Του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Από την εποχή της «πτώσης» του σιδηρούν παραπετάσματος και την παγκόσμια επικράτηση του Pax Capitalisma, οι εθνικές κοινωνίες έπαψαν να παράγουν πολιτική, προς όφελος ή μη του ανθρώπου και την θέση τους έχουν πάρει οι τεχνοκράτες…
Είναι βέβαιο πως η οικονομία υπερισχύει της πολιτικής… Τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, υπερκεράσθηκαν από τα γεωοικονομικά… Τι επιρροή μπορεί να ασκήσει ένας πολιτικός στο διαμορφωμένο διεθνές περιβάλλον του σήμερα, σε σχέση με έναν τραπεζίτη; Καμία…
Άκουγα προχτές το βράδυ τον Βασίλη Λεβέντη να ζητάει μετ’ επιτάσεως οικουμενική κυβέρνηση τεχνοκρατών, με το επιχείρημα ότι οι πολιτικοί απέτυχαν… Λογικοφανές το επιχείρημα του, παρόλο που υποκρύπτει μικροκομματική σκοπιμότητα…
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ακόμα και αν κερδίσει την μάχη του χρέους, η οποία αποτελεί την τελευταία κόκκινη γραμμή της, είναι βαριά τραυματισμένη πολιτικά και κοινωνικά και νομοτελειακά έχει ημερομηνία λήξης… Το «κεφάλαιο Τσίπρας» ξοδεύτηκε σε χρόνο ρεκόρ…
Η επόμενη λύση λογικά θα είναι μια πολυκομματική κυβέρνηση, η οποία θα έχει ημερομηνία λήξης πιο προδιαγεγραμμένη σε σχέση με την ημερομηνία έναρξης της.
Μια πολυκομματική κυβέρνηση σε μια άλλη εποχή, στην οποία θα επικρατούσαν τελείως διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, θα θεωρείτο ένα βήμα μπροστά για το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, που είχε μάθει σ’ ένα μοντέλο διακυβέρνησης «του τύπου», ο πρώτος κυβερνάει, ο δεύτερος περιμένει τη σειρά του και όλοι οι υπόλοιποι κοιτάζουν ή συμμετέχουν στις παρυφές του κατεστημένου…
Η πορεία μιας τέτοιας συγκυβέρνησης είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι καταδικασμένη να ΑΠΟΤΥΧΕΙ… Και είναι καταδικασμένη, επειδή δεν μπορεί να παράγει πολιτική και θα είναι αναγκασμένη να κυβερνά μέσω mail…
Δυστυχώς η χώρα μας είναι καταδικασμένη να διοικείται σε τόσο κρίσιμες εποχές από ένα απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό. Εφόσον 200 σχεδόν χρόνια δεν το κατάφερε κανείς, προφανώς η προσπάθεια ομογενοποίησης της χώρας (των φατριών δηλαδή που διοικούν) είναι μάταιη.
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα έχουν αποτύχει στη διαχείριση της κρίσης, γιατί απλούστατα οι ίδιοι τη δημιούργησαν επιλέγοντας την «αεριτζήδικη» λογική της δανειακής ευημερίας για τους πολίτες τους και δεύτερον γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την κυνικότητα με την οποία λειτουργεί το παγκοσμιοποιημένο πλέον χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η διαφορά των δικών μας πολιτικών με τους υπολοίπους διεθνώς είναι ότι οι «κουτόφραγκοι» κάτι είδαν μέσα στην τύφλα τους και προσπαθούν – έστω και καθυστερημένα – να μειώσουν όσο μπορούν «την δυναμική των αγορών», δηλαδή των διεθνών κερδοσκόπων και τοκογλύφων, ενώ οι δικοί μας τσακώνονται για το ποιός θα αποδείξει ότι είναι καλλίτερος στην τυφλόμυγα.
Όταν ακούω τους πολιτικούς μας να αυτοπροσδιορίζονται ως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, προσπαθώντας εντελώς άγαρμπα να κρύψουν ότι αυτοί ΟΙ ΙΔΙΟΙ αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος, καταλαβαίνω πόσο ανώριμο και εκτός πραγματικότητας παραμένει το πολιτικό μας σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου