Γράφει η Πόπη Σουφλή
(Από την προσωπική μου στήλη
"ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ"
στην εφημερίδα ΑΤΤΙΚΑΝΕΑ 17/11/2006)
Δεν ξέρω τι ύφος να δώσω σ΄ αυτό το άρθρο μου.Με πνίγει η οργή, η αηδία, η αγανάκτηση.Το «άη – σιχτίρ» το βρίσκω πολύ λίγο, γι΄ όλους αυτούς που μας κυβερνούν από την μεταπολίτευση και μετά την επταετία.
Ζώντας όπως όλοι σας τον τελευταίο καιρό την κραυγή αγωνίας των συμβασιούχων, την μάνα του Άλεξ που κοντά ένα χρόνο ψάχνει τον γιο της, τον βιασμό της 16χρονης Βουλγάρας που βιάστηκε, τα κινητά που στα εφηβικά ή ακόμα και στα παιδικά χέρια γίνονται όργανα εγκληματικά, οι απόβλητοι της κοινωνίας που σέρνουν τα βήματά τους ως τους σκουπιδοτενεκέδες, μπας και βρουν κάτι να φάνε ανάμεσα στα απορρίμματα, η διαφθορά που μπήκε ως το μεδούλι μας, κι έγινε ένα μ΄ όλους εμάς, με κάνει ν΄ αναρωτιέμαι που χάθηκε η ανθρωπιά.
Σε ποια δρομάκια χωμάτινα πούγιναν ...
άσφαλτοι, για να περνούν από κει τα πολυτελή μας αυτοκίνητα, όταν στην άκρη του δρόμου σέρνουν τις ζωές τους παιδιά που τρυπούν τις φλέβες τους για να περάσουν τον θάνατο της ηρωίνης.
Λούσα και κοινωνική ζωή, όταν τα παιδιά μας, παρκαρισμένα σε κάποια ξενόφερτη νταντά, με την οποία μπορεί να «βολεύεται» κι ο μπαμπάς.
Γεμίσαμε Αλβανούς Ρωσίδες, Βουλγάρες και Πακιστανούς.
Μια Βαβέλ σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό.
Κακοποιημένες γυναίκες, βιασμένα παιδιά, αδιάφοροι γονείς πίσω από το κυνήγι της εφήμερης ηδονής μιας ζωής που βάζει προτεραιότητα το μεγάλο σπίτι, το ακριβό αυτοκίνητο, την μεγάλη ζωή.
Πολιτικοί που αναρριχήθηκαν σε θέσεις ψηλές, αφήνοντας πίσω τους την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια.
Κι όμως, αν ψάξεις στο παρελθόν, θα βρεις πολλούς απ΄ αυτούς φοιτητές ή και μαθητές τότε νάναι κλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο.
Θα βρεις πολλούς νάναι κλεισμένοι στη Νομική. Τότε, τον Μάρτη του ΄73, και να υψώνουν τη φωνή τους, για «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Τριάντα τρία χρόνια πριν.
Νοέμβριος του 1973.
Τριάντα τρία χρόνια πριν. Όσα και τα χρόνια του Χριστού. Τι σύμπτωση.
Τριάντα τρία χρόνια πριν, που εμείς, η γενιά των πενηντάρηδων σήμερα, δίναμε έναν καθαρό αγώνα ενάντια στη χούντα.
Διεκδικούσαμε το αυτονόητο.
Το δικαίωμά μας στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, στη ΜΟΡΦΩΣΗ, στην ΔΟΥΛΕΙΑ.
Ήταν τα χρόνια της αθωότητας, της απλότητας, της αγνότητας.
«Κερδίσαμε». Η χούντα έπεσε.
Έτσι πιστέψαμε τότε.
Κι επαναπαυθήκαμε. Νομίσαμε πως οι ζωές μας πήραν την ανηφόρα της Ελευθερίας, της Μόρφωσης, της Δουλειάς.
Κι ύστερα, κάπου στο δρόμο, χαθήκαμε.
Τώρα μπορούσαμε να εκφραστούμε, να μιλήσουμε ελεύθερα, να φτιάξουμε τις ζωές μας πάνω σε γερά θεμέλια.
Έτσι νομίζαμε.
Πόσο γελαστήκαμε.
Χιλιάδες τότε μέσα στη Νομική και στο Πολυτεχνείο.
Που να φανταστείς πόσοι θα ξεστράτιζαν στην πορεία.
Νόμιζες πως θάμασταν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, μια γροθιά, μια αγκαλιά, χέρια σφικτοδεμένα μεταξύ τους.
Μας πήρε και μας σήκωσε, τούτη η ζωή.
Η «ελευθερία» που αποζητούσαμε τότε, έγινε χειρότερη σκλαβιά.
Η «Παιδεία», ένα μπουρδέλο.
Το «ψωμί», το δικαίωμα στη δουλειά, στην εργασία, ένα μπάχαλο.
Οι τότε πρωταγωνιστές του αγώνα, καλοβολεμένοι, σήμερα, πέτρωσαν και πάγωσαν σαν άνθρωποι.
«Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ», θα γράφει και πάλι η ταμπέλα.
Τα ίδια τραγούδια του Θεοδωράκη θα ξανακουστούν.
Το ίδιο παζάρι με τα λουλουδάκια, οι καντίνες με τα σουβλάκια και οι πάγκοι των Αφρικανών με τα ευτελή κοσμήματα θα ξεναστηθούν απέξω.
Οι πετρωμένοι από συναισθήματα πολιτικοί μας, θα παρελάσουν και πάλι για να καταθέσουν ένα στεφάνι στη μνήμη αυτών που χάθηκαν εκείνη τη νύχτα.
Στα κανάλια και στις εφημερίδες θα γραφούν και πάλι τα ίδια στημένα ρεπορτάζ.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ.
Εκεί, γύρω στις 4 το απόγευμα, θα ξεκινήσει η πορεία με την ματωμένη Σημαία του Πολυτεχνείου, μπροστά.
Τι αστείο πια το θέαμα…
Τι ειρωνεία …
Τι θεατρινισμοί …
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΕΘΑΝΕ!!!
Το σκότωσαν αυτοί που κάποτε, πριν από τριάντα τρία χρόνια, το έστησαν.
Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΙΑ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου