Οι Αιτίες της Μιζέριας μας: Η Ρίζα του Κακού. Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης

    Όταν ένας λαός επί δυο αιώνες περιφέρεται σαν εκκρεμές γύρω από ένα σημείο και δεν μπορεί να απομακρυνθεί και να αναπτυχτεί, τότε κάτι δεν πάει καλά. Πριν ακόμα γίνουμε κράτος σχηματίστηκαν ομάδες, ρωσόφιλες, γαλλόφιλες, αγγλόφιλες που μετασχηματίστηκαν σε πολιτικά κόμματα με την εγκαθίδρυση Συντάγματος και την διενέργεια εκλογών. Δυο αιώνες τώρα κινούμαστε στα όρια του κομματισμού επιτρέποντας την στυγνή εκμετάλλευση του κράτους από μερικές παρέες, σε μια κατά τα άλλα Δημοκρατία.

 Αυτό είναι ένα φαινόμενο δυο αιώνων ή τελικά μερικών χιλιετηρίδων; Είναι το αποτέλεσμα δυο αιώνων αμορφωσιάς ή το έχουμε στο DNA μας να φανατιζόμαστε με όρους τυφλής οπαδοποίησης και να το θεωρούμε και φυσιολογικό;

 

Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης

 

Οι ηγεμόνες ανέκαθεν έπαιρναν αποφάσεις στο όνομα του λαού τους και θυσίαζαν ανθρώπους αδιαφορώντας για την ζωή τους και σχεδόν πάντοτε στο βωμό των δικών τους συμφερόντων. Ελάχιστες φορές ο λαός είχε θέση και άποψη για την διενέργεια ενός πολέμου και μια από αυτές ήταν η μάχη του Μαραθώνα το 490 πχ. Η ιστορία της ανθρωπότητας τα τελευταία 3000 χρόνια είναι γεμάτη συγκρούσεις για συμφέροντα που σχεδόν ποτέ δεν κλήθηκε ο λαός να αποφασίσει. Από τον Τρωικό πόλεμο μέχρι και τον Β παγκόσμιο πόλεμο και τον πόλεμο του Κόλπου ή την Αραβική Άνοιξη, την Λιβύη και την Σύρια ή και την Ουκρανία. Τις αποφάσεις τις έπαιρναν και τις παίρνουν άλλοι, λίγοι και όχι οι πολλοί.

 

Σε έναν λαό όμως που πριν 2500 χρόνια είχε την ευκαιρία στο πρόσωπο του Κλεισθένη να κάνει ένα μεγάλο βήμα και να αποκτήσει λόγο για τα πράγματα που τον αφορούσαν, δεν είναι λογικό ότι θα έπρεπε επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια να έχει κάνει βήματα μπροστά; Όμως τους δυο τελευταίους αιώνες θυμίζει σκύλο που κυνηγάει την ουρά του και οι ανεπτυγμένες χώρες τόσο της Ευρώπης όσο και στον υπόλοιπο κόσμο βλέπουν αυτό τον λαό σαν παρακατιανό, σαν ζήτουλα, τεμπέλη και διαπλεκόμενο και τον αγνοούν εντελώς καθώς, δυστυχώς, αυτός ο λαός στερείται την σοβαρότητα και ωριμότητα που απαιτείται.

 

Στην Ελλάδα δεν είμαστε ευνομούμενη χώρα, δεν είμαστε κράτος δικαίου, δεν υφίσταται δίκαιο, δεν τοποθετούνται οι κρατικοί αξιωματούχοι αξιοκρατικά, δεν λαμβάνονται οι αποφάσεις με γνώμονα το συμφέρον του έθνους, δεν φτιάχνονται οι νόμοι με σκοπό την λύση προβλημάτων, δεν προγραμματίζονται ενέργειες βάση ενός εθνικού σχεδιασμού και προγραμματισμού. Η Ελλάδα είναι ο παράδεισος του κομματισμού και των πελατειακών σχέσεων. Και οι κυβερνητικές ενέργειες είναι σαν τα βεγγαλικά, ικανές να φωτίσουν μέχρι τις επόμενες εκλογές.

 

Και εμείς οι πολίτες;;;

 

Είμαστε φανατικοί της ανομίας και της καταπάτησης κάθε νόμου και αίσθησης δικαίου, είμαστε φαν του δε βαριέσαι αδελφέ, του: έλα μωρέ τι έκανε το παιδί;, μεταξύ άλλων την βρίσκουμε να πατάμε το γκάζι όσο μπορούμε ακόμα και σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, να βάζουμε την μουσική στην διαπασών, να γκαζάρουμε το φορτηγό έξω από το παράθυρο του άλλου, να κλέβουμε όσα εκατοστά ή και μέτρα από τον γείτονα μπορούμε, να κλέβουμε το κράτος και το κράτος εμάς, να διοριζόμαστε και μετά να αδιαφορούμε εντελώς για τις υποχρεώσεις που έχουμε στην εργασία μας, να αδιαφορούμε αν καίγεται ο κόσμος γύρω μας, να κλέβουμε τον συνεργάτη μας και μετά να του στέλνουμε και μια εισαγγελική παραγγελία για δυσφήμιση.

 

Έχουμε κοινό παρανομαστή την αδιαφορία και τον καιροσκοπισμό. Και αν δούμε και διαβάσουμε ποιητές και αρθογράφους και λογοτέχνες των δυο τελευταίων αιώνων, θα δούμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο.

 

Η κομματοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η οικογενειοκρατία, η ευνοιοκρατία διατηρήθηκαν αλώβητες μέχρι τις μέρες μας. Μετά το 1974 έχουμε και έναν απίστευτο κρατισμό. Ένας λαός ταγμένος στα πεδία των μαχών και την φιλοσοφία έγινε έρμαιο των πολιτικάντηδων και των λαϊκιστών. Ένας λαός που ενήργησε σαν θεμέλιο για να εκτοξευτεί η φιλοσοφία και όλες οι επιστήμες στα ύψη, έμεινε επί δυο αιώνες αμόρφωτος και αγράμματος έρμαιο στα χέρια χαμερπών και κουτοπόνηρων δημαγωγών. Το άρτος και θέαμα με αναφορές στις εθνικές επετείους αλλά και στους μεγάλους εκπροσώπους του αρχαιοελληνικού πνεύματος λειτούργησε και λειτούργει σαν όπιο για να μην αφυπνιστούν μυαλά και συνειδήσεις.

 

Οι νεοδυτικού τύπου νεωτερισμοί λειτουργούν σαν εκμαυλισμοί και πολιορκητικοί κριοί που απειλούν να γκρεμίσουν και να ισοπεδώσουν ότι έχει μείνει όρθιο από την ελληνική διανόηση. Η πόλις εάλω πριν 5,5 αιώνες και κάτι. Η Ελλάδα εάλω σε μερικές δεκαετίες, και κάτι λιγότερο.

 

Μελετώντας τους ανθρώπους μεμονωμένα αλλά και σαν πολη, διαπιστώνουμε εγωισμό, μίση, πάθη, εμφυλίους, τάση για αποκατάσταση της οικογένειας και των δικών μας ανθρώπων, δουλικότητα σε ξένους αφέντες, μιζοληπτική συμπεριφορά, μεροληψία και εκδικητικότητα, έλλειψη θεσμών, έλλειψη διαφάνειας, αδιαφορία, φιλαυτία, θεσμούς σε σύγχυση και ένα θολό τοπίο γύρω και μέσα στους νόμους.

 

Αν ανοίξουμε την τηλεόραση στην πρωινή, την μεσημεριανή και την απογευματινή ζώνη και παρακολουθήσουμε για λίγο θα διαπιστώσουμε ότι στην πλειοψηφία τους αυτές οι εκπομπές κατεβάζουν το πνευματικό επίπεδο, και συχνά πολύ χαμηλά. Οι έφηβοι και οι νέοι ‘’χωμένοι’’ στα κινητά και στα κοινωνικά δίκτυα βλέπουν πράγματα που δύσκολα χαρακτηρίζονται υψηλού πνευματικού επιπέδου.

 

Βγάζει κάποιος μια φωτογραφία του εαυτού του ή τον καφέ πάνω στο τραπεζάκι, ή το φαγητό στην ταβέρνα, το ανεβάζει στο φ/β και μπορεί να πάρει εκατοντάδες λαικ και ανεβάζει κάποιος ένα σοβαρό θέμα και πιάνει λιγότερα από δέκα λαικ, συχνά. Αυτό βέβαια έχει μια λογική εξήγηση, κάποιος που κάνει λαικ σε όλους θα μαζέψει και αυτός με τη σειρά του πολλά ενώ ένας άνθρωπος που δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα θα έχει την ανάλογη αποδοχή. Όλο αυτό όμως είναι ένδειξη του πνευματικού μας επιπέδου.

 

Και πάμε στα κοινά και τις εκλογές

 

Ο χαρακτήρας μας, η προσωπικότητα μας και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις έρχονται κατά το ήμισυ με τα γονίδια. Όμως μεγαλώνοντας, διαμορφώνονται μέσα από τα ερεθίσματα, τις επιδράσεις και τα βιώματα. Σχολείο και οικογένεια έχουν σημαντικό ρόλο. Μέσα από το κατάλληλο περιβάλλον παιδείας και διαπαιδαγώγησης μπορούν να διαμορφωθούν ελεύθεροι άνθρωποι με κριτική σκέψη και ικανότητα. Πρόσωπα που θα μετεξελιχτούν σε ενεργός πολίτες με αυξημένο αίσθημα δικαίου αλληλεγγύης και ευθύνης.

 

Ο τρόπος που ψηφίζουμε, Η αρχή του κακού

 

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, και εφόσον συμμετέχουμε σε πηγαδάκια και αναζητούμε την αλήθεια, θα ακούσουμε για εξαγορές ψήφων, για δοσοληψίες, ανταλλαγές, υποσχέσεις, απειλές, έως και εκβιασμούς. Και κρατάει πολλά χρόνια αυτός ο ‘θεσμός’ ίσως από σύστασης ελληνικού κράτους.

 

Στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης η χειραγώγηση από βουλευτές και πολιτευτές είναι η μέγιστη και συχνά όλοι αυτοί οι βουλευτές που αποτελούν μέρος του κοινοβουλίου είναι και ρυθμιστές των δημοτικών εκλογών. Χειραγωγούν για να ελέγχουν. Όσοι δεν χειραγωγούνται ψηφίζουν με κριτήριο και γνώμονα πιστά στο αρχαιοελληνικό ένστικτο. Ψηφίζουν τους ευρέως γνωστούς δηλαδή, επαγγελματίες με γραφεία με μεγάλη πελατεία όπως μηχανικοί, γιατροί, γεωπόνοι. Ψηφίζουν δημοσίους υπαλλήλους σε επιλεγμένες θέσεις όπως διευθυντής στο ΙΚΑ, την διεύθυνση γεωργίας, την πολεοδομία, εφοριακός κλπ. Επίσης οι Έλληνες ψηφίζουν κατά σόγια, δηλαδή αποφασίζει ολόκληρο το σόι ποιον θα ψηφίσουν. Τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί ρωγμές στον ‘θεσμό’ από νεαρά άτομα.

 

Αυτό που διαπιστώνουμε στην πλειονότητα των υποψήφιων (βουλευτές, περιφερειάρχες και δήμαρχοι) είναι το ψέμα και οι εντυπώσεις. Τα ‘πουλανε’ και τα δυο με απίστευτη δεξιότητα.

 

Ψηφίζει κανείς αξιοκρατικά;

 

Τι προεκλογικό αγώνα έκαναν οι πολιτικοί στις πρώτες εκλογές στο ελεύθερο ελληνικό κράτος; Έβγαζαν ομιλίες γεμάτες υποσχέσεις; Πιθανότατα. Έταζαν διορισμούς και λύσεις προβλημάτων σε προσωπικό επίπεδο; Πιθανότατα. Ποια ήταν τα βαριά χαρτιά κάθε φορά; Ήταν ένα όραμα; Μια πρόταση ανάπτυξης στηριζόμενη στην διαφάνεια και την αξιοκρατία; Ήταν σκέψεις για κράτος δικαίου και δικαιοσύνη; Ή η δημαγωγία έδινε και έπαιρνε;

 

Και πόσο έχει αλλάξει στις μέρες μας; Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από εκείνες τις πρώτες εκλογές σχεδόν δυο αιώνες μετά; Πως βγήκε βουλευτής ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στις Σέρρες; Πως βγήκε βουλευτής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στα Χανιά; Πως έφτασε να γίνει αρχηγός κόμματος ο Αλέξης Τσίπρας; Πως έγινε βουλευτής ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος στην Ηλεία; Μήπως πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα και παρακαλούσαν και υπόσχονταν; Εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα, αυτός ακολουθησε άλλο δρόμο αυτόν του δεκαπενταμελούς και των αποχών/απεργιών.

 

Και πως τα αντιμετωπίζει όλα αυτά ο Έλληνας Πολίτη και Ψηφοφόρος;

 

Μόλις θυμήθηκα τον Δάσκαλο Αθανάσιο Ποριώτη που συχνά πυκνά λέει πως οι πολιτικοί θέλουν πελάτες και όχι πολίτες. Πως λοιπόν οι έλληνες πολίτες και ψηφοφόροι αντιμετωπίζουν τα πολιτικά κόμματα και το μέλλον της χώρας τους;

 

Αν πάμε δυο αιώνες πίσω θα δούμε έναν λαό που έχει βγει από έναν πόλεμο (απελευθερωτικό και εμφύλιο διαδοχικά) που βγάζει δύσκολα τα προς το ζην και επιπλέον είναι αγράμματος εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Δεδομένων των συνθηκών και της διαχρονικής τάσης των πολιτικάντηδων να υπόσχονται τα πάντα στους πάντες δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε την στάση των πολιτών. Έβλεπαν τις εκλογές σαν ευκαιρία να λύσουν διάφορα προβλήματα τους και πιθανότατα σε προσωπικό επίπεδο. Και πολλοί φανατίζονταν σε σημείο να έχουμε συμπλοκές.

 

Δυο αιώνες μετά έχουμε σχολεία, τει, πανεπιστήμια, μέσα μαζικής ενημέρωσης, βιβλιοθήκες, διαδίκτυο, υπολογιστές, κινητά και σχεδόν όλοι έχουν πάει σχολείο. Ο μισός πλέον πληθυσμός έχει πτυχίο από τει ή αει και ένα σεβαστό ποσοστό έχει μεταπτυχιακό τίτλο ή διδακτορικό.

 

Ποσό έχει αλλάξει η κατάσταση σήμερα σε σχέση με δυο αιώνες πριν;

 

Πως ψηφίζαμε τότε και πως ψηφίζουμε σήμερα;

 

Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1974 και μετά θα δούμε υποψηφίους βουλευτές και περιφερειάρχες και δημάρχους να πλαισιώνονται από πρόσωπα με εμφανή ισχυροποιημένους δεσμούς. Κάθε υποψήφιος έχει και τους φανατικούς που τον υποστηρίζουν. Αν συζητήσουμε με αυτούς τους ανθρώπους και τους ρωτήσουμε τι είναι αυτό που τους έκανε να υποστηρίζουν τον συγκεκριμένο υποψήφιο θα ακούσουμε γενικόλογα χαρακτηρισμούς του στυλ είναι καλό παιδί, είναι δικός μας κλπ. Αν από το 1974 και μετά μπορούσαμε να προσδώσουμε ηθικό βάρος σε έναν υποψήφιο τότε πιθανότατα θα βλέπαμε την ηθική όλων των υποψήφιων και κατά συνέπεια θα βγάζαμε συμπεράσματα για την ηθική των ψηφοφόρων.

 

Μέσα από συζητήσεις προκύπτει αβίαστα ότι η πλειονότητα ψηφίζει με βάση το προσωπικό συμφέρον και όλο αυτό οδηγεί στο γνωστό πλέγμα με τους πολιτικούς που αποκαλείται και διαπλοκή. Ένα μεγάλο μέρος ψηφίζει γιατί νομίζει ότι κάποιος κόμμα ή υποψήφιος είναι τα καλύτερα. Με γνώση και κριτήρια πιθανόν να είναι λίγοι αυτοί που ψηφίζουν. Και ένα μεγάλο μέρος έχει ξεκινήσει και απέχει. Ίσως αυτοί να έχουν καταλάβει ότι η εγκληματική αυτή κατάσταση πρέπει να τελειώνει. Όμως, όλο αυτό είναι Δημοκρατία;

 

Γονίδια ή περιβάλλον;;;

 

Στα πλαίσια ημερίδας με θέμα “Γενότυπος-Φαινότυπος-Περιβάλλον-Ανθρώπινη Συμπεριφορά” αναφέρθηκε ότι τα περιβαλλοντολογικά ερεθίσματα όχι απλώς προσλαμβάνονται από τον εγκέφαλο αλλά τελικά διαμορφώνουν τη δομή και τη λειτουργία του. “Το περιβάλλον συμβάλλει στην τελική διαμόρφωση του ώριμου εγκεφάλου. Στο πλαίσιο αυτό, υπό την επίδραση ξεχωριστών ερεθισμάτων που δέχεται το κάθε άτομο διαμορφώνεται κι ένας διαφορετικός εγκέφαλος για κάθε άνθρωπο. Ο διαφορετικός εγκέφαλος του κάθε ατόμου υποδηλώνει την διαφορετική αρχιτεκτονική του φλοιού του εγκεφάλου, τον διαφορετικό τρόπο διασύνδεσης των νευρικών κυττάρων μεταξύ τους και αυτό συνεπάγεται την έκφραση διαφορετικής συμπεριφοράς από το κάθε άτομο καθ΄ ότι αυτή ρυθμίζεται από τα διαφορετικά νευρωνικά κυκλώματα του κάθε ανθρώπου. Είναι φανερό ότι η συμπεριφορά του ανθρώπου δεν κληρονομείται, αυτό που κληρονομείται είναι το DNA” επισημαίνει ο κ Σκαραγκάς. Παράλληλα ανέφερε ότι η έρευνα έχει δείξει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είτε διαμορφώνεται είτε λειτουργεί υπό την επήρεια περιβαλλοντικών ερεθισμάτων.

 

Και ερχόμαστε σε μια οικογένεια με πέντε παιδιά όπου μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες !!!

 

Η επίδραση του περιβάλλοντος

 

Όταν το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί είναι συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων και μάλιστα έντονων τότε κατά 99% το παιδί θα εξελιχτεί σε ένα φορέα των ίδιων ιδεών και αντιλήψεων και κατά την ενηλικίωση θα είναι ένας κλώνος του περιβάλλοντος του. Φανταστείτε ένα παιδί να μεγαλώνει σε μια γνωστή πολιτική οικογένεια της νδ, του πασοκ ή του κκε. Τι εξέλιξη πολιτική θα έχει μεγαλώνοντας;

 

Έλληνες, Μάζα, Λογική & Ορθολογισμός

 

Οι όχλοι ποτέ δεν δίψασαν για αλήθειες. Αποστρέφονται τα ολοφάνερα πράγματα που τους δυσαρεστούν και προτιμούν να θεοποιούν την πλάνη, αν η πλάνη τους γοητεύει. Όποιος ξέρει να τους προκαλεί αυταπάτες γίνεται εύκολα κύριός τους, (σαν τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τους Αυτοκράτορες της Ιαπωνίας κ.λπ.), ενώ όποιος προσπαθεί να τους λυτρώσει από τις αυταπάτες γίνεται πάντα το θύμα τους», (όπως συνέβη με τον Σωκράτη, τον Χριστό, τον Παύλο, τον Γαλιλαίο, κ. α.).

 

Η λογική είναι αδύνατον να επηρεάσει πραγματικά μία μάζα, καθώς οι μάζες είναι ικανές μόνο για απλούς συλλογισμούς και δεν μπορούν να αξιολογήσουν την ορθότητα της επιχειρηματολογίας. Ο ρήτορας που θέλει να τις εντυπωσιάσει απευθύνεται μόνο στα αισθήματα τους και ποτέ στη λογική τους. Παρόλα αυτά, συμπληρώνει ο Le Bon, χωρίς αυτή την απουσία λογικής από τις μάζες και την απόλυτη αφοσίωση στα αισθήματα, δεν θα είχαν υπάρξει τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του πολιτισμού και η κοινωνία θα είχε μείνει στάσιμη να επιχειρηματολογεί άσκοπα (Νικόλας Χρηστάκης).

 

Και πως μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού υποβαθμίζεται σε όχλο; Μήπως ήταν πάντα όχλος; Τι οδηγεί τελικά στη δημιουργία όχλου;

 

Πως γινόμαστε φανατικοί των ομάδων;

 

Έχει γεννηθεί κάποιος φανατικός οπαδός του παναθηναϊκού ή του ολυμπιακού; Και όμως το μίσος και η οργή των μεν απέναντι στους δε είναι κάποιες φορές μνημειώδες. Κάποτε μια συμπλοκή έφτασε να έχει μέχρι και νεκρό.

 

Όχι, δεν γεννήθηκε κανείς φανατικός οπαδός κάποιας ομάδας. Αυτό το ανέλαβαν κάποιοι ή κάποιος από το στενό περιβάλλον και με το λέγε λέγε φύτεψε στην ψυχή του νέου ανθρώπου την έγνοια για την ομάδα. Με το πέρασμα του χρόνου και ανάλογα με την συμπεριφορά των υπόλοιπων του στενού περιβάλλοντος μπορεί να φτάσει και μέχρι τον φανατισμό. Η πλύση εγκεφάλου οδηγεί την πληροφορία στο να γίνει αναπόσπαστο τμήμα της ψυχής μας. Στα γονίδια μας δεν φέρουμε κανένα φανατισμό. Ούτε για ομάδες, ούτε για πολιτικά κόμματα, ούτε για θρησκείες.

 

Αυτά είναι συνέπειες του περιβάλλοντος αλλά την τελική ευθύνη την έχουμε εμείς οι ίδιοι, τα πρόσωπα, καθώς υπάρχει η δυνατότητα της Κριτικής Σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων. Εκεί είναι και η ευθύνη μας. Και μετά τα πενήντα δεν υπάρχει δικαιολογία.

 

Γιατί οι Έλληνες πολιτικοί έχουν τέτοια απήχηση στους Έλληνες πολίτες;

 

Για τον απλούστατο λόγο ότι επιστρατεύουν την ψυχολογία και την κοινωνιολογία και λένε στους ψηφοφόρους αυτά που θέλουν ή έχουν ανάγκη να ακούσουν. Και συνήθως είναι ψέματα και κολακείες. Και συγκεκριμένα λένε ή επιστρατεύουν ή λαμβάνουν υπόψη:

 

-αυτό που έχουν ανάγκη να ακούσουν οι πολίτες 

-την ανάγκη τους για εύπεπτα νέα

-τις επιθυμίες και τους φόβους τους

-το ότι είναι επιρρεπείς στην κατανάλωση

- το ότι είναι επιρρεπείς στον καλό τρόπο ζωής

- το ότι είναι επιρρεπείς στην απόκτηση με λιγότερο κόπο

-το ότι άγονται και φέρονται εκ συναισθημάτων θετικών και αρνητικών 

-το ότι οι κατάλληλες διηγήσεις τονώνουν φρόνημα και ηρωισμό

-το ότι η επιστημονική φιλαλήθεια δεν συγκινεί τα πλήθη

-το ότι στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν έχει αναπτυχθεί κριτική σκέψη

 

Δημαγωγός και λαός συνήθως συμπορεύονται αλληλοεξαρτώμενοι από συμφέροντα υποκείμενα στην ιδιοτέλεια και την υστεροβουλία. Τα κίνητρά τους για τον εαυτό τους είναι παρόμοια, αυτοσυντήρηση και επιβίωση. Απλώς, κοιτάζουν να το πετύχουν με διαφορετικούς τρόπους.

 

Και ερχόμαστε στην ουσία, στην ρίζα του κακού

 

Μελετώντας τον ελληνικό χαρακτήρα και την ελληνική ιδιοσυγκρασία διαπιστώνουμε (σε γενικές γραμμές πάντα) τα έξης:

 

Ψηφίζουμε συμφεροντολογικά

Αδιαφορούμε για τον πλησίον

Επιδιώκουμε κυρίως προσωπική επιτυχία και προβολή

Μας αρέσει να μας παραμυθιάζουν

Κατεχόμαστε από κουτοπονηριά και κουτσαβακισμό

Κατεχόμαστε από εμφυλιοπολεμική διάθεση, και

Πιθανότατα έχουμε μέσα μας ο καθένας ένα κτήνος

 

Σε όλα αυτά έχει πλήρη γνώση το πολιτικό σύστημα και πλαισιωμένο από ειδικούς στην επικοινωνία αλλά και τους opinion makers, ανταποκρίνεται πλήρως σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και τα εκμεταλλεύεται. Και φυσικά προσφέρει τα καλύτερα δολώματα και συνθήκες στους πελατοποιημένους πολίτες.

 

Από την συγκρότηση του ελληνικού κράτους οι πολιτικάντηδες στηρίχτηκαν στα δεδομένα των δυο τελευταίων παραγράφων, πάτησαν σε ευαίσθητα σημεία όπως ο πόνος, η μιζέρια, η φτώχεια και η ανάγκη. Υποσχεθηκαν και έταξαν και εξαγόραζαν ψήφους. Υφαρπαγή και ρουσφέτι πιθανόν να ήταν από τους κύριους μηχανισμούς διοίκησης.

 

Μετά τον Β΄ ΠΠ και τον εμφύλιο οι συνθήκες δεν ήταν και πολύ διαφορετικές. Αμορφωσιά, φτώχεια και φόβος.

 

Μετά το 1974 οι συνθήκες είχαν αλλάξει κάπως και η μόρφωση έγινε προσβάσιμη σε πολλούς και φτάνουμε στο 1981 και το 1992 και το 2000 και ο λαϊκισμός καλά κρατεί.

 

Νδ, πασοκ και σύριζα σαν κόμματα εξουσίας πόσο μακριά βρέθηκαν από τις πρακτικές που εφαρμόζονται δυο αιώνες τώρα προκειμένου να κερδηθούν εκλογές; Τι μας διδάσκουν το ΜΑΤΙ, η ΜΑΝΔΡΑ και τα ΤΕΜΠΗ για την στάση και αντίληψη του Έλληνα απέναντι στα πολιτικά κόμματα και δη τα κόμματα εξουσίας; Τι θα κάνουν οι έλληνες στις επόμενες εκλογές;

 

Το Ρίσκο ενός Συμπεράσματος.

 

Οι συνθήκες του περιβάλλοντος και η αμορφωσιά δεν αφήνουν περιθώρια και οδηγούν το χέρι στη κάλπη σε συγκεκριμένη επιλογή χωρίς κριτήρια και αξιολόγηση.

 

Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι:

 

Μέσα από το κατάλληλο περιβάλλον παιδείας και διαπαιδαγώγησης μπορούν να διαμορφωθούν ελεύθεροι άνθρωποι με κριτική σκέψη και ικανότητα. Πρόσωπα που θα μετεξελιχθούν σε ενεργούς πολίτες με αυξημένο αίσθημα δικαίου αλληλεγγύης και ευθύνης.

 

Και πρέπει να το δοκιμάσουμε.

 

 

Βιβλιογραφικές πηγές:

 

Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ.  https://el.wikipedia.org  Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

 

Η Ψυχολογία των μαζών του Gustave Le Bon. 1895. Νικόλας Χρηστάκης.  Επιστήμη και Κοινωνία. Τεύχος 26/2011