Η κρίση του πολιτικού συστήματος αποτελεί κακό προϊόν του λαϊκισμού και της κακοδιαχείρισης

Θόδωρος Σταυριανόπουλος            

Εκπαιδευτικός–Περιφερειακός Σύμβουλος 

Η χώρα κολυμπά πλέον σε βαθιά νερά με τεράστια κύματα και από στιγμή σε στιγμή μπορεί να συμβεί το… ναυάγιο. Η Κυβέρνηση μάταια αναζητά τον οδικό χάρτη για την οριστική έξοδο από την κρίση. Το πουλόβερ έχει ξηλωθεί και όλοι ψάχνουν να βρουν και να ενώσουν το κομμένο νήμα. Με ψηφοθηρικά τερτίπια διαχρονικά ικανοποιήθηκαν αιτήματα, δημιουργήθηκαν καινούργια τζάκια κατατρώγοντας άφθονο χρήμα που ερχόταν στην χώρα μας από τα Ευρωπαϊκά Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Με ψηφοθηρικά τερτίπια μοιράσθηκαν τεράστια ποσά από τα δημόσια χρήματα. Οι προσπάθειες της πολιτείας απέτυχαν στο να αποκεντρωθεί η βιομηχανία με αποτέλεσμα τεράστια ποσά να  δαπανηθούν άσκοπα για την δημιουργία επιχειρήσεων στην περιφέρεια που δυστυχώς σήμερα αυτές οι επιχειρήσεις βρίσκονται σε εγκατάλειψη.

Η αστική τάξη, παρά το ότι είναι μια σαφώς μειοψηφούσα κοινωνικά τάξη, κατόρθωνε πάντα και διεύρυνε την κοινωνική της βάση, με το να προσεταιρίζεται και άλλες τάξεις και στρώματα και να τα οδηγεί να ενστερνίζονται την ιδεολογία της, με αποτέλεσμα να αποδέχονται συναινετικά την εξουσία της.

Οι δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες στην πλειονότητά τους λειτουργούσαν ως αυτόνομα «βιλαέτια», κάτι σαν μεταλλαγμένος «κοτσαμπασισμός» χωρίς ουσιαστικό έλεγχο στη σπατάλη και στον τρόπο διοίκησης.

Η κυρίαρχη ιδεολογία δεν παράγεται, ούτε αναπαράγεται αποκλειστικά στο επίπεδο των  ιδεολογικών μηχανισμών, ή γενικότερα στο επίπεδο της κοινωνίας των ιδιωτών. Κατά καιρούς όμως συνδικαλιστικές συντεχνίες αντί να βοηθήσουν στην εξυγίανση των  δημόσιων οργανισμών με τα καμώματά τους, τους οδήγησαν σε προβληματική κατάσταση, σε τεράστια ελλείμματα και χρέη. Εδώ βοήθησε και η πάγια στάση της αριστεράς η οποία πάντα ήταν αρωγός και συνοδοιπόρος σε οποιαδήποτε διεκδίκηση εργαζομένων ανεξαρτήτως εισοδήματος. Τα δύο κόμματα εξουσίας μπορούν να κριθούν επίσης για την διαφορετικότητα των θέσεών τους σε διάφορα προβλήματα, σύμφωνα κάθε φορά με την κοινοβουλευτική τους θέση( Κυβέρνηση ή Αντιπολίτευση).

Η σημερινή Κυβέρνηση κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία προσπαθεί άτολμα να κάνει τομές στην κοινωνία αλλά πάντα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν λαϊκισμό που και η ίδια στο παρελθόν βρισκόμενη στη θέση της αντιπολίτευσης είχε σπείρει στην κοινωνία.

 Στην «κοινωνία καζίνο»  που ζούμε επιβιώνει το όνειρο του παραλόγου. Μετά από δαπανηρές σπουδές η νεολαία βιώνει την κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση και πριν απ’ όλα τον εξευτελισμό για μια «θέση στο δημόσιο». Η ζωή της νεολαίας κατάντησε να είναι παράλληλη με την καθημερινότητα, κλωτσώντας το χρόνο και ανασαίνοντας καμένο αέρα.

Κάτω από τις παρούσες συνθήκες της βαθύτατης δομικής κρίσης του συστήματος, η ίδια η κρίση είναι φορέας καταστάσεων  όπως η ανεργία, οι νέες εργασιακές σχέσεις  οι οποίες συγκροτούν την αστική ιδεολογία, όπως για παράδειγμα ο ανταγωνισμός ή ο ατομισμός.            Από την άλλη, η κρίση λειτουργεί αποκαλυπτικά, διότι οδηγεί το κεφάλαιο να γίνεται ακόμη πιο στυγνό σε οικονομικό επίπεδο, να πολώνει την κοινωνία προλεταριοποιώντας ευρύτερες μάζες, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπό του.

  Μια τέτοια παρέμβαση απαιτεί τόσο την ιδεολογική θεωρητικά επεξεργασμένη παρέμβαση της αριστεράς, όσο και την πολύπλευρη εμπλοκή της στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα, με προοπτική όχι βεβαίως να το καπελώσει με τη χυδαία έννοια του όρου, αλλά να το ηγεμονεύσει με την γκραμσιανή έννοια.

Επίσης αν στην νεολαία μας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μόνο οι μεταπτυχιακές σπουδές αλλάζουν την κοινωνία και την ζωή της,  τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε μια αγωνιστική ακινησία και μια άρνηση σε ότι αφορά την εθελοντική προσφορά και τη  συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα και την διεκδίκηση. Η κοινωνία μας δεν περιμένει να σωθεί μόνο από άτομα που κατέχουν μεταπτυχιακά γιατί αν ήταν έτσι τότε θα είχε σωθεί προ πολλού.

 Το ρεύμα σκέψης που πρέπει να ξανακυριαρχήσει  στην αριστερά αλλά και πέραν αυτής είναι ένας μη δογματικός και μη γραφειοκρατικά παραμορφωμένος Μαρξισμός.
Γι΄ αυτό χρειάζεται να συγκροτηθούν ευρύτερες ομάδες που θα συμφωνούν σε ένα πλαίσιο ιδεολογικό και θα περιβάλλονται από μια πλατύτερη πολιτική εμπειρία και που θα αποτελούν τον συλλογικό οδηγό για την αναγέννηση της κοινωνικής πάλης.