Μέ σιωπή ἤ μέ θυμό;

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Ὁ ὅσιοςγέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστήςσέἀπαντητική του ἐπιστολή (1), σχολιάζοντας τό πάθος τοῦθυμοῦ, γράφει:‘‘…Ὅτανσοίἔλθῃ θυμός,κλεῖσετό στόμα δυνατά καίμήὁμιλήσῃςεἰςτόνὑβρίζοντα ἤ ἀτιμάζοντα ἤ ἐλἐγχοντα ἤ πολυειδῶς σε πειράζονταἄνευ λόγου’’. 

Αὐτά συμβουλεύει σέδόκιμο μοναχό, δηλαδή, αὐτοσυγκράτηση,γιάτίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού ἡ καρδιά του κινδυνεύει νάκαταληφθεῖἀπό θυμό ἐξαἰτίαςπροσβολῶν, ὕβρεων και γενικῶςἀπρεποῦςσυμπεριφορᾶςἄλλωνμοναχῶνἀπέναντί του. 

Γιάτόν θυμό,ὅμως, πού εἶναι δυνατόν νάγεννηθεῖμέσα μας σέ περιπτώσεις δαιμονικῶνἐπιθέσεων ἤ σέἀπόπειρεςαἱρετικῶννάἀλλοιώσουντήν Πίστη μας, ὁ ὅσιοςγέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστήςπροτείνει ἐντελῶςἀλλιώτικη τακτική. Στήνἴδιαἐπιστολή γράφει ἐπί λέξειτάἑξῆς: ‘’Ὁ θυμός καθ’ ἑαυτόνεἶναι φυσικός. Ὅπωςτάνεῦραστόσῶμα. Εἶναικαίαὐτόςνεῦρονψυχῆς. Καίὀφείλεινάτόν μεταχειρίζεται ὁ καθείς ἐναντίοντῶν δαιμόνων, ἀνθρώπωναἱρετικῶν, καί παντός κωλύοντοςἀπότήνὁδόντοῦΘεοῦ’’.

Ὅταν, δηλαδή,ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἐμποδίζεταιστόνἁγιαστικό του ἀγῶναἀπό τούς δαίμονες ἥ ἀπόἀνθρώπουςαἱρετικούς, τότε ὁ θυμός ὀφείλεινά γίνει μέσον προστασίας καίἀντίστασηςπνευματικῆςστά χέρια τοῦΠιστοῦ.

Ἀξίζει να παρατηρήσουμε, ὅτι ὁ ὅσιος γέροντας βάζει τούς δαίμονες καί τούς αἱρετικούςστήνἴδια σειρά. Διότι τήνἴδια λύσσα ἔχουνἐναντίον μας, τόνἴδιο κίνδυνο διατρέχουμε καίἀπότίςδυό πλευρές!

Ἐδῶεἶναι, πού ἐφαρμόζεταιτόἁγιογραφικό ‘’ὀργίζεσθεκαίμήἁμαρτάνετε’’ (Ἐφεσ. 4, 26).Ὁ ἅγιος γέροντας εἶναι σαφής: Στόνἀδελφό, πού τυχόν μᾶς πικραίνει, μᾶςὑβρίζεικαίμᾶςπεριφρονεῖ, ἀπαντᾶμεπάντοτε μέἀγάπηκαί τρόπο ἥμερο. Στίςἐπιθέσεις, ὅμως, τῶν δαιμόνων, ἀλλάκαίσέἀνθρώπουςαἱρετικούς χρειάζεται νά δουλέψει τόνεῦροτῆςψυχῆς. Δηλαδή ὁ θυμός.

Ὁ μεγάλοςαὐτός δάσκαλος τῆςνοερᾶςπροσευχῆςδέν λέει λόγια δικά του. ἙπόμενοςτοῖςἉγίοιςΠατράσι, ἐπαναλαμβάνειστήνοὐσίατόν Μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖοςμᾶς διδάσκει:’’Νεῦρον γάρ ἐστιτῆςψυχῆς ὁ θυμός. Δεῖν γάρ οἶμαιτήνἴσηνσπουδήνἔχειν περί τε τήνἀγάπηντῆςἀρετῆς, καί περί τόμῖσοςτῆςἁμαρτίας’’.(2)  

Τώραλοιπόν πού,  ἐπισήμως πλέον, τούς ἀμετανόητουςαἱρετικούς τούς ὀνομάσαμε ‘’ἐκκλησία’’, πού ἀναγνωρίσαμεἱερωσύνηκαί μυστήρια στούςψευτοχριστιανούςτῆς Δύσης, πούἀνώτατοι ρασοφόροι  μας καταργοῦνμέτήν ζωή τους ὁλόκληραἄρθρατοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, πού οἱ περισσότεροι Ἐπίσκοποί μας κρατᾶνετό στόμα τους κλειστό, λέςκαίδέν συμβαίνει τίποτε, τί δέον γενέσθαι ἀπότήν πλευρά τοῦ κατώτερου κλήρου καίτῶνλαϊκῶνμελῶντῆςἘκκλησίας μας; 

Ἀπότήνμιά μεριά τό συνέδριο ἘπισκόπωντοῦΚολυμβαρίουμέτίςἀποφάσεις του μᾶςκαλεῖ, νάἑνωθοῦμεἀπροϋπόθεταμέ τούς αἱρετικούς (3)καίνά πέσουμε ἔτσιἐθελουσίωςστήν δαιμονική παγίδα τῆςἀπιστίας. (4)

Ἄρα: α)Νάάρνηθοῦμετήνμοναδικότητα τῆςπολυτίμητηςὈρθοδοξίας μας καίνά γίνουμε ἕναμέτό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν,τήν‘’κουρελοῦτοῦ διαβόλου’’, ὅπωςἔλεγεκαί ὁ ἀγαπημένος μας ἅγιοςΠαΐσιος, και 

β) νά γυρίσουμε τήν πλάτη στούςἁγίους Πατέρες μας καίνάσυνταχθοῦμεμέ τούς λεγόμενους μεταπατερικούς, μέτήνπανθρησκείακαίτήνπαναίρεσητοῦοἰκουμενισμοῦ. (5)

Ἀπότήνἄλλη,ὅμως, ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, στίςἐπιθέσειςτῶν δαιμόνων καίτῶναἱρετικῶν, μᾶςκαλοῦννάἀπαντήσουμεμέτόνεῦροτῆςψυχῆς μας, πού εἶναι ὁ θυμός. 

Πάντως,γιάἐμᾶς τούς Όρθοδόξους, ἐδῶκαίδυό χιλιάδες χρόνια, ἡ Πίστη εἶναιἀδιαπραγμάτευτηκαίοἱἌγιοιὁδοδεῖκτες μας. 

______________________________________________________________________

(1).Ἀπό το βιβλίο Γέροντος Ἰωσήφ‘’Ἔκφρασιςμοναχικῆςἐμπειρίας’’, ἐκδόσεωςἹερᾶςΜονῆςΦιλοθέου, σελ. 61.

(2).ἙρμηνείαεἰςτήνπρόςἘφεσίουςἐπιστολήν, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦἉγιορείτου. Ἐκδόσεις ‘’Ὀρθόδοξος κυψέλη’’, σελ. 446. (Λόγ. κατά ὁργιζομέν.).

(3). ‘’Οἱ παπικοί καίοἱ Προτεστάντες εἶναιαἱρετικοί, ἀποτελοῦν μία κοινότητα, μία δική τους συναγωγή, ἀλλάδένεἶναιἘκκλησία. Οἱ Παπικοί καίοἱ Προτεστάντες θάεἶναικαίθά γίνουν πάλι Ἐκκλησία, ὅταν μετανοήσουν γιάτίς πλάνες τους καίἔτσι μετανοημένοι ζητήσουν νά ξαναγυρίσουν στήνἘκκλησία,ἀπότήνὁποίαἀποκόπηκαν’’. (Μητροπολίτης Γόρτυνοςκαί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας)

(4). Σύμφωνα μέτόνἍγιο Γρηγόριο τόνΠαλαμᾶ, μία ἀπότίςτρεῖς μορφές ἀπιστίαςκαίἀθεΐαςεἶναι ἡ σιωπή ἀπέναντιστήναἵρεσηκαίστούςαἱρετικούς. 

(5).  ‘’Ὁ Οἰκουμενισμόςεἶναικοινόνὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάςψευδοεκκλησίαςτῆςΔυτικῆςΕὐρώπης. Ὅλοιδέαὐτοίοἱψευδοχριστιανισμοί, ὅλαιαἱψευδοεκκλησίαι, δένεἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰςτήνἄλληναἵρεσιν. Τόκοινόνεὐαγγελικόνὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις’’ (ἍγιοςἸουστῖνοςΠόποβιτς, ‘’ὈρθόδοξοςἘκκλησίακαίΟἰκουμενισμός’’, σελ. 224.).