Επειδή όμως τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα, η Ελλάδα φλερτάρει πάλι μ’ αυτό το ενδεχόμενο κατά το «επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως». Ο εξωτερικός δανεισμός με επαχθείς όρους συνοδεύει το ελληνικό κράτος από τα πρώτα του βήματα με την αναγνώριση της εθνικής του υπόστασης μετά την Επανάσταση του 1921.
Από τα περιβόητα «δάνεια της ανεξαρτησίας» το μεγαλύτερο μέρος σπαταλήθηκε όχι για τις ανάγκες του λαού αλλά για την προπληρωμή τόκων και προμηθειών στα χρηματιστήρια της Ευρώπης. Το 1827 ο Ιωάννης Καποδίστριας απευθύνει έκκληση στις Μεγάλες Δυνάμεις για χορήγηση νέου δανείου αλλά αυτές δεν ανταποκρίνονται. Η διοίκηση αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις και οδηγείται στην πτώχευση.
Η έλευση του Οθωνα συνοδεύτηκε από την παροχή νέων δανείων, τα οποία για μια κόμη φορά χάθηκαν στα γρανάζια της κρατικής γραφειοκρατίας και στην αποπληρωμή των παλιότερων δανείων. Το 1843, τα οικονομικά μεγέθη της χώρας ήταν τόσο ισχνά ώστε η εξόφληση του χρέους μην είναι εφικτή.
Ο Οθωνας κήρυξε επισήμως πτώχευση και ξεκίνησε νέες διαπραγματεύσεις με τις πιστώτριες χώρες. Υπό την καθοδήγηση τους θέσπισε μια σειρά από μέτρα όπως περικοπές μισθών (για την πρόκληση φαινομένων déjà vu δεν ευθυνόμαστε εμείς) πυροδοτώντας την κοινωνική δυσαρέσκεια. Στις 3 του Σεπτέμβρη (τυχόν συνειρμοί ως προς την ημερομηνία είναι παραπλανητικοί), όταν στο Λονδίνο υπογραφόταν η συμφωνία για τις οφειλές της Ελλάδας, στην Αθήνα ο λαός περικύκλωνε το παλάτι.
Το 1857 συστήνεται η επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου για την εξεύρεση πόρων προκειμένου να εξοφληθεί το ελληνικό χρέος.
Σ’ αυτά τα πλαίσια εκχωρούνται τα έσοδα από τα κρατικά μονοπώλια, το φόρο καπνού, τα έσοδα φορολόγησης και τους τελωνειακούς δασμούς. Το χρέος όμως διογκωνόταν εξαιτίας των πολεμικών αποζημιώσεων που έπρεπε να καταβληθούν με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Άρτας και της σταφιδικής κρίσης που έπληξε τις εξαγωγές. Η αναφώνηση του «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το 1893 από το Χαρίλαο Τρικούπη είναι γεγονός.
Αντίρροπες τάσεις ξεπήδησαν στην ελληνική κοινωνία, από την μια οι πρώτες μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, όπως των μεταλλωρύχων στο Λαύριο και από την άλλη η εθνικιστική ιδεοληψία που κατέληξε σε πολεμική σύρραξη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Κρήτη. Μαζί με τη στρατιωτική πανωλεθρία από τον τούρκικο στρατό το 1897, ήρθε και η πανωλεθρία της αναιμικής ελληνικής οικονομίας.
Το κραχ του 1929 επηρέασε και την οικονομία της Ελλάδας προκαλώντας δραματική μείωση των εξαγωγών. Η δραχμή στο μεταξύ είχε επανέλθει στον «κανόνα χρυσού» και συνδέθηκε με το αμερικάνικο δολάριο.
Η κατάρρευση των παγκόσμιων αγορών ανάγκασαν τη χώρα να εγκαταλείψει το 1932 τον «κανόνα χρυσού», χωρίς ωστόσο να κατορθώσει να αποτρέψει την 5η χρεοκοπία. Το Μάιο του 1932 ο Βενιζέλος ανακοινώνει την πτώχευση και τη στάση πληρωμών στο εξωτερικό χρέος. Η τεταμένη περίοδος που ακολούθησε με σκληρές απεργίες και πολιτική αστάθεια τερματίστηκε με τον πλέον δραματικό τρόπο, τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου