Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι πλέον trade mark των γνωστών τύπων
που δεν θα μπορούσαν να γίνουν, ό,τι έγιναν, επιδιώκοντας το και
δηλώνοντας το ευθέως. Σήμερα το πιο γνωστό δημιούργημα της είναι ο
(φανερά ή κρυφά)… «κρατικοδίαιτος»
Στο Σύνταγμα εκείνο που είδα να γίνεται είναι η συγκέντρωση ανθρώπων
που ήταν φανερό ότι δεν ανήκαν σε κόμματα και οργανώσεις και πολλοί από
αυτούς απόλαβαν την πρώτη δημόσια συμμετοχή σε εκδήλωση έκφρασης.
ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΩΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ
Αντιγράφω για τον Ανδρέα Λασκαράτο και την εν πολλοίς άγνωστη σήμερα «άγνωστη πλευρά» του:
«…Σύμφωνα με την Λασκαράτεια θεωρία[7], υπήρχαν στην ύπαιθρο πολλοί φτωχοί και χήρες, τα παιδιά των οποίων ήταν όμως τεμπέληδες και ζητιάνοι και βέβαια δεν γίνονταν καλοί …ΔΟΥΛΟΙ (υποτιμητική έκφραση για το υπηρετικό προσωπικό…). Τους έπαιρναν μεν οι γαιοκτήμονες ως «δουλικά», επειδή είχαν ανάγκη, όμως αυτοί ήταν τελικά άγριοι, βρωμεροί, ανόητοι και μαθημένοι στην απάτη, πήγαιναν μόνο για να κλέψουν και να φύγουν. Αυτοί λοιπόν οι κλέφτες και «χοντροκομμένοι χωριάτες», που δεν έκαναν ούτε για «δούλοι», γίνονταν …παπάδες[8], ή, επειδή ήταν ακαμάτηδες, έβρισκαν μια χαρά καταφύγιο στον Ριζοσπαστισμό όπου εξασκούσαν την κλεψιά και …μάχονταν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος[9]!
… Ο όχλος -κατά τον Λασκαράτο-, είναι το κοινό σημείο παπάδων και Ριζοσπαστών: οι Ριζοσπάστες είναι οι ήρωες του «όχλου», ο οποίος όχλος είναι «μωρός» [10] και «ανήλικος» επειδή τους ψήφισε[11]
(όταν τελικά επετράπη η ελεύθερη ψήφος μετά από εξεγέρσεις) και φυσικά,
οι παπάδες εκφράζουνα τι άλλο, την θρησκεία αυτού του «όχλου»[12]!
Και η αναλογία με το Σύνταγμα των «αγανακτισμένων»:
«Όταν ο λαός ΜΑΣ βλέπη όξου, όλος, ευχαριστημένος και
χαρούμενος διά τη νίκη που του φαίνεται να έκαμε απάνου μας,(σ.σ. των
αγγλόφιλων πολιτικώνκαι των πλούσιων) ΜΑΣ ΦΩΝΑΖΕΙ καταχθόνιους και
κάτου-περούκες […] Λαέ απατημένε, άμποτε τα πράμματα νάλθουνε σε τρόπο, που να μην πληρώσης ποτέ την ποινήν της απάτης σου […] αν ευρεθής υποχρεωμένος να ξεράσεις τα όσα έχαψες»[6]…»
«ΔΙΑΝΟΗΣΗ» ΚΑΙ …ΣΙΓΗ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΩΣ ΕΝΝΟΙΕΣ;
Όχι διότι υπάρχει το γνωστό κείμενο των 32, που ελάμβανε θέση αλλά
υπέρ του σημερινού καθεστωτισμού. Βλέπετε, οι «πανεπιστημιακοί» των
παραμάγαζων, οι σκηνοθέτες των επιχορηγήσεων, οι συγγραφείς των
επιδοτήσεων …ομιλιών και γραφής, οι ιοβόλοι και μη αριστεροί ή
φιλελεύθεροι κατά περίσταση «αρθρογράφοι» (του τύπου των …τριών
ιδιοτήτων), οι καλλιτέχνες των δημόσιων εξαργυρώσεων κ.α. συνιστούν μια
γνήσια κάστα εξαιρετικής σνομπ διαγωγής. Κάποτε πρέπει να πληρώσεις όχι
μόνο «το χέρι» αλλά και τον «χώρο» που σε ταίζει.
Ο «ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ» ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Ήταν και είναι, εώ και δεκαετίες, στα λόγια φιλολαικός, στην πράξη
βαθύτατα αντιλαικός, για την πλέμπα των εκτός των τειχών του τριγώνου
Μαβίλη-«Ντόλτσε»-Κολωνακίου.
Χαρακτηριστική είναι και η σιγή των λαλίστατων «ομοσταύλων» τους, των
«θεσμικών οικονομολόγων και στελεχών επιχειρήσεων- αριστερών ή δεξιών
πρώην ή νυν ή επίδοξων κυβερνητικών στελεχών.
Θυμάμαι έναν «αριστερό» τότε, ισχυρό τραπεζικό στέλεχος σήμερα, που
ακριβώς στις εποχές της νεανικής «κομμουνιστικοσύνης» του δήλωνε ότι
«δεν είναι δυνατόν να έχει φίλο έναν που πηγαίνει σε… δημόσιο σχολείο»
Και κουλτουριάρα αριστερή αρθρογράφο που έλεγε «…ότι η αστική της
καταγωγή δεν της επιτρέπει να συνομιλεί με άτομα που έχουν Κοσμία
διαγωγή στο Λύκειο…»
Το παζλ συμπληρωνόταν από την δημοσιογράφο του μεγάλου κομματικού
τζακιού και της αριστερής εφημερίδας που ανερυθρίαστα διακήρυσσε ότι
«ζούσαμε σε πύργο με λιμουζίνες και δεν είχαμε ευτυχώς καμία σχέση με
τον …απλό λαό!»
Τυχαία όλα αυτά; Δεν νομίζω. Ειδικά σε εποχές που «απέναντι» στέκεται
κυρίως… όχλος. Τυχόν επικράτηση των «ψιθυριστών» και των
«αντιφρονούντων» θα σήμανε κινδύνους για τους προνομιούχους των ειδικών
θέσεων…
«…ΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΡΑΨΑΜΕ ΤΥΦΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΣ…»
Κανείς από τους λαλίστατους ή «ευαίσθητους» δεν ασχολήθηκε με την
ύπαρξη Οικονομικής Κρίσης. Δεν βόλευε, ακόμη και αν είχαν την δυνατότητα
να το πράξουν αφού τα χρόνια «οικόσιτα» ακόμη και αν γεννήθηκαν
«άγρια»(σιγά…) χάνουν την ικανότητα να «μυρίζουν’ και να «κυνηγούν».
Κανείς δεν ασχολήθηκε με τις απρόβλεπτες συνέπειες μια τέτοιας κατάστασης, φανερά πλέον «προπολεμικής» με κάθε έννοια.
Αρκούσε πως η Ελλάδα χρωστούσε(!) ξεχνώντας πως και η Ευρώπη
χρωστούσε και τελικά και η Αμερική χρωστούσε και όλος ο πλανήτης
«χρωστά»… Το ότι δεν γίνεται να χρωστά σε «εξωγήινους» το λησμονούσαν
εύκολα όλοι… Το αντίθετο θα προυπόθετε αληθινή γνώση, δουλειά και
σοβαρότητα. Και τελικά, απλώς, καλή πρόθεση…
Αρκούσαν οι συζητήσεις σε κλειστές σέχτες, περί προνομίων και οι
καλλιτεχνικές δημιουργίες οι σχετικές με παραφιλίες και απεγνωσμένα
πάθη: «…δεν είναι θέμα ψυχοπαθολογικής νόσου (γράφει ο εμπνευστής και
δημιουργός του profiling Τζων Ντάγκλας, είναι θέμα χαρακτηριολογικής ανεπάρκειας…»
ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΛΕΓΕ Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΟΥ PROFILING;
«… είχαμε να κάνουμε με άτομα ανεπαρκή, χαμένα, που πίστευαν ότι όλοι
είναι εναντίον τους, όλοι προσπαθούαν να τους την φέρουν και δεν
αναγνώριζαν τα ταλέντα τους… Όταν οι πιέσεις θα γίνονταν ανυπόφορες θα
έκαναν το επόμενο βήμα στην φαντασίωση τους…Τα βήματα αυτά δεν θα είχαν
στόχο κάποιους δυνατούς ανθρώπους αλλά κάποιους πολύ μικρότερους,
αδύναμους ή ανήμπορους… Ήταν άτομα δειλά που δεν θα χτυπούσαν κάποιον
ισάξιο τους…»
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: «…οι καιροί αλλάζουν-δίχως να κοιτάζουν-την δική σας μελαγχολία…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου