Τά φετινά Χριστούγεννα άς γίνουν γιορτή προσέγγισης
καί αγάπης πρός τούς φτωχούς αδελφούς μας...
Γιατί σήμερα αυτοί, αλλά αύριο, καθόλου παράδοξο, να
είμαστε εμείς πού θά τρέχουμε μ΄ ένα τάπερ στό χέρι...
Τις μέρες αυτές, πού θάπρεπε νάναι χαρούμενες και
γελαστές ( κατά τον ποιητή ), όπως εκείνες τις παλιές εποχές πού ζήσαμε,
γυρίζεις το βλέμμα γύρω σου και σπανίως να συναντήσεις ανέμελο και χαμογελαστό
πρόσωπο.
Τά μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο και μόνο οι
καφετέριες αυτού τού φθηνού εμπορεύματος, του καφέ, δουλεύουν…Παρηγορούν κυρίως
την νεολαία αλλά και ανθρώπους πού θέλουν να βγούνε έξω και να ξεδώσουν, να
πάρουν τον αέρα τους βρέ αδελφέ, και να μη κλειστούν στους τέσσαρες τοίχους
ίδιοι κατάδικοι στην μονοτονία τής ζωής…
Δουλεύουν βέβαια και τα καλλυντικά, ουρές βλέπεις στα
φωταγωγημένα μαγαζιά τους και η απορία μένει και παραμένει…
--«Μά καλά,
με τέτοια ανεργία και ανέχεια ποιές αγοράζουν σήμερα
καλλυντικά;».
---«Οί κομψευάμενες, και οί…κοκότες» έλεγε
δηκτικά ένας φίλος.
Δεν θα
συμφωνήσουμε μαζί του αλλά δεν αποκλείεται αυτή η αγορά «ειδών σωματικής
περιποίησης» να είναι ένας ακόμη τρόπος διαφυγής καί εκτόνωσης, όπως ο καφές,
από μία πιεστική προσωπική ανέχεια πού θέλει κάπου να ξεφύγει
ακόμη και μέσω ενός φθηνού καλλυντικού…
Είναι όμως μόνον αυτά; Ασφαλώς όχι !
Πίσω απ΄
ότι επιφανειακά φαίνεται υπάρχει μια άλλη τραγωδία πού έχει να κάνει με μία πιο
προσγειωμένη ανέχεια…
Τι κάνουμε άραγε εδώ στην
πολιτεία μας γι΄αυτό το κακό, μέρες Χριστουγεννιάτικες και Πρωτοχρονιάτικες πού
μας έρχονται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου