Της συνεργάτιδός μας:Αγγελικής Ρουμελιώτου
Κοινωνικής Λειτουργού
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή αλλιώτικη, μια γιορτή ανταμώματος, μια γιορτή παρέας. Μάς θέλουν όλους εκεί …να μιλάμε , να ανταμώνουμε , να τα λέμε με τους φίλους μας , με τους δικούς μας ανθρώπους . Μάς θέλουν να δείχνουμε την αγάπη μας …ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ , γιατί τις περισσότερες φορές τη θεωρούμε αυτονόητη και διστάζουμε , αποφεύγουμε ή ξεχνάμε να τη δείξουμε.Όμως, τα Χριστούγεννα για μερικούς ανθρώπους είναι αλλιώς… Είναι πιο δύσκολα, πιο μοναχικά είτε γιατί κάποιοι δε τους θυμήθηκαν είτε γιατί διάλεξαν οι ίδιοι άθελα τους να ΄ναι μόνοι και το συνήθισαν … αλλοίμονο το συνήθισαν. Αυτοί οι άνθρωποι , οι άνθρωποι που ζουν στη σκιά των γιορτών, αν και μπορεί να είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας , περιμένουν. Δεν ξέρω τι, δεν ξέρουν και οι ίδιοι τι περιμένουν…Φέρνουν το νέο χρόνο λίγες ώρες νωρίτερα, τρώνε σε τραπέζι για έναν , μιλούν στον καθρέφτη για να ευχηθούν , δεν παίρνουν δώρα , δε δίνουν δώρα. Ξέρω… σάς μελαγχολώ… σας το έχω ξαναπεί όμως ότι με το να μη μιλάμε για κάτι, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει… αντίθετα όταν μιλάμε όλα αλλάζουν… Σ΄ αυτούς τους ανθρώπους, τους φίλους της μοναξιάς, θα αφιερώσω αυτό το κείμενο… επιτρέψτε μου … να κάνω ένα δώρο ψυχής… Μια ΜΟΝΑΞΙΑ … με τόσα πρόσωπα
Τι κι αν γύρω σου χορεύουν σα να 'ταν Άνοιξη ; Τι κι αν σε παρηγόρησαν μέσα σε πλήθος παραμυθίες ότι δε θα ΄σουν μόνος σε τούτο το στενό δρομάκι; Άλλωστε μόνο ένας χώραγε να περάσει … Το ΄ξερες και έκλεινες τα μάτια μεθυσμένος , αλύπητα αδιάφορος , αδιάφορα αλύπητος . Τι κι αν τα μάτια σου γέμισαν σα λίμνες , οι λίμνες δε περιμένουν κανένα πλοίο να ΄ρθει… Τι κι αν τα χείλη σου θεατρινίστηκαν το άλλο, τα ανείπωτο … τα ανείπωτα δε λέγονται…Τι κι αν ο πόνος σου ανέβηκε στο λαιμό σα λυγμός, σαν αναστεναγμός … οι αναστεναγμοί δεν ακούγονται … Τι κι αν η μιλιά απλώνεται , αφήνεται και χαμογελά ανίδεη για το τι της ετοιμάζει η ψυχή; Τι κι αν τα χέρια ψηλαφούν για να βρουν αυτό το δήθεν που γυρεύουν ; Τι κι αν τα πόδια περπατούν για να κρυφτούν , όσο προλαβαίνουν ακόμη; Η ματιά όμως θα σε προδώσει , θα σε εκθέσει, θα σε στήσει απέναντι και θα σε καθηλώσει.Τι κι αν η ανάσα κόπηκε σε ένα διάβα χωρίς προορισμό… χωρίς προορισμό δεν υπάρχει τίποτε…
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου