Τον χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει διεκδικούν οι λεγόμενοι “Παπανδρεικοί” καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε μονοψήφια ποσοστά και οι πολλοί από τους ψηφοφόρους του αναζητούν τις ρίζες τους. Ανάμεσά τους στους γνήσιους εκφραστές της αντίληψης του Ανδρέα Παπανδρέου για την Οικονομία αλλά και για τους Πολίτες, την Κοινωνία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε 3 γνήσιους εκφραστές μιας ολόκληρης εποχής: Αυτοί είναι οι Δημήτρης Τσοβόλας, Δημήτρης Ρέππας, Μιχάλης Καρχιμάκης και Απόστολος Κακλαμάνης.
Η Ομιλία του Δημήτρη Τσοβόλα στο Πολεμικό Μουσείο για την Εκδήλωση Μνήμης για τον Ανδρέα Παπανδρέου θα μπορούσε να είναι κατά κάποιο τρόπο η Ιδρυτική Διακήρυξη του ΝΕΟΥ που ετοιμάζουν οι λεγόμενοι “Παπανδρεικοί”, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκονται σε μια πρωτοφανή εγρήγορση με τα γεύματα και τα δείπνα να διαδέχονται το ένα το άλλο.
“Ας μεταφερθούμε για λίγο νοερά πίσω σε μία ημερομηνία – σταθμό για τη σύγχρονη Ελλάδα. Στον Οκτώβριο του 1981.
Ένας αέρας δημοκρατίας, ελευθερίας, αισιοδοξίας και ελπίδας έπνεε στον ουρανό της πατρίδας μας. Το μεγάλο εκλογικό ποσοστό, που συγκέντρωσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, με ηγέτη τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβητήσεις και παρερμηνείες. Ο Λαός ζητούσε μία πραγματική αλλαγή και την εμπιστεύθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και εκείνος, με τη σειρά του, τίμησε, σε μεγάλο βαθμό, αυτή την εμπιστοσύνη προχωρώντας σ’ έναν ριζικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Τι να πρωτοθυμηθούμε !
Την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την συνταξιοδότηση των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.
Την κατάργηση των κοινωνικών φρονημάτων.
Την καταστροφή των κατάπτυστων φακέλων.
Την κατάργηση των γιορτών μίσους.
Την θεσμοθέτηση της ισότητας των δύο φύλων.
Την καθιέρωση του Ε.Σ.Υ. και την ίδρυση νομαρχιακών και πανεπιστημιακών νοσοκομείων.
Την ίδρυση Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. σε όλη τη Χώρα.
Την ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Αποκέντρωσης.
Τη χορήγηση αυτοτελών πόρων στους Ο.Τ.Α.
Την άμεση εισαγωγή της πληροφορικής στο δημόσιο τομέα.
Την αντικατάσταση των πολλών εμμέσων φόρων μ΄ έναν ενιαίο φόρο, τον γνωστό ΦΠΑ.
Τον αντικειμενικό προσδιορισμό της αξίας των ακινήτων.
Τους φορολογικούς νόμους με κατεύθυνση την όσο το δυνατόν δικαιότερη κατανομή των φόρων.
Τη μεγάλη απορρόφηση κονδυλίων από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα.
Τη δημιουργία σταθερού οικονομικού περιβάλλοντος για την προσέλκυση επενδύσεων.
Την παροχή ασφάλειας δικαίου σε εργασιακά και συνταξιοδοτικά θέματα και το σημαντικότερο την καθιέρωση του Κοινωνικού Κράτους, του κράτους πρόνοιας και τη σημαντική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε, στον τομέα της υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής, το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» στους Τούρκους το Μάρτη του 1987.
Πρόκειται για πραγματικές αλλαγές και κατακτήσεις, ως αποτέλεσμα των οραμάτων ενός εμπνευσμένου ηγέτη, καθώς και μιας ακούραστης και έντιμης και επιπλέον καλά συντονισμένης ομάδας στελεχών, που είχαν όλοι τους ως πρόταγμα τον ανθρωπισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την κατοχύρωση ατομικών ελευθεριών, δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών για όλους τους Έλληνες.
Όσοι βρισκόμαστε εδώ σήμερα έχουμε μία κοινή ιδιότητα: Καταφέραμε και κλείσαμε σφιχτά τα αυτιά μας στις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος, με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του κατά το διάστημα που ακολούθησε την πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ. Εμείς δεν εμπιστευτήκαμε ποτέ το «αόρατο χέρι» το οποίο θα έφερνε την οικονομική ισορροπία στην αγορά. Στην πολιτική μας πορεία δηλώσαμε με έμφαση και υποστηρίξαμε με πράξεις ότι το αίσθημα δικαιοσύνης και η σταθερότητα σε μία κοινωνία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με στοχευμένες ενέργειες προς την κατεύθυνση της δίκαιης κατανομής των βαρών, αλλά και του παραγόμενου πλούτου, τηρουμένων όλων των ατομικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων των πολιτών.
Στην Ελλάδα του σήμερα, πέρα από τις πολλές αυτοκτονίες, βλέπουμε χέρια υψωμένα για λίγα τρόφιμα και πολλούς συνανθρώπους μας, με την αγωνία στο πρόσωπο ζωγραφισμένη, να τρέχουν κάθε φορά να στηθούν σε ουρές για να πάρουν δωρεάν αυτά που κάποτε θεωρούσαν δεδομένα. Και η Ελλάδα μας, η άλλοτε υπερήφανη πατρίδα μας, να εμφανίζεται σήμερα ως ικέτιδα για την καθημερινή επιβίωση των κατοίκων της. Οι εικόνες σοκάρουν και αποτελούν μαχαιριά για τον πολιτισμό μας. Ταυτόχρονα ο άνεμος της υποταγής θερίζει το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Αυτές οι εικόνες, αλλά και τα συναισθήματα που παράγουν, θυμίζουν, για τους μεγαλύτερους από εμάς, βιώματα πολέμου, αλλά για τους νεότερους δημιουργούν ανησυχία, φόβο, ίσως και τρόμο, αφού στην πραγματικότητα οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης φαντάζουν ουτοπικές κατακτήσεις. Αυτή η κρίση υποχρέωσε πολλούς ανθρώπους, που με τους αγώνες και το μόχθο τους οικοδόμησαν την πρόοδο, να έχουν ελάχιστο έως μηδενικό μερίδιο στο ίδιο τους το παραγόμενο έργο.
Αυτήν την δραματική κατάσταση, την εμφανίζουντα τελευταία χρόνια, ως το ζητούμενο για τη νέα γενιά, αναθεματίζοντας ταυτόχρονα το παρελθόν.
Φίλες και Φίλοι,
Επί 25 χρόνια οι διάφοροι φανεροί και κρυφοί νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί φορείς, μηχανισμοί και προσωπικότητες, με τη βοήθεια και των ΜΜΕ, προσπαθούν, με ψευδολογίες και με αναληθή συνθήματα, να δυσφημίσουν μία καθαρά προοδευτική, πατριωτική, κοινωνικά δίκαιη και αποτελεσματική πολιτική, που εφάρμοσε η Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο 1981 -1989.
Είναι γεγονός ότι, αυτή την περίοδο 81-89 υπήρξε για πρώτη φορά Κυβέρνηση Αριστεράς, γι’ αυτό και πολεμήθηκε σκληρά έκτοτε και μέχρι σήμερα.
Η πολιτική αυτή απέδειξε ότι δεν είναι μονόδρομος η μονεταριστική (νεοφιλελεύθερη) πολιτική που στοχεύει στη σταθεροποίηση της οικονομίας μέσα από την ανεργία, το δραστικό περιορισμό του κοινωνικού κράτους και μέσα από εξαθλίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Απέδειξε, παρά και τα όποια λάθη που έγιναν, ότι υπάρχει και εναλλακτική προοδευτική πρόταση, η οποία στοχεύει στην σταθεροποίηση της οικονομίας (δηλαδή στη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους) μέσα από πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας, που δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και όχι ανεργία, με κοινωνική προστασία. Μέσα από μία ανάπτυξη που δεν συσσωρεύει μόνο κέρδη στους ισχυρούς οικονομικούς οργανισμούς, αλλά που δημιουργεί παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες μειώνουν την ανεργία και αυξάνουν την απασχόληση.
Απέδειξε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι είναι εφικτή μία τέτοια εναλλακτική προοδευτική και κοινωνικά δίκαιη πολιτική, γιατί τα αποτελέσματά της ήταν απτά και πασίδηλα στην ελληνική κοινωνία. Μάλιστα, αυτή η αποτελεσματική για τη χώρα και το λαό πολιτική εφαρμόστηκε σε μία περίοδο που σε όλες τις άλλες χώρες της τότε ΕΟΚ εφαρμόζονταν η σκληρή νεοφιλελεύθερη αποκαλούμενη θατσερική πολιτική, που οδήγησε σε εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Μετά τη δικτατορία, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λόγω και της πετρελαϊκής κρίσης, οδήγησε με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της σε παρατεταμένη ύφεση την ελληνική οικονομία, από το 1978 έως το 1981. Ταυτόχρονα μείωσε σημαντικά τους μισθούς και τις συντάξεις και η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη. Αυτή η ζοφερή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, δημιούργησε μεγάλες κοινωνικές εντάσεις (απεργίες κ.λ.π.). Γι΄αυτό αναγκάσθηκε τότε ο Κων/νος Καραμανλής να δραπετεύσει από την ενεργό πολιτική και να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας το έτος 1980.
Έτσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, κάτω από δυσμενείς οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες ανέλαβαν τον Οκτώβριο του 1981 την διακυβέρνηση της Χώρας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του στη Βουλή τον Μάρτιο του 1989 και σε συνέντευξη, που είχε δώσει στην εφημερίδα «ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» στις 6.11.1988, κάνοντας έναν απολογισμό του κυβερνητικού έργου, ανέφερε τα ακόλουθα αληθή απολογιστικά και πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά στοιχεία:
«Είναι γεγονός ότι παραλάβαμε το 1981 μια οικονομία με ρυθμό πληθωρισμού 25,6% για να τον κατεβάσουμε το 1988 στο 13,5%. Είναι γεγονός ότι παραλάβαμε ένα ισοζύγιο πληρωμών με έλλειμμα 2,5 δις δολάρια και το κατεβάσαμε στο 1 δις δολάρια, μέσα σε συνθήκες ολοκλήρωσης του δασμολογικού αποκλεισμού της χώρας μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Είναι γεγονός, επίσης, ότι και αυτό ακόμα το έλλειμμα, το καλύπτει άνετα η εισροή ξένων- μη δανειακών κεφαλαίων- ώστε για δεύτερο χρόνο το 1988 και ίσως όπως προβλέπουμε και το 1989, να μη χρειαστεί να αυξήσει η χώρα μας περισσότερο το εξωτερικό της χρέος. Είναι, επίσης, γεγονός ότι παραλάβαμε (το 1981) έναν προϋπολογισμό, που ουσιαστικά δήμευε τις καταθέσεις του κοινού, πληρώνοντας αρνητικά επιτόκια στα υποχρεωτικά δάνεια του δημοσίου από τις τράπεζες. Και εισαγάγαμε την πληρωμή θετικών ανταγωνιστικών επιτοκίων, αρχίζοντας έτσι την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος. Είναι γεγονός ότι παραλάβαμε την Τράπεζα της Ελλάδας με συναλλαγματικό απόθεμα 1,17 δισ. δολάρια και το φτάσαμε το 1988 στα 4,5 δισ. δολάρια, με προοπτική για 5,16 δισ. δολάρια το 1989. Οι ιδιωτικές επενδύσεις είχαν περιέλθει σε στασιμότητα για πάνω από δέκα χρόνια. Τις παραδίδουμε να αυξάνονται με ρυθμό 10% το χρόνο. Η αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής είχε πέσει σε αρνητικούς ρυθμούς, -2% – το 1980-1981. Την παραδίδουμε με αύξηση 5% το χρόνο. Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν είχε ρυθμό αύξησης το 1981 μηδέν, ακριβώς, μηδέν. Το παραδίδουμε, ν’ αυξάνεται με ρυθμό 3,5 ετήσια. Το 1987 και το 1988 η χώρα για πρώτη φορά μέσα σε είκοσι τουλάχιστον χρόνια δεν χρειάστηκε ν’ αυξήσει το εξωτερικό χρέος της».
Αυτά έλεγε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου και αυτά επιβεβαιώθηκαν πλήρως μεταγενέστερα από τα απολογιστικά στοιχεία της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας.
Από τους αριθμούς όμως αυτούς που ανέφερα πριν, οι οποίοι συνοψίζουν το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου και της κυβέρνησής του, της περιόδου 1981-1989 που σκόπιμα και συστηματικά επί είκοσι πέντε χρόνια προσπαθούν να δυσφημήσουν οι νεοφιλελεύθεροι, παρέλειψα σκόπιμα δυο αριθμούς που είχαν ιδιαίτερη σημασία και χαρακτηρίζουν τον πραγματικό προοδευτικό και ανθρώπινο χαρακτήρα της τότε κυβερνητικής πολιτικής.
Ο ένας αριθμός λέει ότι, ενώ τότε ( 1989 ) η ανεργία στην Ισπανία έφτασε στο 20%, στην Ιρλανδία στο 18,7%, στην Ιταλία στο 15%, στην Ελλάδα συγκρατήθηκε στο 7,5%. Συγκρατήθηκε κάτω απ’ τον μέσο ευρωπαϊκό όρο που ήταν 10%, γιατί τότε υπήρχε εδώ μια προοδευτική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που αντιστάθηκε στην παγκόσμια πίεση της Δεξιάς και της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού.
Ο άλλος αριθμός είναι αυτός του δημοσίου χρέους, για τ’ οποίο δολίως οι νεοφιλελεύθεροι και τελείως αναληθώς ισχυρίζονται ότι δήθεν είναι η αιτία της σημερινής καταστροφικής πορείας της χώρας. Βέβαια ουδέποτε δέχτηκε η ΝΔ και το δήθεν εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ να γίνει μια ανοιχτή συζήτηση επί του θέματος αυτού, γιατί τα απολογιστικά στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Συγκεκριμένα το δημόσιο χρέος στις 31-12-1989 ανήλθε στα 6,6 τρισ. δραχμές ή στα 19,5 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του Α.Ε.Π. στο 61,5%, ενώ η τρομακτική διόγκωση του εμφανίστηκε στην περίοδο της ΝΔ 1990-1993. Το 1993 ανήλθε στα 23,4 τρισ. δραχμές και σε ποσοστό 110,9% του Α.Ε.Π. Δηλαδή η ΝΔ το 1990-1993 και μετά το 2004-2009 διόγκωσε τρομακτικά τόσο τα δημόσια ελλείμματα όσο και το δημόσιο χρέος, σε συνδυασμό με την ένταξη της δραχμής στη ζώνη του ευρώ, και αυτά οδήγησαν στα μνημόνια, κατά την διάρκεια της εφαρμογής των οποίων το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 180% του Α.Ε.Π. πέρα από την ύφεση και την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού.
Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι η ΝΔ και άλλοι κρυφοί νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί σχηματισμοί δεν αναφέρονται καθόλου στους ανωτέρω θετικούς κοινωνικούς και οικονομικούς δείκτες που πραγματοποιήθηκαν από την Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981-1989, αλλά επικεντρώνονται μόνο στο δημόσιο χρέος και μάλιστα με ψευδή στοιχεία.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, σε αντίθεση με την πολιτική εκείνου του προοδευτικού, ανθρωπιστικού και πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, οι νεοφιλελεύθεροι βλέπουν τις κοινωνίες ως μάζες μέσα από αριθμούς και αδιαφορούν για τους ανθρώπους. Αυτό όμως εφάρμοσαν και οι αυτοκρατορίες και κατέρρευσαν. Αυτό επίσης εφάρμοσαν μετά το 1989 και στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι κυβερνήσεις και τα Ευρωπαϊκά Όργανα και γι’ αυτό οδήγησαν την πλειοψηφία των ανθρώπων σε απόγνωση, σε αντιδράσεις και στον μεγάλο ευρωσκεπτικισμό. Παράλληλα όμως οδήγησαν τα κράτη μέλη της Ε.Ε. σε παρατεταμένη ύφεση, σε δραματική αύξηση της ανεργίας και των νεόπτωχων, ιδιαίτερα δε στο χώρο της νεολαίας.
Για το ΠΑΣΟΚ όμως την περίοδο 1974-1989 η ανεργία αποτελούσε την μεγαλύτερη κοινωνική αδικία. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου τότε το Κράτος Πρόνοιας, η κοινωνική δικαιοσύνη, η κοινωνική απελευθέρωση και η Εθνική Ανεξαρτησία αποτελούσαν αδιαπραγμάτευτες αξίες και αρχές. Γι’ αυτό για τα τότε στελέχη του σε όλα τα επίπεδα, αυτές οι αρχές και οι αξίες αποτελούσαν το φάρο που τους καθοδηγούσε στην καθημερινή πολιτική τους λειτουργία και συμπεριφορά. Ήταν το όραμα που κάποια στιγμή από κάποιους εγκαταλείφθηκε στην πορεία, γιατί υπέκυψαν στο δέλεαρ της εξουσίας, που όπως έλεγε και ο αείμνηστος γέρος της Δημοκρατίας: «Η Κίρκη με το δέλεαρ της εξουσίας εξευτελίζει τους ανθρώπους».
Σήμερα είναι επίκαιρη, όσο ποτέ άλλοτε, βέβαια με την προσαρμογή στα τωρινά δεδομένα, η πάλαι ποτέ προοδευτική πολιτική και το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου για εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Σήμερα χρειάζεται, όσο ποτέ άλλοτε, να επανέλθουμε στις κοινωνικές μας ρίζες. Πρέπει ν’ ασκήσει η χώρα μας ΠΡΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΞΑΝΑ και όχι διαχείριση των νεοφιλελεύθερων, υφεσιακών και απάνθρωπων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών επιλογών και εντολών των δανειστών, που βουλιάζουν την χώρα και το λαό στο βούρκο.
Μόνο έτσι τιμούμε πραγματικά τη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου και μόνο έτσι μπορεί η νεολαία και οι πολίτες να ενεργοποιηθούν ξανά, για να υλοποιηθεί στην πράξη η λαϊκή συμμετοχή και η λαϊκή κυριαρχία.
Στο σημείο αυτό και μετά την πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση μιας ολόκληρης εποχής από τον Δημήτρη Τσοβόλα, αξίζει να διαβάσετε την πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ για την γέννηση της “πολιτικής συμμορίας” του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιάννης Σουλαδάκης
Eτσι γεννήθηκε η πολιτική συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ
Χέρι-χέρι με τους εγχώριους νταβατζήδες της Διαπλοκής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου