Ελλάς – Τουρκία, ομοσπονδία;

Γράφει ο Γιώργος Σιδηρούντιος 

Υπάρχουν Ελληνικοί κύκλοι οι οποίοι για δεκαετίες εκφράζουν αρέσκεια στο σενάριο μίας Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας, και δηλώνουν μία σχετική ικανοποίηση με την κατάσταση η οποία υπήρχε για τους Έλληνες μέσα στην πάλε ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία. 

Τρεις από τους επώνυμους καθηγητές πανεπιστημίου των κύκλων αυτών θα ονομάσω παρακάτω, αφότου πρώτα κάνω μία “μικρή” διαδρομή. Η ιστορία της Ελληνοτουρκικής συνεργασίας ξεκινάει πάρα πολύ παλιά, όταν κάποιοι Βυζαντινοί πλήρωσαν Τούρκους μισθοφόρους της φυλής των Γκοκ να πολεμήσουν εναντίων των Περσών των έβδομο αιώνα.

 

Αργότερα διάφοροι Βυζαντινοί συχνά καλούσαν Τούρκους να συμμαχήσουν μαζί τους ενάντια σε άλλους Βυζαντινούς. Στα τέλη του Βυζαντίου, μία σημαντική σε ποσότητα μερίδα Ελλήνων Χριστιανών έφτασε στο σημείο να πολεμήσει μαζί με τους Τούρκους ενάντια στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, με επακόλουθο την πτώση της Πόλης. Σαν αντάλλαγμα για τη συνεργασία αυτή με τους Τούρκους, αρκετοί Έλληνες Χριστιανοί πήραν αξιώματα. Ενώ λοιπόν οι Τούρκοι αρχικά εμφανίστηκαν σαν μία μικρή μειοψηφία στο χώρο που άλλοτε αποτελούσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, σταδιακά εξισλάμισαν αμέτρητους Χριστιανούς Ορθόδοξους και τους έδωσαν την Τουρκική γλώσσα. Ο λόγος που οι σημερινοί Τούρκοι δεν μοιάζουν καθόλου με τους πρώτους Τούρκους Μογγόλους που ήρθαν στην περιοχή, είναι το ό,τι κατα πλειοψηφία οι σημερινοί Τούρκοι είναι απόγονοι εξισλαμισμένων Χριστιανών, οι περισσότεροι από τους οποίους κάποτε μιλούσαν Ελληνικά και ζούσαν στην περιοχή πριν την εμφάνιση των πρώτων Τουρκικών φυλών. Η δικαιολογία των Ορθοδόξων για την ανά τους αιώνες συνεργασία με τους Τούρκους είναι το ότι οι Τούρκοι λειτούργησαν ως προστάτες της Ορθοδοξίας από τον λεγόμενο Δυτικό Χριστιανισμό, που ήθελε να τους αλλάξει την ορθή πίστη. Το βασικό γεγονός που προκάλεσε την βαθιά αντιπαράθεση με τη Δύση ήταν η κατάληψη της Πόλης το 1204 από τους Σταυροφόρους, και η κατοχή που έκαναν σε μεγάλα τμήματα του Βυζαντινού χώρου. Το επιχείρημα λοιπόν των Ορθοδόξων είναι ότι η συνεργασία με τους Τούρκους περιέσωσε το “πνεύμα” της Ορθοδοξίας, και δεν “κατάντησε” τον Ελληνισμό Δυτικό. Δηλαδή, με λίγα λόγια, συμμαχήσαμε με τους Τούρκους για να μας σώσουν, ώστε να μην γίνουμε σαν τους Δυτικούς. Η Τουρκόφιλη παράταξη κυριάρχησε στον Ελληνόφωνα χώρο της Ανατολικής Μεσογείου για κάποιους αιώνες, και σε γενικές γραμμές, ακόμα και σήμερα, επίσημο θεώρημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας παραμένει το ότι η Τουρκική κατοχή έσωσε την Ελλάδα από τη “Δυτικοποίησή” της. Ας δούμε όμως ποιοι ήταν αυτοί οι λεγόμενοι “σατανικοί” Δυτικοί το 1204. Ήταν μισθοφόροι Βενετσιάνων εμπόρων, οι οποίοι σκοπό είχαν να κατακτήσουν τους Βυζαντινούς για να πλουτίσουν. Η Βενετία τότε δεν είχε καλές σχέσεις όχι μόνο με το Βυζάντιο, αλλά ούτε με τον Πάπα και τη Ρώμη, ούτε και με τους γείτονές της Γενοβέζους. Η Δύση για αιώνες ήταν διαιρεμένη σε φέουδα και βασίλεια που αλληλοσπαράσονταν, και η Βενετία υπήρξε μία αυτόνομη υπερδύναμη της εποχής εκείνης. Το από που έβγαλαν λοιπόν ορισμένες Άγιες Ορθόδοξες Τουρκόφιλες μορφές ότι το 1204 ήταν σχέδιο του Πάπα να κάνει την Ορθοδοξία αποικία του, μόνο δαιμόνια μπορούν να το εξηγήσουν. Ναι μεν υπήρξαν εγκληματικές μορφές πολλοί από τους Δυτικούς σταυροφόρους, για να δούμε όμως και ποιοι λαοί από τότε αγκάλιασαν και μελέτησαν την αρχαία Ελληνική κληρονομιά, που είναι και η φάτνη μέσα στην οποία γεννήθηκε το ίδιο το Βυζάντιο; Ας μην ξεχνάμε πως ένας Μέγας Αλέξανδρος, με το να ελευθερώσει την Ιωνία αλλά και να πάρει και άλλα εδάφη από τους Πέρσες, έθεσε τα θεμέλια και για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και κατά συνέπεια τη Βυζαντινή και την Οθωμανική. Με την πρώτη ευκαιρία, τόσο οι Έλληνες βασιλιάδες των Ελληνιστικών χρόνων, όσο και οι Ρωμαίοι και Βυζαντινοί αυτοκράτορες, αλλά και οι Σουλτάνοι της Οθωμανίας, δήλωναν περίτρανα ότι είναι συνεχιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας πετυχημένος μαθητής του Αριστοτέλη, που και αυτός ήταν πετυχημένος μαθητής του Πλάτωνα, που και αυτός ήταν μαθητής του Σωκράτη. Αρχαία Ελληνική λοιπόν ιδεολογική βάση μας λένε πως έχουν οι διάφορες αυτές αυτοκρατορίες. Για να δούμε όμως από όλον αυτό τον συρφετό των Ανατολικών και Δυτικών Χριστιανών και Μουσουλμάνων, ποιοι συνέχισαν και ανέπτυξαν αυτό που λένε ότι κληρονόμησαν από τους Αρχαίους Έλληνες; Ποιοι από όλους αυτούς μελέτησαν περισσότερο τους αρχαίους, ποιοι τους σχολίασαν περισσότερο, ποιοι τους κατάλαβαν περισσότερο και ποιοι έχτισαν εμπνευσμένοι από το έργο των αρχαίων τα περισσότερα καλά και αγαθά πράγματα για την ανθρωπότητα; Αυτοί που για μερικούς αιώνες μελέτησαν τους αρχαίους Έλληνες περισσότερο από όλους τους άλλους σύγχρονούς τους, ήταν οι Βυζαντινοί. Ποιοι Βυζαντινοί όμως; Όχι βέβαια αυτοί που έκαιγαν τα αρχαία Ελληνικά συγγράμματα και που εκτελούσαν δια λιθοβολισμού όποιον Έλληνα τηρούσε τις αρχαίες Ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις. Όχι οι φανατικοί Βυζαντινοί, αλλά οι καλλιεργημένοι Βυζαντινοί. Δεν ήταν όλοι οι Βυζαντινοί ίδιοι. Δεν ήταν όλοι οι Βυζαντινοί μόνο σκοταδιστές ή μόνο διαφωτιστές. Οι Διαφωτιστές Βυζαντινοί υπήρχαν, και συνέχισαν την μελέτη των αρχαίων με θαυμασμό, αλλά αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες από θρησκευτικά φανατικούς κύκλους και συχνά δεν μπορούσαν να περάσουν τη δική τους έκφραση και τις δικές τους ιδέες στην κοινωνία. Έτσι, ειδικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων του Βυζαντίου, αναγκάζονταν πολλοί από αυτούς να μεταναστεύουν στη Δύση όπου υπήρχε διάθεση να τους ακούσουν, και όπου έβρισκαν αναγνώριση. Με άλλα λόγια, το φαινόμενο της μετανάστευσης από τον χώρο μας προς την Δύση έχει αρχίσει από τότε, και συνεχίζετε μέχρι σήμερα. Οι Διαφωτιστές αρχαιολάτρες Βυζαντινοί δίδαξαν την Ελληνική επιστήμη και γλώσσα στη Δύση, με αποτέλεσμα την αναγνώριση της επιστήμης στη Δύση, και τη διάδοση της αρχαιο – Ελληνολατρείας, η οποία και μέχρι σήμερα είναι εμφανέστατη στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού. Τι έκαναν όμως εκείνοι οι Βυζαντινοί οι οποίοι παρέμειναν στην Ανατολή και συνεργάστηκαν με τους Τούρκους για να κρατήσουν την περιβόητη Ορθοδοξία; Όχι μόνο δεν κατάφεραν να διδάξουν τα αρχαία Ελληνικά πράγματα στους Τούρκους, αλλά έγιναν Τούρκοι οι ίδιοι, διότι όπως είπαμε οι σημερινοί Τούρκοι είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία εξισλαμισμένοι Ορθόδοξοι. Οι πραγματικά ικανοί και πραγματικά φωτισμένοι Ορθόδοξοι Πατέρες λοιπόν ήταν εκείνοι οι Βυζαντινοί που έφυγαν στη Δύση, και που εξελλήνισαν πολιτιστικά την Ευρώπη με την ελληνική λογική και την επιστήμη, και που οδήγησαν τη Δύση στην Αναγέννηση. Η Αναγέννηση δεν ήταν τίποτε άλλο από την επανα-ανακάλυψη των καλών επιτευγμάτων της πρό – Χριστιανικής εποχής, τα οποία είχαν όχι μόνο παραμεληθεί αλλά και είχαν συχνά χαρακτηρισθεί και δαιμονικά κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Η ερώτησης λοιπόν εδώ είναι, αυτοί που αγκάλιασαν τους Τούρκους και τους παρέδωσαν την Πόλη, αυτοί οι Ορθόδοξοι που πήραν τα αξιώματα από τους Τούρκους, τι καλό άφησαν πίσω τους για την ανθρωπότητα, και τι είδους αναγέννηση προξένησαν στον Ισλαμικό κόσμο του οποίου διοικητής και αρχηγός υπήρξε για πολύ καιρό η Οθωμανική Αυτοκρατορία; Τι τελικά είναι, και τι τελικά έκανε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ελληνική Ορθοδοξία τους τελευταίους αιώνες; Τι διαπαιδαγώγηση έκανε στον λαό μας και στους Τούρκους με τους οποίους συνεργάστηκε τόσα χρόνια; Το πως να κάνουν γενοκτονίες Ορθοδόξων; Το πως να παίρνει ο κάθε Τούρκος πασάς σε κάθε χωριό Ορθοδόξων που είχε δούλους του, πρώτος αυτός τις νεαρές νύφες; Ψέματα πως ντύνονταν γριές τα κορίτσια, και πως τα έκρυβαν στα σπίτια να μην τα δει Τούρκος; Ψέματα λένε οι ιστορικές μαρτυρίες για το ότι από κάθε Χριστιανική οικογένεια έπαιρναν οι Τούρκοι όχι μόνο κάποια από τα ζωντανά που είχε ως φόρο, αλλά κάθε λίγα χρόνια έπαιρναν και ένα από τα παιδιά της για γενίτσαρο ή για χανουμάκι; Είναι ψέματα αυτό; Ή είναι ψέματα ότι όποιος Χριστιανός παπάς είχε τα περισσότερα χρήματα τα έδινε στον Σουλτάνο και γίνονταν Πατριάρχης; Ζούσε ή δε ζούσε μία ζωή κόλαση ο Έλληνας ραγιάς αγρότης κάτω από τον Ισλαμικό ζυγό, ναι ή όχι; Περνούσαν καλά μόνο ορισμένες περιοχές και μόνο ορισμένοι άρχοντες που είχαν προνόμια, ναι ή όχι; Σε τι βαθμό λοιπόν εξανθρώπισε η λεγόμενη Ορθοδοξία τους Τούρκους Μουσουλμάνους; Μήπως τελικά έγινε το αντίθετο και μετέτρεψε την Ορθοδοξία ο Τουρκικός ζυγός σε ένα άθλιο διεφθαρμένο παπαδικό σύστημα που βλέπουμε να αλωνίζει σήμερα τον κοινωνικό μας βίο, συμμετέχοντας στη διαφθορά σχεδόν σε κάθε επίπεδο; Που ωφέλησε λοιπόν η συμβίωση της λεγομένης Ορθοδοξίας με τους Τούρκους και ποια είναι τα καλά που έφερε; Μέσα από την Οθωμανική Κατοχή, έγινε ή δεν έγινε ο Ελληνισμός ένα τριτοκοσμικό μεσοανατολίτικο γένος με μεσοανατολίτικο πολιτισμό, πολύ παρόμοιο με αυτό μίας μεσοανατολίτικης Ισλαμικής χώρας; Μήπως τελικά οι τελευταίοι πραγματικοί Ορθόδοξοι ήταν εκείνοι οι Βυζαντινοί που έφυγαν στη Δύση να διδάξουν και να σωθούν από τους ανατολίτες μεταφυσικιστές και σκοταδιστές δήθεν Ορθόδοξους Τουρκόφιλους παπάδες; Μήπως αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ορθοδοξία δεν είναι τίποτα άλλο από μία δαιμονική Κακόδοξη αίρεση που έχει καταστρέψει τον Ελληνισμό, και που απλά εδώ και αιώνες τον παραδίδει για εξισλαμισμό; Κοιτάξτε λοιπόν κατάματα τι έκανε η συνεργασία των λεγομένων Ορθοδόξων με τους Τούρκους στη Μικρά Ασία: μετέτρεψε τους εκεί Χριστιανικούς πληθυσμούς σε Τούρκους Ισλαμιστές. Αν δεν είναι η σημερινή Τουρκία το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της Ορθοδοξίας και των Ισλαμικών Τουρκικών Μογγολικών φυλών, τότε τι είναι; Αν δεν είναι Ελληνότουρκος στο πνεύμα ο θεωρητικός πατέρας του Νταβούτογλου, ο καθηγητής κ. Δημήτριος Κιτσίκης, ποιός είναι; Θα ήθελα επίσης να ρωτήσω, αν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν αγαπούσε τις απόψεις του κ. Κιτσίκ, θα είχαν την ευλογία οι Άρχοντες Ελληνοαμερικάνοι στρατηγιστές, που μαζί με άλλους στρατηγιστές, ευλογούν το σενάριο συνύπαρξης και συνεργασίας μεταξύ του Ελληνισμού και του Ισλαμισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Ήταν το σχέδιο Ανάν βασισμένο επάνω στις θεωρίες τύπου Κιτσίκη και Νταβούτογλου ναι ή όχι; Υπάρχει ένα ολόκληρο Ελλαδικό Ορθόδοξο παρακράτος συνδεδεμένο με την Παπαδοπουλική ακροδεξιά που λάτρευε τον κ. Κιτσίκ, και το οποίο σπρώχνει προς την επανένωση Τούρκων και Ελλήνων μέσα στα πλαίσια μιας Συνομοσπονδίας; Υπάρχει ένα ολόκληρο παρακράτος στην Ελλάδα το οποίο έσπρωξε το ελληνικό κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Τουρκία, όπως με το πανηγύρι των εκεί ναυπηγείων; Υπάρχει στην Ελλάδα ένα ολόκληρο πολυμούτσουνο παρακράτος που γονάτισε τη χώρα, με απώτερο σκοπό να την κάνει να προσκυνήσει μία Σουλτανοκεντρική Συνομοσπονδία κρατών Ανατολικής Μεσογείου; Βασίζεται το όλο αυτό ιδεολόγημα στις παρακάτω δύο λάθος Α και Β ιστορικές εκτιμήσεις; Α) Ό,τι ο Χριστιανισμός επικράτησε δια μέσω της αγάπης και της ειρήνης. Που είναι λοιπόν η απόδειξη αυτής της αφελούς θεώρησης, ό,τι δια της ειρηνικής και της φιλανθρώπου συμβίωσης προσέλκυσε και μετάλλαξε τους αλλόθρησκους ο Χριστιανισμός; Η ιστορία εκείνη, την οποία αγνοούν οι ιστορικοί αναλυτές που πλάθουν Οθωμανίες στη Χριστιανική φαντασία τους, είναι ότι ο Χριστιανισμός μέχρι τις αρχές του τετάρτου αιώνος αποτελούσε μία μικρή μειοψηφία. Στην προσπάθειά τους να συμμαχούν πάντα με τους ισχυρότερους θεούς, κάποιοι θρησκόληπτοι αυτοκράτορες του τέταρτου αιώνα πείστηκαν από κάποιους Χριστιανούς παπάδες ότι ο Θεός των Χριστιανών ήταν ισχυρός, και άρχισαν να τον λατρεύουν και Αυτόν. Έτσι μπήκε ο Χριστιανισμός σταδιακά μέσα σε μηχανισμούς εξουσίας: λόγω της θρησκοληψίας των ηγετών του τότε θρησκοκεντρικού κόσμου. Αφού πρώτα προσηλύτισε την ηγεσία της αυτοκρατορίας, ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε σταδιακά από τα πάνω προς τα κάτω, δηλαδή από τις κυβερνήσεις προς το λαό, με μία σειρά αντιπαγανανιστικών σκληρών νομοθεσιών που τιμωρούσαν ακόμα και με θάνατο όσους συνέχιζαν αρχαίες Ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις. Έγιναν σκληροί διωγμοί αλλοθρήσκων για μία σειρά αιώνων μέσα στο Βυζάντιο, τόσο Ελλήνων όσο και άλλων. Υπάρχει πλήθος στοιχείων τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Χριστιανισμός δεν επιβλήθηκε δια της αγάπης και της ειρήνης, αλλά δια της δικτατορίας και της βίας, σταδιακά και όχι ξαφνικά. Σταδιακά, για να σβήσουν οι Χριστιανοί από την βασανιστική ιστορική τους μνήμη τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίον άλλων, υιοθέτησαν μία άλλη, φανταστική και όχι πραγματική ιστορική εξέλιξη του Χριστιανισμού. Σταδιακά, μέσα σε αρκετές γενιές, έσβησαν πολλά από τα στοιχεία των εγκλημάτων τους, και πέρασαν στους απογόνους τους ιδέες για μία άλλη ιστορική εξέλιξη, η οποία δεν έγινε ποτέ. Το λάθος λοιπόν ιστορικό μάθημα ό,τι οι Χριστιανοί μπορούν δια της αγάπης και της ειρήνης να αλλάξουν τους αλλόπιστους και να επικρατήσουν σε μία κοινωνία, είναι εκείνο που έκανε τους Χριστιανούς συνεργάτες των Τούρκων ανα τους αιώνες να νομίζουν ότι σταδιακά θα εξευμενίσουν και θα εκχριστιανίσουν τους Τούρκους, έτσι όπως έκαναν και με τους αρχαίους αλλόθρησκους. Βασισμένοι λοιπόν πάνω σε ένα πλαστό ιστορικό μάθημα, οδηγήθηκαν οι Ορθόδοξοι στην καταστροφή. Για αιώνες ο Ορθόδοξος αγκαλιάζει τον Τούρκο και γίνεται Μουσουλμάνος, ακριβώς όπως έγιναν οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα αυτο-αποκαλούν τον εαυτό τους Τούρκο με κάθε υπερηφάνεια. Β) Ό,τι ο Ελληνισμός επικράτησε δια του πολιτισμού και της ειρήνης. Που είναι λοιπόν η απόδειξη και αυτής της αφελούς θεώρησης; Τι θα ήταν ο Ελληνικός πολιτισμός αν δεν υπήρχε το αξιόμαχο των αρχαίων Ελλήνων ώστε να αποκρούσουν τον Περσικό επεκτατισμό και να αντεπιτεθούν; Δια της βίας επικράτησε ο Ελληνισμός στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν έστειλε ο αρχαίος Ελληνισμός μόνους τους φιλοσόφους, τους επιστήμονες και τους επιχειρηματίες. Τους συνόδευσε με το στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και πρώτα το στρατό έβαλε να τους ανοίγει το δρόμο. Μόνο όσοι μπορούν να νικούν έχουν μέλλον. Πρώτα από όλα λοιπόν, μέσα από στρατιωτικές νίκες εξαπλώθηκε ο Ελληνικός πολιτισμός. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλω να επισημάνω είναι το ότι όποιος νομίζει πως με την ειρήνη και την αγάπη και την προπαγάνδα μόνο θα καταφέρει να εξευμενίσει και να μεταλλάξει την Τουρκία και το Ισλάμ, μάλλον κάνει λάθος. Τα περί Συνομοσπονδίας δια της ειρήνης κατά την άποψή μου θα οδηγήσουν τελικά σε παρεταίρω μακροχρόνια επικράτηση του Ισλαμικού στοιχείου. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αν όμως πορευθούμε με την ίδια αφέλεια και επιπολαιότητα των Ορθοδόξων εκείνων που αγκάλιασαν τους Τούρκους ανά τους αιώνες, Τούρκοι θα γίνουμε και εμείς. Αυτό έχει δείξει η ιστορία μέχρι τώρα. Οι Τουρκόφιλοι άνθρωποι σαν τους καθηγητές πανεπιστημίου κ. Θ. Ζήση, κ. Δ. Κιτσίκη και κ. Χ. Γιανναρά, πιστεύω ότι είναι ουτοπιστές και μεροληπτικοί μελετητές της ιστορίας, που παρασύρουν τον Ελληνισμό σε λάθος πορεία. Ευγενές και καλό και σωστό είναι βέβαια να πιστεύουν στο ότι όλοι μαζί πρέπει να ζούμε ειρηνικά και αδελφομένα. Το Ισλάμ όμως ποτέ στην ιστορία του δεν έχασε έδαφος με ειρηνικό τρόπο και ποτέ δεν αφομοιώθηκε με ειρηνικές μεθόδους από καμία άλλη θρησκεία. Πλην εξαιρετικά μεμονωμένων και ελαχίστων περιπτώσεων, το αντίθετο έχει γίνει. Όπου έχει ριζώσει το Ισλάμ, έχει σταδιακά εξισλαμίσει όλους τους άλλους, παρά τις όποιες εποχές ανεκτικότητας που μπορεί κατα καιρούς και κατα τόπους να περνάει. Αυτό θα είναι και το μέλλον του Ελληνισμού και οποιουδήποτε άλλου μέσα από μία συνομοσπονδία με τους Τούρκους, όπου το Ισλαμικό στοιχείο θα έχει την πλειοψηφία. Η Ορθοδοξία απέτυχε να εκχριστιανίσει τους Ισλαμιστές Τούρκους σε εποχές που είχε ακόμα και την πλειοψηφία, και την υπεροπλία στην Μικρά Ασία. Πρέπει να μάθει το μάθημα και να πάψει να πιστεύει σε μάγια και ουτοπίες. Ο Ελληνισμός πρέπει να συνειδητοποιήσει τι τελικά θέλει να είναι, και να μην κάνει εξαγωγή αντικρουόμενων και αλληλοανερούμενων στρατηγικών. Ο Ελληνισμός δεν θα μπορέσει να επιβιώσει μέσα από μία λύση ανατολικού αχταρμά, τύπου Ζήση, Κιτσίκη και Γιανναρά. Ο Ελληνισμός πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του σύνορο απαράβατο, προχωρημένο φυλάκιο και κέντρο αντεπιθέσεως του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, και να λειτουργήσει ως ενοποιός και συμμαχική δύναμη ανάμεσα σε Δυτικούς και Ανατολικούς Ευρωπαίους, Αμερικανούς και Ισραηλινούς. Ζάλισαν και παραπλάνησαν για δεκαετίες τους ξένους στρατηγικούς χώρους οι θεωρίες περί της επαναδημιουργίας ενός μεικτού Ελληνοτουρκικού και πολυεθνικού γενικά χώρου της Ανατολικής Μεσογείου. 

Σιδηρούντιος, Ιούλιος 2011