Του Γιάννη Νικολή
Γράφτηκαν και γράφονται πολλά για τις αντιεπιχειρηματικές πρακτικές του πελατειακού κράτους, για την φθορά ή και την καταστροφή των επιχειρήσεων δια των "υπερυθμίσεων" και της υπερφορολόγησης. Πάντα για το "κοινό καλό" που κρύβει επιμελώς τα ιδιοτελέστερα συμφέροντα της κρατικίστικης νομενκλατούρας...
Ελάχιστο βάρος δίνεται στο ότι ο κρατισμός καταστρέφει, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των νέων ανθρώπων και συχνά "διαλύει" τις ψυχές των ικανών ανθρώπων. Των ανθρώπων δηλαδή που θα μπορούσαν να "φέρουν" τον "κόσμο ανάποδα" επιχειρώντας και επιτυγχάνοντας ακόμη και αδιανόητα επιτεύγματα για πολλούς…
Βέβαια, και να τονισθεί εδώ, σε κάθε εγχείρημα εκτός από την επιτυχία υπάρχει πάντα και η πιθανότητα της αποτυχίας… και εκεί είναι απαραίτητη η δεύτερη και τρίτη ευκαιρία…
Ο κρατισμός όμως καταφέρνει να σκοτώνει τα όνειρα των νέων ανθρώπων και να τους μετατρέπει είτε σε μετανάστες (το σύνηθες) είτε σε αναζητητές του "προγράμματος καταπολέμησης της φτώχειας" των 500 ευρώ για μερικούς μήνες. Κι αυτό δια της μεσολάβησης κάποιου καρεκλοκένταυρου πολιτικάντη στον οποίο ο νέος άνθρωπος θα χρωστά και χάρη. Καταφέρνει ακόμη να διαλύει τις ψυχές των ικανών και δημιουργικών ανθρώπων οδηγώντας τους στην απόσυρση, την απόγνωση, την ιδιώτευση*, την κατάρρευση και άλλα δεινά…
Σχετικά με το σκότωμα των ονείρων ειδικά στους νέους ανθρώπους τα πράγματα είναι εμφανή, εμφανέστατα. Φανταστείτε ένα νέο άνθρωπο να έχει μια επιχειρηματική ιδέα και να προσπαθήσει να τη βάλει σε εφαρμογή στο σύγχρονο Σοβιετικό Ελλαδιστάν. Νομίζω ότι όλοι ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Γραφειοκρατία, προσκόμματα, τεράστιες δυσκολίες χρηματοδότησης, υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές και ακόμη χειρότερα υπέρογκες φορολογικές εισφορές. Όλα αυτά και πολλά άλλα που η ευφάνταστη (σε θέματα αφαίμαξης των επιχειρήσεων) γραφειοκρατία (του Σοβιετικού Ελλαδιστάν) έχει "θεσπίσει" καθιστούν όχι απλώς άθλο την δημιουργία αλλά κυριολεκτικά τιτάνιο έργο την διατήρηση λειτουργίας των επιχειρήσεων... Ξέρουν οι μη διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες... και οι πραγματικά εργαζόμενοι...
Τι όνειρα και φιλοδοξίες λοιπόν για τους φιλόδοξους-δημιουργικούς ανθρώπους; Το πολύ πολύ καμιά καφετέρια και κανένα φαγάδικο για να ανακυκλωθούν τα χρήματα και να βγει κανένα ψευτομεροκάματο...
Πώς να φανταστεί κάποιος την επιχείρησή του να μεγαλώνει, να κατακτά αγορές, να σχεδιάζει νέα προϊόντα ή υπηρεσίες όταν στη γωνία περιμένει το κράτος άρπαγας να τα πάρει "νομίμως". Φυσικά δια των νόμων που έχει ψηφίσει η βουλή που εξελέγη από την πανίσχυρη κοινωνική πλειοψηφία η οποία ζει και τρέφεται από το κράτος και περί το κράτος...
Θεωρώ ότι την κατάσταση του Σοβιετικού Ελλαδιστάν περιγράφει εναργέστατα η κάτωθι παράγραφος της AYN RAND:
"……..Αν διαπιστώσετε ότι οι συναλλαγές σας δεν γίνονται με οδηγό την κοινή συναίνεση αλλά τον καταναγκασμό, αν διαπιστώσετε ότι για να παράγετε χρειάζεστε την άδεια ανθρώπων που δεν παράγουν τίποτα, αν διαπιστώσετε ότι το χρήμα ρέει σε ανθρώπους που εμπορεύονται χάρες και όχι αγαθά, αν διαπιστώσετε ότι οι άνθρωποι πλουτίζουν περισσότερο με την δωροδοκία και την επιρροή παρά με την εργασία κι ότι οι νόμοι δεν προστατεύουν εσάς αλλά την διαπλοκή, αν διαπιστώσετε ότι η διαφθορά ανταμείβεται και η τιμιότητα έχει γίνει αυτοθυσία, τότε μπορείτε να συμπεράνετε ότι η κοινωνία σας είναι καταδικασμένη.”
"Ο ΑΤΛΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ" σελ 137 β΄τόμος
Εντός μιας κοινωνίας αυτού του τύπου δεν μπορούν να υπάρχουν όνειρα και φιλοδοξίες. Υπάρχουν τα προγράμματα "καταπολέμησης της φτώχειας" των 500 ευρώ (και αν...). Τα οποία προσεγγίζονται δια των κατάλληλων γνωριμιών... Για πια δημιουργικότητα ή φιλοδοξία να μιλήσουμε...
Όμως αυτό που συμβαίνει μ’ όλα αυτά είναι και το σκότωμα των ψυχών*. Των δημιουργικών δηλαδή δυνάμεων κάθε προσωπικότητας οι οποίες όταν δεν αναπτύσσονται και δεν αξιοποιούνται αδρανούν, φθείρονται και "πεθαίνουν". Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτωθούν οι ψυχές. Οι κρατιστές και οι κολεκτιβιστές τους ξέρουν καλά και τους χρησιμοποιούν αποτελεσματικά. Στο σημείο αυτό θα αναφερθώ σε τρεις με πρόθεση να επανέλθω για μια διεξοδική περιγραφή των τρόπων δια των οποίων οι κολεκτιβιστές και οι κρατιστές σκοτώνουν τις ψυχές.
Και ας δούμε, μερικούς από τους τρόπους με τους οποίους ο κρατισμός πραγματοποιεί τη φθορά και τον "φόνο" των ψυχών.
Κατ’ αρχήν δια της διαρκούς επίκλησης του κοινού καλού. Όταν το κοινό καλό είναι το "προτεινόμενο" κίνητρο για κάποιον, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι προσπάθειες θα καταβληθούν. Και γιατί να καταβληθούν άλλωστε; Για να καρπωθεί τις προσπάθειες και την τυχόν επιτυχία ενός δημιουργικού ανθρώπου το "έξυπνο" κράτος του κοινού καλού δηλαδή η νομενκλατούρα που το διοικεί;. Σε μια τέτοια κατάσταση τα κίνητρα εξασθενούν και η ραθυμία επέρχεται "σκοτώνοντας" τις ψυχές…
Ένας δεύτερος τρόπος είναι η επίκληση της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ. Το μεγάλο κράτος (κρατιστών και κολεκτιβιστών) διατείνεται ότι θα προστατεύσει τους αδύναμους από τους αδηφάγους καπιταλιστές της στυγνής εκμετάλλευσης. Άρα όταν κάποιος επιχειρεί για το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝ δεν είναι παρά ένας μελλοντικός ανάλγητος κεφαλαιοκράτης που πρέπει να μπει στη θέση του. Δηλαδή να διαρπαγεί-δημευθεί ένα μεγάλο μέρος των κερδών του εφόσον αυτά υπάρχουν. Στο σοβιετικό Ελλαδιστάν δημεύονται και τα ανύπαρκτα κέρδη… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όμως με τέτοια "κίνητρα" είναι σαφές ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι είτε απελπίζονται είτε αποσύρονται και η ψυχή αρχίζει να συρρικνώνεται και να πεθαίνει… Πολλοί ικανοί Έλληνες έχουν προτιμήσει τη μετανάστευση και ευτυχώς γι’ αυτούς…
Ένας τρίτος τρόπος που αποτελεί και το μεγάλο όπλο του κρατισμού είναι η αποηθικοποίηση ή αν θέλετε η ανηθικοποίηση ή αν προτιμάτε η ενοχοποίηση του ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ. Τι λένε οι κρατιστές-κολεκτιβιστές; Είναι όνειδος να κοιτάτε το συμφέρον σας, προέχει το συμφέρον της κοινωνίας, ξεχάστε τον εαυτό σας και εντάξτε το εγώ σας στο εμείς… καθώς και άλλα δακρύβρεκτα. Λένε ακόμη ότι το κέρδος είναι άνομο και άδικο, ότι αυτός που ενδιαφέρεται για κέρδη είναι ένας αιμοδιψής εκμεταλευτής της εργασίας των άλλων. Με όλα αυτά και πολλά ανάλογα αποηθικοποιούν και ενοχοποιούν την επιδίωξη του προσωπικού κέρδους που είναι η κινητήρια δύναμη των ανθρώπων και των κοινωνιών και "ηθικοποιούν" την αρπαγή ακόμη και ανύπαρκτων εσόδων…
Ο καθένας καταλαβαίνει ότι σε μια κοινωνία που σκοτώνει τα ΟΝΕΙΡΑ, τις ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ και τις ΨΥΧΕΣ δεν υπάρχει ελπίδα… Για να αναδειχθεί όμως αυτό στην κοινωνία χρειάζεται πολύ εργασία. Και την εργασία αυτή δεν μπορεί παρά να την κάνει ένα μεγάλο φιλελεύθερο κόμμα που θα αποκαλύψει και θα αναδείξει όλα τα παραπάνω και θα διεκδικήσει ελευθερίες για να μην σκοτώνονται τα όνειρα και οι ψυχές…
Σ’ αυτό τον αγώνα είναι απαραίτητο να βρεθούμε πολλοί…
* Ως ΙΔΙΩΤΕΥΣΗ περιγράφεται η απόσυρση προς εαυτόν, η απομάκρυνση από την κοινωνία. Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο θεωρώ τον όρο Ιδιωτική επιχείρηση ως αδόκιμο και εν πολλοίς δυσφημιστικό. Οι επιχειρήσεις είναι είτε κρατικοδίαιτες-διαπλεκόμενες είτε ελεύθερες (μη εξαρτώμενες από το κράτος), δεν είναι "ιδιωτεύουσες"-Ιδιωτικές με την έννοια ότι παράγουν εντός του κόσμου και για τον κόσμο… και φυσικά δι’ αυτής της προσφοράς αγαθών και μόνο δι’ αυτής αποκομίζουν κέρδη οι δημιουργοί τους…
** Ως ΨΥΧΗ εδώ ορίζω τις δημιουργικές ικανότητες κάθε προσωπικότητας και ιδίως αυτών που έχουν την έμπνευση και την ικανότητα να σχεδιάζουν και να παράγουν πολύτιμα αγαθά που οι άνθρωποι πληρώνουν για να τα έχουν και να τα χρησιμοποιούν...
*** O κ. Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου