Δύο ημέρες, πριν το μοιραίο για αυτόν ατύχημα, ήταν στη Βαλύρα.
Πενθώ για τον φίλο μου, πονώ μαζί με την οικογένεια σου, αναζητώ ακόμα την παρουσία σου, τον συνετό σου λόγο την καλοσύνη σου. Θαύμαζα την νοικοκυροσύνη σου, την εργατικότητα σου, την ανθρωπιά σου.
Έκανες δεύτερη πατρίδα παρά την θέληση σου, ξεκίνησες από την αρχή στην Καλαμάτα και με την ακούραστη Μαρίνα φτιάξατε τα πάντα. Φτιάξατε κυρίως δύο θαυμάσια παλληκάρια τον Σέργιο και τον Ιάκωβο με αρχές και καλοσύνη σαν την δική σου, διαμάντια για την κοινωνία μας.
Αγάπαγες βαθιά και τους πατριώτες σου από την Αρμενία και τους ντόπιους συμπολίτες σου στο Καλάμι και το σπίτι σου πάντα ανοικτό σε όλους με ένα χαμόγελο. Δεν ξέχασες την πρώτη του πατρίδα και πήγαινες συχνά να δεις την μάνα σου, τα αδέλφια σου, που άφησες πίσω.
Να πάρεις δύναμη από τις γεύσεις και τις μυρουδιές της αγαπημένης σου Αρμενίας. Θυμάμαι ακόμη με πόση λαχτάρα μου έλεγες για τα βερίκοκα της Αρμενίας και τα άλλα φρούτα, για την νοστιμιά τους, για την μοναδική μυρωδιά τους.
Δεν μπορέσαμε φίλε μου να πάμε μαζί στην Αρμενία για να μου δείξεις τις ομορφιές της γης που σε γέννησε και τον πολιτισμό της.
Προσπαθώ να βρω μια απάντηση γιατί έφυγες, γιατί πέταξες; Αλλά τώρα που το σκέφτομαι φίλε μου, μπορεί να ζήλεψαν οι άγγελοι την νοικοκυροσύνη σου και σε πήραν μαζί τους να νοικοκυρέψεις και τον παράδεισο.
Μας άφησες όμως να πενθούμε μόνοι στην γη γιατί μας λείπεις, μας λείπεις πολύ και πώς να στο πω αλλιώς και πώς να στο πει η Μαρίνα και τα παιδιά πως η γλυκιά ζωή είναι γεμάτη πίκρες.
Αν κάτι μου ελαφραίνει τον πόνο είναι ότι πρόλαβες να τα κάνεις όλα για την οικογένειά σου αλλά και πάλι έρχεται η στεναχώρια γιατί δεν μπόρεσες να τα χαρείς και εσύ μαζί με τους αγαπημένους σου.
Θα μείνω με τον πόνο μου και ένα ερωτηματικό θα με βασανίζει: Είναι στα αλήθεια τυχεροί όσοι πεθαίνουν νέοι;
Ας είσαι ευλογημένος όπου και να είσαι!
Σημείωση: Ο Γιάννης Μ. Λιοντήρης ήταν για χρόνια ένας από τους πολλούς φίλους του αδικοχαμένου Γρηγόρη Καραπετιάν, που έφυγε την 30 Σεπτεμβρίου 2017 δουλεύοντας σε οικοδομή στην Καλαμάτα. Είχε έρθει στην Καλαμάτα πριν 25 χρόνια από την Αρμενία μετά την διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με την γυναίκα του Μαρίνα και τα δύο αγόρια τους Σέργιο και Ιάκωβο, που ήταν 8 και 4 ετών τότε, για μια καλύτερη ζωή. Και όπως όλοι οι άνθρωποι που ξεσπιτώνονται από πολέμους και τα βρώμικα παιχνίδια εξουσίας των ολιγαρχών, ξεκίνησαν από την αρχή να στήσουν την ζωή τους. Ο Γρηγόρης έκανε όλες τις δουλειές της οικοδομής με δεξιότητα και αγάπη ακούραστα μέχρι που μια μέρα πέταξε στην γειτονιά των αγγέλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου