Είναι πρωταρχικής σημασίας να υπάρχει σήμερα ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων που να γνωρίζουν πού βρίσκεται η σύγχρονη ανθρωπότητα στην πνευματική της εξέλιξη και επίσης ποιος δρόμος πρέπει να ακολουθηθεί για να μην χαθεί ο πολιτισμός μας. Διότι –και θα χρησιμοποιήσω σήμερα την ανθρωποσοφική ορολογία– εκείνες οι πνευματικές δυνάμεις που αποκαλούμε αριμανικές δυνάμεις, οι οποίες δρουν οπουδήποτε ο άνθρωπος σκέφτεται ή ενεργεί σε υλιστική βάση, προσπαθούν να αλυσοδέσουν τον άνθρωπο στη Γη μέσα από οτιδήποτε είναι καθαρά διανοητικό. Αυτές οι αριμανικές δυνάμεις είναι πολύ ισχυρές στην εποχή μας και επιδιώκουν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν πρόσβαση στις ψυχές των ανθρώπων με σκοπό να τους παρασύρουν στην υιοθέτηση μιας υλιστικής στάσης, μιας καθαρά διανοητικής κατανόησης του κόσμου. Για τον λόγο αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει ένας ορισμένος αριθμός ατόμων που γνωρίζουν πώς πρέπει να προχωρήσει η εξέλιξη της ανθρωπότητας στη Γη, ώστε να φτάσει στον στόχο της ως γήινη ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να κοιτάξουμε λίγο πίσω στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Θα μπορούσαμε να πάμε πολύ πίσω, αλλά προς το παρόν δεν χρειάζεται να πάμε πιο πίσω από την 3η με 4η χιλιετία πριν από το Μυστήριο του Γολγοθά και στη συνέχεια να παρακολουθήσουμε την πορεία της εξέλιξης της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα, από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία.
Εκείνη την αρχαία εποχή για την οποία θέλω πρώτα να μιλήσω, αναπτύχθηκε στην Ανατολή, στην Ασία, ένας πολιτισμός τον οποίο στο βιβλίο μου «Απόκρυφη Επιστήμη»[1] ονόμασα αρχαίο περσικό πολιτισμό. Ο δάσκαλος της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια αυτού του αρχαίου περσικού πολιτισμού ήταν ο Ζαρατούστρας, ο Ζωροάστρης. Δεν πρόκειται για τον Ζαρατούστρα για τον οποίο μιλά η ιστορία, ο οποίος έζησε αργότερα. Αυτός που σας λέω είναι ένας πολύ πιο αρχαίος δάσκαλος της ανθρωπότητας. Εκείνους τους αρχαίους χρόνους, ξέρετε, ήταν συνηθισμένο οι μαθητές ενός μεγάλου και υψηλού δασκάλου να συνεχίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα να φέρουν το όνομά του. Έτσι, ο Ζαρατούστρας για τον οποίο μιλά η ιστορία είναι στην πραγματικότητα ο τελευταίος από μια σειρά μαθητών του μεγάλου Ζαρατούστρα. Ο Ζαρατούστρας μυήθηκε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο στα μυστήρια της ύπαρξης και ήταν σε θέση να διδάξει την ανθρωπότητα της εποχής εκείνης ως ένας μεγάλος, σπουδαίος μυημένος. Μέσα από τη μύησή του γνώριζε ότι σε εκείνο το μέρος του ουρανού όπου στρέφουμε τα μάτια μας όταν κοιτάζουμε τον Ήλιο, ζει ένα μεγάλο κοσμικό Πνεύμα που αγκαλιάζει τα πάντα. Στην αρχή δεν έβλεπε καθόλου τον φυσικό Ήλιο· στο μέρος του ουρανού όπου εμείς σήμερα με τη συνηθισμένη μας συνείδηση βλέπουμε τον φυσικό Ήλιο, ο Ζαρατούστρας έβλεπε ένα μεγάλο και πανταχού παρόν κοσμικό Πνεύμα. Και αυτό το κοσμικό Πνεύμα τον επηρέασε με έναν πνευματικό τρόπο. Μέσω αυτού γνώριζε ο Ζαρατούστρας ότι με τη λάμψη, με την ακτινοβολία, με τις ακτίνες του Ήλιου που πέφτουν πάνω στη Γη, έρχονται και πνευματικές ακτίνες θεϊκής-πνευματικής χάριτος, οι οποίες στην ψυχή, στο πνεύμα του ανθρώπου πυροδοτούν εκείνο το ανώτερο ανθρώπινο ον, προς το οποίο ο συνηθισμένος άνθρωπος πρέπει συνεχώς να αγωνίζεται. Και επειδή εκείνους τους αρχαίους χρόνους οι μυημένοι δεν έπαιρναν ονόματα για εξωτερικούς λόγους αλλά προέκυπταν από αυτά που γνώριζαν, αυτός ο μεγάλος μυημένος ονομάστηκε από τους μαθητές του –και ο ίδιος αποκαλούσε έτσι τον εαυτό του– Ζαρατούστρας, Ζωροάστρης, το ακτινοβόλο άστρο. Αλλά αυτό που εννοούσαν ήταν η ακτινοβόλος θεότητα που στέλνει στη Γη τις ακτίνες της σοφίας. Σε σχέση με όλες τις μεταγενέστερες μυήσεις, η μύηση του Ζαρατούστρα ήταν η πιο υψηλή. Διότι στον πνευματικό κοσμικό Ήλιο έβλεπε την πηγή όλων των δυνάμεων που κάνουν τις πέτρες στη Γη να γίνονται σκληρές, που κάνουν τα φυτά να φυτρώνουν από τους σπόρους τους, που κάνουν τα διάφορα είδη ζώων να εξαπλώνονται πάνω στη Γη, που κάνουν τον άνθρωπο να ευδοκιμεί και να ακμάζει. Ο αρχαιότερος Ζαρατούστρας –το ακτινοβόλο άστρο– είχε γνώση όλων όσων συνέβαιναν στη Γη μέσα από όλα αυτά που βίωνε από τον Ήλιο ως πνευματική οντότητα.
Στη συνέχεια ήρθε μια εποχή όπου δεν ήταν πλέον δυνατό να διεισδύσει κανείς τόσο βαθιά στα μυστήρια του σύμπαντος. Πρόκειται για την εποχή την οποία, στην «Απόκρυφη Επιστήμη» μου, ονόμασα αιγυπτο-χαλδαϊκή πολιτισμική εποχή. Ο άνθρωπος εξακολουθούσε να κοιτάζει προς τον Ήλιο, αλλά δεν τον έβλεπε πια να στέλνει ακτίνες· τον έβλεπε απλά και μόνο να φωτίζει, να λάμπει. Οι άνθρωποι τότε μιλούσαν για τον Ρα –του οποίου επίγειος εκπρόσωπος ήταν ο Όσιρις– και σήμαινε για αυτούς τον Ήλιο που κινούνταν γύρω από τη Γη και φώτιζε. Κάποια από τα μυστικά είχαν χαθεί. Ο μυημένος δεν ήταν πλέον σε θέση να δει με πλήρη εσωτερική διαύγεια τον ακτινοβόλο κοσμικό θεό, όπως οι μυημένοι της παλαιότερης εποχής. Μπορούσε μόνο να δει πώς οι πρωταρχικές αστρικές δυνάμεις προέρχονται από τον Ήλιο. Ο Ζαρατούστρας έβλεπε στον Ήλιο ένα ον, ήταν ακόμη σε θέση να βλέπει στον Ήλιο ένα ον. Οι μυημένοι της Αιγύπτου και της Χαλδαίας έβλεπαν στον Ήλιο μόνο τις δυνάμεις που έρχονται από αυτόν στη Γη, δυνάμεις του φωτός, δυνάμεις της κίνησης. Έβλεπαν μόνο κάτι κατώτερο από ένα πνευματικό ον – έβλεπαν πνευματικές πράξεις, όχι ένα πνευματικό ον. Και εκείνον που αντιπροσωπεύει στη Γη τις δυνάμεις του Ήλιου που φέρει μέσα του ο άνθρωπος, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μυημένοι τον ονόμασαν Όσιρι.
Και όταν ερχόμαστε στην ελληνική εποχή, δηλαδή στον 8ο, 7ο, 5ο αιώνα κ.ο.κ. πριν από το Μυστήριο του Γολγοθά, τότε πλέον ο άνθρωπος δεν έβλεπε τα μυστήρια του Ήλιου, μπορούσε να δει μόνο το αποτέλεσμα της επίδρασης του Ήλιου στο περιβάλλον ή στη Γη. Κατά κάποιον τρόπο έβλεπε κανείς τη δράση του Ήλιου στον αιθέρα που γεμίζει τον χώρο γύρω από τη Γη. Και αυτόν τον αιθέρα που απλώνεται γύρω από τη Γη και διαπερνά και τον ίδιο τον άνθρωπο, οι Έλληνες μυημένοι –όχι ο λαός γενικά, αλλά οι μυημένοι– τον αποκαλούσαν Δία.
Έτσι λοιπόν, στην πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας υπήρξε πρώτα ένα στάδιο όπου οι μυημένοι έβλεπαν στον Ήλιο ένα θεϊκό-πνευματικό ον, στη συνέχεια ένα δεύτερο στάδιο όπου οι μυημένοι έβλεπαν στον Ήλιο δυνάμεις που εργάζονται εκεί και τέλος ένα τρίτο στάδιο όπου οι μυημένοι έβλεπαν μόνο την επίδραση του ηλιακού όντος στον αιθέρα της Γης.
Η διδασκαλία αυτών των τριών πτυχών του Ήλιου –της πτυχής του Ζαρατούστρα, της πτυχής του Όσιρι και της πτυχής του Πυθαγόρα και του Αναξαγόρα– αυτές οι τρεις πτυχές του Ήλιου εξακολουθούσαν να είναι γνωστές σε μεταγενέστερους χρόνους από κάποιον που είχε έρθει τόσο κοντά στις διδασκαλίες μύησης, όσο ήταν δυνατόν εκείνη την εποχή. Αναφέρομαι στον Ιουλιανό τον Αποστάτη,[2] ο οποίος γνώριζε αυτές τις τρεις πτυχές, όχι από δική του θέαση αλλά ως διδασκαλία, ως παράδοση που είχε μεταφερθεί στις μυστηριακές Σχολές. Και ήταν τόσο εντυπωσιασμένος ο Ιουλιανός ο Αποστάτης από αυτή τη διδασκαλία για τις τρεις πτυχές του Ήλιου, ώστε συγκριτικά εκείνο που έφερε ο Χριστιανισμός τού φάνηκε πολύ μικρό. Διότι γνώριζε ακόμη την απερίγραπτη δόξα που είχε ατενίσει ο Ζαρατούστρας· γνώριζε επίσης τη δραστικότητα της φωτιάς, του φωτός, των κοσμικών-χημικών δυνάμεων, των κοσμικών δυνάμεων της ζωής, όπως αυτές πρωτοεμφανίστηκαν στα αρχαία Μυστήρια και για τις οποίες ο Ιουλιανός μπορούσε να μάθει ακόμα, αν και μόνο μέσα από την παράδοση. Αυτή η διδασκαλία τού φάνηκε τόσο μεγαλειώδης, τόσο ισχυρή, ώστε του ήταν αδύνατο να ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Αλλά ήθελε και κάτι ακόμα: Ήθελε να μεταδώσει στην ανθρωπότητα τα αρχαία Μυστήρια, στα οποία ο ίδιος είχε μυηθεί ως έναν βαθμό. Και αυτό ήταν που τελικά ακόνισε το μαχαίρι που έφερε βίαιο τέλος στη ζωή του. Το χέρι που σήκωσε αυτό το μαχαίρι ανήκε σε κάποιον που εκείνους τους αρχαίους χρόνους ήταν της γνώμης ότι οι υψηλές διδασκαλίες της μύησης δεν έπρεπε να κοινοποιούνται στη γενική ανθρωπότητα, σε κάποιον που ήθελε να μιλά κανείς στους ανθρώπους για τον Ήλιο μόνο με έναν εξωτερικό τρόπο, όπως δηλαδή συνηθιζόταν εκείνες τις μέρες.
Ο Ιουλιανός ο Αποστάτης διακήρυξε ότι ο Ήλιος έχει τρεις πτυχές: Πρώτον την πτυχή του γήινου αιθέρα· δεύτερον του ουράνιου φωτός που βρίσκεται πίσω από αυτόν και πίσω από τις χημικές δυνάμεις, τις δυνάμεις της θερμότητας ή φωτιάς και τις δυνάμεις της ζωής· και τρίτον την πτυχή της καθαρής πνευματικής ύπαρξης. Για αυτό και τον καθάρισαν. Και πράγματι πρέπει να παραδεχτούμε ότι εκείνη την εποχή δεν είχε έρθει ακόμη ο καιρός που η ανθρωπότητα γενικά θα ήταν ώριμη να δεχτεί τέτοιες βαρυσήμαντες αλήθειες. Εδώ όμως μπορούμε να δούμε και κάτι άλλο, κάτι που έχει πολύ μεγάλη σημασία. Ένα μεγάλο μέρος από αυτές τις τρεις διδασκαλίας, του Ζαρατούστρα, του Όσιρι και του Αναξαγόρα –η διδασκαλία του πνευματικού Ήλιου, του στοιχειακού Ήλιου και του Δία, του ηλιογενούς αιθέρα της Γης– πέρασε στον εξωτερικό πολιτισμό της Ελλάδας. Και ποτέ δεν θα είχαμε μια τόσο θαυμαστή ελληνική τέχνη, μια τόσο υψηλή ελληνική φιλοσοφία, έναν Πλάτωνα και έναν Αριστοτέλη, αν σε αυτές τις προσωπικότητες δεν είχε εισρεύσει μεγάλο μέρος αυτής της αρχαίας σοφίας. Ήρθε, ωστόσο, μια εποχή όπου οι αρχαίες αλήθειες της μύησης δεν προστατεύονταν πλέον επαρκώς από τη βεβήλωση. Και έτσι μεγάλο μέρος της μυητικής σοφίας πέρασε σε εξέχοντες Ρωμαίους, συγκεκριμένα στους Ρωμαίους αυτοκράτορες, στους ανώτατους ηγέτες των Ρωμαίων. Ίσως μόνο ο Αύγουστος ήξερε ακόμη να εκτιμά τη σοφία της μύησης που του μεταδόθηκε. Για αυτό και στον ρωμαϊκό κόσμο δεν υπήρχε καμία αναγνώριση ότι η ελληνική τέχνη, η ελληνική σοφία, περιείχε κάτι εσωτερικό που, αν κατανοούνταν σωστά, θα μπορούσε να οδηγήσει πίσω στην πιο αρχαία διδασκαλία σοφίας. Κατά συνέπεια, ο εντελώς πεζός και ημιβάρβαρος πολιτισμός της Ρώμης υιοθέτησε μόνο την επιφανειακή λάμψη του ελληνικού πολιτισμού και ήταν τελείως ανίκανος να παραδώσει στην πραγματική του μορφή στους μεταγενέστερους εκείνο που ζούσε στον ελληνικό πολιτισμό. Αυτό που συνέβη λοιπόν ήταν ότι με τους Ρωμαίους αυτός ο αρχαίος πολιτισμός δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει στον αναδυόμενο Χριστιανισμό που συνδεόταν με το Μυστήριο του Γολγοθά.
Όταν λέω κάτι τέτοιο, δεν εκφράζω κάποια μομφή ή κριτική. Ήταν απαραίτητο για την εξέλιξη της ανθρωπότητας να συμβούν όλα αυτά τα πράγματα. Πρέπει ωστόσο να είμαστε ξεκάθαροι για το γεγονός ότι, επειδή η Ρώμη δεν ήξερε πώς να εκτιμήσει τη μύηση, οι γνήσιες μυητικές αλήθειες της αρχαιότητας δεν μπόρεσαν να βρουν τον δρόμο τους προς τη Δύση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς, ως ανθρώπινα όντα που διαθέτουμε τη συνηθισμένη συνείδηση της σύγχρονης εποχής, έχουμε αποκοπεί από τις ιερές αλήθειες της αρχαιότητας επειδή η Ρώμη δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει αυτές τις αλήθειες. Μάλιστα, μια προσωπικότητα που καταγόταν από τη Ρώμη ήταν που έδιωξε τους τελευταίους Έλληνες φιλοσόφους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν καταφύγιο στην Ανατολή.[3] Σας τα αναφέρω όλα αυτά, καθώς για τις σκέψεις που θα κάνουμε στη συνέχεια είναι απαραίτητο να ρίξουμε έστω και μια γρήγορη ματιά σε εκείνη την εποχή όπου οι αρχαίοι πνευματικοί δάσκαλοι μπορούσαν να στρέφουν το βλέμμα τους στον έναστρο ουρανό και να βλέπουν εκεί ψηλά τον τρίπτυχο Ήλιο. Το μόνο που έχει απομείνει από αυτή τη γνώση στους μεταγενέστερους είναι το σύμβολό της στο τριπλό στέμμα που φορούν οι πάπες της Ρώμης. Το εξωτερικό σύμβολο παραμένει, η εσωτερική πραγματικότητα έχει χαθεί. Και μονάχα μέσω της νεότερης μύησης μπορεί κανείς να κοιτάξει και πάλι πίσω σε εκείνες τις αρχαίες εποχές. Αυτή η νεότερη μύηση, για την οποία πρέπει να μιλήσει η Ανθρωποσοφία, μας επιτρέπει να ξανακοιτάξουμε πίσω σε εκείνες τις αρχαίες εποχές της ανθρώπινης εξέλιξης όπου διδασκόταν κανείς από τον ίδιο τον Ήλιο εκείνο που ήθελε να βιώσει πάνω στη Γη ως μυστήρια της ανθρώπινης εξέλιξης.
*
Όταν οι μαθητές των αρχαίων μυημένων κοίταζαν έξω στο σύμπαν και μιλούσαν για εκείνο που ζούσε εκεί έξω από τη Γη στις λειτουργίες του Ήλιου, στον ίδιο τον Ήλιο, όταν μιλούσαν για το μεγαλειώδες πνευματικό ον του Ήλιου όπως το διακήρυξε ο Ζαρατούστρας, αυτοί οι αρχαίοι μυημένοι εννοούσαν το ίδιο Ον το οποίο αργότερα ονομάστηκε Χριστός. Έτσι λοιπόν, πρέπει να το δηλώσουμε σαφέστατα ότι οι αρχαίοι μυημένοι έβλεπαν τον Χριστό έξω από τη Γη στο κοσμικό σύμπαν, και μάλιστα σε εκείνο τον κόσμο που αντιπροσωπεύεται από τον Ήλιο. Η πραγματική ουσία του Μυστηρίου του Γολγοθά δεν έγκειται στο γεγονός ότι διδάσκει για τον Χριστό. Οι μυημένοι των παλαιότερων εποχών είχαν κι αυτοί επίσης τη διδασκαλία για τον Χριστό. Μόνο που δεν έλεγαν για Αυτόν ότι ζει στη Γη, μέσα στις δυνάμεις της Γης, αλλά ότι ζει μέσα στις δυνάμεις του Ήλιου. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι αρχαίοι μυημένοι δεν μιλούσαν για το Ον του Χριστού. Πριν από το Μυστήριο του Γολγοθά μιλούσαν συνεχώς για τον Χριστό ως ένα Ον που βρίσκεται έξω από τη Γη. Αυτή είναι μια αλήθεια που έχει χαθεί εντελώς από την ανθρωπότητα. Μάλιστα, μια τέτοια άποψη θεωρείται σήμερα αντιχριστιανική.
Αλλά γιατί μια τέτοια άποψη θα πρέπει να θεωρείται αντιχριστιανική; Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν αναμφίβολα αυτή την άποψη. Έλεγαν: «Οι σοφοί της παλαιάς εποχής που συχνά αποκαλούνται ειδωλολάτρες είναι, κατά μια βαθύτερη έννοια, χριστιανοί!» Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας αναμφίβολα μίλησαν για τους ειδωλολάτρες ως χριστιανούς πριν από το Μυστήριο του Γολγοθά.
Εκείνο που συνέβη μέσω του Μυστηρίου του Γολγοθά δεν είναι άλλο από το εξής: Αυτό το Ον το οποίο προηγουμένως δεν μπορούσε να βρεθεί στη Γη, το οποίο μπορούσε να βρεθεί μόνο έξω από τη Γη από όποιον είχε μυηθεί στα Μυστήρια των ουρανών, αυτό το Ον στη συνέχεια ενσαρκώθηκε στον Ιησού τον Ναζωραίο, έζησε στη Γη μέσα στον Ιησού τον Ναζωραίο, σταυρώθηκε, ετάφη στη Γη και εμφανίστηκε στους μυημένους μαθητές Του ως ο Αναστάς στο πνευματικό σώμα. Το μεγαλειώδες Ηλιακό Ον πραγματικά κατέβηκε από τα κοσμικά ύψη στη Γη – αυτό είναι που συνέβη στο Μυστήριο του Γολγοθά. Και Αυτός ο Χριστός, ο οποίος κατέβηκε από τους πνευματικούς κόσμους, ο οποίος πέρασε μέσα από τον θάνατο, του οποίου το σώμα ετάφη στη Γη, Αυτός ο Ίδιος Χριστός, μετά τον θάνατό Του, μετά την Ανάστασή Του, έχει επίσης μυήσει μαθητές. Και είναι σημαντικό σήμερα να γνωρίζουν πολλοί τι δίδαξε ο Χριστός στους μυημένους μαθητές Του, ώστε να μπορούν να συμμετέχουν στις δυνάμεις που εργάζονται για την περαιτέρω εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Όλοι οι μυημένοι των αρχαίων εποχών διδάσκονταν στην πραγματικότητα από υπεργήινα όντα. Η διδασκαλία στα αρχαιότερα Μυστήρια της ανθρωπότητας γινόταν με τρόπο που οι μαθητές των Μυστηρίων να είναι σε θέση να βλέπουν ευρισκόμενοι έξω από το σώμα τους. Μέσω αυτού του είδους όρασης γνώρισαν αυτά τα όντα, όπως και ο Ζαρατούστρας γνώρισε τον Χριστό ως ένα μεγαλειώδες Ηλιακό Ον. Αλλά μέσω αυτής της όρασης οι μυημένοι γνώρισαν και άλλα όντα από διάφορες Ιεραρχίες. Πρέπει βεβαίως να φανταστούμε ότι η πνευματική γλώσσα που χρησιμοποιούσαν αυτά τα όντα που κατέβαιναν για να διδάξουν τους μυημένους ήταν μια γλώσσα μέσω της οποίας εκείνη την αρχαία εποχή ήταν δυνατό να διδαχθούν οι άνθρωποι. Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι είχαν θεϊκούς δασκάλους. Ένας τέτοιος θεϊκός δάσκαλος ήταν επίσης και ο Χριστός για εκείνους τους οποίους δίδαξε μετά την Ανάστασή Του. Αλλά σε σχέση με τους παλαιότερους θεϊκούς δασκάλους, ο Χριστός μπορούσε να διδάξει κάτι άλλο.
Οι θεϊκοί δάσκαλοι των παλαιότερων εποχών μιλούσαν πολύ στους ανθρώπους για τα μυστήρια της γέννησης, αλλά δεν μιλούσαν για τα μυστήρια του θανάτου, διότι στον θεϊκό κόσμο δεν είχε περάσει κανείς μέσα από τον θάνατο. Ο θάνατος ήταν κάτι που μπορούσε να βιώσει μόνο ο άνθρωπος στη Γη. Οι θεοί κοίταζαν από ψηλά τον άνθρωπο, αλλά ουσιαστικά η γνώση τους για τον θάνατο ήταν μόνο εξωτερική. Ο Χριστός γνώρισε τον θάνατο στη Γη όχι απλώς με το να ενσωματώνεται εμφανιζόμενος μέσα σε κάποιο ανθρώπινο ον σε ορισμένες στιγμές, όπως συνέβαινε με τους αρχαίους θεϊκούς δασκάλους. Ο Χριστός γνώρισε τον θάνατο ζώντας ως θεός όπως ζει η ανθρώπινη ψυχή μέσα σε ένα φυσικό ανθρώπινο σώμα στη Γη. Έτσι, γνώρισε τον θάνατο πραγματικά, πέρασε μέσα από τον θάνατο. Και έμαθε και κάτι ακόμη.
Αν ο Χριστός είχε βιώσει μόνο αυτά που συνέβησαν από τη Βάπτιση στον Ιορδάνη μέχρι τη Σταύρωση και τον θάνατο πάνω στον Σταυρό, δεν θα ήταν σε θέση να μιλήσει για εκείνα τα μυστήρια για τα οποία μίλησε στους μυημένους μαθητές Του μετά την Ανάστασή Του. Διότι πρέπει να σας εξηγήσω ότι για τους θεϊκούς δασκάλους που ήσαν ικανοί να κατεβαίνουν στη Γη, και για τους μυημένους δασκάλους των παλαιότερων εποχών, δεν υπήρχαν μυστήρια σε ολόκληρο τον κόσμο που να μην τα γνωρίζουν, εκτός μόνο από εκείνα του εσωτερικού της Γης. Γνώριζαν ότι εκεί στο εσωτερικό της Γης έχουν την εξουσία πνευματικά όντα εντελώς διαφορετικού είδους από τους θεούς που κατέβαιναν στους ανθρώπους πριν από το Μυστήριο του Γολγοθά. Οι Έλληνες, για παράδειγμα, τα γνώριζαν και στη μυθολογία τους τα ονόμαζαν Τιτάνες. Αλλά ο πρώτος από τους άνω θεούς που γνώρισε το εσωτερικό της Γης, επειδή βυθίστηκε μέσα σε αυτήν, ήταν ο Χριστός. Αυτό είναι σημαντικό: Ο Χριστός έφερε στους άνω θεούς τη γνώση μιας περιοχής για την οποία προηγουμένως δεν είχαν καμία γνώση. Και αυτό το μυστικό –ότι και οι θεοί υφίστανται εξέλιξη– αυτό το μυστικό ο Χριστός το κοινοποίησε στους μυημένους μαθητές Του μετά την Ανάστασή Του. Αυτό το μυστικό έμαθε και ο Παύλος μέσω της φυσικής του μύησης έξω από τη Δαμασκό. Αυτό που συγκλόνισε τον Παύλο ήταν η γνώση ότι εκείνη η δύναμη που προηγουμένως μπορούσε να βρεθεί μόνο στον Ήλιο ήταν πλέον ενωμένη με τις δυνάμεις της Γης.
Ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Παύλος, ως Σαούλ, καταδίωκε τους οπαδούς του Χριστού; Ο λόγος ήταν ότι είχε μάθει στην αρχαία εβραϊκή μύηση πως ο Χριστός ζει μόνο έξω στο σύμπαν και ότι όσοι ισχυρίζονται πως ο Χριστός ζει στη Γη βρίσκονται σε πλάνη. Όταν όμως ο Παύλος φωτίστηκε έξω από τη Δαμασκό, εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι αυτός ο ίδιος βρισκόταν σε πλάνη, καθώς πίστευε μόνο εκείνο που μέχρι τότε ήταν αληθινό. Διότι εκείνο που ίσχυε παλιά είχε πλέον αλλάξει· το Ον που προηγουμένως κατοικούσε μόνο στον Ήλιο είχε τώρα κατεβεί στη Γη και εφεξής ζει μέσα στις δυνάμεις της Γης. Έτσι λοιπόν, για εκείνους που πρώτοι το γνωστοποίησαν στους ανθρώπους, το Μυστήριο του Γολγοθά δεν ήταν μόνο ένα γήινο γεγονός αλλά ένα συμπαντικό γεγονός, ένα γεγονός για όλους τους κόσμους το οποίο, στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, διδάχτηκε από τους αληθινούς μυημένους με τον ακόλουθο τρόπο.
Είχαν μυηθεί τόσο βαθιά αυτοί οι πρώτοι χριστιανοί μυημένοι, ώστε γνώριζαν τα εξής: Ο Χριστός, τον οποίο θεωρούμε σήμερα ως το Ον που πέρασε από το Μυστήριο του Γολγοθά στην αρχή της εποχής μας, είχε κατεβεί από ακόμη πιο μακρινά ύψη στον Ήλιο, όπου και Τον είδε ο Ζαρατούστρας. Μετά η δύναμή Του πέρασε στις ακτίνες του Ήλιου και εκεί Τον είδαν οι μυημένοι της Αιγύπτου. Έπειτα η δύναμή Του έζησε στον περίγυρο της Γης και εκεί Τον είδαν οι μυημένοι της Ελλάδας. Και τώρα πρέπει να Τον δούμε ως Εκείνον που βάδισε ο Ίδιος με γήινο σώμα ανάμεσα στους ανθρώπους, τώρα πρέπει να Τον δούμε με τέτοιον τρόπο ώστε να βλέπουμε την αληθινή Του μορφή στον Αναστάντα, σε Αυτόν που βρίσκεται στη Γη, που έχει δει το μυστήριο της Γης, που μπορεί τώρα να επιτρέψει σε αυτό το μυστήριο να εισρεύσει σταδιακά στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Υπήρχε μια θαυμάσια ζεστασιά στον τρόπο με τον οποίο μεταδιδόταν αυτή η εσωτερική διδασκαλία του Χριστιανισμού, σε διάσπαρτες και μοναχικές σχολές κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, που εξαπλωνόταν συνεχώς από την Ανατολή, αλλά με μυστικότητα. Ναι, υπήρχε πράγματι μια τέτοια εσωτερική διδασκαλία του Χριστιανισμού! Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας γνώριζαν κάτι για αυτήν. Αλλά έβλεπαν ταυτόχρονα και την επέλαση της Ρώμης από την άλλη πλευρά. Η σύγκρουση μεταξύ της πρώιμης χριστιανικής ώθησης και του αντιπνευματικού κόσμου της Ρώμης ήταν πιο μεγάλη από ό,τι υποψιάζεται η ιστορία σήμερα. Αυτό που έκανε ο ρωμαϊκός κόσμος ήταν να απλώσει έναν μανδύα εξωτερικότητας πάνω από τα βαθύτερα μυστήρια του Χριστιανισμού.
Σήμερα, με τη συνηθισμένη συνείδηση, ουσιαστικά δεν έχουμε ιδέα τι είδους σχέση είχε η παλαιότερη ανθρωπότητα με τις δυνάμεις του σύμπαντος. Ο άνθρωπος της 3ης, 4ης, 5ης χιλιετίας προ Χριστού ήξερε πως όταν έτρωγε τη μια ή την άλλη ουσία, αυτή συνέχιζε να λειτουργεί μέσα στο σώμα του, ότι οι δυνάμεις του σύμπαντος εμφανίζονταν μέσα του. Για παράδειγμα, πώς δίδασκε ο Ζαρατούστρας τους μαθητές του; Τους δίδασκε ως εξής: «Εσείς τρώτε τους καρπούς του αγρού. Αυτοί έχουν φωτιστεί από τον Ήλιο, και στον Ήλιο ζει το υψηλό πνευματικό Ον. Με τις ακτίνες έρχεται από το σύμπαν, απ’ έξω, η δύναμη του υψηλού πνευματικού Όντος στους καρπούς του αγρού. Εσείς τρώτε τους καρπούς του αγρού, αυτό που απελευθερώνει την ουσία μέσα σας. Αφήστε τον εαυτό σας να γεμίζει με τις πνευματικές δυνάμεις του Ήλιου· τρώγοντας τους καρπούς του αγρού, ο Ήλιος ανατέλλει μέσα σας. Στις επίσημες γιορτές να κάνετε αυτό: Πάρτε κάτι που έχει παρασκευαστεί από τους καρπούς του αγρού. Διαλογιστείτε πάνω σε αυτό. Σκεφτείτε ότι ο Ήλιος βρίσκεται μέσα σε αυτό. Διαλογιστείτε πάνω του μέχρι το κομμάτι ψωμί να γίνει λαμπερό για εσάς. Τότε φάτε το και συνειδητοποιήστε πως το Πνεύμα του Ήλιου ήρθε από το απέραντο σύμπαν, πέρασε μέσα σας και έγινε ζωντανό μέσα σας».
Τι έχει απομείνει από όλα αυτά; Μόνο η εξωτερική έκφρασή τους, η κατανάλωση του άρτου στη Θεία Λειτουργία και στη Θεία Κοινωνία. Και εκείνοι που διαιωνίζουν αυτή την εξωτερική πλευρά με την έννοια αυτού που εισήγαγε η Ρώμη στον Χριστιανισμό είναι οι ίδιοι που αντιτίθενται πιο σφοδρά στην άποψη ότι για να κατανοήσει κανείς τον Χριστιανισμό είναι απαραίτητη η κοσμική σοφία. Αυτοί οι ίδιοι είναι επίσης που καταλαβαίνουν λιγότερο τη διδασκαλία του Παύλου, διότι ο Παύλος αυτό που είδε ήταν η ακτινοβολία, που έρχεται μέσα από τα σύννεφα, εκείνης της δύναμης η οποία ήταν η δύναμη του Ήλιου που ήταν υπεργήινο Ον: ήταν ο Χριστός που κατέβηκε στη Γη μέσω του Μυστηρίου του Γολγοθά, η κοσμική Θεότητα του Ήλιου που ενώθηκε με τις δυνάμεις της Γης. Κατά τους τρεις με τέσσερις πρώτους αιώνες της χριστιανικής εξέλιξης, πολλά ήσαν ακόμη γνωστά για αυτό το μυστήριο. Στη συνέχεια, η εξωτερική γνώση του κόσμου ισχυροποιήθηκε τόσο πολύ, ώστε ακόμη και όταν διαβάζουμε τις αφηγήσεις που μας έχουν έρθει από τότε, είναι πλέον αδύνατο να αναγνωρίσουμε πόσο βαθιά πνευματική ήταν η κατανόηση για το γεγονός του Γολγοθά στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής. Αλλά σήμερα έχει έρθει ο καιρός που η ανθρωπότητα πρέπει οπωσδήποτε να θυμηθεί αυτή την πνευματική κατανόηση του Χριστιανισμού που είχε κατά τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες. Από τότε ο άνθρωπος έχει περάσει από μια εξέλιξη που του επέτρεψε να αποκτήσει μια μεγάλη γήινη σοφία. Μέσω αυτής έχει γίνει ένα ελεύθερο ον. Στα παλιά χρόνια ακόμα και οι μυημένοι δεν ήσαν ελεύθεροι, καθώς αφήνονταν στην καθοδήγηση των θεών όταν ήθελαν τις βαθύτερες ωθήσεις. Μονάχα μέσω αυτής της θαυμαστής γήινης σοφίας μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ελεύθερος. Στο εγγύς μέλλον αυτό θα φέρει την ανθρωπότητα όλο και πιο κοντά στο σημείο όπου οι αντίθεες δυνάμεις, οι αντιχριστιανικές δυνάμεις, να μπορούν να καταλάβουν τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτές τις αντιχριστιανικές δυνάμεις τις ονομάζω αριμανικές δυνάμεις.
Έχουμε μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη επιστήμη, αλλά δεν έχει ακόμη εκχριστιανιστεί. Μιλάμε για τη φύση, αλλά κανείς δεν θεωρεί ότι υπάρχει λόγος να εκχριστιανιστεί αυτή η φυσική επιστήμη. Αυτό όμως πρέπει να γίνει. Αυτή η φυσική επιστήμη πρέπει να εκχριστιανιστεί σε βάθος, διαφορετικά όλα όσα έχει ανάγκη ο άνθρωπος από το σύμπαν θα χαθούν. Εκείνες τις αρχαίες εποχές οι άνθρωποι ήσαν ακόμη ευαίσθητοι, μπορούσαν να λαμβάνουν μια κατανόηση μέσω της συνηθισμένης τροφής που έτρωγαν. Αλλά αποξενώνονταν όλο και περισσότερο από τη συμπαντική ζωή. Στον ύστερο αιγυπτο-χαλδαϊκό πολιτισμό, οι μυημένοι μπορούσαν ακόμη να μιλούν για τις δυνάμεις των θεών, για τις δυνάμεις που εισέρχονται στα φυτά, στις πέτρες. Αυτός είναι ο λόγος που αυτή την εποχή πρωτοεμφανίστηκε η επιστήμη της θεραπείας, της ιατρικής. Οι πιο αποτελεσματικές θεραπείες προέρχονται από εκείνη την αρχαία εποχή, άσχετα αν δεν το γνωρίζουμε. Ναι, και σε αυτόν τον τομέα επίσης πρέπει να επιστρέψουμε στις πηγές, πρέπει να αποκτήσουμε μια ιατρική που θα εξετάζει πραγματικά τις βαθύτερες δυνάμεις των όντων. Η λύση βρίσκεται στη σύγχρονη επιστήμη της μύησης και η Ανθρωποσοφία αυτό που θέλει δεν είναι άλλο από το να δώσει στην ανθρωπότητα εκείνο που είναι εφικτό σήμερα. Από το 1899 η σκοτεινή εποχή –η Κάλι-Γιούγκα, όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι προφήτες– έχει παρέλθει. Ο πνευματικός κόσμος ζει γύρω μας και μπορεί να αποκαλυφθεί. Μπορούμε να τον αντιληφθούμε και είναι καθήκον μας να ακούσουμε τι μας αποκαλύπτει. Αυτό είναι που η Ανθρωποσοφία θέλει να επισημάνει στην ανθρωπότητα. Αυτό που έχει να κάνει με την Ανθρωποσοφία δεν αφορά μόνο την ανθρωπότητα, αλλά αφορά τον σύμπαντα κόσμο.
*
Όταν ανακοινώνει κανείς τα ευρήματα της επιστήμης της μύησης με λεπτομέρειες, με συγκεκριμένους όρους, τότε πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι υπό ορισμένες συνθήκες μπορεί οι διάφορες αλήθειες να συναντήσουν τον χλευασμό. Θυμηθείτε αυτό που είπα στην αρχή της διάλεξης, ότι υπάρχει ανάγκη σήμερα για άτομα που έχουν σαφείς και λεπτομερείς γνώσεις σχετικά με την εξέλιξη της ανθρωπότητας από την επιστήμη της μύησης. Αυτό δείχνει ταυτόχρονα πόσο αναγκαίο είναι να μην αιθεροβατούμε, τρόπος του λέγειν, με γενικές γνώσεις, αλλά να ζωντανεύουμε αυτές τις γνώσεις φέρνοντάς τες πραγματικά μέσα στην ανθρώπινη ζωή. Αυτό θα γίνει μόνο εάν αυτή η γνώση μιλά και για την ανθρώπινη ζωή με έναν τρόπο καίριο. Εδώ θα ήθελα να σας πω το εξής.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις τελευταίες Σταυροφορίες ζούσε σε ένα μοναστήρι της Ιταλίας ένας νεαρός μοναχός. Ήταν εξαιρετικά προικισμένος και μπόρεσε να εμβαθύνει σε ό,τι ερχόταν από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ως παράδοση –από στόμα σε στόμα, όχι από γραπτά. Η γνώση αυτή συνέχιζε να ζει ιδιαίτερα σε ορισμένα μοναστήρια, όπου ένας παλαιότερος μοναχός τη μετέδιδε σε έναν νεότερο όταν ήσαν μόνοι τους· και ο νεαρός μοναχός για τον οποίο μιλάω έμαθε πολλά με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Στη συνέχεια συμμετείχε σε μια από τις τελευταίες Σταυροφορίες. Αρρώστησε στην Παλαιστίνη –ή εν πάση περιπτώσει στην Εγγύς Ανατολή– και ενώ τον φρόντιζαν, συνάντησε έναν μεγαλύτερό του μοναχό που είχε μυηθεί στα μυστήρια του Χριστιανισμού. Έτσι ξύπνησε μέσα του μια έντονη λαχτάρα να νιώσει και να γνωρίσει τα βαθύτερα μυστήρια του Χριστιανισμού. Τότε πέθανε, εκεί στην Ανατολή. Και ξαναγεννήθηκε στην εποχή μας, ξαναγεννήθηκε ως ένα πρόσωπο στο οποίο εκείνες οι δυνάμεις από την προηγούμενη επίγεια ζωή του αναδύθηκαν με έναν αξιοσημείωτο τρόπο. Αυτά βεβαίως είναι πράγματα που μπορεί να συναντήσουν τον χλευασμό, όπως είπα. Ωστόσο είναι απολύτως αναγκαίο σήμερα να μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα από τη σκοπιά της επιστήμης της μύησης. Κάποια στιγμή θα καταλάβουμε ότι για τέτοια πράγματα είναι δυνατό να μιλήσει κανείς ιστορικά από την πνευματική σκοπιά, όπως ακριβώς μιλά και για τα γεγονότα της εξωτερικής επιστήμης. Η προσωπικότητα για την οποία μιλάω είναι ο καρδινάλιος Νιούμαν.[4] Παρακολουθήστε τη ζωή του από τη νεότητά του, τις γνώσεις του, τα όσα έλεγε, και θα δείτε ότι μέσα του ζούσε μια ισχυρή προσωπικότητα εμποτισμένη με έναν Χριστιανισμό διαφορετικό από του περίγυρού του. Θα καταλάβετε γιατί ήθελε να ξεφύγει από τη διανοητική μορφή Χριστιανισμού και γιατί ονειρευόταν ένα άλλο είδος συνείδησης, όπως αυτό που είχαν οι πρώτοι μαθητές του Αναστάντα Χριστού στη Γη. Παρακολουθήστε περαιτέρω τη ζωή του και δείτε τα σημαντικά λόγια που είπε ο καρδινάλιος Νιούμαν όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του: «Δεν υπάρχει σωτηρία για τη θρησκεία αν δεν έρθει μια νέα αποκάλυψη». Αν τα έχετε υπόψη σας αυτά, θα αντιληφθείτε ότι αυτή η αναζήτηση γεννήθηκε από μια έντονη λαχτάρα που έχει έρθει από προηγούμενες επίγειες ζωές. Ο Νιούμαν αισθάνθηκε την παρουσία και την ώθηση εκείνων των πνευματικών δυνάμεων για τις οποίες μίλησα στο δεύτερο μέρος της διάλεξης. Αισθάνθηκε –έστω και αμυδρά– ότι μέσα από μια ειδική ανάπτυξη είναι δυνατό να επιτευχθεί μια νέα μυητική επιστήμη και επομένως μια νέα αποκάλυψη. Και όμως ο ίδιος ως προς τη χριστιανική του αντίληψη δεν υπερέβη τις παραδοσιακές γραμμές. Δεν χρειάζεται να σας πω μέχρι πού έφτασε –μπορείτε εδώ στη χώρα σας να διαβάσετε για τον καρδινάλιο Νιούμαν. Προσπαθεί να βγει από την ομίχλη προς ένα φως, αλλά στην πραγματικότητα παραμένει μέσα στην ομίχλη. Μια βαθύτερη γνώση της ύπαρξής του μας αποκαλύπτει ότι στην πραγματικότητα δεν έφταιγε ο ίδιος, αλλά ότι από αυτή την άποψη ήταν πραγματικά ένα θύμα της εποχής του, ένα θύμα των αριμανικών δυνάμεων, όπως τις ονόμασα πριν. Αυτές είχαν μια εξαιρετικά ισχυρή επιρροή πάνω του· του επιτέθηκαν και αιχμαλώτισαν τη δύναμη της σκέψης του, ώστε να μην μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερα προς την πνευματικότητα. Αλλά σήμερα όποιος θέλει να αναπτυχθεί ελεύθερα πρέπει να απελευθερώσει τη δύναμη της σκέψης του από τα δεσμά του εγκεφάλου.
Ο Άριμαν έχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του μειώνοντας το δεύτερο μισό της ζωής του ανθρώπου από τον θάνατο μέχρι τη νέα γέννηση. Ξέρετε ότι μεσολαβεί ένας ορισμένος χρόνος μεταξύ του θανάτου και της νέας γέννησης. Όπως περιγράφεται στα Μυστηριακά μου Δράματα, αυτός ο χρόνος αποτελείται από δύο μισά, και το δεύτερο μισό ξεκινά μετά από αυτό που έχω ονομάσει Κοσμικό Μεσονύκτιο.[5] Αυτό το δεύτερο μισό –από το Κοσμικό Μεσονύκτιο μέχρι τη νέα γέννηση– ο Άριμαν προσπαθεί να το συντομεύσει. Έτσι, με μια μεγάλη ορμή και ενέργεια, καταλαμβάνει τον εγκέφαλο και τη σκέψη του ανθρώπου· αγκιστρώνεται στον εγκέφαλο, για να το πούμε έτσι. Ο Άριμαν αυτό που επιδιώκει είναι να κρατά τους ανθρώπους ολοένα και περισσότερο δεμένους στη Γη. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο δρουν οι αριμανικές δυνάμεις, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό. Προσπαθούν να φέρουν τη δύναμη της σκέψης του ανθρώπου όλο και πιο βαθιά στο γήινο πεδίο, μακριά από τον πνευματικό κόσμο. Έτσι τα ανθρώπινα όντα έρχονται στη Γη έναν με δυο αιώνες νωρίτερα. Αλλά αυτό πρέπει να υπερνικηθεί μέσα από μια ισχυρή ενέργεια. Την εποχή που ο καρδινάλιος Νιούμαν ήταν ακόμη επικεφαλής, δεν μπορούσε, παρά την ισχυρή του ενέργεια, να απελευθερώσει επαρκώς τη δύναμη της σκέψης του· διαφορετικά δεν θα μιλούσε για κάτι που έπρεπε να έρθει, αλλά αντίθετα θα είχε βρει ο ίδιος τον δρόμο προς μια νέα αποκάλυψη. Δεν μπορεί να μην μιλήσει κανείς για μια τέτοια προσωπικότητα, όταν θέλει να επισημάνει αυτό που μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε μια νέα ζωή, όταν θέλει να μιλήσει για την πνευματικότητα. Διότι αυτή η πνευματικότητα, με τον τρόπο που υπέδειξα, θα βοηθήσει με τη σειρά της τους ανθρώπους να κατανοήσουν το Μυστήριο του Γολγοθά, να μπορέσουν να το κατανοήσουν με ολόκληρη την ανθρώπινη ύπαρξή τους, ώστε να μπορέσει αυτό να ζήσει στη βαθύτερη εσωτερική τους ύπαρξη. Ήθελα να αναφέρω ως παράδειγμα τον καρδινάλιο Νιούμαν. Μέσα από τέτοιες τραγικές προσωπικότητες μπορεί να μελετήσει κανείς αυτό για το οποίο υπάρχει ανάγκη. Και πολλές παρόμοιες περιπτώσεις μπορούν να βρεθούν εδώ σε αυτή τη χώρα. Επομένως, πρέπει επίσης να γίνει αντιληπτό σε αυτή τη χώρα ότι υπάρχει μια εσωτερική αναγκαιότητα να γίνει κατανοητή αυτή η πνευματική ζωή, από την οποία οι αριμανικές δυνάμεις απέκοψαν τον καρδινάλιο Νιούμαν. Αυτή η πνευματική ζωή και η πνευματική γνώση πρέπει να γίνει και πάλι κατανοητή για την ανθρωπότητα, προκειμένου αυτός ο πολιτισμός να σωθεί από την καταστροφή.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε: Μέσα από τη γνώση τέτοιων συγκεκριμένων συνδέσεων, μέσα από την αναγνώριση αυτών των συνδέσεων, προκύπτει μέσα μας το ιδανικό να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για την προώθηση της πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα που υπάρχει. Αλλά ας γνωρίζουμε ένα πράγμα: ότι οι αριμανικές δυνάμεις είναι πολύ ισχυρές. Αυτό για το οποίο θέλει να δώσει μαρτυρία η Ανθρωποσοφία έχει πολύ ισχυρούς εχθρούς που εμπνέονται από τις αριμανικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις γίνονται ολοένα και πιο ισχυρές. Θέλω να σας το πω αυτό σήμερα, για να μην εκπλαγείτε όταν διαπιστώσετε ότι με το που αρχίσει να προβάλλει στον κόσμο η ανθρωποσοφική Κίνηση, θα πρέπει να μάχεται όλο και περισσότερο με τρομερές εχθρικές δυνάμεις. Είθε αυτά που ειπώθηκαν να μας κάνουν πραγματικά να βλέπουμε τι επιδιώκεται με αυτές τις ανθρωποσοφικές προσπάθειες, και επίσης να είμαστε σε επιφυλακή απέναντι στις επιθέσεις –που συχνά θα είναι χονδροειδώς συκοφαντικές– από εχθρούς που δεν θέλουν να αφήσουν αυτή την Κίνηση να εμφανιστεί. Αλλά όσο δυνατοί και αν είναι αυτοί οι εχθροί, άλλο τόσο δυνατοί πρέπει να είμαστε εμείς, ο καθένας με τη θετική δύναμη της δικής του ενέργειας. Η ανθρωποσοφική κοσμοθεωρία είναι απαραίτητο να διαδοθεί με ειλικρίνεια και σαφήνεια, ακόμη κι αν παρουσιάζεται στον κόσμο έτσι που πολλοί να μην πιστεύουν αυτό που θέλει να καλλιεργήσει η ανθρωποσοφική Κίνηση.
Έτσι λοιπόν, θα ήθελα να υπάρξουν πολλοί που θα βρουν τη δύναμη μέσα τους, παρά τα όσα γίνονται για να παραποιηθεί και να συσκοτιστεί αυτό που θέλει η ανθρωποσοφική Κίνηση, να εργαστούν ώστε αυτή η πνευματικότητα να επικρατήσει στον κόσμο, ακριβώς κατανοώντας τις θετικές της πλευρές. Και αυτό σημαίνει ταυτόχρονα να αναγνωρίσουν ότι αποτελεί αναγκαιότητα για την ανάπτυξη της ανθρωπότητας.
Αν έχουμε συναντηθεί σε μια αμοιβαία κατανόηση αυτού του βαθύτερου χαρακτήρα της Οντότητας της Ανθρωποσοφίας και της σημασίας της για την εποχή μας, αν έχουμε έρθει λίγο πιο κοντά σε αυτή την αμοιβαία κατανόηση, τότε αυτή η συνάντηση, για την οποία έπρεπε να περιμένουμε αρκετό χρόνο, θα έχει αποδώσει εκείνους τους καρπούς τους οποίους εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να θεωρήσω ως τους πιο όμορφους για την ψυχή μου. Και στο πνεύμα αυτών των καρπών, και στη σκέψη αυτής της παρούσας κατανόησης, ας μείνουμε μαζί στην ψυχή, ακόμη και όταν από την άποψη του χώρου βρισκόμαστε μακριά.
Πηγή: https://wn.rudolfsteinerelib.org/Lectures/GA/GA0211/19220424p02.html (αγγλικά)
http://fvn-rs.net/index.php?view=article&id=4358 (γερμανικά)
[3] Αναφέρεται στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό ο οποίος το 529 έκλεισε τη φιλοσοφική σχολή των Αθηνών. Βλέπε πχ. διάλεξη του Ρούντολφ Στάινερ στις 16/10/1918 (GA 182).
[4] John Henry Newman (1801-1890), Άγγλος θεολόγος, φιλόσοφος και συγγραφέας. Αρχικά έγινε αγγλικανός ιερέας και αργότερα καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
[5] Κοσμικό Μεσονύκτιο, γερμ. kosmische Mitternacht, αγγλ. Cosmic Midnight.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου