν της εξελικτικής δύναμης. Μάλλον, μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για το ότι με τον Μπολσεβικισμό η εισβολή της Ατλαντικής ώθησης που έφεραν στη Ρωσία οι Μογγόλοι  και οι Ορδές τους έφτασε στον «κολοφώνα» της. Όμως, όσον αφορά την ίδια την Συνειδησιακή Ψυχή, είχε μια αρκετά ειρηνική και νόμιμη είσοδο στη ρωσική ζωή χάρη στη δραστηριότητα του Μ. Λομονόσοφ. Όλη η ανάπτυξη της ρωσικής κοινωνικής σκέψης, της ρωσικής επιστημονικής σκέψης, της ρωσικής φιλοσοφίας και, τέλος, της Μεγάλης Ρωσικής Λογοτεχνίας μαρτυρεί ότι οι ωθήσεις της Συνειδησιακής Ψυχής αρχίζουν να λειτουργούν αρκετά φυσιολογικά σε όλη τη ρωσική ζωή. Εδώ πρέπει να τονιστεί και πάλι ότι τον 19ο αιώνα η Ρωσία δεν είναι ένα καθυστερημένο έθνος, αλλά είχε μια ανάπτυξη που ανταποκρινόταν στο πνεύμα της εποχής. Όμως ο Μπολσεβικισμός, όπως κάποτε ο Μογγολισμός, κατέστρεψε εντελώς αυτό το προοδευτικό στοιχείο, βυθίζοντας τη Ρωσία στο σκοτάδι μιας διεστραμμένης Ατλάντειας νοοτροπίας, διαποτισμένης από τις ωθήσεις της χειρότερης Μαύρης Μαγείας.

-----------------------------------------------

Ας καταδυθούμε τώρα βαθύτερα στη ρωσική ιστορία.

Είδαμε παραπάνω ότι αρχικά η Ρωσία στέκεται στην ιστορική αρένα ως μια προοδευτική, εξελιγμένη ένωση σλαβικών φύλων, που σχηματίστηκε στη διασταύρωση τριών εμπορικών δρόμων:

Από τους Βαράγγους προς τους Έλληνες κατά μήκος του Δνείπερου.

Από τους Βαράγγους στους Πέρσες κατά μήκος του Βόλγα.

Του Μεγάλου Δρόμου του Μεταξιού.

Τα κύρια επαγγέλματα ήταν η βιοτεχνία και το εμπόριο. Η κοινωνία χαρακτηριζόταν από φαινόμενα όπως η ύπαρξη Πόλεων (Γκαρνταρίκι: η χώρα των εκατό πόλεων – έτσι αποκαλούσαν οι Νορμανδοί (Βάραγγοι, Ανατολικοί Βίκινγκς) την Ρωσία), ο καθολικός αλφαβητισμός και η αυτοδιοίκηση του Βέτσε (Veche) στις περισσότερες πόλεις. Οι πριγκιπικές διμοιρίες λειτουργούσαν αρχικά στην πτυχή της προστασίας των εμπορικών δρόμων και της ασφάλειας των εμπορικών καραβανιών. Όλα αυτά μας επιτρέπουν να πούμε ότι η Ρωσία εμφανίστηκε στην παγκόσμια σκηνή ως προοδευτικός σχηματισμός, με πλήρως ανεπτυγμένη Διανοητική Ψυχή. Η σκέψη ότι η κλήση του πρίγκιπα Ρούρικ στο Νόβγκοροντ οδήγησε στην τάξη και την ευημερία είναι δυνατή μόνο σε έναν βαθμό συμβατικότητας. Πράγματι, οι τρεις πρώτοι Ρώσοι πρίγκιπες δημιούργησαν τον πανέμορφο κόσμο της Ρωσίας του Κιέβου. Ο Ρούρικ, ο προφητικός Όλεγκ και ο Ιγκόρ ο Παλαιός. Σε μεγάλο βαθμό αυτό το μεγαλείο διατηρήθηκε ακόμη και υπό τον Σβιατοσλάβ. Αλλά ήδη από τη βασιλεία του Βλαδίμηρου βλέπουμε τα πρώτα ίχνη της μελλοντικής πριγκιπικής αναταραχής. Η αρχή του αδελφοκτόνου πριγκιπικού πολέμου. Με διαφορετική επιτυχία αυτή η πριγκιπική αναταραχή διήρκεσε μέχρι τον Αντρέι Μπογκολιούμπσκι. Ο πρίγκιπας Αντρέι απέρριψε το πολυεπίπεδο δυναστικό δικαίωμα, το οποίο ήταν προφανώς δανεισμένο από τους τουρκικούς λαούς, και το αντικατέστησε με την ορθή ευρωπαϊκή αρχή - την κληρονομιά από τον πατέρα στον γιο. Πολλοί φιλελεύθεροι ιστορικοί προσπαθούν σήμερα να δαιμονοποιήσουν τη μορφή του Αντρέι Μπογκολιούμπσκι, αποδίδοντάς του την υποτιθέμενη καταστροφή της όμορφης και ενωμένης Ρωσίας του Κιέβου. Πρόκειται όμως για φιλελεύθερο μύθο που δεν ανταποκρίνεται στα ιστορικά γεγονότα. Το γεγονός είναι ότι πριν από τον Αντρέι Μπογκολιούμπσκι η Ρωσία ήταν κοινότυπη πέφτοντας στην άβυσσο και το χάος του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των πριγκίπων, και από τη βασιλεία του στο έδαφος των πρώην Ρως του Κιέβου άρχισαν να σχηματίζονται τρία μεγάλα κρατικά κέντρα:

Η Δημοκρατία του Νόβγκοροντ.

Οι Ρως του Βλαντίμιρ.

Το πριγκιπάτο της Λιθουανίας.

Αυτοί ήταν τρεις αρκετά ισχυροί κρατικοί σχηματισμοί που ήρθαν να αντικαταστήσουν τη διαλυμένη Ρωσία του Κιέβου. Στην πραγματικότητα, μόνο λόγω αυτών των αλλαγών η Ρωσία μπόρεσε να αντέξει τη στρατιωτική και πολιτισμική επίθεση της εισβολής των Ταταρο-Μογγόλων. Οι φιλελεύθεροι ιστορικοί συχνά προσπαθούν να παρουσιάσουν τα πάντα με τη μορφή ότι οι Τατάροι κατέστρεψαν την Ρωσία του Κιέβου και στη θέση της σχηματίστηκε κάποιο είδος κληρονόμου των Μογγόλων Χάν, που αυτοαποκαλείται Μοσχοβία. Πρόκειται για μια μυθοπλασία που δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Η Δημοκρατία του Νόβγκοροντ δεν βρισκόταν υπό τους Μογγόλους ούτε μία μέρα. Η Λιθουανία επέζησε μόνο εν μέρει από τις πρώτες επιδρομές και στη συνέχεια ανέκαμψε γρήγορα, χωρίς ουσιαστικά να σηκώσει κανένα από τα βάρη της Ορδής. Οι Ρώσοι του Βλαντίμιρ σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος. Και αυτό ισχύει - ούτε εκεί υπήρξε καμία φοβερή φρίκη. Ναι - η Ρωσία πλήρωσε φόρο υποτέλειας, αλλά δεν έχασε ούτε πολιτισμική ούτε κρατική κυριαρχία. Διαδικασίες θρησκευτικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ανανέωσης λάμβαναν χώρα στη χώρα, οι οποίες επέτρεψαν επί Ιβάν Γ' να απαλλαγεί τελικά από την καταβολή φόρου υποτέλειας. Το γεγονός της κατάληψης του Νόβγκοροντ από τον Ιβάν τον Τρίτο παρουσιάζεται επίσης κάπως μονόπλευρα από τους φιλελεύθερους. Παρόμοιες διεργασίες συνέβαιναν απολύτως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και κανείς δεν συνθέτει με βάση τους εμφυλίους πολέμους στη Γαλλία ή την Αγγλία μια εικόνα μεταφυσικής φρίκης. Πρόκειται για φυσιολογικές, απολύτως νόμιμες διαδικασίες διαμόρφωσης κρατικής υπόστασης για οποιοδήποτε λαό. Ακόμα και εκείνες οι καταστροφικές διαδικασίες που δρομολόγησε ο Ιβάν ο Τρομερός δεν αποτελούν λόγο δαιμονοποίησης της Ρωσίας. Τέτοια επεισόδια μπορούν να βρεθούν στην ιστορία οποιουδήποτε λαού.

Ένα πραγματικά τραγικό διάλειμμα στη ρωσική ιστορία συνέβη μόνο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλέξιου της Ρωσίας [Ο Αλεξέι Μιχαήλοβιτς Τισαϊσάις (9 (19) Μαρτίου 1629, Μόσχα - 29 Ιανουαρίου (8 Φεβρουαρίου) 1676, Μόσχα) είναι ο δεύτερος Ρώσος τσάρος της δυναστείας των Ρομανώφ (14 (24) Ιουλίου 1645 - 29 Ιανουαρίου (8 Φεβρουαρίου) 1676), γιος του Μιχαήλ Φεντόροβιτς και της δεύτερης συζύγου του Ευδοκίας] και συνδέεται με διαδικασίες θρησκευτικής ανανέωσης, που ονομάστηκε το «Ρωσικό Σχίσμα». Και πάλι, παρόμοιες διαδικασίες θρησκευτικής ανανέωσης έλαβαν χώρα σε ευρωπαϊκές χώρες υπό το όνομα της Μεταρρύθμισης και συνοδεύτηκαν από όχι λιγότερο καταστροφικές συνέπειες. Από την άποψη της ιστορικής συμπτωματολογίας, τόσο το Σχίσμα όσο και η Μεταρρύθμιση πρέπει να θεωρηθούν ως η είσοδος της Συνειδησιακής Ψυχής. Δηλαδή, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Ρωσία η Συνειδησιακή Ψυχή εισήλθε περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα. Και όλες οι συζητήσεις για το πώς στην Ευρώπη η Συνειδησιακή Ψυχή υπήρξε και υπάρχει, ενώ στη Ρωσία δεν υπήρξε καν - όλες αυτές οι συζητήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν αποκλειστικά ως συμπτώματα ιστοριοσοφικής ρωσοφοβίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Τι είναι το Ρωσικό Σχίσμα και ποιες είναι οι πραγματικές συνέπειές του; Η μόνη διαφορά μεταξύ του Ρωσικού Σχίσματος και της Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης είναι ότι στη Ρωσία χύθηκε πολύ λιγότερο αίμα. Η Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση έληξε με έναν 30ετή πόλεμο, ο οποίος οδήγησε στο σχηματισμό αντίθετων πνευματικών παρατάξεων, οι οποίες μπορούν συμβατικά να χαρακτηριστούν ως Προτεσταντικός Βορράς και Καθολικός Νότος. Ταυτόχρονα, οι πνευματικές διεργασίες της αντιπαράθεσης δεν επιλύθηκαν ποτέ, προδιαγράφοντας τελικά τις διεργασίες του πνευματικού και πολιτισμικού θανάτου στην Ευρώπη. Βέβαια, για ένα διάστημα αυτή η αντιπαράθεση απελευθέρωσε τεράστια πνευματική ενέργεια, δημιουργώντας διαδικασίες θρησκευτικής, φιλοσοφικής και επιστημονικής ανανέωσης. Δεν θα σταθώ τώρα στις ανατροπές αυτών των διεργασιών- το μόνο που θα πω είναι ότι στο τέλος αυτή η ενέργεια άφησε πίσω της ένα υλιστικό νεκροταφείο του Πνεύματος εντός του οποίου κατοικούμε σήμερα.

Το Ρωσικό Σχίσμα ακολούθησε ένα διαφορετικό σενάριο. Εξωτερικά δεν έμοιαζε με αντιπαράθεση μεταξύ διαφορετικών κρατών, όπως συνέβη στην Ευρώπη, αλλά με αντιπαράθεση μεταξύ της τσαρικής εξουσίας και μιας ποικιλίας διαφορετικών λαϊκών και μοναστικών πρωτοβουλιών. Εξωτερικά συνέβη μεταξύ των παλαιόπιστων και των ορθόδοξων. Αλλά στην ουσία έχουμε το ίδιο πράγμα όπως και στην Ευρώπη. Ποτέ δεν υπήρξε κάποια ενιαία Παλαιά Πίστη. Υπήρχαν τελείως άσχετες θρησκευτικές ομάδες που δεν είχαν καμία σχέση με την προ Νίκωνος Ρωσία. Ήταν ακριβώς τα ίδια μεταρρυθμιστικά ρεύματα με τους Προτεστάντες στην Ευρώπη. Ακριβώς, σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου η Μεταρρύθμιση έλαβε χώρα σε σαφώς οριοθετημένες και νοηματοδοτημένες ιδεολογίες, στη Ρωσία αυτή η διαδικασία της θρησκευτικής ζύμωσης εξακολουθεί να είναι ελάχιστα κατανοητή. Οι ανθρωπόσοφοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Στην Ευρώπη, η Μεταρρύθμιση οδήγησε στην ανάπτυξη του εθνικισμού. Και πρέπει να το καταλάβουμε - ο εθνικισμός είναι ένα ιδιαίτερα ευρωπαϊκό φαινόμενο. Στη Ρωσία δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ εθνικισμός με την ακριβή έννοια της λέξης. Ο εθνικισμός είναι η προσπάθεια ορισμένων εθνών όχι μόνο να δημιουργήσουν ένα κράτος στη βάση ενός και μόνο εθνικού στοιχείου, αλλά και να δημιουργήσουν ένα τέτοιο εθνικό σχέδιο, το οποίο θα μπορούσε να προσφερθεί ως παράδειγμα για όλα τα άλλα έθνη. Δηλαδή, ο αγώνας που σχετίζονταν με τη θρησκευτική ανανέωση έχει περιπέσει στη σκιά στην Ευρώπη, είναι ελάχιστα κατανοητός σήμερα και έχει αντικατασταθεί από κάθε είδους εθνικά σχέδια. Τελικά, οδήγησε στη φρίκη του ναζισμού και του φασισμού. Δηλαδή, στο πλαίσιο της ιστορικής σχέσης αιτίου-αποτελέσματος, ο ναζισμός και ο φασισμός στην Ευρώπη είναι συνέπεια της προηγούμενης θρησκευτικής μεταρρύθμισης. Αλλά σήμερα οι άνθρωποι προσπαθούν να μη μιλούν γι' αυτό. Και γενικά, λίγοι άνθρωποι βλέπουν αυτές τις συνδέσεις.

Ειδικότερα, το φιλελεύθερο πρόταγμα, το οποίο σήμερα παρουσιάζεται ως παγκόσμιο πρόταγμα, είναι στην πραγματικότητα μια τετριμμένη εκδήλωση του βρετανικού εθνικισμού. Είναι απλώς μια προβολή αυτού που είναι κατάλληλο μόνο για τους αγγλοσαξονικούς λαούς σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δηλαδή, είναι απλώς μια εκδήλωση του εθνικού εγωισμού. Και με αυτή την έννοια, το φιλελεύθερο πρόταγμα δεν είναι καλύτερο από το πρόταγμα του γερμανικού ναζισμού. Όσον αφορά την Ευρώπη, πρέπει να δούμε ότι κατά τη διαδικασία της Μεταρρύθμισης, η Ευρώπη έχασε την πολιτισμική της ενότητα και κατά συνέπεια έγινε μια κοινότητα εθνών και κρατών που μισούσαν το ένα το άλλο. Ως αποτέλεσμα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, σε αυτό το πιθάρι με τις αράχνες κέρδισε η μία και πιο χοντρή και ανθεκτική αράχνη, οι Αγγλοσάξονες. Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί. Και δεν υπάρχει κανένα μυστήριο γι' αυτό. Δηλαδή, ο Ναζισμός είναι ένα πανευρωπαϊκό χάσμα, το οποίο ήταν αποτέλεσμα της Μεταρρύθμισης και, κατά βάθος, αποτέλεσμα της εισόδου στους ευρωπαϊκούς λαούς της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας. Χάσμα το οποίο ανοίχθηκε λόγω της πυρπόλησης του Α’ Γκαιτεάνουμ, της εξόντωσης του Ρούντολφ Στάινερ και της απόρριψης της Ανθρωποσοφίας, εντός του οποίου έχει πέσει η Ευρώπη και εντός του οποίου εξακολουθεί να κατρακυλά. Το κύριο βάρος της ευθύνης φέρει ο (αμετανόητος) γερμανόφωνος κόσμος της Κεντρικής Ευρώπης.

Και τώρα πίσω στη Ρωσία. Σχετικά με το Ρωσικό Σχίσμα ακούγεται συχνά μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Σαν να υπήρχε μια τόσο ενιαία και απαραβίαστη παλιά Ορθοδοξία, και ο Τσάρος αποφάσισε να τα καταστρέψει όλα και να ξαναγράψει όλα τα θρησκευτικά βιβλία. Δεν συνέβη ακριβώς αυτό. Δεν υπήρχε καμία ενιαία εκδοχή της Παλαιάς Πίστης. Ο ρωσικός Χριστιανισμός δεν ενδιαφερόταν πολύ για την ενότητα από την αρχή. Το Βυζάντιο και κυρίως η Ρώμη ανησυχούσαν για τη δογματική, μονολιθική ενότητα. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στον λεγόμενο αγώνα κατά των αιρέσεων, που μας κατατρύχει μέχρι σήμερα. Στη Ρωσία, η έννοια της αίρεσης ως κοινωνικά σημαντικό φαινόμενο εμφανίστηκε αρκετά αργά. Ακριβώς μετά το Σχίσμα. Τυχαίο; Στη Ρωσία γενικά δεν υπήρχε μεγάλη ανησυχία για τη συμμόρφωση της σκέψης, δίνοντας προτεραιότητα στην ώθηση της καρδιάς. Για τον λόγο αυτό δεν βρίσκουμε καμία πρωτότυπη ρωσική θεολογία. Ακόμη και η θεολογία που έχουμε σήμερα είναι εξολοκλήρου συνέχεια της βυζαντινής παράδοσης. Αν και ακόμη και στο Βυζάντιο μπορούμε να μιλάμε για δογματική ενότητα μόνο με πολλές επιφυλάξεις. Η μέριμνα για την απόλυτη ομοιομορφία είναι σήμα κατατεθέν της Ρώμης. Η Οικουμενική Ορθοδοξία έδινε πάντοτε την κύρια έμφαση στην κληρονομιά των Πατέρων της Εκκλησίας, η οποία με τη σειρά της δεν διακρινόταν από ενότητα. Και δεν διαφέρει και τώρα. Ούτε υπήρξε πραγματικά μια ενιαία λατρεία. Η λατρεία μπορεί να διέφερε από τόπο σε τόπο. Πολύ ενδιαφέρον και ακόμη ελάχιστα μελετημένο είναι το ζήτημα της εξέλιξης του ρωσικού Χριστιανισμού με την πάροδο του χρόνου.

Είναι προφανές ότι οι Ρώσοι δεν πήραν την πίστη τους κυρίως και αποκλειστικά από το Βυζάντιο, όπως λέει η επίσημη εκδοχή. Ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος, σύμφωνα με τα «Χρονικά», βαπτίστηκε στην αρειανική πίστη στην Korsun (Χερσώνα). Στην επικράτεια της Κριμαίας εκείνη την εποχή κυριαρχούσε η αρειανική εκδοχή του Χριστιανισμού. Σχέσεις με το Βυζάντιο δημιουργήθηκαν μόνο υπό τον Γιαροσλάβ τον Σοφό, ο οποίος καθιέρωσε τον βυζαντινό κανόνα, βασισμένο στο όραμα του Χριστού ως Σοφία. Μέχρι τον 15ο αιώνα όλοι οι θεολόγοι δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι η Σοφία ήταν ένα άλλο όνομα του ίδιου του Χριστού. Αυτό γράφτηκε με απόλυτη σαφήνεια και όχι διφορούμενα. Επομένως, στην αρχαιότητα, η ονομασία των ναών με το όνομα της Σοφίας σήμαινε το ίδιο πράγμα με τον Ναό του Σωτήρος Χριστού στην εποχή μας. Αργότερα όμως αυτή η κατανόηση χάθηκε. Η σύγκλιση των εικόνων του Χριστού και της Σοφίας βασιζόταν στην αταβιστική ενορατικότητα που υπήρχε ακόμη εκείνη την εποχή, κατά την οποία οι Χριστιανοί μπορούσαν ακόμη να γνωρίζουν ποιος ήταν ο Χριστός πριν από τον Γολγοθά, δηλαδή το υπέρτατο ηλιακό Πνεύμα. Και μολονότι αυτή η Γνώση δεν ήταν σε καμία περίπτωση παγιωμένη στο επίπεδο του δόγματος, ήταν παρούσα ως ζωντανή κατανόηση. Οι σύγχρονοι στοχαστές, από την άλλη πλευρά, τις περισσότερες φορές απλώς φαντασιώνονται πάνω στο θέμα αυτό. Από μια αφηρημένη, διανοητική άποψη, είναι αδύνατο να τεθεί το ζήτημα της τρίπτυχης φύσης του Χριστού. Αλλά η εσωτερική άποψη μας επιτρέπει να μιλάμε για τον Χριστό πριν από τον Γολγοθά, κατά τη διάρκεια του Γολγοθά και μετά τον Γολγοθά. Στα Μυστήρια αυτό ονομαζόταν το μυστήριο του Τρισυπόστατου Ήλιου, το οποίο παρεμπιπτόντως αναζητούσε ο Μέγας Μύστης Ιουλιανός. Στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού αυτή η Γνώση ήταν ακόμα παρούσα στις ψυχές των ανθρώπων. Αργότερα όμως οι δυνάμεις της αταβιστικής ενορατικότητας εξαλείφθηκαν και οδήγησαν σε μια πιο αφηρημένη κοσμοθεωρία. Έτσι στην εποχή του Αντρέι Μπογκολιούμπσκι, η λατρεία της Σοφίας αντικαταστάθηκε από τη λατρεία της Μητέρας του Θεού. Και αυτή η θρησκευτική μεταρρύθμιση πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη. Και παρά το γεγονός ότι πολλοί ιστορικοί της Ρωσικής Εκκλησίας ισχυρίζονται ότι η Ρωσία ήδη εκείνη την εποχή εξαρτιόταν έντονα από το Βυζάντιο, στην πραγματικότητα ήδη εκείνη την εποχή η ρωσική λατρεία απέκλινε σημαντικά από την αρχική της πηγή. Στη συνέχεια, έλαβε χώρα ένας άλλος ελάχιστα κατανοητός μετασχηματισμός: η προσέγγιση της Ρωσικής Εκκλησίας με τον Νεστοριανισμό, ο οποίος ήρθε στη Ρωσία μαζί με τους Τατάρους. Αν και αυτή η προσέγγιση πιθανότατα συνέβη πολύ νωρίτερα. Το θέμα είναι ότι πιθανότατα οι Κιπτσάκοι ομολογούσαν μια νεστοριανή εκδοχή του χριστιανισμού. Με τον όρο «Κιπτσάκοι» εννοείται η χαλαρή συνομοσπονδία τουρκικών φύλων που κατείχε περί τα μέσα του 11ου αιώνα την αχανή, ευρασιατική στέπα, που εκτείνεται από την επικράτεια βόρεια της Αράλης και δυτικά ως την επικράτεια βορείως της Μαύρης θάλασσας στη σημερινή Ρωσία και Ουκρανία. Το πιθανότερο είναι πως η απώτερη προέλευση αυτής της συνομοσπονδίας των Κιπτσάκων είναι φύλα που κατοικούσαν κοντά στα κινεζικά σύνορα και μετακινήθηκαν προς τη δυτική Σιβηρία κατά τον 9ο αιώνα. Περί τα μέσα του 10ου αιώνα μετακινήθηκαν ακόμα περισσότερο δυτικά στην εντεύθεν του Βόλγα περιοχή, το δυτικό Καζακστάν.

Οι πρίγκιπες της Ρωσίας είχαν την συνήθεια να παντρεύονται Κιπτσάκες χωρίς υποχρεωτική τελετή βάπτισης. Εκείνη την εποχή οι Ρως δεν νοιάζονταν για την ομοιομορφία και ήταν ειρηνικοί με όλες τις εκδοχές του Χριστιανισμού. Ο Καθολικισμός ήταν μία από αυτές. Γενικά, η ιδέα των Καθολικών ως αρχέγονων και φυσικών εχθρών εδραιώθηκε στη Ρωσία μάλλον αργά. Πιθανότατα μόνο υπό τον Ιβάν τον Τρίτο, τελικά υπό τον Ιβάν τον Τρομερό. Γενικά, για να κατανοήσουμε τον αρχικό ρωσικό Χριστιανισμό είναι απαραίτητο να σκεφτούμε ότι οι Ρώσοι δεν ενδιαφέρονταν για θεολογικές διαμάχες και ομοιομορφία, αλλά η κύρια έμφαση δινόταν στην από καρδιάς, καρδιακή, κατανόηση, η οποία από μόνη της επέτρεπε αρκετά σημαντική ποικιλομορφία. Το Σομπόρνοστ -η πνευματική κοινότητα πολλών ανθρώπων που ζουν από κοινού- ήταν ένα αρχικό χαρακτηριστικό της ρωσικής θρησκευτικότητας. Οι Ρώσοι δεν ήταν ποτέ επιρρεπείς στην ιδεολογική ομοιομορφία. Σε αντίθεση με τους Καθολικούς. Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός, η επιθυμία να κυβερνούν μέσω μιας ενιαίας ιδεολογίας, είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ρωμαιοκαθολικισμού, το οποίο βρήκε την υψηλότερη έκφρασή του στην πνευματική ώθηση του Ιησουιτισμού. Και δεδομένου ότι οι ιδεολογίες στη Ρωσία είναι δανεισμένες κυρίως από την Ευρώπη, υπάρχει μια ιδεολογική εκτροπή, μια επιθυμία να παρουσιαστεί η Ρωσία μέσα από μια ιδεολογική αφαίρεση. Και όταν υπάρχει μια προφανής ασυμφωνία, οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να παραμιλούν για τη μυστηριώδη ρωσική ψυχή. Έτσι, από την αρχή της βασιλείας του Αλέξιου της Ρωσίας (Αλεξέι Μιχαήλοβιτς Τισαϊσάις) ο ρωσικός Χριστιανισμός δεν ήταν κάτι ενιαίο. Ως εκ τούτου, δεν έχει νόημα να μιλάμε καθόλου για κάποια Παλιά Πίστη. Η διάσπαση δεν ήταν μεταξύ Παλαιού και Νέου, αλλά μεταξύ Ποικιλομορφίας και Ομοιομορφίας.

Ο Πατριάρχης Νίκων ήθελε να περιορίσει όλη την εκκλησιαστική ζωή σε έναν ενιαίο κανόνα. Αλλά αυτή η ομοιομορφία και η πνευματική εξομάλυνση ήταν που συνάντησε σφοδρή αντίσταση. Αν θέλουμε να σκεφτούμε το φαινόμενο της Παλαιάς Πίστης σύμφωνα με τα γεγονότα, πρέπει να προχωρήσουμε από την ιδέα ότι όλα όσα συνήθως ονομάζονται με αυτόν τον όρο έφεραν αρχικά τα χαρακτηριστικά μιας ποικιλίας θρησκευτικών μορφών. Δηλαδή, η Παλαιά Πίστη διασπάστηκε σε πολλά ρεύματα και ποικιλίες, όχι μετά και όχι ως συνέπεια του Σχίσματος, αλλά ήταν ποικιλόμορφη ήδη πριν από το Σχίσμα. Ήταν εξ' αρχής ποικιλόμορφη. Δεν ήταν αγώνας μιας Ενότητας εναντίον μιας άλλης Ενότητας, αλλά αγώνας της Ποικιλομορφίας εναντίον της Ομοιομορφίας. Αυτή είναι η ουσία και η τραγωδία του Ρωσικού Σχίσματος. Γι' αυτό δεν έχει καν νόημα να μιλάμε για ρωσικό σεχταρισμό. Η θρησκευτική ποικιλομορφία των μορφών, η οποία έβρισκε την ενότητα μόνο στα καρδιακά ερεθίσματα της κατανόησης, ήταν το αρχικό, αρχέγονο χαρακτηριστικό της Ρωσικής Πίστης.

Ο Πατριάρχης Νίκων, από την άλλη πλευρά, καθιέρωσε έναν ενιαίο κανόνα. Και παρά το γεγονός ότι η νέα Εκκλησία είχε αποκτήσει έτσι μια λαχτάρα για ιδεολογική ομοιομορφία, εξωτερικά όλη η μορφή της Εκκλησίας απέκτησε τα χαρακτηριστικά μιας μονολιθικής ολότητας. Αργότερα, αυτή η αντίφαση μεταξύ της λαχτάρας του Ρώσου ως ατόμου για ποικιλία θρησκευτικής ζωής και της ομοιομορφίας της εκκλησιαστικής μορφής απέκτησε διάφορες αποχρώσεις εμφανούς αντιπάθειας προς όλες τις μορφές της ορθόδοξης ζωής. Για το ρωσικό πρόσωπο, επομένως, το κύριο πρόβλημα δεν είναι η αντιπαράθεση με τον Καθολικισμό, για παράδειγμα, αλλά η αντιπαράθεση με μια δανεική ιδεολογική μορφή. Το ρωσικό πρόσωπο από τη φύση του δεν δέχεται καμία ιδεολογικοποίηση. Έτσι, μετά το Σχίσμα η Ρωσική Ορθοδοξία βρήκε μια ενιαία μορφή. Είναι αυτό καλό ή κακό;

Οι προσπάθειες να την κρίνουμε αρνητικά συνδέονται και πάλι με την παρανόηση των ιδιαιτεροτήτων της εισόδου της Αυτοσυνείδητης (Συνειδησιακής) Ψυχής. Για την Αυτοσυνειδητότητα (Συνειδησιακή Ψυχή), η ενότητα της μορφής με την παράλληλη διατήρηση της εσωτερικής κινητικότητας και της εσωτερικής ποικιλομορφίας όχι μόνο δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά είναι επιθυμητή – ήτοι, πολυπολικότητα σε ένα κόσμο αλληλοκατανόησης, συνεργασίας, συμφωνίας και αρμονίας. Η Νοητική Ψυχή, από την άλλη πλευρά, επιθυμεί μια πλήρη, ταυτόσημη αντιστοιχία μορφής και περιεχομένου. Για τον λόγο αυτό, οι μεταρρυθμίσεις του Νίκωνα βρίσκονταν στο επίπεδο της εισόδου στη ρωσική ψυχή της ώθησης της Συνειδησιακής Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας, ενώ οι Παλαιόπιστοι, αντίθετα, ήθελαν να εγκαταλείψουν ό,τι σχετιζόταν με την Αυτοσυνειδησία και να παραμείνουν εξ ολοκλήρου στη Νοητική/Διανοητική Ψυχή.

Παρεμπιπτόντως, στην Ευρώπη εμφανίστηκαν τα ίδια μοτίβα. Τόσο ο Καθολικισμός όσο και ο Προτεσταντισμός θέλουν να ενεργούν αποκλειστικά από τις ωθήσεις της Διανοητικής Ψυχής. Και εξωτερικά αυτό εκδηλώνεται είτε στον Ιησουιτισμό είτε στην ποικιλομορφία των προτεσταντικών κοινοτήτων. Αλλά η εσωτερική τους ουσία είναι η ίδια - να διαμορφώσουν μια τέτοια μορφή θρησκευτικής ζωής, μέσα στην οποία το περιεχόμενο θα καθορίζεται εξ ολοκλήρου από τις τυπικές συνθήκες. Η μόνη διαφορά έγκειται στην κλίμακα - για τους Καθολικούς τα πάντα καθορίζονται από την προσωπικότητα του Πάπα, ενώ για τους Προτεστάντες τα πάντα βασίζονται στον προσωπικό διανοητικό εγωισμό του μεμονωμένου ιεροκήρυκα. Αλλά και τα δύο δεν έχουν καμία σχέση με την Συνειδησιακή Ψυχή. Είναι αυτή η περίσταση που προδιέγραψε την υλιστική και αθεϊστική κατάρρευση ολόκληρου του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη. Ο ευρωπαϊκός υλισμός είναι η συνέπεια της ασυμβατότητας των θρησκευτικών μορφών με την ώθηση της Συνειδησιακής Ψυχής. Γι' αυτό, όταν λένε ότι η Ευρώπη έχει αναπτύξει την Συνειδησιακή Ψυχή, ενώ η Ρωσία πατάει στο επίπεδο των πρωτόγονων ομαδικών μορφών πνευματικότητας, αυτό αποτελεί εκδήλωση μιας κοινότοπης παρανόησης για το τι πραγματικά είναι η Συνειδησιακή Ψυχή. Στην Ευρώπη, η Συνειδησιακή Ψυχή έχει εδραιωθεί αποκλειστικά στις υλιστικές της πτυχές και δεν έχει καμία απολύτως εκπροσώπηση στην πνευματική σφαίρα. Βέβαια, πολλοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού πολιτισμού προσπάθησαν να ξεπεράσουν αυτή την αντίφαση, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ρούντολφ Στάινερ, αλλά στην πραγματικότητα η Ευρώπη δεν βιάζεται να αναπτύξει τις πνευματικές πτυχές της Συνειδησιακής Ψυχής. Αυτό είναι γεγονός. Τούτου λεχθέντος, απέχω πολύ από το να εξιδανικεύω τη Ρωσία και την Ορθοδοξία.

Υπήρξαν πολλές διαφορετικές στρεβλώσεις προς την κατεύθυνση της όποιας ταυτότητας, αλλά παρ' όλα αυτά η Ρωσία κατάφερε να δημιουργήσει κοινωνικές μορφές που ήταν πιο κατάλληλες για την Συνειδησιακή Ψυχή απ' ό,τι η Ευρώπη. Στην Ευρώπη, η τυπική ποικιλομορφία των μορφών αναπόφευκτα προσέκρουσε και εξακολουθεί να προσκρούει στην απόλυτη ομοιομορφία του υλιστικού περιεχομένου. Στη Ρωσία, αντιθέτως - η εξωτερικά ενοποιημένη κοινωνική μορφή επιτρέπει στο εσωτερικό της μια σημαντική ποικιλομορφία εθνικών, ομολογιακών και ταξικών πνευματικών τοποθετήσεων. Και είναι αυτή η ποικιλομορφία και πολυπολικότητα που αντιστοιχεί στο πνεύμα της εποχής της Συνειδησιακής Ψυχής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα έχουμε ταυτόχρονα δύο ιστορικούς μύθους: Τον μύθο της φιλελεύθερης Ευρώπης και τον μύθο κάποιας εξαρχής σκλαβωμένης Ρωσίας. Και όλη η σημερινή ρωσοφοβία στηρίζεται σε αυτά τα δύο θεμέλια.

Ας επιστρέψουμε τώρα στους Παλαιόπιστους. Όπως είπα προηγουμένως, η Παλαιά Πίστη ήταν μια μορφή αντίδρασης της Νοητικής Ψυχής στην είσοδο της ώθησης της Συνειδησιακής Ψυχής. Οι Παλαιόπιστοι απέρριπταν κάθε εκδήλωση της αυτοσυνειδησίας στην πιο ριζοσπαστική της μορφή. Οι Παλαιόπιστοι δημιούργησαν ένα σταθερό σύμπλεγμα μηδενιστικών αντιλήψεων: Ο διαχωρισμός όλης της ρωσικής ιστορίας σε καλή προ-πετρινική και κακή μετα-πετρινική. Ο ίδιος ο Μέγας Πέτρος ανακηρύχθηκε ως ο Αντίχριστος. Κλασσική γνωστική κοσμοθεωρία διαίρεσης σύμφωνα με την οποία η σωστή, ουράνια Ρωσία αντιπαρατίθεται με την κακή που υπάρχει στην πραγματικότητα εδώ στη Γη. Το να είσαι πατριώτης της πραγματικά υπάρχουσας Ρωσίας ανακηρύχθηκε αμαρτία ή έγκλημα, ενάντια στο θέλημα του Χριστού. Την πιο ζωντανή ενσάρκωση αυτών των αρχών μπορεί να δει κανείς στην ιστορία της Πόλης του Κιτέζ στις όχθες του ποταμού Βόλγα. Σύμφωνα με αυτή την κοσμοθεωρία ο «πραγματικός» Ρώσος είναι αυτός που είναι πολίτης της ουράνιας πόλης, αυτός που ηγείται ενός ασυμβίβαστου πολέμου κατά της πραγματικής, γήινης Ρωσίας. Μια πλήρης διαστροφή της ηθικής ζωής, στην οποία επιτρέπονται και μάλιστα ενθαρρύνονται η αυτοκτονία, ο αυτοακρωτηριασμός και κάθε μορφή κοινωνικού εξτρεμισμού. Μια απόλυτη μορφή παραδοσιοκρατίας, στην οποία κάθε τι αρχαίο είναι καλό και κάθε σύγχρονο είναι κακό. Απόλυτος σεχταρισμός, στο πλαίσιο του οποίου το μέλος μιας θρησκευτικής κοινότητας φέρει ηθικές υποχρεώσεις μόνο απέναντι στους ομοθρήσκους του, αλλά δεν προβάλλει μια κατάσταση ηθικής ευθύνης απέναντι σε όλους τους γύρω του και απέναντι στο κοινωνικό σύνολο επίσης. Το μίσος απέναντι στον αυτοκρατορικό οίκο των Ρομανώφ και, σήμερα, απέναντι σε οποιαδήποτε κανονική εξουσία στην Ρωσία. Σε γενικές γραμμές, όσο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο. Κάψτε αυτή την Ρωσία ως φυλή προδοτών. Το κυριότερο είναι ότι εμείς οι αιρετικοί, παραμείναμε με λευκά ράσα. Ο θρίαμβος των διπλών προτύπων. Αυτές είναι οι στάσεις της συνείδησης που στην αρχή συνέδεσα με την εωσφορική ώθηση. Επαναλαμβάνω. Ο Εωσφόρος αρνείται το Παρόν και το Μέλλον. Μισεί το Παρόν και σχεδιάζει το Μέλλον κατά το πρότυπο του Παρελθόντος. Βλέπει την εκδήλωση του Πνευματικού, όπως είναι αυθεντικό και υπέρτατο, αποκλειστικά στο Παρελθόν. Θέλει να ανακηρύξει το Παρελθόν ως Αιώνιο. Ο Εωσφόρος δεν αποδέχεται τη Δημιουργία του Θεού, αναγνωρίζοντας ως υπέρτατο μόνο αυτό που υπήρχε ήδη στο πνεύμα πριν από τη δημιουργική πράξη. Ο Εωσφόρος είναι το αιώνιο χθες.

Μιλώντας πνευματικό-επιστημονικά, στη Ρωσία έχουμε να κάνουμε με την εωσφορική Νοητική Ψυχή. Συγκριτικά, στην Ευρώπη, ο αντίποδας της ώθησης της Συνειδησιακής Ψυχής ήταν η αριμανική Νοητική/Διανοητική Ψυχή. Και στην πραγματικότητα, όταν βλέπουμε την απόρριψη της Ρωσίας από τη Δύση και ακριβώς την ίδια απόρριψη της Δύσης από τη Ρωσία, πρέπει να φανταστούμε ότι ο πόλεμος δεν γίνεται ανάμεσα σε κάτι καλό και κάτι κακό, αλλά αποκλειστικά ανάμεσα σε ένα κακό και ένα άλλο κακό. Μεταξύ της εωσφορικής Νοητικής Ψυχής στην Ανατολή και της αριμανικής Νοητικής Ψυχής στη Δύση.

Το Σχίσμα, που επισήμως χαρακτηρίζεται ως θρησκευτική αντιπαράθεση, αλλά στην ουσία πρόκειται για αντιπαράθεση μεταξύ Νοητικής και Συνειδησιακής Ψυχής, δημιούργησε στη Ρωσία το φαινόμενο της ατέρμονης κοινωνικής έντασης. Το Σχίσμα γέννησε όλες τις μορφές πολιτικής ανυπακοής, καθώς και αυτό που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει Εμφύλιο Πόλεμο. Όλα όσα η σοβιετική ιστοριογραφία ονόμασε εξεγέρσεις αγροτών, στην πραγματικότητα ήταν μια συνέχεια του Σχίσματος, όπου οι Κοζάκοι υπό τον Στεπάν Τιμοφέγιεβιτς Ραζίν, που ήταν ο ηγέτης των Κοζάκων και ηγήθηκε μιας μεγάλης εξέγερσης κατά των ευγενών και της τσαρικής γραφειοκρατίας στη νότια Ρωσία το 1670-1671, και τον Γιεμελιάν Ιβάνοβιτς Πουγκάτσεφ, που ήταν ένας αταμάνος (αρχηγός) των Κοζάκων Γιάϊκ και ηγήθηκε μιας μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Μεγάλης Αικατερίνης (ο Πουγκάτσεφ ισχυρίστηκε ότι ήταν ο μακαρίτης σύζυγος της Αικατερίνης, αυτοκράτορας Πέτρος Γ'), αγωνίστηκαν ουσιαστικά όχι για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά για την Παλαιά Πίστη. Αργότερα, κατά τον 19ο αιώνα, η ιδεολογία των Παλαιόπιστων μεταμορφώθηκε σε διάφορες μορφές Σλαβοφιλίας. Στη Ρωσία μέχρι σήμερα, οι περισσότερες μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας ανάγονται σε εκείνη ακριβώς τη μήτρα του Σχίσματος. Τυπικά για τη Δικαιοσύνη, αλλά στην ουσία για την Παλαιά Πίστη. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι στη Ρωσία δεν μπαίνουν στον κόπο να έρθουν σε έναν επαρκή ιστορικό αναστοχασμό. Το ρωσικό Σχίσμα είναι το ρωσικό συλλογικό ασυνείδητο. Δεν υπάρχει συνειδητοποίηση, αλλά υπάρχει δράση. Και ο Θεός είπε στους ανθρωπόσοφους να φέρουν στη Ρωσία αυτή την πιο επαρκή ιστορική αυτογνωσία. Είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καθόλου τύχη σχετικά με αυτό.

Τρομερή, τρελή Βαλπουργιανή Νύχτα διαδραματίζεται στη Ρωσία υπό την καθοδήγηση εωσφορικών δαιμόνων. Αλλά σύμφωνα με το νόμο της εξέλιξης, ο Εωσφόρος δεν μένει στη σκηνή σε μία μόνο παραλλαγή. Ο Άριμαν είναι το κάρμα του Εωσφόρου. Ο Εωσφόρος ανοίγει τις πύλες για τα αριμανικά πνεύματα. Υπό την εωσφορική επιρροή προέκυψαν άνθρωποι για τους οποίους πραγματική Ρωσία είναι μόνο εκείνη υπό τον Τσάρο Γκόροχ[*], η σημερινή είναι όλη του Αντίχριστου.

[*] Ο τσάρος Γκόροχ (ρωσικά: Царь Горох) είναι ένας χαρακτήρας από τη ρωσική λαογραφία, ένας φανταστικός τσάρος του οποίου το όνομα κυριολεκτικά σημαίνει «μπιζέλι». Η ακριβής προέλευση του ονόματος είναι άγνωστη. Το όνομα «Τσάρος Γκόροχ» εμφανίζεται σε πολλές εκφράσεις στη ρωσική γλώσσα ως αναφορά σε πανάρχαιους χρόνους, όπως στο «κατά την εποχή του Τσάρου Γκόροχ». Ορισμένοι πρόλογοι ρωσικών παραμυθιών ορίζουν το σκηνικό τους με αυτόν τον τρόπο. Στον κοινό λόγο η αναφορά συχνά μεταφέρει μια ειρωνική έννοια, ως ένδειξη απίστευτων ή παρωχημένων συνθηκών].

Αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν καμία άλλη ουσία της Ρωσίας, εκτός από την τετελεσμένη, διατηρημένη αρχαϊκή. Και το αστείο είναι ότι πολλοί από αυτούς για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι αυτή η κοσμοθεωρία εγγυάται μια ειρηνική και ευτυχισμένη ζωή για τη Ρωσία. Λες και μόνο αυτοί θα μείνουν εδώ στη Ρωσία (φυσικά όλοι οι υπόλοιποι θα εκτελεστούν). Έτσι έχουν προσελκύσει έναν μεγαλύτερο δαίμονα στο κεφάλι τους - τον Άριμαν. Ο Άριμαν στη Ρωσία - ένας επισκέπτης από το εξωτερικό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν βρει το δικό τους πρόσωπο. Έχουν εμφανιστεί στη Ρωσία τέτοιοι χαρακτήρες - στην αρχή τους αποκαλούσαν Δυτικόφιλους και τώρα απλά Φιλελεύθερους. Η λογική των Φιλελεύθερων είναι απλή - αν δεν υπάρχει τίποτα προοδευτικό και δεν γίνεται να υπάρξει στη Ρωσία (και αυτό είναι που λέει το τραγούδι των Σλαβόφιλων) - τότε ας πάμε να πάρουμε το νου του Ωκεανού, εκεί που οι άνθρωποι θα είναι σοφότεροι από τους βαρβάρους. Στη γλώσσα της πολιτικής αυτό σημαίνει «να μεταφερθεί η Ρωσία υπό την εξωτερική αγγλοσαξονική διαχείριση». Αλλά κατά βάθος, ο Ρώσος φιλελεύθερος δεν είναι καθόλου ένας αριμανικός τύπος. Εξακολουθεί να είναι ο ίδιος παλιός μας γνώριμος, ο Εωσφόρος. Ο Ρώσος φιλελεύθερος είναι μια σχιζοφρενική φιγούρα. Ο «ιερός» Ρώσος φιλελεύθερος πιστεύει κι αυτός πλήρως στην ίδια ουράνια Ρωσία (των Παλαιόπιστων), μόνο που αυτή τοποθετείται σε κάποιο αβέβαιο μέλλον. Ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ.

Πίσω από τον Άριμαν (ή μάλλον με τη μεσολάβησή του) στη Ρωσία εισέβαλαν οι μεγαλύτεροι δαίμονες - οι ορδές του Σατανά. Οι Ρώσοι πατριώτες Σλαβόφιλοι δήλωσαν ότι δεν είναι καλό για την Αγία Ρωσία να ζει στον κόσμο της νεωτερικότητας. Μόνον οι άγιες παλιές μέρες και μόνο αυτό. Το σχέδιο απέτυχε. Οι Δυτικοί ήρθαν να τους αντικαταστήσουν με φιλελεύθερους - καλά, αν στη Ρωσία δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα άλλο παρά βαρβαρότητα, σκέφτηκαν, ας καλέσουν έναν μάγο από το εξωτερικό. Ο μάγος αποδείχτηκε ένας κοινός απατεώνας, το σχέδιο δεν πέτυχε. Και τότε ήρθαν «αυτοί» - οι πραγματικοί ρωσικοί δαίμονες. Αν δεν μπορεί να γίνει τίποτα με αυτή την ατυχή ρωσική ουσία, πρέπει να καταστραφεί! Καταστροφή - αυτό είναι το σχέδιο του Σατανά για τη Ρωσία. Οι Ρώσοι αναρχικοί τρομοκράτες βομβιστές και στη συνέχεια οι Μπολσεβίκοι - εμφανίστηκαν ως «σωτήρες» στα ερείπια του Ρωσικού Κόσμου και άρχισαν να χτίζουν έναν νέο - με φωτιά και σπαθί. Έριξαν τους Ρώσους στα γόνατα και άρχισαν να αναπαράγουν τον Homo Sovieticus - έναν άνθρωπο χωρίς όνομα, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα και χωρίς Πνεύμα. Αλλά ούτε αυτό το σχέδιο πέτυχε. Ένας κακός Φύρερ επιτέθηκε στη Ρωσία και δεν υπήρχε τρόπος να τον αντιμετωπίσει κανείς, παρά μόνο να δώσει τιμή και αξιοπρέπεια στον Ρώσο πολεμιστή. Έτσι ο Ρώσος Αρχάγγελος εμφανίστηκε στον κόσμο με δόξα και μεγαλοπρέπεια. Και το αστείο σε αυτή την ιστορία είναι ότι οι πατριώτες μισούν τους φιλελεύθερους. Και οι ίδιοι κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν ότι η φιλελεύθερη αλήθεια θα κερδίσει. Οι φιλελεύθεροι μισούν τους μπολσεβίκους - και οι ίδιοι, με τα ίδια τους τα χέρια, ουσιαστικά τους έφεραν στην εξουσία το 1917 - οι Μπολσεβίκοι αντικατέστησαν τη φιλελεύθερη Προσωρινή Κυβέρνηση. Το 1917, οι φιλελεύθεροι κατάφεραν να ανατρέψουν τον εν ενεργεία αυτοκράτορα και τσάρο με μια δυνατή ζητωκραυγή, ενώ ακολούθησε η κατάρρευση του στρατού και του κράτους και η Ρωσία βυθίστηκε στο χάος και στην άβυσσο του σκότους. Οι περισσότεροι από τους φιλελεύθερους της εποχής, εν τω μεταξύ, κατέφυγαν στο εξωτερικό στην εξορία, χωρίς να συνειδητοποιήσουν ή να αναγνωρίσουν την ιστορική προδοσία τους. Το 1917, ήταν οι φιλελεύθεροι που έγιναν οι Ιούδες που υποκίνησαν την εγκαθίδρυση των Μπολσεβίκων μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

 Τώρα η ιστορία ανατρέπεται - οι μπολσεβίκοι έχουν αντικατασταθεί από τους φιλελεύθερους, οι φιλελεύθεροι από τους πατριώτες. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι οι νέοι πατριώτες δεν θα κάνουν νέα εωσφορικά λάθη. Εξάλλου, η ιστορία δεν διδάσκει, αλλά πονάει.

                    ---------------------------------------------

Ας αγγίξουμε τώρα το θέμα της εισόδου στην Συνειδησιακή Ψυχή από την πλευρά των συμπτωματικών εκδηλώσεών της. Με βάση ποια συμπτώματα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτός ή εκείνος ο Άνθρωπος άρχισε να αναπτύσσει τη Συνειδησιακή Ψυχή;

Η πρώτη ποιότητα που προκύπτει σε σχέση με την ανάπτυξη της Αυτοσυνειδητότητας είναι ένας συγκεκριμένος διανοητικός εγωισμός. Ο άνθρωπος, μεταφορικά μιλώντας, αρχίζει να φλυαρεί όπου και όταν δεν θα του είχε περάσει από το μυαλό να φλυαρεί πριν. Στην εποχή της Ψυχής του λογικού νου, η σκέψη του ανθρώπου ήταν κυρίως εμπνευσμένη. Σε γενικές γραμμές μπορεί να ειπωθεί ότι εκείνη την εποχή κάθε στοχαστής ήταν πιο πιθανό να συλλογίζεται σκέψεις παρά να τις διαμορφώνει ο ίδιος. Στον Μεσαίωνα ένας άνθρωπος δεν μπορούσε, κατά το πρότυπο του Καρτέσιου, να πει: "Σκέφτομαι!". Θα έλεγε ακριβώς το αντίθετο - είναι ο Θεός μέσα μου που σκέφτεται. Και αυτό ήταν προφανές. Κανείς δεν διαφωνούσε για τέτοια πράγματα. Για αυτόν τον απλό λόγο, οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι καταλήγουν σε δύο αλήθειες:

Την αλήθεια της Αποκάλυψης, και

Την αλήθεια της Λογικής.

Αυτό ήταν απόλυτα οργανικό για τον μεσαιωνικό άνθρωπο. Αλλά από τον 15ο αιώνα και μετά, η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Δεν πρόκειται για τον Καρτέσιο. Ο ίδιος ο Καρτέσιος είναι ένα σύμπτωμα. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια συμπτώματα. Πρώτα απ' όλα, εκδηλώνεται με την αλλαγή της στάσης της ανθρωπότητας απέναντι στους θεσμούς της εξουσίας και γενικότερα απέναντι στο πεδίο της θρησκευτικής αποκάλυψης. Ως συνέπεια της εισόδου της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας ήταν ότι η ανθρωπότητα άρχισε εντελώς ενστικτωδώς να αισθάνεται ένα είδος αντιπάθειας προς κάθε αυταρχική κατάσταση και προς κάθε αποκάλυψη που δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσω της εξατομικευμένης σκέψης. Αυτό είχε τεράστιες συνέπειες, όχι μόνο για τη φιλοσοφία και την επιστήμη, αλλά για όλη την κοινωνική ζωή. Εκδηλώθηκε πρώτα και κύρια στα θρησκευτικά κινήματα. Οι άνθρωποι διαβεβαίωναν ότι τώρα μπορούσαν να διαμορφώσουν τόσο τη θρησκευτική όσο και την ηθική τους ζωή εντελώς ανεξάρτητα, με βάση τις αυτοτελείς αλήθειες. Και μόνο ό,τι μπορούσε να παραχθεί από μόνο του αναγνωριζόταν ως πολύτιμο και αληθινό. Στην ιστορική αρένα, αυτό αντανακλάται πιο έντονα με τη μορφή θρησκευτικών ζυμώσεων, όταν ο αυταρχικός θρησκευτικός θεσμός της Ρώμης ευτελίστηκε και ενόχλησε πολλούς ανθρώπους. Με αυτό το σύμπτωμα μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά για την είσοδο της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας στους Ολλανδούς, τους Άγγλους, τους Τσέχους, τους Γερμανούς και τους Γάλλους.

Οι ίδιες ακριβώς διεργασίες έλαβαν χώρα και στη Ρωσία.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα πιστεύουν λανθασμένα ότι στη Ρωσία δεν υπήρχε ακριβώς η ίδια φιλοσοφία με την Ευρώπη και επομένως δεν υπήρχε Ψυχή της Αυτοσυνειδησίας στη Ρωσία. Αλλά αυτό είναι ένα πολύ επιφανειακό συμπέρασμα, που χαρακτηρίζει αυτόν που το ισχυρίζεται ως έναν επιφανειακό, ρηχό διανοούμενο. Η επιθυμία να σκεφτεί κανείς την εμφάνιση πανομοιότυπων διαδικασιών σε πανομοιότυπες μορφές μιλάει μόνο για ανικανότητα ορθού σκέπτεσθαι. Πιο συγκεκριμένα, μιλάει για γνωστική εμπλοκή στο πεδίο της Ψυχής της Λογικής. Είναι η διάνοια που απαιτεί μια αυστηρή αντιστοιχία μεταξύ Μορφής και Περιεχομένου. Η Συνειδησιακή Ψυχή, από την άλλη πλευρά, έρχεται να θεωρήσει ότι το περιεχόμενο καθίσταται κατά κάποιον τρόπο αυτόνομο σε σχέση με οποιαδήποτε μορφή. Αυτό πηγάζει από την ίδια την αυτονομία της σκέψης. Εφόσον ο άνθρωπος σκέφτεται τον εαυτό του ως αυτόνομο περιεχόμενο ψυχής σε σχέση με ομοιόμορφες κοινωνικές μορφές, μεταφέρει αυτό το συναίσθημα στο πεδίο της φιλοσοφικής νόησης. Επομένως, ουδέποτε θα είχε περάσει από το μυαλό του ίδιου του Πατριάρχη Νίκωνα να ξαναγράψει τα αρχαία θρησκευτικά βιβλία, αν δεν ενεργούσε με γνώμονα την ώθηση της Αυτοσυνειδησίας. Όπως ακριβώς δεν θα είχε ποτέ περάσει από το μυαλό των Παλαιόπιστων να επαναστατήσουν κατά της Μεταρρύθμισης του Νίκωνα, αν δεν είχε εισέλθει στις ψυχές τους το φως της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας.

Ένα άλλο ζήτημα στις ψυχές τους ήταν η πάλη μεταξύ της αρχαϊκής μορφής του Λόγου και των νέων ωθήσεων της Αυτοσυνειδησίας, αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα. Η ίδια η αιτία της δυσαρέσκειας για τις μεταρρυθμίσεις και του περαιτέρω Σχίσματος βρίσκεται ακριβώς στο επίπεδο της Αυτοσυνειδητότητας. Η επιθυμία να αποκοπούν όλοι οι δεσμοί με την Παράδοση, με την ευρύτερη έννοια του όρου, είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της εισόδου της Αυτοσυνειδησίας. Στην παγκόσμια ιστορία αυτό βρήκε την έκφρασή του στα φαινόμενα της Νεωτερικότητας. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η μορφή της Νεωτερικότητας που παρακολουθούμε στη Βρετανία μας εντυπωσιάζει. Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι η Νεωτερικότητα έλαβε χώρα και σε πολλές άλλες χώρες. Στη Ρωσία έλαβε χώρα με τη μορφή της θρησκευτικής μεταρρύθμισης του Νίκωνα. Και μάλιστα η εποχή του Μεγάλου Πέτρου είναι η καθαυτό εποχή της ρωσικής Νεωτερικότητας. Πολύ συχνά κάποιοι ιστορικοί προσπαθούν να παρουσιάσουν τα πάντα υπό το πρίσμα ότι ο Πέτρος ήταν απλώς ένας αιμοσταγής δεσπότης και οι υφιστάμενοί του απλώς ακολουθούσαν τις εντολές του. Όπως και ότι όλες οι κοινωνικές του μεταρρυθμίσεις ήταν απλώς ηλίθια αντιγραφή ευρωπαϊκών μορφών και ότι ο ίδιος ήταν σχεδόν ένα ζόμπι. Αυτό φτάνει ακόμη και στις πιο ανόητες φαντασιώσεις περί ζομπι-οποίησης του Πέτρου από Βρετανούς αποκρυφιστές, ή ακόμη και αντικατάστασης του "πραγματικού" Πέτρου με κάποιο σωσία. Το μίσος για τον Μέγα Πέτρο είναι από μόνο του ένα σύμπτωμα. Είναι σύμπτωμα απόρριψης της ώθησης της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας, η οποία βρήκε την τραγική της έκφραση στην Παλαιά Πίστη.

Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα απλό ιστορικό γεγονός - η εποχή του Πέτρου δεν ήταν μια εποχή καθαρής βίας. Πολλοί Ρώσοι αντιλαμβάνονταν με χαρά και ενθουσιασμό την κοινωνική αλλαγή που επεδίωκε ο Μέγας Πέτρος ως δική τους προσπάθεια. Ήταν μια εποχή εθνικής ανάτασης και οικοδόμησης του έθνους. Σημειώστε το γεγονός ότι παρόμοιες μεταρρυθμίσεις είχε ήδη επιχειρήσει ο Μπόρις Γκοντούνοφ. Ομοίως θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι και ο Γκοντουνόφ είχε ήδη δράσει από τα ερεθίσματα της Αυτοσυνειδησίας. Αλλά δεν τα κατάφερε. Παρέμεινε εντελώς μόνος, όπως συνέβη με πολλές μορφές της ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σε αυτό. Ναι, ακόμη και αν πάρουμε την εποχή της βασιλείας του Ιβάν του Τρομερού. Πολλοί άνθρωποι σήμερα προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν αυτόν τον Ρώσο τσάρο ως εμμονικό και σχιζοφρενή. Αλλά η απόκρυφη πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι έκανε πολλά κακά πράγματα και εν μέρει ακόμα και τρομερά πράγματα. Αλλά ένας αποκρυφιστής δεν πρέπει να κάνει κρίσεις σε επίπεδο συμπάθειας ή αντιπάθειας. Πρέπει να μάθει κανείς να κοιτάζει τη ρίζα. Στην πραγματικότητα όλες οι φρικτές ωθήσεις που προέρχονταν από αυτόν τον Τσάρο είχαν τις ρίζες τους ακριβώς στις ωθήσεις της Αυτοσυνείδητης Ψυχής και όχι στην αφηρημένη σχιζοφρένεια. Απλώς, αυτό που ήθελε να δημιουργήσει ως νέο κοινωνικό πρόταγμα βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την τότε επικρατούσα νοοτροπία, η οποία εξακολουθούσε να έχει τις ρίζες της εξ’ ολοκλήρου στη Νοητική Ψυχή. Είναι μια σκληρή και βάναυση απόκρυφη αλήθεια ότι η είσοδος της Συνειδησιακής Ψυχής στην ανθρώπινη εξέλιξη συνδέεται όχι με την κοινωνική ευημερία και τον ανθρωπισμό, αλλά με την αιματοχυσία και τον τρόμο. Ορισμένοι ιστορικοί, είτε από άγνοια είτε από κακία, παραλείπουν να παρατηρήσουν ότι η εποχή της εισόδου της Ψυχής της Συνείδησης στην Ευρώπη δεν συνοδεύτηκε από γενική ευημερία, αλλά από ακόμη πιο αιματηρή τρομοκρατία και ακόμη μεγαλύτερη φρίκη και βία από εκείνη του Ιβάν του Τρομερού. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας. Και τα διπλά μέτρα σύγκρισης είναι ένας δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά. Είναι ο δρόμος προς το ψεύδος. Τα ιστορικά δεδομένα μας επιτρέπουν να πούμε με βεβαιότητα ότι στην πραγματικότητα η ρωσική νεωτερικότητα δεν ξεκίνησε με τον Μέγα Πέτρο, αλλά απευθείας από τον Ιβάν τον Τρίτο. Τότε ξεκίνησαν όλες εκείνες οι κοινωνικές αλλαγές που οδήγησαν στη δημιουργία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Και μόνο η ανικανότητα και η προκατάληψη μπορούν να οδηγήσουν στην υποκειμενική δαιμονοποίηση ορισμένων ιστορικών χαρακτήρων.

Η είσοδος της ανθρωπότητας στην Ψυχή της Αυτοσυνειδησίας χαρακτηρίζεται επίσης από το γεγονός ότι ο άνθρωπος χάνει την τοπική, χωριάτικη συνείδησή του και αρχίζει να συσχετίζει τις ηθικές του ωθήσεις με το οικουμενικό στοιχείο. Ο κόσμος για τον άνθρωπο γίνεται απέραντος. Οι περιορισμοί που συνδέονται με τη "μικρή" πατρίδα φαντάζουν στενοί και επαρχιώτικοι. Ένα εξαιρετικό μνημείο της λογοτεχνίας, που χαρακτηρίζει την άφιξη της ώθησης της αυτοσυνειδησίας στον ρωσικό λαό είναι το "Ταξίδι πέρα από τις τρεις θάλασσες" του Αθανάσι Νικίτιν. Μόνο οι τυφλοί ή οι κακοπροαίρετοι θα παραλείψουν να δουν αυτό το εξαιρετικό μνημείο. Και όμως, το ντοκουμέντο αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα παρόμοιο που έγραψε ο Μάρκο Πόλο. Φυσικά, ο Μάρκο Πόλο έζησε πολύ νωρίτερα, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανάπτυξη της Αυτοσυνειδησίας ξεκίνησε πολύ νωρίτερα για ορισμένους εκπροσώπους του ιταλικού λαού, ιδίως για τους Βενετούς, για τους οποίους, παρεμπιπτόντως, μίλησε ο Ρ. Στάινερ, παρά για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Σημείωση - το χειρόγραφο του Νικίτιν φέρει τη χρονολογία 1475. Και η αρχή της εποχής της Ψυχής της Αυτοσυνειδησίας είναι το 1415. Επίσης, η αμερόληπτη εξέταση λέει ότι η επιθυμία να επεκταθεί η Ρωσία έλαβε χώρα ακριβώς σε συνάρτηση με την είσοδο της Ψυχής του Αυτοσυνείδητου. Έτσι η πορεία του Ερμάκ Τιμοφέγιεβιτς, ο οποίος κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τσάρου Ιβάν του Τρομερού ξεκίνησε τη ρωσική κατάκτηση της Σιβηρίας, και γενικά όλη η μεταγενέστερη κίνηση των Ρώσων προς την Ανατολή είναι ένα μεγάλο σύμπτωμα - ένα σύμπτωμα της εποχής της Αυτοσυνειδησίας. Η ανάπτυξη της Επιστήμης και της Τέχνης είναι επίσης ένα σημαντικό σύμπτωμα της άφιξης της αυτοσυνειδησίας σε αυτόν ή εκείνον τον Λαό. Φυσικά, κανείς δεν αμφισβητεί ότι στη Ρωσία η ανάπτυξη αυτών έλαβε χώρα περίπου εκατό χρόνια αργότερα από ό,τι στην Ευρώπη. Στην περίπτωση της Ευρώπης τον 17ο αι., ενώ στη Ρωσία συνέβη τον 18ο αι. μετά τον Μέγα Πέτρο. Αλλά μόνο ένας άνθρωπος που δεν είναι ενορατικός θα σκεφτόταν να αποδώσει όλη τη μεγάλη ανάπτυξη των Επιστημών και των Τεχνών στη Ρωσία κατά τον 18ο και 19ο αιώνα μόνο σε μηχανική αντιγραφή των παραδειγμάτων της Δύσης. Ο Μιχαήλ Λομονόσοφ δεν θα είχε ποτέ κατορθώσει να μεταρρυθμίσει τη ρωσική εκπαίδευση και να ιδρύσει το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, αν η ώθηση της αυτοσυνειδησίας που μετέφερε, δεν είχε βρει δημιουργική και ζωντανή ανταπόκριση σε πολλές ρωσικές ψυχές. Το να κατηγορούμε τους Ρώσους για δανεισμό είναι μια κενή και απελπιστική υπόθεση. Ανέκαθεν υπήρχαν παντού δανεισμοί. Αλλά ο δανεισμός της μορφής δεν σημαίνει δανεισμό του περιεχομένου. Και μόνον οι στενόμυαλοι μορφωμένοι Ρώσοι, σύμφωνα με τη μεταφορική έκφραση του Α. Ι. Σολζενίτσιν, που δρουν όχι από την Αυτοσυνειδησία αλλά από τις αρχαϊκές ωθήσεις της διανόησης, μπορούν να συμπεράνουν ότι ο δανεισμός της Μορφής είναι και δανεισμός του Περιεχομένου. Μόνον αν αντιπαθεί κανείς βαθιά οτιδήποτε ρωσικό μπορεί να αγνοήσει την πρωτοτυπία, το μεγαλείο και τη λαμπρότητα της ρωσικής επιστήμης, της ρωσικής τέχνης, της ρωσικής φιλοσοφίας, καθώς και όλης της ρωσικής κοινωνικής σκέψης γενικότερα. Όλος ο ρωσικός πολιτισμός είναι η πιο ζωντανή και άμεση απόδειξη της ανάπτυξης της ρωσικής αυτοσυνειδησίας.

Ένα μεγάλο μέρος του νέου στον παγκόσμιο Πολιτισμό έφερε επίσης τα ίχνη του δανεισμού στην αρχή. Εξάλλου, η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ήταν εκείνη η εποχή κατά την οποία οι Ευρωπαίοι άρχισαν να δανείζονται ή και απλώς να αντιγράφουν τα Αρχαία Ελληνικά πρότυπα. Όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι το περιεχόμενο ήταν εντελώς νέο και πρωτότυπο. Και στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτε το Αρχαίο στην Αναγέννηση. Γιατί λοιπόν η κοινή λογική αποτυγχάνει όταν εξετάζουμε τις παρόμοιες πολιτισμικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στη Ρωσία; Η απάντηση είναι μία - τα διπλά πρότυπα και η επιθυμία να συκοφαντηθεί ολόκληρος ο ρωσικός πολιτισμός. Πρόκειται για ένα είδος ρωσοφοβίας.

Και τέλος, ένας ακόμη παράγοντας που χαρακτηρίζει την έλευση της εποχής της Αυτοσυνειδησίας. Πρόκειται για έναν γεωπολιτικό παράγοντα. Εκφράζεται στο γεγονός ότι ορισμένοι λαοί έχουν λάβει την εσωτερική επιθυμία να δημιουργήσουν παγκόσμιες αυτοκρατορίες. Θα πρέπει να πω αμέσως ότι οι αυτοκρατορίες της σύγχρονης εποχής οικοδομήθηκαν μέσα από τελείως διαφορετικές πνευματικές ωθήσεις σε σχέση με τις αυτοκρατορίες της αρχαιότητας. Για άλλη μια φορά σας υπενθυμίζω τη μεθοδολογική αρχή - η ομοιότητα των μορφών δεν σημαίνει ομοιότητα του περιεχομένου. Αυτή είναι μια από τις βασικές αρχές της Αυτοσυνειδησίας. Το συναγόμενο συμπέρασμα της συγγένειας του περιεχομένου βάσει της ομοιότητας της μορφής είναι ένα συμπέρασμα που προκύπτει από την ώθηση της Λογικής. Πώς δημιουργήθηκε, για παράδειγμα, η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Πολύ απλά. Ο Αλέξανδρος δεν προσπαθούσε να φέρει έναν πολιτισμό εκεί που δεν υπήρχε. Ήταν μια συγχώνευση πολιτισμών που υπήρχαν ήδη. Ιδιαίτερα του ελληνικού και του περσικού. Αλλά υπήρχε ένας αυστηρός περιορισμός που σχετιζόταν με την έννοια της πολιτισμικής Οικουμένης. Ακόμη και στα πιο φιλόδοξα σχέδια, ο παλμός της αυτοκρατορίας δεν ξεπερνούσε ορισμένα όρια. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν κάτι παρόμοιο. Η Ρώμη, με όλες τις φιλοδοξίες της, δεν θα ξεπερνούσε ΠΟΤΕ ορισμένα φυσικά γεωγραφικά όρια. Το ίδιο συμβαίνει και με το Βυζάντιο, το οποίο, παρά τον κοσμικό χαρακτήρα της χριστιανικής του ώθησης, δεν θα ξεπερνούσε ποτέ ορισμένα φυσικά όρια. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των αρχαίων και μεσαιωνικών ωθήσεων και των ωθήσεων της σύγχρονης εποχής. Στους Σύγχρονους Χρόνους ένας μεγάλος αριθμός λαών λαμβάνει ταυτόχρονα την ώθηση να σχηματίσει τέτοιες αυτοκρατορίες για τις οποίες δεν υπάρχουν θεμελιώδεις γεωγραφικοί περιορισμοί. Κατά καιρούς οι Ιταλοί (Βενετία, Φλωρεντία, Γένοβα), οι Ολλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, σχεδόν όλοι οι γερμανικοί λαοί και φυσικά ο ρωσικός λαός. Η επιθυμία των Ρώσων να δημιουργήσουν μια οικουμενική αυτοκρατορία ήταν της ίδιας φύσης με εκείνη όλων των ευρωπαϊκών λαών. Και μόνο από δόλο μπορεί να παραβλεφθεί αυτό το απλό γεγονός. Όλη η Σύγχρονη Εποχή είναι μια εποχή συγκρουόμενων αυτοκρατορικών ωθήσεων που αναδύονται στους διάφορους λαούς. Είναι η εποχή της πάλης των αυτοκρατοριών. Αυτοκρατορίες αναδύονται, έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους και η ισχυρότερη επιβιώνει. Αυτή είναι η λογική της Σύγχρονης Εποχής. Υπάρχουν οι ηττημένοι και υπάρχουν οι νικητές.

Οι Αγγλοσάξονες, λόγω του εθνικού τους χαρακτήρα, ήταν οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν αυτόν τον απλό γεωπολιτικό παράγοντα. Και με τον ίδιο τρόπο, χάρη στις ιδιαιτερότητες του εθνικού τους αποκρυφισμού, ανέπτυξαν έναν έξυπνο μηχανισμό ανταγωνισμού και καταστροφής όλων των ανταγωνιστικών αυτοκρατορικών σχηματισμών. Ο μηχανισμός είναι απλός και έξυπνος. Οι Αγγλοσάξονες ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν ότι η επιθυμία για τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας σε οποιοδήποτε έθνος στη Σύγχρονη Εποχή προέρχεται αποκλειστικά από την Αυτοσυνειδησία. Κατά συνέπεια, οι στρατιωτικές ενέργειες και οι νίκες από μόνες τους δεν μπορούν να οδηγήσουν στην καταστροφή των ανταγωνιστών. Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εξαλειφθεί, να σβήσει απόκρυφα η ώθηση της αυτοσυνειδησίας στον αντίστοιχο λαό. Ως εκ τούτου, με την εμφάνιση των Αγγλοσαξόνων αναδύεται ένας ιδιαίτερος παράγοντας στην ιστορία - οι αποκρυφιστικοί πόλεμοι. Με τον όρο αυτό εννοώ ειδικούς τρόπους χειραγώγησης της συνείδησης, οι οποίοι τελικά οδηγούν στην αποκοίμιση της ώθησης της Αυτοσυνειδησίας (συνειδησιακής ψυχής) ή και στην πλήρη καταστροφή της. Κατά σειρά, το καθένα στην εποχή του, ΟΛΑ τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν υποστεί αυτή την αποκρυφιστική μεταχείριση. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Αυστριακοί. Στη γλώσσα του αποκρυφισμού, αυτό το γεγονός ονομάζεται διακοπή της σύνδεσης των Λαών με τον Αρχάγγελό τους. Φυσικά, δεν υφίστανται αποκρυφιστικές συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορούσε να διακοπεί μια τέτοια σύνδεση. Οι Αγγλοσάξονες αποκρυφιστές το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Αλλά ξέρουν και κάτι άλλο. Υπάρχει ένα προηγούμενο στην απόκρυφη ιστορία που δημιουργεί, αποκαλύπτει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η νόμιμη δράση του Αρχαγγέλου, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να δρα στο αιθερικό σώμα των ανθρώπων, μεταφέρει τη δράση του από το αιθερικό σώμα στο φυσικό σώμα. Ο Αρχάγγελος βιώνει ένα είδος αδυναμίας να δρα στο αιθερικό σώμα και μετατοπίζει το κέντρο βάρους του στα φυσικά σώματα των ανθρώπων. Φυσικά, αυτό έχει τερατώδεις συνέπειες για έναν τέτοιο λαό, οι οποίες εκφράζονται με την πλήρη οστεοποίηση της ψυχικής ζωής. Η ψυχική ζωή ενός τέτοιου λαού μετατρέπεται σε μούμια. Μια φορά στην ανθρώπινη ιστορία συνέβη ένα τέτοιο γεγονός, όχι εξαιτίας απόκρυφων χειρισμών, αλλά εξαιτίας μιας φυσικής εξελικτικής διαδικασίας. Αναφέρομαι στη μοίρα του εβραϊκού λαού, ο οποίος ως αποτέλεσμα της άρνησης εκ μέρους του τού Μυστηρίου του Γολγοθά έλαβε ως οδηγό του όχι έναν κανονικό Αρχάγγελο, αλλά ένα ον που ονομάζεται στον αποκρυφισμό Αχασβήρος - ο Αιώνια Περιπλανώμενος Εβραίος.

Ο Αχασβήρος είναι ένα πνευματικό ον που μπορεί να αποκαλείται ανθρώπινο και μη ανθρώπινο ταυτόχρονα. Στην ουσία, είναι ένας συγκεκριμένος Αρχάγγελος, παγιδευμένος στο φυσικό φάντασμα του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτής της περίστασης, ο εβραϊκός λαός έχει καταντήσει να αποτελεί εφ' όρου ζωής μνήμα του εαυτού του. Ένα όμορφο, συναρπαστικό, πλην όμως μνήμα. Η επιθυμία του (κανονικού) Εβραίου Αρχαγγέλου να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σωματικότητα κατάλληλη για την είσοδο του Θείου Πνεύματος του Χριστού πάνω στη Γη οδήγησε αργότερα σε μια τέτοια εμπλοκή. Από τη σκοπιά του Αρχαγγέλου του εβραϊκού λαού δεν ήταν καθόλου λάθος, αλλά μια φυσιολογική Θυσία που έκανε για το καλό όλης της ανθρωπότητας.

Οι Αγγλοσάξονες μυημένοι γνωρίζουν πολύ καλά αυτό το μυστήριο της παγκόσμιας ιστορίας. Κατάλαβαν το κυριότερο - αν δημιουργήσετε συνθήκες για μια πρόωρη, καθαρά φυσική αποστολή αυτού ή εκείνου του έθνους, τότε ο Αρχάγγελος αυτού του έθνους θα αναγκαστεί να μετατοπίσει τη δράση του από τα αιθερικά σώματα στα φυσικά. Αυτό μπορεί να συμβεί στο υψηλότερο σημείο έντασης, όπως συνέβη στον εβραϊκό λαό, κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου του Γολγοθά. Σκεφτείτε μια τέτοια εξαιρετικά ενορατική εικόνα του πειρασμού (φυσικά αυτό πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο ως ενόραση): Αντί να αναπτύξει την πνευματική ώθηση που προέρχεται από τον Αρχάγγελο, αντί να δημιουργήσει πολιτισμικές μορφές, όπως θα έπρεπε στην κανονική του ανάπτυξη, ο λαός θα αρχίσει να εφαρμόζει την κατασκευή μιας καθαρά γήινης αυτοκρατορίας με καθαρά φυσικούς παράγοντες κυριαρχίας και καταπίεσης, και τότε υπό ορισμένες συνθήκες ο Αρχάγγελος θα αναγκαστεί να μετατοπίσει τη δράση του από το αιθερικό στο φυσικό. Εδώ σηκώνουμε για λίγο το πέπλο μιας βαθύτατης απόκρυφης αλήθειας, η οποία όταν προβάλλεται πάνω στην πραγματική ιστορία, αυτή παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα ή το άλλο έθνος σε μια συγκεκριμένη φάση της ανάπτυξής του να δεσμεύεται είτε με πολύ υλικό πλούτο, όπως συνέβη με τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ολλανδούς ή τους Ιταλούς, οι οποίοι δέθηκαν πάρα πολύ με τα καταραμένα χρυσά αντικείμενα των παρακμιακών αυτοκρατοριών της Λατινικής Αμερικής, είτε το ένα ή το άλλο έθνος κάνει κάτι τόσο τρομερό που οδηγεί σε μεγάλη απογοήτευση για τις δικές του δυνάμεις και ικανότητες - αυτή η χειραγώγηση έγινε στους Γερμανούς και στους Ρώσους. Στους Γερμανούς σε σχέση με τον Ναζισμό και το Ολοκαύτωμα. Στους Ρώσους σε σχέση με τον Μπολσεβικισμό. Και σήμερα είναι αυτό ακριβώς το θέμα που πλασάρεται. Οι Γερμανοί έχουν ήδη βυθιστεί σε μια κατάσταση ύπνωσης, αποδυναμώνοντάς τους εντελώς από άποψη πολιτισμικής-πνευματικής δημιουργίας. Με τους Ρώσους, αυτό δεν λειτουργεί. Αλλά γίνονται τεράστιες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, αν και οι Αγγλοσάξονες αποκρυφιστές απογοητεύτηκαν κολοσσιαία τη δεκαετία του 1990, όταν η Ρωσία, υπό τον Πρόεδρο Πούτιν, διέκοψε ξαφνικά τα σχέδιά τους και αρνήθηκε να μπει υπό την αγγλοσαξονική αιγίδα. Μετά από αυτό ξεκίνησαν επιπλέον προβοκάτσιες. Ο πόλεμος της Τσετσενίας. Το φύτεμα της ρωσοφοβίας σε όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Τέλος, η ρωσο-ουκρανική στρατιωτική σύγκρουση.

Κοιτάξτε πόση προσπάθεια καταβάλλεται σήμερα για να βυθιστεί ένας φυσιολογικός Ρώσος άνθρωπος σε κατάσταση ηθικής ασυνειδησίας. Και δόξα τω Θεώ κάτι πήγε πάλι στραβά για τους Αγγλοσάξονες. Αν και η ρωσική φιλελεύθερη διανόηση έκανε τα πάντα, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, για να εξασφαλίσει ότι αυτό το σχέδιο θα πετύχει. Το ίδιο επιδιώχθηκε με τον μπολσεβικισμό, που ήταν ένα τεράστιο ολίσθημα. Όμως, ο ρωσικός λαός επέζησε. Έτσι και με τον φιλελευθερισμό, Θεού θέλοντος, θα τα καταφέρει. Εν τω μεταξύ η Ρωσία αναπτύσσει τις πολιτισμικές-πνευματικές της ωθήσεις σε πείσμα όλων. Ο Ρώσος Άνθρωπος συνειδητοποίησε πως το να επαφίεται στα θέλω άλλων λαών, ιδιαίτερα των Αγγλοσαξόνων, δεν θα του εξασφαλίσει μια ειρηνική και ευτυχισμένη ζωή, το αντίθετο.

Η παγίδα που στήνεται για τους Ρώσους σήμερα εγκυμονεί διπλό κίνδυνο:

1. Τον κίνδυνο να πέσουν σε πλήρη ηθική κατάρρευση, όπως συμβαίνει με το φιλελεύθερο τμήμα της διανόησής τους.

2. Τον κίνδυνο της υπέρβασης της αγγλοσαξονικής-δυτικής απειλής με την ανάπτυξη εκ μέρους τους του αυτοκρατορικού κράτους με καθαρά υλικές εκφάνσεις. Αυτή η απειλή προέρχεται από ιδιαιτέρως ένθερμους πατριώτες που δεν κατανοούν τους κινδύνους που εγκυμονεί το αυτοκρατορικό κράτος. Εναπόκειται στους Ρώσους Ανθρωπόσοφους – καθώς και σε όλους όσους στέκονται στο πλευρό της Ρωσίας-, που μπορούν και πρέπει να διατηρήσουν τη νηφαλιότητα και την κατανόησή τους, να καθορίσουν την τύχη ολόκληρης της Ρωσίας. Πρόκειται για έργο κοσμοϊστορικών διαστάσεων.

Ο καθένας έχει σήμερα το μερίδιο της αλήθειας που του αναλογεί. Τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι πατριώτες. Οι φιλελεύθεροι δικαίως φοβούνται τις εωσφορικές υπερβολές των πατριωτών. Και οι πατριώτες δικαίως φοβούνται την προδοσία εκ μέρους των φιλελεύθερων, οι οποίοι από το φόβο τους μπροστά στον ρωσικό εωσφορισμό θα δώσουν αύριο τα ηνία στους Αγγλοσάξονες.

Και τώρα επιγραμματικά σχετικά με την τύχη του κύριου χειραγωγού του κόσμου, των Αγγλοσαξόνων. Είναι απολύτως φυσιολογικό ότι η καρμική μοίρα ενός λαού που επιδίδεται σε αδίστακτη χειραγώγηση δεν μπορεί να είναι γαλήνια. Στην πραγματικότητα, οι Αγγλοσάξονες έχουν προετοιμάσει για τον εαυτό τους τη μοίρα ενός λαού καταδικασμένου στην πιο ωμή στερεοποίηση στη φυσική του υπόσταση. Μέχρι στιγμής, με τη βοήθεια των δυνάμεων του μίσους και της απόκρυφης χειραγώγησης, καταφέρνουν ακόμη να διατηρούν κάποιου είδους ισορροπία ισχύος. Αλλά το Κάρμα είναι σκληρό και αναπόφευκτο. Αυτή η ισχύς δεν θα διαρκέσει για πολύ. Ομοίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αμερικανική ήπειρος είναι αυτή που προορίζεται για την ενσάρκωση του Άριμαν. Σε μια από τις διαλέξεις του ο Στάινερ επεσήμανε ότι οι Αγγλοσάξονες προορίζονται τελικά για το ρόλο της εξελικτικής σκουριάς. Έτσι, όλη αυτή η γοητεία με τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό πολιτισμό πρόκειται να τελειώσει. Ο Αριμανισμός δεν αποτελεί αντικείμενο υπερηφάνειας. Η αριμανοποίηση είναι ένας δρόμος προς το πουθενά. Οι Αγγλοσάξονες αποκρυφιστές το καταλαβαίνουν φυσικά αυτό. Και αντιλαμβανόμενοι αυτό, επενδύουν ένα τεράστιο ποσό χρημάτων σε προγράμματα μετανθρωπισμού. Αλλά υπάρχουν όρια. Το χειρότερο όριο: η πλήρης απώλεια των δυνάμεων της σκέψης, η πτώση στην εθνική άνοια. Και σήμερα όλοι μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τις συνέπειες αυτών των καταστροφικών διαδικασιών.

Δημήτριος Περούλας