Μελετώντας,Αναπολώντας,Μελαγχολώντας...

By:Γιώργος Μ.Λιοντήρης

Πολιτικός Μηχανικός
Στον καιρό της Τρόικας περισσεύει χρόνος για σκέψεις και περισυλλογή, για αναζήτηση αιτίων, για ιστορική αναδρομή και πιθανόν για αυτοκριτική για όλους μας. Δανείζομαι μια τέτοια καταγραφή σκέψεων του κ. Δημήτρη Α. Σεβαστάκη ζωγράφου, επίκ. Καθηγητή της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, που δημοσιεύθηκε στην στήλη Εν-στάσεις της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, και νομίζω ότι αξίζει να προβληματιστούμε:
Η κατάθλιψη
Την Παρασκευή το απόγευμα ερημιά. Το Σάββατο ερημιά. Δεν στοιχίζει η δημοτική παιδική χαρά ούτε ο περίπατος στις πλατείες ούτε οι βιτρίνες των έρημων μαγαζιών. Όμως ο κόσμος δεν βγαίνει, δεν κοιτάει. Δεν θέλει να βλέπει, γιατί δεν μπορεί να θυμάται αυτό που από λίγους μήνες ήταν: εύπορος Ευρωπαίος που κοίταζε με συγκατάβαση τις γκρίζες φωτογραφίες του πατέρα του ή του παππού του. Τα φτωχά τζιν καμπάνες του πολυτεχνείου πατέρα, τα πάμφτωχα λινά ρεβέρ του μεταπολεμικού παππού του. Κοίταζε με την κουρασμένη υπεροψία του γρήγορου και αδίστακτου καταναλωτή, με την πλεονάζουσα κατανόηση του επιδειξία πλούτου και των καταναλωτικών επιβεβαιώσεων. Ο παππούς έπρεπε να δουλεύει σκυλίσια για το πρώτο διαμέρισμα, ο πατέρας για το μεγαλύτερο διαμέρισμα και το μικρό εξοχικό, αλλά και για να νομιμοποιηθεί μέσα σε μια επισφαλή δημοκρατία, ενώ ο ίδιος έπρεπε να δουλέψει απλώς για να πάρει την ακριβότερη έκδοση αυτοκινήτου με τα δερμάτινα καθίσματα ή να δώσει 20.000 ευρώ για να παντρευτεί. Απλή η ιστορία του τόπου μας. Συνέχεια...