Συμψηφισμός των χρεών

Γράφει ο:  Π. Ρέππας

Ημουν από αυτούς που υποστήριζαν, πως δεν υπάρχει λόγος να θέλουμε την ταπείνωση των Γερμανών και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήθελα σύγκλιση με τους Ευρωπαίους και όχι διάσταση και δεύτερον (και κυριότερο) γιατί γνωρίζω την δική μας ιδιοσυγκρασία. Δηλαδή ξεφτιλίσαμε και διασπαθίσαμε σε ιδιωτικές αλλά και συλλογικές σπατάλες (π.χ. Ολυμπιάδες) αστρονομικά ποσά, τα οποία θεωρούσαμε ως βοήθεια. 
Αν τα ποσά αυτά τα θεωρούσαμε ως αυτοδίκαια δικά μας, τι θα κάναμε; Πόσο περισσότερο σπάταλοι θα είμασταν; Δεν ήμουν ποτέ δογματικά προσηλωμένος στην Ευρώπη. Απλά ήλπιζα, ότι ο συγχρωτισμός μας με αυτούς, θα βοηθούσε να νοικοκυρευτούμε. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι απλά απογοητευτικό· είναι πραγματική τραγωδία. 

Η Ευρώπη ταυτίστηκε με την Γερμανία και η Γερμανία ταυτίστηκε με το Ράιχ. Και το τέταρτο Ράιχ

συμπεριφέρεται πολύ πιο χυδαία από το τρίτο, καθώς δεν έχει καν τα έξοδα και τις ανάγκες ενός παγκόσμιου πολέμου. Τους οδηγεί (σε αυτόν τον ηθικό κατήφορο) αποκλειστικά η απληστία και η αλαζονεία τους.

Αυτή η αλαζονεία θα φέρει για πολλοστή φορά την καταστροφή τους.Για την ώρα βέβαια οι κατεστραμμένοι είμαστε εμείς· αυτός όμως είναι και ο λόγος που δεν έχουμε και πολλά να φοβηθούμε ακόμη. Τι να χάσουμε; Τις ψεύτικες ελπίδες που μας πουλάνε οι σφουγγοκολάριοι τους;

Υπάρχει βέβαια και η απειλή του πολέμου, όμως ο μόνος τρόπος και η
μόνη ελπίδα να αποφευχθεί, είναι να μην φοβηθούμε και να ετοιμαζόμαστε
και γι αυτήν την εκδοχή. Θα πουν κάποιοι «αν υποταχτούμε, δεν θα
αποφύγουμε τον πόλεμο; Κεφάλι που προσκυνάει δεν κόβεται». Οφείλω να
ομολογήσω, ότι υπάρχει και αυτή η περίπτωση, αλλά όσο και αν προσπαθώ
για την ειρήνη, δεν μπορώ να προτείνω σε κανέναν την οσφυοκαμψία ως
τρόπο ζωής, ή ως τρόπο επίλυσης των προβλημάτων. Αλλωστε υπάρχουν
τόσοι «σοβαροί» παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής για να τα
προτείνουν αυτά.
Ημουν λοιπόν από αυτούς που έλεγαν «ας μην ενοχλούμε την
φιλοτιμία των Γερμανών και ας επωφεληθούμε από την κολεγιά» παρότι μου
ήταν εντελώς ακατανόητη αυτή η «φιλοτιμία», γιατί δεν κατανοώ τι φίλος
της τιμής του είναι αυτός που αρνείται να πληρώσει τα χρέη του;
Θεωρούν ατιμωτικό να πληρώσουν τα χρέη τους και τιμή το να παραμένουν
οι μεγάλοι διεθνείς μπαταχτζήδες; Δικαίωμα τους να βλέπουν, όπως
θέλουν το θέμα της τιμής τους, αλλά και δικαίωμα μας να υπερασπιστούμε
την πατρίδα μας και τους εαυτούς μας. Του λοιπού λοιπόν μας είναι
αδιάφορο, αν θίγονται οι γύφτουλες· το μόνο που πρέπει να μας
απασχολεί, είναι το δικό μας μέλλον και η δική μας τιμή.
Η πρόταση μου προς την επόμενη κυβέρνηση είναι: α) να ακυρώσει τα
προηγούμενα προγράμματα ανταλλαγής ομολόγων, αποδεχόμενη το σύνολο των
χρεών, όπως ήταν πριν από αυτά. β) να εκδώσει ομόλογα των Γερμανικών
οφειλών προς την Ελλάδα και να απαιτήσει από τους δανειστές την
υποχρεωτική ανταλλαγή των παλαιών ομολόγων με αυτά. γ) μετά από αυτά
να προχωρήσει σε γενναίο κούρεμα των χρεών των πολιτών και των
Ελληνικών επιχειρήσεων προς τις τράπεζες και το κράτος και κυρίως πολύ
γενναία επιμήκυνση της αποπληρωμής αυτών των χρεών.
Η πρόταση αυτή είναι νομικά και ηθικά απόλυτα τεκμηριωμένη, αλλά
πιστεύω και πρακτικά η μόνη εφικτή οδός απαλλαγής από το άχθος του
χρέους. Δεν λέω ότι είναι εύκολο· δεν λέω ότι οι Γερμαναράδες θα
τρέξουν να συμμορφωθούν. Θα μας πολεμήσουν με όλα τα ύπουλα μέσα, αλλά
αν έστω και για μια φορά στην ιστορία μας, μάς βρουν απέναντι τους
ενωμένους, θα νικήσουμε. Αυτό που πρέπει να δουν όλοι παγκοσμίως είναι
ένας λαός ενωμένος απέναντι σε κάθε επιβουλή. Οσο βλέπουν τις
συντεχνίες να «αγωνίζονται» για τα δικά τους προνόμια, είμαστε η χαρά
του ΔΝΤ και των τραπεζιτών. Αυτό θέλουν να βλέπουν κι αυτοί. Ένα έθνος
κατακερματισμένο στα συντεχνιακά του μικροσυμφέροντα· ένα έθνος
παρηκμασμένο μέχρι το μεδούλι. Ένα έθνος που για την συρρίκνωση του
κατώτατου μισθού κατά 22% δεν έπεσε μια ντουφεκιά για την τιμή των
όπλων, αλλά έχουμε διαρκείς ανένδοτους για τα προνόμια των
κοπρόσκυλων, που δεν έχουν ιδρώσει ποτέ στην ζωή τους (εκτός από τα
γυμναστήρια).
Προσπερνάμε τις ουρές στα συσσίτια, ελπίζοντας ότι η προσωπική
μας τύχη θα είναι καλύτερη. Οσο το αποφεύγουμε όμως (το καζάνι του
συσσίτιου) τόσο μας πλησιάζει εκείνο. Οσο προσπαθούμε να απαλλαγούμε
από το ενοχλητικό θέαμα, τόσο περισσότερο οδεύουμε, στο να γίνουμε
μέρος του θεάματος. Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε οριστικά από
αυτήν την προοπτική, είναι να πούμε «αν είναι να τρώνε κάποιοι αδελφοί
μας από το καζάνι, τότε θα φάμε όλοι από το καζάνι αυτό». Μόνον αυτή η
σταθερή και αμετάκλητη απόφαση θα καταστήσει τα καζάνια του συσσίτιου
μία πραγματικά προσωρινή κατάσταση· μία κατάσταση δημιουργικής
αλληλογνωριμίας προσωπικοτήτων ενός ακμάζοντος έθνους.
Ισως είναι νωρίς ακόμη γι αυτά· ίσως να μην υπάρχει άλλος τρόπος
από το να τριφτεί η μούρη μας στο χώμα, για να νοιώσουμε ίσοι με τα
αδέλφια μας και να δώσουμε τα χέρια. Πόσο όμορφο θα ήταν όμως, να το
κάνουμε πριν φτάσουμε στο ναδίρ και πόσο πιο σίγουρη και σύντομη θα
ήταν η νίκη μας. Για την ώρα φαίνεται πως πρέπει να συνεχίσω να
αντικρούω τις σοφιστείες των αχρείων ανδρείκελων (από την μία) αλλά
και την ψευτοεπαναστατική ρητορεία των βολεψάκηδων (από την άλλη) ως
ταπεινός υπηρέτης της λογικής και της δικαιοσύνης.
Ποιο είναι το «δίλημμα» των ημερών (και των εκλογών) κατά τους
«ρεαλιστές»; Ευρώ ή δραχμή, όπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει «πλήρης και
απόλυτη υποταγή στους δυνατούς, ή χάος;»
Αυτό υποτίθεται ότι είναι το δίλημμα, κατά τους ρεαλιστές
πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους. Μας λένε « αν μείνουμε
στο ευρώ και αν όλα πάνε καλά, ίσως μπορέσουμε να μείνουμε στα επίπεδα
Πορτογαλίας, ενώ αν τα βροντήξουμε, θα κυνηγάμε το επίπεδο της
Βουλγαρίας». Επαγγελματίες ψεύτες οι ρεαλιστές… Ηδη βρισκόμαστε κάτω
από την Βουλγαρία, γιατί είμαστε χρεωμένοι (ως νοικοκυριά) με όρους
αποπληρωμής μισθών ευρωζώνης και τώρα πρέπει να αποπληρώσουμε με
μισθούς Πορτογαλίας, οι οποίοι θα μειωθούν σε πρώτη φάση σε επίπεδα
Εσθονίας (και βλέπουμε) τα επιτόκια αυξήθηκαν (και θα αυξηθούν κι
άλλο) το κόστος ζωής είναι επιπέδου Ντουμπάι, ενώ οι φόροι είναι πλέον
εξωγαλαξιακού επιπέδου. Από πού κι ως που λοιπόν κινδυνεύουμε… να
γίνουμε Βουλγαρία· αυτό θα ήταν ευχής έργον. Να είχαμε μισθούς
Βουλγαρίας, αλλά και κόστος ζωής Βουλγαρίας και απαλλαγή από τα χρέη,
θα ήταν η καλύτερη μας. Κάνουν ότι δεν βλέπουν, ότι ξοδεύουμε τα
τελευταία λεφτά του κουμπαρά; Δεν βλέπουν την γεωμετρική πρόοδο της
εξάντλησης της ρευστότητας; Ποιο επίπεδο Πορτογαλίας μας τσαμπουνάνε;
Οι «ρεαλιστές» προσπαθούν να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια του
ψυχολογικού στριμώγματος του λαού, γιατί γνωρίζουν, ότι μόνο ως
πειθήνια τσιράκια των πραγματικών αφεντικών τους μπορούν να
διατηρήσουν κάποια προσωπικά προνόμια. Χωρίς αυτό το σύστημα, ποιος θα
χρειάζεται την χρυσοπληρωμένη «σοφία» τους; Το μόνο που τους
ενδιαφέρει είναι να μην πούμε «άει σιχτίρ» σε αυτούς που μας τραβάνε
να μας βγάλουν το παντελόνι, γιατί ξέρουν, ότι θα φύγουν από την ζωή
μας παρέα με τα αφεντικά τους. Ηλθε όμως η ώρα να το πούμε και μάλιστα
όχι μόνο από αξιοπρέπεια, αλλά και από απλούς λογικούς υπολογισμούς.
Γιατί τάχαμτες δεν θα έχουμε τα στοιχειώδη, όπως απειλούν τα τσιμπούκ
ογλάν των διεθνών σπεκουλαδόρων ολημερής και ολονυκτής στα κανάλια;
Εχουμε σημαντικότατη αγροτική (και όχι μόνο αγροτική) παραγωγή (και
εξαγωγές) και φυσικά μπορούμε να τα αυξήσουμε πολύ περισσότερο. Εχουμε
εργοστάσια και εξοπλισμό, που μπορούν να ξαναδουλέψουν. Εχουμε
τουρισμό και όσο θα γινόμαστε πιο φτηνοί στις τιμές (αν δεν κουβαλάμε
το άχθος του χρέους) τόσο πιο ελκυστικοί θα γινόμαστε. Εχουμε
ναυτιλία· έχουμε ήλιο· έχουμε ορυκτά. Δεν επαρκούν όλα αυτά για τα
αναγκαία; Ποιόν απειλούν οι αλήτες, που μας έφεραν ως εδώ και τώρα μας
αυτοπαρουσιάζονται ως η μόνη «ρεαλιστική» λύση, γιατί αυτούς
εμπιστεύονται οι Ευρωπαίοι και οι άλλοι καρχαρίες;
Πολλοί θα χάσουν την καλοπέραση τους και πολλοί περισσότεροι την
βολή τους, αλλά αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε το τέλος της
Ελλάδας. Μπορούμε να ξαναρχίσουμε από το μηδέν. Δεν μπορούμε όμως να
ξαναρχίσουμε από το πολύ παρακάτω από το μηδέν, όπως μας λένε οι
«ρεαλιστές». Τι μας λένε οι ρεαλιστές και τα αφεντικά τους; «Σας
επιτρέπουμε για φέτος 2 δις έλλειμμα, αλλά από του χρόνου θα έχετε
πλεόνασμα και θα το δίνετε σε εμάς». Και το πλεόνασμα αυτό θα το
βγάλουμε με όλες τις παραγωγικές μονάδες μας κλειστές … Αυτός είναι ο
ρεαλισμός τους. Είναι άραγε τόσο αφελείς; Όχι βέβαια· ξέρουν πως με
αυτούς τους όρους είναι αδύνατος και ο απλός ισοσκελισμός, αλλά θα μας
κάνουν την χάρη να μας ξελαφρώσουν από τα περιουσιακά μας στοιχεία,
κόβοντας λίγο ακόμη από τα χρέη… Αυτό μένει, για να ολοκληρωθεί η
προδοσία των γιάπηδων της πολιτικής. Αραγε πόσα αργύρια τους έχουν
τάξει; Για πόσα αργύρια παίζουν κορώνα γράμματα το κεφάλι τους οι
μηδέποτε εργασθέντες μπούληδες; Το σίγουρο είναι, ότι αν αφήσουν την
δουλειά μισοτελειωμένη δεν θα εισπράξουν τίποτα, γιαυτό και τα παίζουν
όλα για όλα. Το σίγουρο επίσης είναι, ότι χάρη κυρίως στον Κουβέλη θα
έχουν μία ακόμη ευκαιρία, είτε να ολοκληρώσουν την προδοσία τους, είτε
να πράξουν το ευθές και να εξιλεωθούν.
Αυτό το τελευταίο τους προτείνω. Αυτήν την μοναδική ευκαιρία να
γλιτώσουν το ανάθεμα. Αν και μας είναι παντελώς αδιάφορο το
οικειοθελές ή όχι της ανταλλαγής, πιστεύω ότι κάποιοι θα βρεθούν να
ανταλλάξουν οικειοθελώς τα ομόλογα τους με τα ομόλογα του Γερμανικού
χρέους γιατί α) το χρέος μας είναι γύρω στα 400 δις, ενώ το χρέος των
Γερμανών σε εμάς είναι (κατ ελάχιστον) 575 δις. Δηλαδή μπορούμε να
τους δώσουμε 40% παραπάνω αντί για κούρεμα 53%, κούρεμα που δεν θα
είναι και το τελευταίο, όπως οι ίδιοι λένε. β) είναι πολύ πιο
ρεαλιστικό να τα ζητάνε από τους Γερμανούς, παρά από εμάς, διότι ουκ
αν λάβουν…γ) υπάρχουν κι άλλοι που έχουν (για άλλους λόγους) στην
μπούκα την Γερμανία. Αν μπορούν να εξασφαλιστούν νομικά (και με βάση
το διεθνές δίκαιο μπορούν) θα προτιμούσαν στο χαρτοφυλάκιο τους αυτά,
παρά τα διαρκώς κουρευόμενα ομόλογα.
Βεβαίως για τους δανειστές δεν υπάρχει άλλη επιλογή και ως εκ
τούτου πιστεύω ότι η προτεινόμενη ανταλλαγή θα κάνει θραύση στις
αγορές και τελικά, παρά το ότι μας είναι αδιάφορο, θα γίνει μία
πραγματικά εθελούσια ανταλλαγή. Ετσι και θα αποκτήσουμε αναπάντεχους
σύμμαχους και θα μπαλωθούμε μερικά δισεκατομμύρια (προωθώντας
κατευθείαν στην δευτερογενή αγορά λίγα από τα νέα ομόλογα σε
ελκυστικές τιμές) τώρα που τα έχουμε μεγάλη ανάγκη. Λίγα βέβαια αλλά
αληθινά, όχι μιλητά σαν τα εκατοντάδες δις που «μας δίνουν» με το psi.
Και εδώ είναι το ρεζουμέ της επιβίωσης μας. Τόσο αυτά τα λίγα δις, που
μπορούμε να οικονομηθούμε με αυτόν τον τρόπο, όσο και τα όσα μπορούμε
να μαζέψουμε από φόρους, πρέπει να τα ξοδεύουμε με πραγματική σύνεση
από δω και μπρος.
Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και απολογισμοί, δεν είναι χάρη
προς τους Γερμανούς. Τα καλά των Γερμανών (δημοσιονομική πειθαρχία)
πρέπει να τα υιοθετήσουμε άμεσα, είτε είμαστε φίλοι, είτε είμαστε
εχθροί, είτε είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτούς. Τι πάει να πει
Μεσογειακό ταπεραμέντο στην οικονομία; Τι θα κερδίσουμε με το να
πουλάμε τρελλίτσα; Να μας σιχαθούν και οι τελευταίοι μας φίλοι; Στην
δημοσιονομική πειθαρχία πρέπει να γίνουμε βασιλικότεροι του βασιλέως,
διαφορετικά ότι και να πάθουμε θα μας αξίζει. Σε αυτό (το μόνο που
έχουν δίκιο οι Γερμανοί) πρέπει να τους το αποδώσουμε έμπρακτα, όχι με
λόγια και ίσως αυτό να γίνει ο δούρειος ίππος για να κατακτήσουμε την
κοινή γνώμη ακόμη και μέσα στην Γερμανία.
Χάρη στην μικρόψυχη και ανίκανη ηγεσία της αριστεράς, τα κόμματα
και οι πολιτικές δυνάμεις που μας έφεραν εδώ, θα έχουν την τελευταία
τους ευκαιρία. Εύχομαι να μην την ποδοπατήσουν, όπως όλες τις
προηγούμενες, γιατί τότε θα έχει κάθε δίκιο ο λαός για το μαζικό
λυντσάρισμα, που θα ακολουθήσει.
Π. Ρέππας