ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΟΤΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΞΕΡΡΙΖΩΝΕΤΑΙ

                                                 ΑΥΤΟΙ  ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ ,  ΕΜΕΙΣ  ΚΤΙΖΟΥΜΕ
Απάντηση  σε  κ.  Ρεπούση  , κ.  Δήμου   και  λοιπών  ιδίων  απόψεων  και  συμφερόντων.
                                                  
  Αραπιάς άτι,Γάλλου νούς                                                                                                                                                                                                
  Βόλι  Τουρκιάς  ,  τόπ’   Άγγλου
  Πέλαγο  μέγα  πολεμά  ,
  Βαρεί   το  καλυβάκι.                                 

(Δ.Σολωμός)
             Την   25η  Μαρτίου ,  ανήμερα   του  Ευαγγελισμού   της   Θεοτόκου   και  του  Ευαγγελισμού   της   Επανάστασης  ( έναρξης  )  του  1821,  ημερομηνία  την  οποία  είχε προαποφασίσει   ό   αρχηγός  της  Επανάστασης    Αλέξανδρος   Υψηλάντης   ,                          << ΧΤΥΠΗΣΑΝ>>  πάλι  οι    γνωστοί   ανά  το  Πανελλήνιο   κύκλοι .

        Ή   κ.  Ρεπούση    αναφέρεται  στην  κατάργηση  των  παρελάσεων,   γιατί  λέει,   τις  θεσμοθέτησε   ό   Μεταξάς.   Απευθύνεται  πονηρά ,  στα  δημοκρατικά  αντανακλαστικά   της   κοινωνίας ,  προκειμένου  να  επιχειρηματολογήσει  κατά  των  εθνικών  παρελάσεων.
 Για  άλλη  μια  φορά  πιάνεται  αδιάβαστη.  Τις  παρελάσεις  τις  θεσμοθέτησε   ό  Τρικούπης  . Το  οκτάωρο,  το  ΙΚΑ  και  οι  συλλογικές   συμβάσεις  εργασίας  επί  Μεταξά  καθιερώθηκαν.  Βέβαια,  σήμερα  καταργούνται   de  facto  από  τους  δυτικούς <<φίλους >> μας.  Αυτούς  πού  υποστηρίζει  ή  ΔΗΜΑΡ  της  κ,  Ρεπούση  και  το θολό  ποτάμι  του κ. Δήμου.

Ό  εορτασμός  της  μνήμης  των  ηρώων  και  αγωνιστών  του  1821 υπενθυμίζει  και  υποστηρίζει  πώς  ή  ταυτότητα  των   Ελλήνων  ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ  ΔΙΑ  ΤΗΣ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ.  .Αυτό  καταγράφεται  ιστορικά  ήδη  από  το  τέλος  του  11ου αιώνα  και  ιδίως  κατά  την  πρωτοφανή  στα  παγκόσμια  χρονικά  σε  βιαιότητα  λεηλασία και  κατάληψη  της  Κωνσταντινούπολης  το  1204  από  τους  Φράγκους   ( απόγονοι  των  οποίων  είναι  οι σημερινοί  << Δυτικοί   φίλοι  >> μας ).
Αυτό   ακριβώς  .  ΤΗΝ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ   ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ  ΤΗΣ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ  χτυπούν  . Εξ’  ου  και  το  <<  ξαναγράψιμο   της  ιστορίας  >> μας.  Υπαγορευμένο  από  διανοητές  όπως  ό  Τζένκινς ,  ό  Μάνγκο  , ό  Τόυνμπη  και  άλλοι  παρομοίων   πάντα ανθελληνικών  <<επιστημονικών >>   απόψεων.  Ό   Τόυνμπη  ήταν  ό  πρώτος  πρόεδρος  στην  έδρα  <<Κοραής>>,  στο  πανεπιστήμιο  του  Λονδίνου,  ή  οποία  χρηματοδοτήθηκε  από  την  Ελληνική  κυβέρνηση  και  τους  Έλληνες  του  Λονδίνου  το  1919.  Και  όμως,  ήδη  από  τον  πρώτο  της  κάτοχο  συνδέθηκε  με  μια  μακρά  παράδοση  ανθελληνισμού ! Ό  ιστορικός  πού  μελέτησε  τα  αρχεία  του  Τόυνμπη  Ρίτσαρντ  Κλόγγ, συνάντησε  μια  τόσο  κραυγαλέα  εχθρότητα  για  τους  Έλληνες   πού  διερωτήθηκε  πώς  είναι  δυνατόν  κάποιος  πού  αντιπαθεί  τόσο  πολύ  έναν  λαό  να  υποβάλει  υποψηφιότητα  για  την  έδρα!              Ό Τόυνμπη  είχε  ήδη  διατυπώσει  τις απόψεις  του  σε  μία  επιστολή  προς  την  μητέρα  του   το  1911- 1912 , μετά  την  παραμονή  του  στην  Ελλάδα: <<Επιστρέφω  στην  Οξφόρδη  ‘’αποφασισμένος  να κηρύξω  με  θρησκευτική  ευλάβεια  τον  μισελληνισμό  σε  κάθε  φιλέλληνα  πού  θα  συναντήσω ‘’>>!Τό  θέμα  είναι  , γιατί   ό  κάθε  Δήμου  προσφεύγει  σε  αυτούς  και  όχι  στον  Κρουμπάχερ,  τον  Ράνσιμαν  ,τον  Λεμέρλ.  Ρητορική  ή  ερώτηση.

 Τα  υπό  απάντηση  κείμενα  επανέρχονται  μονότονα  σχεδόν πληκτικά  στο  σύνηθες   σφυροκόπημα  κατά  της  ιστορικής  συνέχειας  του  Ελληνισμού,  της  Ορθοδοξίας,  των ηρώων  του,  των  θρύλων  του.   Οι   θρύλοι  είναι  ή  ποίηση  της  ιστορίας.  Οι  θρύλοι   δεν  λένε  ποτέ  ψέμματα.    Ή   δύναμή  τους  είναι  μεγάλη,  ιδίως  στο  φαντασιακό  των  λαών  και  αποδίδουν  με  μοναδικό  τρόπο   μεγάλες,  βαθιές  και  ανείπωτες  αλήθειες  .  Είναι  ποίηση  πού  μεταδίδεται  από  στόμα  σε  στόμα,  από  γενεά  σε  γενεά  .     

                                                      <<  Ζεί  ό  βασιλιάς   Αλέξανδρος ;  >>.

                                                       << Ζεί  και  βασιλεύει >> .                                       

Έφευγε  ήρεμη  ή  Γοργόνα.  Γαλήνευαν  τα  νερά.  Συνέχιζε  το  ταξείδι  του  ό  καπετάνιος.  Με  αυτούς  τους  θρύλους  μεγάλωναν  τα  σκλαβωμένα   Ελληνόπουλα.  Έτσι  μάθαιναν  την  ιστορία  τους.  Με  τον  θρύλο  του  Μεγαλέξανδρου,  τον  θρύλο  του  Μαρμαρωμένου  βασιλιά   και  του  Διγενή  Ακρίτα.  Δεν  είχαν   γνώσεις  ιστορίας.   Είχαν  όμως  αίσθηση  ιστορίας .  Δηλαδή,  είχαν  αίσθηση  της  συνέχειας   του  έθνους  τους.  Είχαν  αίσθηση  Πατρίδας.

Ποιος  ήταν  τελικά  ό  ρόλος  της  Εκκλησίας  μας  στους  αιώνες  σκλαβιάς   και  κατά  την  Επανάσταση  :   Τον  λόγο  έχει  ό  Μακρυγιάννης :                                                       
<<  Kαί  βγήκαν  τώρα  κάτι   δικοί  μας  κυβερνήτες   Έλληνες,  σπορά  της   Εβραιουργιάς,  πού  είπαν  να  μας  σβήσουν  την  Πίστη  την  Αγία  την  Ορθοδοξία,  διότι  ή  Φραγκιά  δεν  μας  θέλει  με  τέτοιο  ντύμα  Ορθόδοξον. Και  εκάθησα  και  έκλαιγα  διά  τά  νέα  παθήματα.  Και  επήγα  πάλιν  είς  τους  φίλους  μου  τους  Αγίους.  Άναψα  τά  καντήλια  και  ελιβάβάνισα  λιβάνιν  καλόν  αγιορείτικον.
 Και  σκουπίζοντας  τά  δάκρυα  μου   τους  είπα: << Δεν  βλέπετε  πού  θέλουν  να  κάνουν  την  Ελλάδα  παλιόψαθα;  Βοηθείστε ,  διότι  μας  παίρνουν ,  αυτοί  οί  μισοέλληνες  και  άθρησκοι  ,  ό,τι  πολύτιμον  τζιβαίρικον  έχομεν.  Φραγκεμένους  μας  θέλουν  τά  τσογλάνια  του  τρισκατάρατου  του  Πάπα.  Μην  αφήσετε  ,  Άγιοί  μου  αυτά  τά  γκιντί  πουλημένα  κριγιάτα  της  τυραγνίας  να  μασκαρέψουν  και  να αφανίσουν  τους  Έλληνες , κάνοντας  περισσότερο  κακό  από  αυτά  πού  καταδέχτηκε  ό  Τούρκος  ως  τίμιος  εχθρός  μας >>………
Και  είπαν  οι  άθρησκοι  πού  εβάλαμεν  είς  το  σβέρκον  μας  να  μη  μανθάνουν  τα  παιδιά   μας  Χριστόν  και  Παναγίαν ,  διότι  θα  μας  παρεξηγήσουν  οι  ισχυροί. Και  βγήκαν  ακόμη  να  ‘ποτάξουν  την  Εκκλησίαν,  διότι  έχει  πολλήν  δύναμη  και  την  φοβούνται.  Και  είπαν  λόγια  άπρεπα  διά  τους  παπάδες.
              
Εμείς ,  με  σκιάν  μας  τον  Τίμιον  Σταυρόν  ,  επολεμήσαμεν   ολούθε, σε  κάστρα , σε  ντερβένια,  σε  μπογάζια και  σε  ταμπούργια.  Και  αυτός  ό  Σταυρός  μας  έσωσε . Μας  έδωσε  την  νίκη  και  έχασε ( οδήγησε  σε  ήττα ) τον  άπιστον  Τούρκον.  Τόση  μικρότητα  στον  Σταυρό  τον  σωτήρα  μας!

Και  βρίζουν  οι  πουλημένοι  εις   τους  ξένους  και  τους  παπάδες  μας,  τους  ζυγίζουν  άναντρους  και  απόλεμους.  Εμείς  τους  παπάδες  είχαμε  μαζί  εις  κάθε  μετερίζι,  εις  κάθε  πόνον  και  δυστυχίαν.  Όχι  μόνον  διά  να  βλογάνε  τα  όπλα  τα  ιερά,  αλλά  και  αυτοί  με  ντουφέκι  και  γιαταγάνι,  πολεμώντας  σαν  λεοντάρια. Ντροπή    Έλληνες .

Υπήρχαν  100  σχέδια   διαμελισμού  της   Τουρκίας,  πού  αρχίζουν  αμέσως  μετά  την  Άλωση  και  σταματάνε  στα  πρόθυρα  του  Α΄ Παγκοσμίου  πολέμου  (Djuvara:  Cents  projects  de  partage  de  la  Turquie,  Paris  1914 ).
Aυτά  τα  100  σχέδια  μεταφράζονται  σε  ισάριθμες  συνομωτικές  προσπάθειες,  κινήματα,  στάσεις ,  επαναστάσεις .  Πίσω  από  αυτές  τις  εθνοσωτήριες  προσπάθειες  θα  συναντήσουμε  πάντα  την  μορφή  κάποιου  ιερέα.      

                                        
Τις  επαναστατικές   κινήσεις  και  εξεγέρσεις  τις  ξεκίνησαν  οι  Έλληνες  αμέσως  μετά  την  πτώση  της  Κωνσταντινούπολης   το  1453 και  στις  περισσότερες  συμμετείχαν  ή  και  ηγούντο  ιεράρχες  και απλοί  παπάδες.   Ενδεικτικά αναφέρω  :

                                                                             
Το  1463  ο  Έλληνας   πολέμαρχος   Κορκόδειλος   Κλαδάς   ξεκινάει  την  επανάσταση  από   την  Μάνη.  Δέκα  μόλις  χρόνια  μετά  την  Άλωση   της  Πόλης. Το  1479  επαναστατεί  εκ  νέου,  και  το  1480 στο  Οίτυλο  της  Μάνης  απωθεί  αποδεκατίζοντας  τα  πολυάριθμα  στρατεύματα   του   Μπεηλέρμπεη  της  Ρούμελης   ο  οποίος  προσπάθησε  να  κατακτήσει  την  Μάνη.  Έκτοτε  οι  Τούρκοι  ουδέποτε  επιχείρησαν  να  κατακτήσουν  την  Μάνη  παρά  μόνον  να  την  λεηλατούν ,  να  την  δηώνουν  και  να  αποχωρούν.

Το  1585  ο  αρματολός   Βονίτσης   και  Λούρου  Μπούας   Γρίβας,   ξεσηκώνει  την  Ρούμελη,  ενώ  οι  αγωνιστές  της  Ηπείρου  Πούλιος  Δράκος  και  Μαλάμος  ξεσηκώνουν  την  Άρτα.  ( Την  εποχή  εκείνη  δεν  υπήρχε  Γαλλικός  Διαφωτισμός  για  να  μας <<φωτίζει>> ).

Το  1611 ,  εκρήγνυται  ή  επανάσταση  του  επισκόπου  Λαρίσσης  και  Τρίκκης  ( Τρικάλων)  Διονυσίου,  του  αποκαλούμενου  Σκυλόσοφου.  Συγκροτεί  σώμα  από  800 άνδρες  και  κηρύσσει  τον  πόλεμο  κατά  των  Τούρκων  και  καταλαμβάνει  τα  Ιωάννινα.  Ηττάται  από  πολυπληθέστερα  στρατεύματα   και  κρύβεται  σε  μία  σπηλιά  κάτω  από  τα  τείχη  των  Ιωαννίνων.  Προδίδεται  από  μία  Εβραία.  Συλλαμβάνεται  και  βρίσκει  τραγικό  θάνατο.  Τον  γδέρνουν  ζωντανό.  Γεμίζουν  το  δέρμα  του  με  άχυρο  και  το  περιφέρουν  από  πόλη  σε  πόλη  προς  παραδειγματισμό !                                                                
Την  ίδια  περίοδο  γίνεται  κίνηση  κατά  των  Τούρκων  του  Καρόλου  Γονζάγα   δούκα  του  Νεβέρ ( συγγενής  των  Παλαιολόγων  από  θηλυγονία ) πού  λίγο  έλειψε  να  αλλάξει  τις  τύχες  του  Έθνους  μας. Οι  ιεράρχες  πού  πρωταγωνίστησαν  :
Χρύσανθος   Λακεδαιμονίας.  Νεόφυτος  μητροπολίτης  Μάνης.  Ράλλης  Παλαιολόγος  μητροπολίτης   Τιρνόβου  ( Βουλγαρίας )  και  Μολδαβίας.  Αθανάσιος  μητροπολίτης  Αχρίδας  και  ό  προαναφερθής  Διονύσιος  Τρίκκης.

Το  1571 έχουμε  το  επαναστατικό  κίνημα  των  Μελισσηνών ,  με  τον  αρχιεπίσκοπο  Μονεμβασίας  Μακάριο  Μελισσηνό  και  τον  αδελφό  του  χωροδεσπότη  Θεόδωρο υψώνουν  την  σημαία  της  επανάστασης  . Ακολουθούν  το  Γαλαξίδι,  ή  Αμφισσα  και  το  Λιδωρίκι.  Ή  επανάσταση  αποτυγχάνει  και  οί   Μελισσηνοί   καταφεύγουν  στην  Μάνη  όπου  και  συνεχίζουν   την  επανάσταση  για  τα  δύο  επόμενα  χρόνια.  

                                     
Το  1789 υπάρχει  αίτηση  στην  Μεγάλη  Αικατερίνη  οκτώ  επισκόπων   όπου  δηλώνεται  ή  ετοιμότητά  τους  να  προκαλέσουν  καθολική  εξέγερση  κατά  των  Τούρκων.        

                             
Όσον  αφορά  την  περίπτωση  του  πατριάρχη  Γρηγορίου  του  Ε’  και  την  αδιάκοπη  σπίλωση  της  μνήμης  το  από  τους  εθνοαποδομιστές   της   ιστορίας  μας   ή  αλήθεια  είναι  αυτή  πού  παραδίδει  ή  ιστορία  :

                                                                 
Στα  αρχεία  του  Παναγιώτη   Σέκερη  ( ζάπλουτου  μεγαλέμπορου  ό  οποίος  διέθεσε  την  τεράστια  περιουσία  του  για  τις  ανάγκες  της  Φιλικής  Εταιρείας  και  της  Επανάστασης ) υπάρχουν  43  πατριαρχικά  γράμματα  πού  καταδεικνύουν  την  βοήθεια  του  πατριάρχη  στην  Φιλική  Εταιρεία.  Οι  Τούρκοι  υποχρεώνουν  τον  πατριάρχη  να  αποκηρύξει  την  Επανάσταση.  Ό  πατριάρχης  το  πράττει,  ελπίζοντας  να  περιορίσει  τις  σφαγές  των  Ελλήνων  10.000 οι  σφαγιασθέντες  στην  Πόλη  και  20.000 σε  άλλες  πόλεις. Τον  απαγχονίζουν  στις    10  Απριλίου  1821  ανήμερα  της  Λαμπρής  μπροστά  από  την  Ωραία  Πύλη.  Έκτοτε  παραμένει  κλειστή.        

    
Άλλοι  ιερείς  πού  πέθαναν πολεμώντας  για  την  ελευθερία  μας  ενδεικτικά  αναφέρω :
Μελχισεδέκ   Τσουδερός   ηγούμενος  της  μονής  Πρέβελης , πληγώθηκε  θανάσιμα  ενώ  πολεμούσε  κατά  των  Τούρκων  το  1823 .Επίσκοπος  Ιωσήφ  των  Ρωγών   έγινε  ολοκαύτωμα  συμπαρασύροντας  στον  θάνατο  πολυάριθμους  Τούρκους  στον  Ανεμόμυλο   το 1826  κατά  την  έξοδο  του  Μεσολογγίου.  Καλόγερος  Σαμουήλ .  Τινάζει  το  οχυρό  στο  Κούγκι   βάζοντας  φωτιά  στις  πυριτιδαποθήκες  ,  παρασύροντας  στον θάνατο  και  όσους  Τούρκους  ήσαν  πλησίον  το  1803. Γαβριήλ  Μαρινάκης    ηγούμενος  της  μονής  Αρκαδίου  το  1826   σκοτώθηκε  πολεμώντας. Παπα- Θύμιος  Βλαχάβας  . Γνωστός  πειρατής  του  Αιγαίου  κατά  του  Αλή  Πασά  και         των  Τούρκων  με  τα   <<μαύρα  καράβια >>  ,  όπως  ήταν  γνωστός  ό  καταδρομικός    πειρατικός  στολίσκος  μαζί  με  τους   Νικοτσάρα,  Μπουκουβάλα   και  Γιάννη   Σταθά . Συνελήφθη  με  δόλο  και  θανατώθηκε  μαρτυρικά  κατά  διαταγή  του  Αλή.  
     
Είναι   καταφανές  ότι  τα  ιστορικά  γεγονότα,  πειστήρια  και  αποδείξεις  είναι  αντίθετα  από  την  προπαγάνδα   των  <<προοδευτικών >>,  <<εκσυγχρονιστών >>   και  λοιπών  μεταμοντέρνων    «αριστερούληδων»   ( καμμία  σχέση  με  τους  πραγματικούς  αριστερούς   οι  οποίοι  και  μορφωμένοι  είναι  και  πατριώτες  )  .      
            
Αυτοί   λοιπόν  οί  «αριστερούληδες»   δεν  έχουν  διαβάσει  ούτε  Μάρξ  ό  οποίος  έγραψε  στις   21  Απριλίου  1853  στην  αμερικανική  New  York  Tribune  σχετικά  με την  ανεξαρτησία  των  Ελλήνων   και  τον  καταλυτικό  ρόλο  πού  έπαιξε  ή  έκβαση  του  Ρωσοτουρκικού  πολέμου  του  1828 -1829 :
                                                        
<< Ποιός  έλυσε  την  έκβαση  του  αγώνα  κατά  την  εξέγερση  των  Ελλήνων ; Ούτε  οι  συνωμοσίες  και  ανταρσίες  του  Αλή  Πασά  στα  Γιάννενα,  ούτε  ή  ναυμαχία  του  Ναυαρίνου,  ούτε  ό  γαλλικός  στρατός  στην  Πελοπόννησο ,  ούτε  οι  συνδιασκέψεις  και  τα   Πρωτόκολλα  του  Λονδίνου ,  αλλά  ό  Ντίμπιτς  πού  εισέβαλε  επικεφαλής  του  ρωσικού  στρατού  μέσα  από  τα  Βαλκάνια  στην  πεδιάδα  του  Έβρου, ενώ  τον  καιρό  πού  ή  Ρωσία ,  εντελώς  ήσυχα  και  χωρίς  να  φοβάται  τίποτα,  έκανε  την  δουλειά  της με  τον  διαμελισμό  της  Τουρκίας,  οι  διπλωμάτες  της  Δύσης  συνέχιζαν  να  εγγυώνται  και  να  υποστηρίζουν  το  status  quo  και  το  απαραβίαστο  της  Τουρκίας >>.

Και  ό  Γάλλος  φιλέλληνας  Εντγκάρ   Κινέ  ( έζησε  στην  Ελλάδα  την  περίοδο  1828- 1830 ) αναφέρει  στο  βιβλίο  του : << Ή  απαρχή  της  εθνικής  ζωής  των  Ελλήνων  αποδίδεται  συχνά  σε  ευεργετική  πρωτοβουλία  των  ξένων,  ενώ  ή  αλήθεια  είναι  πώς  οι  Έλληνες  οφείλουν  την  απελευθέρωσή  τους  στους  εαυτούς  τους.  Η  ελευθερία τους  είναι  έργο  των  χειρών  τους.  Η   Ευρώπη  αποφάσισε  την  επέμβαση  ( στο  Ναυαρίνο ) ύστερα  από  επτά  χρόνια,  αφού  χόρτασε  το  θέαμα  της  σφαγής.  Αυτή  ή  βραδεία  εξόντωση  δίνει  δικαιώματα  σ’ αυτούς  πού  επιβίωσαν.  Ένα  δένδρο  πού  ποτίστηκε  με  ποταμούς  αίματος  δεν  ξερριζώνεται  από  κανέναν.  Μ’  όλες   τις  κακολογίες  και  τις  εντυπώσεις ,  το  δένδρο  θα  μεγαλώσει  και  θα  προσφέρει  τον  ίσκιο  του  στην  Ελληνική  φυλή  >>.

  Αυτό  πού  δεν  κατενόησε  ο  κ. Δήμου  το  κατενόησε  πολύ  καλά  ό  Γάλλος  Κινέ.
Στην  μακραίωνη  ιστορία  μας  μπορεί  κάποιος  να  μη  μιλάει  Ελληνικά  και  να  έχει  Ελληνική  ψυχή  (  Μάρκος   Μπότσαρης ) .  Μπορεί  επίσης  κάποιος  να  μιλάει   Ελληνικά  και  ΝΑ  ΜΗΝ  ΕΙΝΑΙ  ΕΛΛΗΝΑΣ.

  Όσοι  ανήκουν  στην  δεύτερη  κατηγορία ,  κύριε  Δήμου ,  δεν  έχουν  παρά  να  βάλουν  ανάμεσα  στο   έρκος  των  οδόντων  τους  το  διαβατήριό  τους   και  να  αποχωρήσουν  από  την  χώρα  μας.  Να  μεταβούν  στους  απέναντι. Τους  περιμένουν  εκεί  κάτι  Γκρίζοι.  Γιατί  οι  μορφωμένοι  Τούρκοι ,  έχουν  διαβάσει   ιστορία

Αθηνά Κατσαφάδου (Περ.Επίκαιρα  6-12-2014)