Οι γιορτές είναι κάπου εδώ…

Της συνεργάτιδός μας:

Αγγελικής Ρουμελιώτου
Κοινωνικής λειτουργού
Θα ‘θελα τόσο πολύ να σας ρωτήσω … τι θυμάστε από τα Χριστούγεννα , τα τότε; Θα ΄θελα πολύ να τολμήσω να με ρωτήσω, τι θυμάμαι από τα Χριστούγεννα; Θυμάμαι , μια γιαγιά και έναν παππού. Ξέρω , μια εικόνα σας έρχεται στο μυαλό . Πάντα αυτή η εικόνα έρχεται στο μυαλό όλων μας, όταν μιλάμε για τότε , για κείνους τους αγαπημένους μας , με κείνα τα μάτια τα μεγάλα, που μέσα τους ατένιζες θάλασσες και ουρανούς . Μάλιστα, τους ουρανούς στους τάζανε να τους ταξιδέψεις, σαν έτρωγες όλο το φαί σου και τις θάλασσες να τις δαμάσεις, σαν ήσουνα καλό παιδί . Καμιά φορά όταν κοιτάζω τον ουρανό, κλείνω τα μάτια και γλιστρώ μες στις ρυτίδες αυτών των αγαπημένων μου. Αφήνομαι… Άλλωστε το ‘ χω τόσο ανάγκη να αφήνομαι σε τούτα τα χέρια των πρώτων ανθρώπων που μ΄ αγκάλιασαν. Ξέρετε πόσο σημαντική είναι η πρώτη αγκαλιά; Δε τη ξεχνάς ποτέ! Και κάθε αγκαλιά που θα κερδίζεις στη ζωή σου, τούτη θα θυμάσαι, τη πρώτη. Και κάθε αγκαλιά που θα χάνεις, πάλι τούτη θα κλαις. Κάπως έτσι το σκαρφίστηκε και ο Freud και προσπάθησε να μας πείσει ότι ένα παιδί θα κουβαλά μαζί του ό,τι φτιάξει μέσα του μέχρι τα έξι του χρόνια. Συνέχεια...