ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΑΛΜΑΡΗ ΣΤΙΣ 12.12.2024
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΕΝΑΣ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε και μέλη του Δ.Σ. του ΙΗΑ.
Αξιότιμες κυρίες και κύριοι, πολίτες του κόσμου.
Οι πρόγονοί μας τα είπαν όλα.
Τα κατέγραψαν στους Μύθους τους, στη Φιλοσοφία τους, στις Τέχνες και προσπάθησαν να τα προσεγγίσουν επιστημονικά.
Δεν είμαι ειδήμων, κατά την επικρατούσα αντίληψη, αλλά όπως καθένας από σας, νοιώθω χρέος να περιηγούμαι τον θαυμαστό Αρχαίο και νεότερο Ελληνικό κόσμο.
Τον κόσμο που οι μέγιστοι όλων των Εθνών και όλων των εποχών, χωρίς καμία αντίρρηση, επικύρωσαν με θαυμασμό και ενθουσιασμό.
Ψήγματα αυτού του κόσμου, του αναντίρρητου,θαυμαστού και Θεόρρητου, θα προσπαθήσω να προβάλλω ενώπιόν σας.
Ο Άνθρωπος είναι το μοναδικό Ον που με δική του βούληση, ανέρχεται και κατέρχεται την κλίμακα των Αξιών και των απαξιών.
Είναι το Ον, που κατά την Ελληνική Μυθολογία ο Επιμηθέας, ο εκ των υστέρων σκεπτόμενος, ξέχασε να το εφοδιάσειόπως έπραξε με όλα τα άλλα όντα, με δεξιότητες και με μέσα για την επιβίωσή του.
Όταν όμως ήρθε, ο προνοών Προμηθέας, να επιθεωρήσει το έργο του Επιμηθέα, διαπίστωσε ότι ενώ όλα τα άλλα όντα,είχαν εφοδιασθεί με δεξιότητες και μέσα για την επιβίωσή τους, ο Άνθρωπος έμενε γυμνός και αδύναμος, έρμαιο των φυσικών φαινομένων και της αγριότητας των θηρίων.
Καθώς ο Προμηθέας βρισκόταν σε περίσκεψη να βρει δεξιότητες και εφόδια να τον θωρακίσει, του ήρθε η παρόρμηση να κλέψει τις σοφές τέχνες του Ηφαίστου και της Αθηνάς, μαζί και την φωτιά. Αυτό και έπραξε.
Αλλά αυτά δεν ήταν αρκετά.
Έλειπε η άλλη τέχνη, η πολιτική, την οποία εφύλασσαν οι καστροφύλακες στην Ακρόπολη του Δία.
Έτσι ο Προμηθέας αποφάσισε να κλέψει από το εργαστήρι της Αθηνάς και του Ηφαίστου τις τέχνες τους, και από τον Δία, την πολιτική τέχνη.
Αλλά τίποτα δεν δωρίζεται. Όλα κατακτιόνται με αγώνες και θυσίες.
Έτσι επιτυγχάνεται η σωματική και η ψυχονοητική μας θωράκιση, η αυτοεκτίμησή μας και η δημιουργικότητά μας.
Όμως ο Προμηθέας έκλεψε, δεν απόκτησε τη φωτιά και τις τέχνες, ούτε την πολιτική τέχνη με τον δικό του αγώνα.
Αυτό δικαιολογεί την καταδίκη του Προμηθέα από τον ΔΙΑ,και την σταύρωσή του στον Καύκασο, εις το διηνεκές.
Για να είναι όμως πιο οδυνηρός και αβάσταχτος ο πόνος του, έστειλε τον Γύπα να κατατρώγει το συκώτι του, κάθε πρωί, το οποίο όμως την νύχτα αναγεννάτο για να γίνεται ο πόνος συνεχής και αβάστακτος.
Ήταν μια καταδίκη, χωρίς έλεος και εις τον Άπειρο χρόνο.
Έτσι όμως, ο Άνθρωπος συνειδητοποιώντας το χρέος του, κατάφερε να κερδίσει το μερίδιό του, από τον Θεϊκό κλήρο,με τον αδήριτο Αγώνα του.
Να διεκδικεί, δηλαδή, στο διηνεκές, ως ο Γιος του Δημιουργού, όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του κλήρου που του ανήκει.
Παρεμβαίνοντας ο Δίας μετά την διαπίστωσή του, ότι ο Άνθρωπος κινδύνευε να αφανιστεί από το πρόσωπο της Γης, αγόμενος και φερόμενος από τα πάθη του, τη διχόνοια και την φιλαυτία, έστειλε τον ΕΡΜΗ να φέρει στους Ανθρώπους την ΑΙΔΩ, δηλαδή τον αυτοσεβασμό, τον ΗΘΙΚΟ ΦΟΒΟκαι την αίσθηση του ΔΙΚΑΙΟΥ.
Με αυτά τα εφόδια και την εντός του εμφυτευμένη Ανάγκη για αέναη Πάλη, με σκοπό τη γνώση για το κοινό καλό, ο Άνθρωπος έχτισε πολιτείες και θεσμούς.
Για την κατανόηση από τους ανθρώπους, της Ανάγκης για Αγώνα και του σκοπού της ύπαρξής τους, ο Δίας θέσπισεΝόμους, που προέβλεπαν την δίκαιη μοιρασιά των αγαθών και την ανάδειξη κάθε ανθρώπου στην ιεραρχία της Πόλης,σύμφωνα με τα προσόντα του, και την αίσθηση της Αιδούςκαι του Δικαίου.
Έκτοτε, μέσα από την εντός του εμφυτευμένη παρόρμηση γιαΓνώση και Λογική, ο Άνθρωπος αγωνίζεται εις το διηνεκές,να συνειδητοποιήσει την σχέση του με τον εαυτόν του, τη Φύση και το Σύμπαν.
Όλα τα παραπάνω τα συναντάμε στους περισσότερους Ελληνικούς μύθους, στον Όμηρο, στην Θεογονία του Ησίοδου, στην Συλλογιστική του Αριστοτέλη, στονΠλάτωνα για την Αλήθεια, στην Αρχή του Κόσμου και του Ανθρώπου, ως επίσης σε πλείστους άλλους μεγάλους μύστες του Αρχαίου Ελληνικού ΛΟΓΟΥ, στη φιλοσοφία και στους μύθους των Ανατολικών πολιτισμών.
Αυτό δείχνει ότι πράγματι, ο Άνθρωπος είναι ιδιαίτερος.
Αλλιώτικο Ον από όλα τα άλλα όντα της Φύσης,Δημιούργημα των φυσικών και Συμπαντικών νόμων, όπως όλα τα άλλα όντα.
Ενώ όμως έχει ενσωματωμένες εντός του, τις ίδιες πρόνοιες που απορρέουν από τους νόμους αυτούς, διαθέτει επί πλέον, την πολιτική τέχνη και την Αιδώ, δηλαδή το σεβασμό, προς τον εαυτόν του, τον συνάνθρωπό του, και προς κάθε άλλον ΟΝ.
Έχει επίσης ενσωματωμένη εντός του και την αίσθηση του Δικαίου, αλλά και την τάση της αυτοκαταστροφής του.
Όλα τα παραπάνω κατανοούνται μέσα από την έννοια της Ελεύθερης Βούλησης. Μέσα δηλαδή από το προνόμιο ή την κατάρα, να αναζητά την Αλήθεια και την Ελευθερία.
Να επεκτείνει ακατάπαυστα τα όριά του, να ανεβαίνει την σκάλα της καταξίωσης και Θεοποίησής του, ή να κατρακυλάστην δίνη της καταστροφής του, υπό την επήρεια των κατώτερων παθών του, της αλαζονείας και της ύβρεως. Γι’ αυτό έχει και την ευθύνη των πράξεών του.
Όλα τα όντα της Φύσης έχουν ενσωματωμένες εντός τους τις πρόνοιες της Δημιουργίας. Ζουν δηλαδή κατά τη φύση τους, χωρίς την δυνατότητα παρέκκλισης.
Ο Άνθρωπος όμως διαθέτει και επιδιώκει όπως είπαμε μερίδιο από τον Θεϊκό κλήρο και το χρέος, διά της Γνώσης, να επιδιώκει την Σοφία, ενώ διά του Έρωτα, να επιτυγχάνει την υπέρβαση των ορίων του, και την διεκδίκηση όλο και μεγαλύτερου κλήρου.
Ενώ επιδιώκει τη Γνώση, τη Σοφία και διά του Έρωτα την υπέρβαση των ορίων του, αναζητώντας την ανύψωσήτου, την ίδια στιγμή αναιρεί αυτό το υπέρτατο προνόμιο, βυθιζόμενος στη δίνη της αυτοκαταστροφής του.
Αυτή η αντίφαση αντικατοπτρίζεται στον Μύθο της γέννησης της Αθηνάς, της Θεάς της Γνώσης και της Σοφίας. Γεννά την ευθύνη, την ανύψωσή του, ή την αυτοτιμωρία του για τις κατά φύση ή όχι πράξεις του.
Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Η Μήτις, ύψιστη Θεά και πρώτη σύζυγος του Δία, αφού συνευρέθει μαζί του και συνέλαβε την Αθηνά, τον έπεισε να την καταπιεί.
Έτσι η Μήτις κυοφόρησε στη Μήτρα της, την Αθηνά.
Αυτή η παρά την φύση κυοφορία, προκάλεσε στον Δία έντονους πονοκεφάλους.
Για να απαλλαγεί από αυτούς εζήτησε από το Γιό του τον Ήφαιστο να σπάσει το κεφάλι του με ένα σφυρί. Αυτό και έκανε.
Και πετάχτηκε η Αθηνά. Πάνοπλη, ωραιότατη και ετοιμοπόλεμη.
Η Θεά της Γνώσης, της Σοφίας , της Πολεμικής Τέχνης, και όλων των ευγενών Τεχνών. Προστάτιδα των Πόλεων, πολιούχος της Πόλης των Αθηνών.
Η πρώτη αειπάρθενος Παναγία των Ελλήνων.
Τι όμως σηματοδοτεί η καταγραφή αυτή;
Ότι, αν θέλεις να αποκτήσεις Γνώσεις και Σοφία, να κατανοήσεις δηλαδή, τον εαυτόν σου, αλλά και τα εκτός σου Σύμπαντα, πρέπει να διαβείς τα άβατα και να πονέσεις. Νααγωνιστείς, να εξοπλιστείς με πνευματικά και ηθικά εφόδια, με Γνώση, Σοφία και ευγενείς τέχνες.
Να δίνεις αδιάλειπτα μάχες άμυνας και μάχες επίθεσηςέναντι πάσης θυσίας.
Σηματοδοτεί επίσης την μετάσταση του σαρκικού Έρωτα, του Έρωτα των σωμάτων, σε Ουράνιο Έρωτα. Σε Έρωτα κατάκτησης της Γνώσης, της Σοφίας, μέσα από την αέναη Πάλη.
Την απόρριψη του διαστροφικού Έρωτα και του αγενούς ηδονισμού.
Η αυτοκαταστροφική διαστροφή του Έρωτα, το SEX, είναι διάχυτη στην Ιουδαϊκή παρέμβαση μέσα από την Παλαιά Διαθήκη και μέσα από άλλες παρεμβάσεις της Χριστιανικής πίστης, με σκοπό την κατασυκοφάντηση της διδασκαλίας, της ομοταγούς προς τον Ελληνικό Λόγο διδασκαλίας τουΧριστού.
Αλλά γιατί επιλέξαμε την αειπάρθενον Αθηνά, την πρώτη Αγνή, Άμωμη και Σοφή;
Γιατί έτσι σηματοδοτούμε την υπεροχή της Γυναίκας, έναντι του Άνδρα, του ισότιμου μ’ αυτήν.
Την πλέον εξιδανικευμένη εκδοχή της, την Θεά Αθηνά, που γεννήθηκε από την ίδια τη Συμπαντική νόηση. Από την κεφαλή του Δία.
Καταδεικνύεται έτσι, η ανώτερη φύση της Γυναίκας από εκείνη του Άνδρα.
Αναδεικνύονται οι εμφυτευμένες εντός της δυνάμεις της αέναης αναζήτησης, της Γνώσης, της Σοφίας, του Ουράνιου Έρωτα, της Δημιουργικότητας και της Πραότητας.
Η ενεργοποίηση όμως αυτών των δυνάμεων, προϋποθέτει την Θεία έλξη του Άνδρα από την Γυναίκα και την δημιουργία ενός νέου όντος, του δίπολου Άνδρα – Γυναίκας, άτμητου και αδιαίρετου,
που μόνο αυτό θα ενεργήσει, ως πολλαπλασιαστής για την επίτευξη του Θείου Σχεδίου.
Δεν είναι όμως εύκολο να επιχειρήσουμε, όποια έστωατελέστατη προσέγγιση αυτού του ασύλληπτου θαύματος της Δημιουργίας, μέσα από ένα τέτοιο κείμενο.
Ούτε βέβαια να οδηγηθούμε στην προσέγγιση τωνακατανίκητων δυνάμεων του Έρωτα:
Εκεί, όπου ο Θεϊκός κλήρος και η ενσωματωμένη εντός μας τάση, μας οδηγούν στην ομοίωσή μας με τον Δημιουργόμας.
Εκεί, όπου η σύζευξη με το άλλο ήμισύ μας, σε ένα άτμητο και αδιαίρετο Δίπολο, απονικά και διασκορπίζει την διχόνοια και την φιλαυτία.
Αθροίζει τις Δημιουργικές δυνάμεις διά της Γνώσης και ωθεί τα όριά μας όλο και πιο μακριά.
Εδώ ακριβώς τίθεται το ερώτημα:
Γιατί ο πνευματικός κόσμος δεν αναφέρεται σ΄αυτά;
Είναι όμως αναγκαίο, πρώτα να ιχνηλατήσουμε το πανόραμα του φυσικού και Συμπαντικού κόσμου, την πολυπλοκότητάτου, την αναγκαιότητα της αλληλοπλεκόμενης κοσμικήςμαγείας, τα μυστήρια των Φυσικών και Συμπαντικών νόμων, και την αλληλοεπίδρασή τους, τόσο στην εμφάνιση της ζωής, όσο και στην εξέλιξή της. Έτσι, σιγά σιγά, θα προβάλλεται ενώπιόν μας και θα γίνεται κατανοητό το θαύμα της Δημιουργίας.
Θα γίνεται κατανοητό ότι:
Ο πλανήτης μας θα ήταν όπως αμέτρητοι άλλοι, μια ακόμαέρημος από ζωή, εάν δεν συνέπιπταν άπειροι παράγοντες,ώστε τελικά να λειτουργήσουν σαν ένας ασύλληπτης τελειότητας Λογισμός, που γεννά και εξελίσσει αυτό το μοναδικό θαύμα, μέσα από μια αλληλουχία μορφών ζωής.
Από τον μονοκύτταρο οργανισμό, μέχρι τον Άνθρωπο και το επέκεινα αυτού αντικατόπτρισμά του.
• Την ατμόσφαιρα που περικλείει προστατευτικά τη Γη.
• Τον Ήλιο που την περιλούζει, την γονιμοποιεί και την ζωογονεί.
• Την πνοή των ανέμων που διασπέρνει, κατανέμει και οξυγονώνει τη ζωή, που μεταφέρει τα έμφορτα με νερό νέφη και μέσα από ασταμάτητους κύκλους έλλογηςπεριπλάνησης, δημιουργεί τις κλιματολογικές ζώνες και τις εποχές του έτους.
• Τις εποχικές ζώνες, που και αυτές με την σειρά τους δημιουργούν την ετήσια ανάπαυση, την επώαση, τηνανθοφορία, την ωρίμανση και τον τρύγο.
Δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη εάν η ατμόσφαιρα της Γης, δεν επενεργούσε σαν μια προστατευτική και απορροφητική κουβέρτα, από τους ρύπους και τους μετεωρίτες, που εκπέμπονται από το διάστημα.
Η θερμική ενέργεια που απορροφά, από τις ακτίνες του Ηλίουτην ημέρα, και κατά τις θερμές εποχές του έτους, θα ακτινοβολείτο και πάλι, προς το αχανές και ψυχρό στερέωμα.
Έτσι η Γη θα ήταν ένας πύρινος και παγωμένος, στείρος και έρημος από ζωή πλανήτης.
Οι θάλασσες, οι λίμνες και τα ποτάμια, θα ήταν ένας απέραντος παγετώνας.
Και στον πλανήτη Γη, θα είχε στήσει το Βασίλειό του, ο άλλοτε παγωμένος και άλλοτε πυρωμένος Βασιλιάς του θανάτου.
Οι κοσμικές ακτινοβολίες, θα έφταναν στην επιφάνειά της,και θα την αποστείρωναν πλήρως, από κάθε μορφή ζωής.
Ο Αέρας δεν θα είχε αξία, εάν δεν θα υπήρχε ο Άνθρωπος.
Η Συμπαντική νόηση και μια απειρία συμβάντων και συναστριών, όρισαν αυτή την τάξη και το χρέος του Ανθρώπου να αγωνίζεται για την κατάκτηση της Γνώσης,μέσα από την αέναη Πάλη για την κατανόηση του σκοπού της ύπαρξής του. Μια τάξη πέραν εκείνης της Φύσης. ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΑΞΗ.
Η ΜΕΣΟΓΑΙΑ ΓΗ – ΠΡΩΤΗ ΜΗΤΡΑ ΖΩΗΣ
Έκτοτε, πάνω στον καμβά της Δημιουργίας, σμιλεύεται από την Αυγή της ιστορίας, το θαύμα της ζωής, από τον Μεγάλο τέκτονα.
Σιγά, σιγά, σαν νομοτελειακό αποτέλεσμα της ευνοϊκής σύζευξης Ήλιου, Γαίας και της Συμπαντικής νόησης, αναδύθηκε από τους πάγους και τα νέφη στο φως, το σαγηνευτικό κορμί της ζωηφόρου Γης.
Και όσο ο Ήλιος ζέσταινε και με τις αχτίδες του φλόγιζε το ηδονικό της κορμί, γονιμοποιούντο στην νεκραναστημένη μήτρα της, οι μονοκύτταροι οργανισμοί, ο φυτικός και έμβιος κόσμος, ο Άνθρωπος Γιος και κάπου στο επέκεινα, ο Μεγάλος Σκοπός.
Και στην κορύφωση, του επί χιλιετίες Ερωτικού τους οίστρου, στο εργαστήρι του Σύμπαντος, πλάθουν στο πιο φανταχτερό κρεββάτι, στην πιο ζωηφόρα μήτρα, τον Θεϊκό καρπό τους.Τον Άνθρωπο του Φωτός.
Μέσα από τις διαδοχές των χιλιετιών, ο Άνθρωπος από την Μεσογαία Γη, εξαπλώθηκε στα πέρατα του πλανήτη, για να τον πλάσει, ο κάθε τόπος, κατά την δική του εικόνα και Ομοίωση.
Να υφάνει το μοναδικό ίσως στο Σύμπαν, πολύχρωμο σεντόνι των φυλών, των Εθνών και των Ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων.
Έτσι έπλασε η φύση τους κόσμους της.
Αγκαλιασμένους και ομονοούντες, με σκοπό την δημιουργική εξέλιξη.
Μια αμφικτιονία Εθνών. Εθνών αδελφών, που όλα μαζί συνεργάζονται διά της ώσμωσης, δημιουργώντας τον πολιτισμό της Ανθρωπότητας.
Δεν είναι όμως μόνο ο ΑΕΡΑΣ και οι λοιποί παράγοντες που μέσα από την λογική της Συμπαντικής ΝΟΗΣΗΣ, κεντήσανεκαι κεντάνε, πάνω στον καμβά αυτού του παραδείσου της Γης, το πανέμορφο, πολύχρωμο και ασύλληπτου κάλλους πανόραμα, της πολυποικιλότητας και πολυπλοκότητας της ζωής.
• Είναι και η πρόνοια της Δημιουργίας που προβλέπει την απορρόφηση της παραγόμενης εντροπίας, μετατρέποντάς την σε ελιξίριο ζωής, ρυθμίζοντας έτσι το άριστο περιβάλλον της Γης, για την διαιώνιση των όντων και την αέναη εξέλιξή τους.
• Είναι οι Αγέννητοι Νόμοι, που μορφοποιούν τον υλικό κόσμο, που τον μεταρσιώνουν σε ενέργεια, σε πνεύμα και ψυχή, που δημιουργούν τα εξελικτικά επίπεδα της ζωής και την τελειότητά της.
Που συνθέτουν, με υφαντή και Μουσουργό, τον Γιο της
Δημιουργίας, το υπερθαύμα του Μεγάλου Σχεδίου.
Τον Άνθρωπο του Φωτός και σε αντίθεση μ’ αυτόν, τον
Άνθρωπο του Σκότους.
• Είναι η Σοφία των Αναλογιών της σύμμειξης των στοιχείων της ύλης για να επιτευχθεί η άριστη σύνθεση για την γέννηση και την εξέλιξη της ζωής.
• Είναι οι άγνωστες δυνάμεις που προκαλούν τα διάφορα παράδοξα, που κρύβονται ερμητικά κλεισμένα στο κουτί της αγνωσίας μας.
• Είναι ο Αιθέρας, ο Θεός των Αρχαίων Ελλήνων, που διαφοροποιεί τον Άνθρωπο από τα άλλα Όντα, και τον ανατάσσει με τα φτερά του Έρωτα της Αφροδίτης και του Ουράνιου Έρωτα, σε μαχητή υπέρ της Ελευθερίαςκαι εκπορθητή κάθε άβατου και ορίου.
• Είναι ο σκοπός της αέναης Πάλης, μεταξύ των δυνάμεων του καλού και του κακού.
Δυνάμεις σύμφυτες σε κάθε Ον μέσα στο Σύμπαν,που κάθε
μία υπάρχει διά της άλλης ίσης και αντίθετης.
• Είναι ο ακήρυκτος πόλεμος και η ροή των πάντων στον άπειρο χώρο – χρόνο.
Ο πόλεμος πατήρ πάντων, του Ηράκλειτου.
Ίσως αυτός, ο αδήριτος και ακήρυκτος πόλεμος, να ανταποκρίνεται στον απόλυτο ορισμό της ζωής και της προοπτικής της.
Με άλλα λόγια, ίσως η ζωή να είναι: ότι παράγεται μέσα από την ροή των πραγμάτων, μέσα από την συνεχή κίνηση,τον αδήριτο πόλεμο.
Ίσως, η μεταβολή της πυκνότητας της ύλης και οιμεταπτώσεις της σε διάφορες μορφές ενέργειας, να ορίζει το θάνατο, ως προστάδιο της Αθανασίας.
ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Αλλά, για τον Άνθρωπο, πέρα από τους φυσικούς και Συμπαντικούς Νόμους, η ζωή του αποκτά και άλλες ανώτερες συνιστώσες. Συνιστώσες πνευματικές και δημιουργικότητας, Αγάπης και Έρωτα, αλλά και δυνάμεις που μας παρωθούν προς την Γνώση, την αέναη Πάλη για την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά των αγενών παθών μας, με σκοπό την κατάκτηση της όλο και πλατύτερης και βαθύτερης Γνώσηςκαι της Ελευθερίας.
Η κατανόηση αυτών των δυνάμεων, θα μας προσφέρει ακόμα μία θέαση, αυτών των άγνωστων Σύμπαντων, όπως: Εκείνη του Ηθικού Σύμπαντος και του Ανθρώπου του Φωτός.
Αυτές οι αχαρτογράφητες δυνάμεις μας δίνουν φτερά και παράγουν φως, αλλά και αρνητικές ροπές που μας οδηγούν στην κραιπάλη των παθών και στην δίνη της αβύσσου.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΗΤΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Όλες οι παραπάνω συνιστώσες, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, διαφοροποιούν την Ανθρώπινη φύση από όλα τα άλλα όντα και διαμορφώνουν τα χωρίς όρια πεδία, εντός των οποίων, κινείται η Ελεύθερη Βούλησή μας.
• Ο Άνθρωπος μπορεί ορμώμενος από θετική, ή αρνητική προδιάθεση και δική του Ελεύθερη Βούληση, να δρα πέραν και αντίθετα από όποιον εμφυτευμένο, πρωτογενώς, εντός του κώδικα.
• Μπορεί να αμφισβητήσει νομοτέλειες, να επεκτείνει τα όριά του και να σπρώχνει όλο και πιο μακριά τους ορίζοντές του και πιο ψηλά τον Ουρανό.
• Μπορεί και οφείλει να ευρύνει την γνώση του, να σπάζει τους φραγμούς, και να ταξιδεύει σε άβατους κόσμους και ερέβη, αναζητώντας κρυφές αλήθειες και να μάχεται τον ίδιο τον Δημιουργό του.
• Μπορεί να αγαπήσει, να Ερωτευθεί, να προβεί σε πράξεις υπερθυσίας και αυτοθυσίας, υπέρ υψηλότερων ιδανικών, αλλά και σε πράξεις αυτοκαταστροφής.
• Μπορεί να ακολουθήσει τον δρόμο της έσχατης πτώσης αλλά και να επανέλθει στο φως, λυτρωμένος, πάντα όμως ασκούμενος, διεκδικών ακόμα πιο άπλετο φως.
• Να αθλείται στο σώμα στο Νου και την ψυχή για να ανατάξει την αυτοπεποίθησή του και τον αυτοσεβασμό του, ώστε να ανασύρει τις ναρκωμένες εντός του δυνάμεις.
• Να σπάζει τις αλυσίδες του φόβου που τον κρατούν φυλακισμένο στην φυλακή της Αγνωσίας και των αγενών παθών του.
Ο Αθλούμενος Άνθρωπος, που διαθέτει το προνόμιο της Ελεύθερης Βούλησης, είναι κληρονόμος του Θεϊκού κλήρου.
Διαθέτει τις σοφές τέχνες του Ηφαίστου και την πολιτική τέχνη του Δία.
Και σαν τροχοπέδη ανάσχεσης των υπερβολών του, έχει εμφυτευμένη εντός του την αίσθηση του αυτοσεβασμού και του σεβασμού, έναντι των πάντων, τον ΗΘΙΚΟ ΦΟΒΟ και την ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.
Για την επίτευξη των υπερβατικών στόχων του Θεϊκού κλήρου, διαθέτει την ασίγαστη τάση, της χωρίς όρια Γνώσης, ως επίσης, την αήττητη και αστείρευτη ορμή του Έρωτα, την Δύναμη που πηγάζει από τον εντός μας αναμένοντα Θεό των Θεών, που αναδύεται από την Ερωτική σύντηξη Άνδρα – Γυναίκας.
ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.
Αυτή την συνειδητοποίηση ζούσαν οι μαθητές του Πυθαγόρα, όταν ο Θείος Δάσκαλος, για να επιστέψει την διδαχή τους,τους δίδασκε πως κατανοούμε την Αλήθεια μέσα από την Ερωτική σύντηξη του Άνδρα και της Γυναίκας.
Τους αποκάλυπτε την ομορφιά, την ιερότητα των αριθμών, και την ασύλληπτη ομορφιά των νόμων της φύσης, που συναντούσαν την άλλη ομορφιά και την ιερή έλξη, που ανάβρυζε μέσα από το μυστήριο, που πυρπολεί τα δύο φύλλα.
Την ζωογόνα και νικήτρια φωτιά κάθε Μάχης. ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥΣ.
Έτσι ο Έλληνας μάγος της Γνώσης και των μυστηρίων, ο Πυθαγόρας, που υποτάσσετο από την ηλικία των χρόνων του, ανέταξε την παρακμή των χρόνων του, στο απόγειο της ακμής του, μόνον όταν μέθυσε με το κρασί του Έρωτα της μαθήτριάς του, της Θεανώ.
Την υπερκόσμια σαγήνη της και την Θεϊκή της έλξη.
Και έζησε το απόγειο της ακμής του, πετώντας με τα φτερά του Έρωτα της Θεανώ, σε Θεϊκούς κόσμους.
Εκείνος σοφός γέρων, και εκείνη έφηβη, η μαθήτριά του.
ΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΑΝΔΡΑΣ – ΓΥΝΑΙΚΑ
Ο κοινός ατμοσφαιρικός ΑΕΡΑΣ που γνωρίζουμε, απαλλαγμένος από τους ρύπους και διατηρών όλες τις αναλογίες υγρασίας και θερμότητας, όπως τα προβλέπει η φύση, αποτελεί αναγκαίο παράγοντα για την διασπορά και την επιβίωση όλων των όντων και του Ανθρώπου πάνω στη Γη.
Μας καθιστά ικανούς αθλητές με δυνατό, υγειές σώμα και πνεύμα.
Ταξιδευτές στο ταξίδι της γήινης ζωής μας, στα φτερά του ΕΡΩΤΑ μιας ΘΕΑΝΩ.
Ο Άνθρωπος, όπως τονίσαμε, είναι κληρονόμος και του Θεϊκού κλήρου.
Έχει το χρέος να γνωρίσει την Θεϊκή κληρονομιά του, και να αναταχθεί στο επίπεδο του φωτός.
Αυτό το χρέος απαιτεί υπέρτερες δυνάμεις που θα τον βοηθήσουν να απωθήσει τα όριά του, ως την επικράτεια του Απείρου και πέραν αυτού.
Δυνάμεις, πέρα από τις πρωτογενώς παραγόμενες από την ύλη,
Δυνάμεις δηλαδή που παράγονται από άλλα Συνεχή, εκείνα του πνεύματος, της ψυχής και της Ηθικής.
Δυνάμεις, που αναδύονται από τον γάμο δύο σωμάτων και δύο ψυχών, του Δίπολου της Γυναίκας και του Άνδρα, που ανατάσσονται σε Έρωτα της Αφροδίτης και εξακτινώνονταισε Ουράνιο Έρωτα.
Για τους Αρχαίους Έλληνες, όπως αναφέρει ο Ησίοδος στην Θεογονία του, ο Έρως γεννήθηκε από το Χάος και την Γαία. Από την Ένωσή τους προήλθε ο Αιθέρας και η Ημέρα.
Η καταγωγή του Έρωτα σηματοδοτεί την Ανάγκη της Δημιουργίας, να φωτοδοτήσει το σκοτάδι και να τιθασεύσει το Χάος.
Να επιτύχει την αειφόρο και Θεοφόρο ανάταση.
Γι’ αυτό ο Έρως, ενέχει εντός του δύναμη κοσμογονική, δύναμη δηλαδή, που ενυπάρχει μέσα στη φύση και το Σύμπαν, γεννά όλες τις μορφές ζωής και οδηγεί στον τελικό σκοπό.
Είναι η πρωτογενής πνοή, αγέννητη, όπως αναφέρεται στο μύθο της καταγωγής του κόσμου και ωθητήρια δύναμη,προς ανώτερες μορφές ζωής.
Η ΠΝΟΗ αυτή, ζωογονεί τον θνητό Άνθρωπο και τονανατάσσει σε Δημιουργό, θυσιαζόμενο για υπέρτερα ιδανικά, που και ‘κείνα παράγουν επίσης Έρωτα και ο Έρωτας Δημιουργία.
Τη Σύντηξη του Άνδρα Σισύφου, και της Γυναίκας.
Μέσα από την σύντηξή τους αυτή, αναδύεται ο Ανδρείος Άνδρας, ο οποίος κατ’ επιταγή της φύσης του, αγωνιά να πείσει τη Θεά Μερόπη του, ότι είναι ο μοναδικός, ικανός να ζήσει και να δοξάσει τον υπέρτατο Έρωτά της.
Να διεκδικεί το ανεκπλήρωτο προνόμιο να τον ανεβάσει στα φτερά της και να τον κάνει όμοιο με ‘κείνη, δηλαδή, κυνηγό της Γνώσης, της Σοφίας, του Έρωτα, της Δημιουργίας και της Πραότητας.
Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αναγορεύσει τον ΕΡΩΤΑ πρώτον μεταξύ των ΘΕΩΝ και είχαν κατανοήσει την δυική του μορφή, όπως και κάθε όντος.
ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΔΥΣΗ
Η Θεία Ουσία του Έρωτα, πηγαία και Βασιλεύουσα στον Ελληνικό Λόγο, είναι άγνωστη στην Δύση.
Σύμφωνα με το Λεξικό του Δημητράκου, η λέξη ‘ΕΡΩΣ’προέρχεται από το: Ερωή, που σημαίνει κάθε ορμητική κίνηση.
Από την ίδια ρίζα προέρχεται και το ρήμα Ερέω, που σημαίνει λέγω, ως επίσης η λέξη ερώτημα, που σημαίνει διάλογος = δρόμος προς τον Λόγο.
Ο ΕΡΩΣ, γονιμοποιεί τον Νου μας και άλλες ψυχικές δυνάμεις και μας καθιστά ικανούς να δημιουργούμεαμφίδρομες συνάψεις με την Συμπαντική Νόηση.
Είναι δηλαδή ο ΕΡΩΣ, υπερβατική δύναμη που πυρακτώνει την γένεση, Θεία Βουλήσει, και εκπέμπει την Ερωή του πόθου, την έκκληση δύναμης για την πραγμάτωση πράξεων υπέρβασης των ορίων μας.
Είναι ο ΑΕΡΑΣ, ο ΑΙΘΕΡΑΣ, η υπερβατική δηλαδή Δύναμη που μας ζωογονεί και μας εκτοξεύει προς το ΑΠΕΙΡΟ.
Είναι το κοσμικό όχημα που εκτινάσσει τον Άνθρωπο από τα ζωώδη, στα Ανθρώπινα και από τα γήινα στα Ουράνια.
Αλλά οι δυνάμεις του Κακού, απώθησαν τον ΕΡΩΤΑ, πίσω από τα βαριά σύννεφα των παθών μας, και ο καπιταλισμός υπέταξε τον Ελεύθερο Άνθρωπο καθιστώντας τον σκλάβο.
Ήδη η ανάκτηση της Ελευθερίας του, φαντάζει πλέον Ουτοπική.
Αυτή την Ουτοπία καλούμεθα να την ανατάξουμε σε εφικτή αναγκαιότητα.
Γι’ αυτό και το εξουσιαστικό σύστημα, ασκεί πάντα μέσα από το Κράτος και τη Βία, την βάρβαρη κυριαρχία του, πρώτα στην Ελληνική σκέψη, με σκοπό την ταπεινωτική υποταγή του Ανθρώπου.
Όμως, η Ελληνική ιδέα, έχει αναταχθεί σε αήττητη, Αθάνατη, πνευματική και κοσμική Οντότητα, ακτινοβολούσα και εμπνέουσα τον σεβασμό προς τις Ανθρώπινες και Συμπαντικές Αξίες, την Αγάπη, τον Έρωτα, την Άμεση Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα.
Έχει ήδη διαμορφώσει την συνείδηση της Ανθρωπότητας και σιγοκαίει η σπίθα της, έτοιμη να ανάψει και να καταυγάσει την πορεία της.
Βεβαίως, η Ελληνική Πολιτεία και όλες οι Εθνότητες έχουν δεχθεί τεράστια και ύπουλη διαβρωτική επίθεση, από τα επί αιώνες βυσσοδομούντα Ιερατεία, να μεταλλάξουν τον Άνθρωπο σε σκλάβο.
Μπορεί όμως, να εξαφάνισαν εδώ και χιλιάδες χρόνια τους ΠΡΟΜΗΘΕΙΣ: ΠΥΡΦΟΡΟΝ και ΛΥΟΜΕΝΟΝ, την ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ και την ΑΝΑΓΚΗ της απελευθέρωσης.
Έχουν όμως, ριζώσει βαθιά στην Ελληνική σκέψη, τόσο βαθιά, που κανένα Ιερατείο δεν μπορεί να αλλάξει την μοίρα του Ανθρώπου, που επωάζεται στην Μήτρα του ΕλλάνιουΛΟΓΟΥ.
Η Ελλάδα έσπειρε και η Ανθρωπότητα Ελληνοποιούμενη, πάντα θα θερίζει τους καρπούς της απελευθέρωσής της. Φαίνεται ότι διαστελλόμενος ο Ελληνικός Λόγος, θα Ελληνοποιεί τον κόσμο. Μόνο με όχημα τον Ελληνικό Λόγο, ο Άνθρωπος θα υπερβαίνει τις Λεγεώνες της βαρβαρότητας στην νέα Μάχη μεταξύ Θεών και Τιτάνων που επέρχεται.
Αυτό είναι προνόμιο, αλλά και κατάρα που ο Άνθρωπος μπορεί με Ελεύθερη Βούληση να κατακτήσει, την Ελευθερία ή τον ταπεινωτικό θάνατο.
Αυτό το καταλυτικό μήνυμα, οι δυνάμεις του Κακού το αποσιωπούν από την Αυγή της Ιστορίας.
Ήδη οι Έλληνες και ο Κόσμος, βιώνουμε την έσχατη παρακμή.
Την επέλευση δεινών που επέρχονται πολλαπλασιαστικά και τα προμηνύματα μιας εσχατολογικής Πομπηίας.
Παρακολουθούμε ως κομπάρσοι την εκφορά της Πατρίδας μας και όλων των Πατρίδων.
Η Πολιτειακή ηγεσία, το πολιτικό σύστημα στην συντριπτική του πλειοψηφία και εννοώ όλους: Πολιτικούς, Ακαδημαϊκούς, Δικαστικό Σώμα, Εκκλησία, Στρατιωτικούς, Πανεπιστημιακούς, κλπ. που σκυλεύουν τα Ιερά και τα όσια, αδιαφορούν για την Πατρίδα και το Λαό, και συμμετέχουν, έστω διά της ένοχης σιωπής τους, στην επερχόμενη λαίλαπα, της Νέας Τάξης και στον ακρωτηριασμό και τον ατιμωτικό θάνατό μας.
Αυτή την εξέλιξη μόνο εμείς μπορούμε να την ανατρέψουμε.
Αρκεί ο καθένας να αποτινάξει τα αγενή πάθη του, την διχόνοια και την φιλαυτία.
Αρκεί να εγκολπωθούμε την ΑΙΔΩ, τον αυτοσεβασμό, τον ΗΘΙΚΟ ΦΟΒΟ, την Αίσθηση του ΔΙΚΑΙΟΥ και την αγάπη προς την Πατρίδα.
Η Σωτηρία του Ανθρώπου είναι ταυτόσημη με την Σωτηρία της Πατρίδας και η Πατρίδα είναι ο Βατήρας που θα μαςεκτινάξει στους Ουρανούς.
Συνακόλουθα, να αρδεύουμε την Πατρίδα με το γάργαρο νερό της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, η οποία θα καθορίζει το άνυσμα της πορείας μας.
Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ άνθισε στην Αρχαία Αθήνα,καρποφόρησε τον Χρυσό Αιώνα και έκτοτε, μεταλλάχθηκε σε πολυκομματική Δημοκρατία, η οποία φαλκιδεύει τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα – των πολλών υπέρ των ολίγων.
Συντρίβει την έννοια των Πατρίδων και του Ανθρώπου, στο όνομα των ισχυρών και μεταλλάσσει τον Άνθρωπο σε αυτοκαταστροφικό Ον.
Ο Κόσμος μας είναι δέσμιος αυτών των μεταλλακτών των Πατρίδων σε στάνες προβάτων.
Σ’ αυτές τις στάνες εκκολάπτεται η νέα Ευρώπη του Καλλέργη. Η Ευρώπη του πολτού της σκούρας φυλής που θα εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και παράλληλα η φυλή των μετανθρώπων και των ζόμπι.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας και η πτώση του καθεστώτος της Συρίας εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους ανοίγοντας εφιαλτικούς δρόμους που οδηγούν στη κόλαση.
Οι προσεχείς ημέρες και μήνες θα δείξουν.
Εδώ όμως θα ήθελα να τελειώσω και αντί ερωτήσεων να ζητήσω από το ακροατήριο, να καταθέσει ο καθένας, τις θέσεις του πάνω σε όσα εγώ εξέθεσα και βεβαίως για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, σε Εθνικό και σε Παγκόσμιο επίπεδο, ως επίσης για το μέλλον του κόσμου μας.
Μας αγγίζει η Αρχαία Ελληνική σκέψη;
Διδάσκονται οι νέες γενιές τον Αρχαίο Ελληνικό Λόγο, την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και Μυθολογία;
Πληροφορείται η κοινωνία μας για όσα τραγικά διαδραματίζονται;
Και αν όχι, ΓΙΑΤΙ;
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΜΑΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου