Αγγελικής Ρουμελιώτου-Πούπουζα
Κοινωνικής Λειτουργού
Έχετε προσέξει ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει επιβάλει μια απόσταση από τα παιδιά μας τις περισσότερες ώρες; Δουλειά, υποχρεώσεις, φροντιστήρια τείνουν να μας οδηγούν σε φυσική απουσία πολλών ωρών. Πιο επικίνδυνη ακόμη τείνει να είναι η συναισθηματική απουσία. Είμαι εκεί αλλά δεν είμαι γιατί τα προβλήματα, οι έγνοιες, οι ανάγκες μου, τα ενδιαφέροντα μου ή η εσφαλμένη αντίληψη του ρόλου μου ως γονέα, με οδηγούν σε μια συναισθηματική απόσταση από το παιδί μου.Ξέρουμε όμως όλοι ότι η φυσική και η συναισθηματική παρουσία του γονέα αλλά και η σταθερότητα στη ενδοοικογενιακή σχέση είναι η βάση για την ολοκληρωμένη ψυχική ανάπτυξη του παιδιού. Φυσικά θα πρέπει να πούμε ότι σε όλες τις οικογένειες συμβαίνει να υπάρχουν τέτοια διαστήματα ή τέτοιες στιγμές. Το πρόβλημα όμως ξεκινά όταν η κατάσταση της φυσικής ή συναισθηματικής απουσίας ή της αστάθειας στη σχέση είναι παγιωμένη τακτική. Τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ρόλο μας. Είμαι εκεί , λοιπόν, όταν νοιώθω ότι με χρειάζεται. Είμαι εκεί στις μεγάλες του και τις μικρές του στιγμές. Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου