Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ν.ΔΑΒΙΛΛΑ
Αξιωματικού ε.α της ΕΛ.ΑΣ
Δημοτικού Συμβούλου Μεσσήνης
ΕΝΑΣ μεγάλος πνευματικός μας άνδρας του προηγούμενου αιώνα (ο Σεφέρης) είχε πει: «Όπου κοιτάζω την Ελλάδα με πληγώνει». Σήμερα εάν ζούσε και έβλεπε την κατάσταση που έχει περιέλθει η πατρίδα μας, είμαι σίγουρος πως θα έλεγε όπου κοιτάζω την Ελλάδα με απελπίζει. Άραγε δεν είναι αλήθεια αυτό; Μαύρη απελπισία δεν πλημμυρίζει την ψυχή του κάθε Έλληνα που αγαπάει και νοιάζεται πραγματικά την πατρίδα του, βλέποντας το κατάντημά της, που θυμίζει εν πολλοίς βυζαντινή παρακμή. Εάν δεν συνέλθουμε αμέσως από την εθνική μας αφασία, είναι σίγουρο πως η χώρα μας δεν έχει καμία προοπτική επιβίωσης. Ήδη ο ιστορικός μας εχθρός, η Τουρκία, που κατέλυσε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και έβγαλε εκτός ιστορίας για τετρακόσια πενήντα χρόνια τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού είναι και πάλι έξω από τα τείχη, έτοιμη να ορμίσει εντός και να μας κατασπαράξει συνεπικουρούμενη σε αυτό και από άλλους βαλκανικούς κατσαπλιάδες της ιστορίας. Η αρχή έγινε με την Κύπρο μας. Δεν έχουμε συνεπώς το δικαίωμα να προσπερνάμε στρουθοκαμηλίζοντας αυτόν τον κίνδυνο που είναι πλέον εξόφθαλμα υπαρκτός και πολύ πιο κοντινός από ότι νομίζουμε. Θα έλεγα νομοτελειακά σίγουρος. Όμως εδώ μπαίνει το ερώτημα, γιατί και πως φθάσαμε έως εδώ ποιος έχει την ευθύνη; Αναμφίβολα ευθύνη έχουμε όλοι μας και ο λαός, αλλά την κυρίαρχη ευθύνη την έχουν οι διάφορες ηγεσίες (ελίτ) πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, εκκλησία, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι. Σ’ αυτή λοιπόν την ευθύνη των παραπάνω ελίτ θα αναφερθούμε στη συνέχεια διεξοδικά και ξεχωριστά για την κάθε μία.
Αξιωματικού ε.α της ΕΛ.ΑΣ
Δημοτικού Συμβούλου Μεσσήνης
ΕΝΑΣ μεγάλος πνευματικός μας άνδρας του προηγούμενου αιώνα (ο Σεφέρης) είχε πει: «Όπου κοιτάζω την Ελλάδα με πληγώνει». Σήμερα εάν ζούσε και έβλεπε την κατάσταση που έχει περιέλθει η πατρίδα μας, είμαι σίγουρος πως θα έλεγε όπου κοιτάζω την Ελλάδα με απελπίζει. Άραγε δεν είναι αλήθεια αυτό; Μαύρη απελπισία δεν πλημμυρίζει την ψυχή του κάθε Έλληνα που αγαπάει και νοιάζεται πραγματικά την πατρίδα του, βλέποντας το κατάντημά της, που θυμίζει εν πολλοίς βυζαντινή παρακμή. Εάν δεν συνέλθουμε αμέσως από την εθνική μας αφασία, είναι σίγουρο πως η χώρα μας δεν έχει καμία προοπτική επιβίωσης. Ήδη ο ιστορικός μας εχθρός, η Τουρκία, που κατέλυσε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και έβγαλε εκτός ιστορίας για τετρακόσια πενήντα χρόνια τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού είναι και πάλι έξω από τα τείχη, έτοιμη να ορμίσει εντός και να μας κατασπαράξει συνεπικουρούμενη σε αυτό και από άλλους βαλκανικούς κατσαπλιάδες της ιστορίας. Η αρχή έγινε με την Κύπρο μας. Δεν έχουμε συνεπώς το δικαίωμα να προσπερνάμε στρουθοκαμηλίζοντας αυτόν τον κίνδυνο που είναι πλέον εξόφθαλμα υπαρκτός και πολύ πιο κοντινός από ότι νομίζουμε. Θα έλεγα νομοτελειακά σίγουρος. Όμως εδώ μπαίνει το ερώτημα, γιατί και πως φθάσαμε έως εδώ ποιος έχει την ευθύνη; Αναμφίβολα ευθύνη έχουμε όλοι μας και ο λαός, αλλά την κυρίαρχη ευθύνη την έχουν οι διάφορες ηγεσίες (ελίτ) πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, εκκλησία, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι. Σ’ αυτή λοιπόν την ευθύνη των παραπάνω ελίτ θα αναφερθούμε στη συνέχεια διεξοδικά και ξεχωριστά για την κάθε μία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου