Κατασκηνώσεις Ταϋγέτου:Εκεί που… παραθερίζει η αυθαιρεσία

Ρεπορτάζ – φωτογραφίες: Πάρις Πέτρας

Τον Δεκέμβριο του 2008 το περιοδικό Όριον είχε αποκαλύψει πλήθος παρανο-μιών στις, τέσσερις παρακαλώ, κατασκηνώσεις του Ταϋγέτου με κρατικές, νομαρχιακές και… εκκλησιαστικές ευλογίες. Αυτά που για έναν απλό πολίτη αποτελούν αιτία άγριων νομικών διώξεων γι’ αυτούς που «έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι» είναι νόμιμα! Παρά τις αποκαλύψεις κανένας εισαγγελέας δεν κινητοποιήθηκε, καμία αρχή δεν συγκινήθηκε. Πέρασαν τρία χρόνια, ακούσαμε λόγια παχιά από… παχιά πολιτικά πρόσωπα αλλά ουδέν συνέβη.Εκεί στον Ταΰγετο η αυθαιρεσία και η παρανομία εξακολουθούν να… παραθερίζουν.   Διαβάστε το ρεπορτάζ του 2008 για να καταλάβετε…

Αναμφίβολα οι κατασκηνώσεις του Ταϋγέτου, τόσο της Αγίας Μαρίνας όσο και οι λοιπές τρεις,  που βρίσκονται στην περιοχή πάνω από τα χωριά της Αλαγονίας, είναι σημαντικές για την περιοχή και προσφέρουν πολλά στα παιδιά που παραθερίζουν σε αυτές κατά τους θερινούς μήνες.  Η πιο γνωστή κατασκήνωση είναι αυτή της Αγίας Μαρίνας, η οποία διαθέτει απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, που όλο «λίφτινγκ» θέλουν, ενώ το καλοκαίρι του 2007 η πυρκαγιά ...έκαψε τμήμα αυτών.Από το περασμένο φθινόπωρο η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας προχώρησε στην ανέγερση νέων κτιρίων, στη θέση αυτών που είχαν καεί , ενώ, παράλληλα, προχωρά και μεγάλη μελέτη για την ολοκληρωτική αναμόρφωση της κατασκήνωσης.Ωστόσο, η εκτέλεση έργων που έχουν γίνει κατά καιρούς, ακόμη και αυτών που γίνονται σήμερα, είναι παράνομες και αποδεικνύουν, για μια ακόμη φορά, ότι το Ελληνικό Κράτος είναι ο «δάσκαλος που δίδασκε και λόγο δεν εκράτη».
 Είναι αυτό το ίδιο, που, ενώ ζητά από τους υπηκόους του να τηρούν τους νόμους και τους οδηγεί στα δικαστήρια για τις παράνομες οικοδομήσεις, το ίδιο σπανίως τηρεί τους νόμους του (ιδιαίτερα όσον αφορά στα κτίριά του)  διατρανώνοντας με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι  σ’ αυτόν τον τόπο επιβιώνει καλά και ήσυχα «όποιος έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι». Το κράτος και οι υπηρεσίες του, αντί να δίνουν το παράδειγμα στους πολίτες, συχνά - πυκνά παρανομούν, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα αυτής της ιδιότυπης «διδασκαλίας».     

Η παρανομία…παραθερίζει   

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: Η κατασκήνωση της Αγίας Μαρίνας βρίσκεται στη θέση «Σουμπουρόλακα», ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα Λαδά του Δήμου Καλαμάτας, έχει έκταση 48 στρεμμάτων και έχει αναπτυχθεί μέσα σε υψηλό δάσος. Η ιδιοκτησία ανήκει στο Δημόσιο και η έκταση 44 στρ. διέπεται από το άρθρο 3 του δασικού νόμου 998/79. Με την απόφαση ΓΓΠΠ 24/24.2.1999, η συγκεκριμένη περιοχή έχει κηρυχθεί αναδασωτέα.  Διαθέτει συνολικό εμβαδόν εγκαταστάσεων 1.675,25 τ.μ. (το 3,76% της έκτασης) κατασκευασμένα όλα (το 100%) παράνομα, δηλαδή χωρίς άδειες! Φορέας οργάνωσης και εκμετάλλευσης είναι το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας. Οι αποφάσεις παραχώρησης στο εν λόγω υπουργείο είναι οι: 222035/16.1.1954 του Υπ. Γεωργίας για 11 στρέμματα, Υπ. Γεωργίας 81819/1274/16.5.1959 για 6 στρέμματα, Υπ. Γεωργίας 28756/1/25.11.1974 για 27 στρέμματα. Η μόνη απόφαση έγκρισης επέμβασης μέχρι το έτος 2000 ήταν η 2876/25.10.99 «για περίφραξη πηγής και δεξαμενής». Το χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ η εν λόγω κατασκήνωση δεν είχε εξασφαλίσει άδειες λειτουργίας και αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα!  Και βέβαια, πώς μπορεί να πάρει άδειες, όταν  όλες οι υποδομές είναι παράνομες; Σύμφωνα με το «Φύλλο Καταγραφής Κατασκήνωσης» της 7.6.2000 που υπογράφουν τα τρία μέλη της Επιτροπής που έχουν οριστεί από το Δασαρχείο, την Πολεοδομία και τη Διεύθυνση Υγιεινής Μεσσηνίας, στο ερώτημα αν λειτουργεί νόμιμα στα πλαίσια των νομοθεσιών, για μεν τη δασική έχει συμπληρωθεί «ναι», για δε την πολεοδομική και την υγειονομική «όχι»! Και δεν είναι μόνο αυτό. Στο ίδιο Φύλλο, στο ερώτημα αν υπάρχουν αυθαίρετα κτίσματα, δίδεται η αφοπλιστική απάντηση: «25 κτίρια εμβαδού 1.675,25 τ.μ.».  Δηλαδή, στις κατασκηνώσεις Αγίας Μαρίνας είναι όλα παράνομα!!!  Στο ίδιο «Φύλλο» σημειώνεται ότι «δεν υπάρχουν αποφάσεις κατεδαφίσεων – επιβολής προστίμων».                                                                                                                             

 Με αυτά τα δεδομένα, μόνο τρόμος μπορεί να καταλάβει όποιον γνωρίζει την κατάσταση και σκεφτεί ότι φιλοξενούνται  παιδιά σε χώρο που διαθέτει κτίρια χωρίς άδεια από την Πολεοδομία, οπότε ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλειά τους σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης (λ.χ. σεισμού) και δεν πληρούν τις υγειονομικές προδιαγραφές. Πώς λειτουργούν και γιατί το επιτρέπουν οι αρμόδιοι, δεδομένου, μάλιστα, ότι εκεί παραθερίζουν παιδιά; Η ίδια πάνω κάτω εικόνα επικρατεί και στις υπόλοιπες τρεις κατασκηνώσεις του Ταϋγέτου:                                                                                                                     

-«Σκουρόλακκα»: 

Έχει αναπτυχθεί σε έκταση 17,717 στρ. δάσους ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Δύναται  να φιλοξενεί  400 παιδιά ετησίως, αλλά δεν λειτουργεί νόμιμα, σύμφωνα με την πολεοδομική και υγειονομική νομοθεσία. Έχει 12 αυθαίρετα κτίρια 889 τ.μ., σε έκταση «που δεν διέπεται από τη δασική νομοθεσία», ωστόσο, η περιοχή έχει κηρυχθεί αναδασωτέα με την απόφαση του 1999, όπως άλλωστε όλες οι κατασκηνώσεις του Ταϋγέτου. Διαθέτει την 2051/29.8.6 απόφαση άδειας λειτουργίας της Δ/νσης Κοινωνικής Πρόνοιας. Φορέας οργάνωσης και εκμετάλλευσης φέρεται το «Υπουργείο Παιδείας για την Επιτροπή των Μαθητικών Συσσιτίων Καλαμάτας» (σ.Σ: ;;;).  Η συγκεκριμένη κατασκήνωση από το 1985 λειτουργεί από την Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας και έχει αποφάσεις παραχώρησης της έκτασης από το Υπ. Γεωργίας, την 30793/2.5.1952 για 10 στρ., που τροποποιήθηκε με την 256455/12.2.1953 για 17,717 στρ.  Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία απόφαση έγκρισης επέμβασης, ούτε βέβαια αποφάσεις κατεδαφίσεων ή επιβολής προστίμων. Το ερώτημα που προκύπτει για τη συγκεκριμένη κατασκήνωση είναι με ποια δικαιολογητικά της χορηγήθηκε άδεια, αφού δεν διαθέτει πολεοδομικές άδειες για τα κτίσματα. Δεν αποτελούν βασικά δικαιολογητικά οι πολεοδομικές άδειες και με ποιον τρόπο και ποιος τις παρέκαμψε;                                                                                                                                                                                                                 -«Τρία Αλώνια»: 

 Έχει αναπτυχθεί  σε έκταση 11,690 στρ., εκ των οποίων 5,790 στρ. δάσους ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Διαθέτει 5 κτίρια, 239 τ.μ., που έχουν ανεγερθεί σε έκταση που διέπεται από τη δασική νομοθεσία και έχει κηρυχθεί αναδασωτέα και 13 κτίρια, 584 τ.μ., που βρίσκονται σε έκταση που δεν διέπεται από τη δασική νομοθεσία. Φορέας οργάνωσης και εκμετάλλευσης της κατασκήνωσης είναι η Πανελλήνια Ένωση Γονέων «Η Χριστιανική Αγωγή». Μπορεί να φιλοξενεί ετησίως 350 παιδιά, λειτουργεί εκτός πολεοδομικής νομοθεσίας (τα κτίρια είναι παράνομα) αλλά εντός της υγειονομικής, αφού έχει εκδοθεί η 1759/7.9.99 άδεια λειτουργίας από τη Δ/νση Κοινωνικής Πρόνοιας. Το ερώτημα που ισχύει και εδώ είναι το ίδιο με αυτήν του Σκουρόλακα: με ποια δικαιολογητικά δόθηκε η άδεια; Όσον αφορά στις αποφάσεις παραχώρησης της έκτασης από το Υπ. Γεωργίας δόθηκε η 13903/223/7.2.1958 για 13,5 στρ. , ανακλήθηκε και τροποποιήθηκε με την Υπ. Γεωργίας 85256/2820/6.7.1987 για 5,790 στρ.  Ούτε και σε αυτήν υπάρχουν αποφάσεις κατεδαφίσεων – επιβολής προστίμων.                                                                                                             

  -«Παπαγιάννη Λάκκα»:

Βρίσκεται στην ομώνυμη θέση που ανήκει στο Δ.Δ. Λαδά του Δήμου Καλαμάτας, σε έκταση  9,895 στρ. δάσους, που διέπεται από τη δασική νομοθεσία και είναι ιδιοκτησία του Δημοσίου. Η έκταση έχει παραχωρηθεί με τις αποφάσεις του Υπ. Γεωργίας 139259/3265/26.7.1961 για 4,6 στρ., 169943/2475/31.5.1979 για 2,5 στρ., 174002/3164/28.6.1980 για 2,795 στρ. και έχει κηρυχθεί αναδασωτέα με την απόφαση του 1999. Έχει δυνατότητα φιλοξενίας 150 παιδιών σε 14 κτίρια εμβαδού 645 τ.μ., που είναι όλα αυθαίρετα. Φορέας Οργάνωσης και εκμετάλλευσης είναι το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας.  Έχουν εκχωρηθεί στη Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας 2,795 στρ. και 2,500 στρ., με τις 6067/29.10.1980 και 9097/25.7.1979, αποφάσεις της Δ/νσης Κοινωνικής Πρόνοιας.   Μελέτη για αλλαγή των πάντων                                                                                                       

 Η Ν.Α. Μεσσηνίας γνωρίζει άριστα την κατάσταση και προσπαθεί να άρει το καθεστώς παρανομίας με μια συνολική μελέτη, που θ’ αλλάξει τα δεδομένα και τη λογική της συγκεκριμένης κατασκήνωσης. Μιλώντας στο «Όριον» ο νομάρχης Μεσσηνίας, κ. Δημήτρης Δράκος, αναφέρθηκε στη χρησιμότητα των κατασκηνώσεων της Αγίας Μαρίνας, που φιλοξενούν κάθε χρόνο μαθητές από τη Μεσσηνία και, παράλληλα, παιδιά από το εξωτερικό, ελληνικής καταγωγής ή άλλα, «που είναι συνδεδεμένα με τον ελληνικό πολιτισμό, όπως ήταν παλιά τα παιδιά της Παλαιστίνης, της Σερβίας, της Ουκρανίας, του Ευξείνου Πόντου, δηλαδή παιδιά ελληνικής καταγωγής, φιλελλήνων αλλά και μεταναστών».  Και συνέχισε: «Αυτή είναι η μία κατηγορία. Η άλλη είναι: σε εποχές που τα παιδιά έχουν σχολείο και προφανώς δεν μπορούν να φιλοξενηθούν, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις εγκαταστάσεις στην κατεύθυνση της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, της βοτανολογίας, της γνώσης του Ταϋγέτου και των άλλων βουνών της Νότιας Ελλάδος. Για να συμβεί, όμως, όλο αυτό το πρόγραμμα υποδοχής, χρειαζόμαστε την άλλη υποδομή. Αυτή, λοιπόν, την άλλη υποδομή, διαμορφώνουμε τώρα με μια εμπεριστατωμένη μελέτη και η οποία οσονούπω τελειώνει. Βελτιώνουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το αμφιθέατρο, τις εγκαταστάσεις εστίασης, τους θαλάμους, σκοπεύουμε να φτιάξουμε πισίνα, βελτιώνουμε τις συνθήκες κλιματισμού, διαμορφώνουμε καλύτερες συνθήκες υποστήριξης, κάνουμε φυτεύσεις  δένδρων, του Ταϋγέτου πάντα, αλλά έτοιμες, για να μη φαίνεται η πληγή της φωτιάς. Είναι τόσο βαθιά η μελέτη που ετοιμάζεται τώρα. Αυτή, λοιπόν, τη μελέτη ετοιμαζόμαστε να την εντάξουμε σε κάποιο πρόγραμμα. Θα δούμε σε ποιο, θα συνεργαστούμε και με το υπουργείο. Θα κάνουμε και μια μίνι έκθεση περιβαλλοντική, μια κατασκηνωτική και, τέλος, θα δούμε πώς θα επανατοποθετήσουμε συνολικά το πρόγραμμα, έχοντας αυτή τη φιλοσοφία και αναφορά μας, βελτιώνοντας τις υποδομές μας και αναδιαμορφώνοντας το κατασκηνωτικό πρόγραμμα. Βάση, όμως, πάντα είναι, και αυτό θέλω να κρατηθεί, η αναφορά μας στον Ταΰγετο, στην ιστορία του βουνού, στην περιβαλλοντική του διάσταση, τη γενικότερη φιλοσοφία της οικολογίας και της κατεύθυνσης της νεότητας πάνω σε αυτές τις αρχές. Δηλαδή, ο γνώμονάς μας είναι η κατασκήνωση να έχει μια φιλο - περιβαλλοντική – οικολογική προσέγγιση όχι μόνο για γονείς. Περιβαλλοντική βιωματική εκπαίδευση συνδυασμένη με αναψυχή».                                                                                                                      Στο ερώτημα αν ιδιοκτησιακά  οι κατασκηνώσεις ανήκουν στη Νομαρχία, ο κ. Δράκος απάντησε: «Του υπουργείου είναι, όπως όλες οι κατασκηνώσεις, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Τώρα κάνουμε και κινήσεις στην κατεύθυνση να το πάρουμε εμείς ως δικό μας. Ιδιοκτησιακά δηλαδή».              

Μελέτη για άρση της παρανομίας

Στη «Μελέτη αποκατάστασης και εκσυγχρονισμού εγκαταστάσεων κατασκήνωσης Αγ. Μαρίνας Ταϋγέτου», που συντάσσει η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Ν.Α. Μεσσηνίας, αναγνωρίζεται η παρανομία, αφού στο ιστορικό γράφει: «Οι πυρκαγιές του Αυγούστου 2007 κατέστρεψαν ολοκληρωτικά αρκετές από τις εγκαταστάσεις της κατασκήνωσης και επέφεραν βλάβες σε άλλες. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να αποκατασταθεί το ταχύτερο δυνατό η λειτουργία της κατασκήνωσης, παράλληλα, όμως, τίθεται και η εξής απαίτηση: με την έστω δυσμενή αυτή ευκαιρία, να προχωρήσουμε σε νομιμοποίηση της κατασκήνωσης με την έκδοση άδειας λειτουργίας, η οποία συνεπάγεται, εκτός των άλλων, και εγκεκριμένη οικοδομική άδεια (…). Οι παραπάνω αδειοδοτήσεις προϋποθέτουν εκτός από την αποκατάσταση των υφισταμένων εγκαταστάσεων και τον εκσυγχρονισμό τους, ώστε αυτές να είναι εναρμονισμένες με τις ισχύουσες προδιαγραφές». Η μελέτη προβλέπει αλλαγή των πάντων στο πνεύμα που εξέφρασε ο κ. Δράκος και είναι ύψους 5,5 εκατομμυρίων ευρώ περίπου. Το ερώτημα που τίθεται για τη Νομαρχία είναι πού θα βρει τα χρήματα σε καιρούς που είναι εξαιρετικά δύσκολοι.             

 Το Δασαρχείο δεν βλέπει…                             

 Όπως αναφέρουμε στην αρχή, οι κατασκηνώσεις μέχρι το 2003 διέπονταν από το άρθρο 3 του Ν. 998/79. Με την ψήφιση του νόμου 3208 υπάρχει πρόβλεψη στο άρθρο 18 για «κατασκηνώσεις – παιδικές εξοχές», το οποίο επιτρέπει την παραχώρηση, κατά χρήση, δημοσίων δασικών εκτάσεων σε νομικά πρόσωπα, τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ., για κατασκηνώσεις. Όσον αφορά στις κατασκευές, ο νόμος (παρ. 4) αναφέρει:                                                                                                                               

 «Στις κατασκηνώσεις και παιδικές εξοχές των παραγράφων 1 και 2 του παρόντος, επιτρέπεται η εγκατάσταση πρόσκαιρων κατασκευών που μπορεί να αποσπαστούν, εκτός από αυτές που για λόγους υγιεινής και ασφάλειας επιβάλλεται να είναι μόνιμες και οι οποίες προσδιορίζονται με απόφαση των Υπουργών Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, Υγείας και Πρόνοια και Γεωργίας. Η έκταση που επιτρέπεται να καταλαμβάνουν συνολικά οι ανωτέρω κατασκευές δεν μπορεί να υπερβαίνει το δεκαπέντε τοις εκατό (15%) της συνολικής έκτασης. Τα κτίσματα επιτρέπεται να είναι μονώροφα, μεγίστου ύψους 4.00 μέτρων, με δυνατότητα επιπλέον κατασκευής στέγης μεγίστου ύψους 2.00 μέτρων και να απέχουν τουλάχιστον 5.00 μέτρα από τα όρια της έκτασης». Μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, έχει η συνέχεια του νόμου 3208/03 και συγκεκριμένα οι παράγραφοι 5 και 6:                              «5. Κατασκηνώσεις και παιδικές εξοχές που λειτουργούν πριν από την ισχύ του παρόντος σε δημόσια και μη δάση και δασικές εκτάσεις, καθώς και σε εκτάσεις εκτός σχεδίων πόλεων και εκτός ορίων νομίμως υφισταμένων οικισμών προ του 1923, συνεχίζουν τη λειτουργία τους για μια διετία από την έναρξη ισχύος του παρόντος, εντός της οποίας οφείλουν να λάβουν έγκριση περιβαλλοντικών όρων, σύμφωνα με το άρθρο 4 του ν.1650/1986, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 2 του ν.3010/2002 (ΦΕΚ 91 Α). Οι ως άνω κατασκηνώσεις υποχρεούνται εντός τριετίας από την έναρξη ισχύος του παρόντος να λάβουν απόφαση παραχώρησης ή εγκατάστασης κατά τις παραγράφους 1 και 2, οικοδομική άδεια και άδεια λειτουργίας, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις. Για διακατεχόμενες εκτάσεις απαιτείται και συναίνεση του διακατόχου για την παραχώρηση.                                       

 6. Για την έκδοση της οικοδομικής άδειας και τη νομιμοποίηση υφιστάμενων κτισμάτων σε δημόσια και μη δάση και δασικές εκτάσεις, εφαρμόζονται οι διατάξεις της παραγράφου 4 του άρθρου αυτού. Για την έκδοση της οικοδομικής άδειας και τη νομιμοποίηση υφιστάμενων κτισμάτων στις υπόλοιπες περιοχές της προηγούμενης παραγράφου, εφαρμόζονται ανάλογα οι όροι δόμησης που καθορίζονται στα δύο τελευταία εδάφια της παραγράφου 4 του άρθρου αυτού. Με απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων καθορίζεται το ύψος και ο τρόπος υπολογισμού του προστίμου, καθώς και κάθε σχετική λεπτομέρεια για τη νομιμοποίηση υφιστάμενων κτισμάτων σε κατασκηνώσεις και παιδικές εξοχές της προηγούμενης παραγράφου».            Στις κατασκηνώσεις της Αγίας Μαρίνας, σχεδόν κάθε χρόνο, γίνονται έργα συντήρησης, ενώ μετά τις πυρκαγιές του 2007 εγκρίθηκαν κονδύλια για την ανέγερση κτισμάτων που είχαν καταστραφεί. Βεβαίως, ουδείς διανοήθηκε, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση ιδιώτη, να ζητήσει να δει αν είναι νόμιμος ο αποδέκτης του δημοσίου χρήματος που εγκρίνεται. Όταν ρωτήσαμε στο Δασαρχείο Καλαμάτας για άδειες κ.λπ., η απάντηση ήταν «μην το ψάχνετε»! Είναι η κακώς εννοούμενη νοοτροπία που επικρατεί στις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες, ότι πρέπει να συγκαλύπτουν η μια την άλλη, οπότε το… μάρμαρο πληρώνει πάντα ο «μη έχων οδόντα»! Στις 8 Οκτωβρίου 2008 το «Όριον» φωτογράφισε τις εργασίες ανέγερσης των κτισμάτων, τα οποία, βέβαια, δεν διαθέτουν άδεια. Είναι παράξενο το γεγονός ότι οι κρατικές υπηρεσίες αντιλαμβάνονται τη νομιμότητα μόνον όσον αφορά στους ιδιώτες. Αν, για παράδειγμα, κάποιο φυσικό πρόσωπο εκτελούσε παρόμοιες εργασίες μέσα στο υψηλό δάσος, σε χρόνο ρεκόρ, δικαίως θα είχε συλληφθεί και θα είχε οδηγηθεί στον εισαγγελέα. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο σε περιπτώσεις όπου εμπλέκεται το Δημόσιο. Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε εδώ ότι οι άδειες είναι υποχρεωτικές για όλους, και για τις δημόσιες υπηρεσίες και τους φορείς, οι οποίοι πρώτοι πρέπει να δείχνουν το καλό παράδειγμα και όχι, όπως π.χ. στην περίπτωση του παράνομου 3^ου ορόφου του Δικαστικού Μεγάρου Καλαμάτας, να τρέχουν να καλύψουν γεγονότα που θα οδηγούσαν τον απλό κοσμάκη στο εδώλιο και σε δυσβάσταχτα πρόστιμα. Αυτό, όμως, που εξοργίζει τους πολίτες είναι και το γεγονός ότι ακόμη και αν ο ιδιοκτήτης μιας έκτασης διαθέτει τίτλους, εφόσον οι δασικοί υπάλληλοι «την δουν δάσος», τότε το μπλέξιμο είναι χρονοβόρο, ευρωβόρο και ψυχοφθόρο. Και στον Ταΰγετο, ιδιαίτερα στη Μάνη (που δεν διαθέτει υψηλό - πραγματικό δάσος), οι υποθέσεις με το Δασαρχείο ταλανίζουν τους πολίτες δεκάδες χρόνια! Βεβαίως, στις κατασκηνώσεις, και παρά το γεγονός ότι δίπλα ακριβώς από τα έργα γίνονται εργασίες υλοτομίας, ουδείς δασικός υπάλληλος είδε τα έργα ανέγερσης κτισμάτων, ώστε να ενεργοποιηθεί η υπηρεσία και να πράξει τα νόμιμα.
Αντίθετα, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, στη θέση «Χάνι του Κατσαβού», ο κ. Κωνσταντίνος Παλαμίδας έχει έκταση, δίπλα από το δρόμο, για την οποία ταλαιπωρήθηκε πάρα πολλά χρόνια στα δικαστήρια. Όπως μας είπε ο ίδιος, το 1955 αγόρασε ο πατέρας του το χωράφι από τον Κατσαβό, που καταγόταν από την Τρύπη, και διατηρούσε χάνι. Όταν το παρέλαβε ο ίδιος, επειδή είχε βάτα και σπαρτά, άρχισε να το καθαρίζει και τότε: «Πλακώνει το Δασαρχείο και μου λέει “τι κάνεις εδώ; Έχεις καταλάβει δημόσια περιουσία”. Τους απάντησα ότι έχω τίτλους και δεν έχω καταλάβει ξένο κομμάτι. Πήραν κορδέλες, μετράγανε από δω κι από εκεί, τους πήγα και τα συμβόλαια, αλλά με ρίξανε στα δικαστήρια. Πλήρωσα δικηγόρους, άστα να πάνε. Έμπλεξα άσχημα. Δικαιώθηκα, αλλά τι να το κάνεις; Πλήρωσα έξι εφτά εκατομμύρια δραχμές, για ν’ αποδείξω τι; Άστα να πάνε. Απατεωνιές μεγάλες το κράτος μας…».       

 Πηγή Περιοδικό ΟΡΙΟΝ