Περί Αγίων γερόντων και Αγρίων δαιμόνων…

 

Ένας Γέρων μοναχός, μας διηγήθηκε ένα φοβερό προσωπικό του συμβάν:
 

«Κάποτε, ενώ έψελνα το Χερουβικό και είχα φθάσει στο σημείο πού λέγει «καί τῇ ζωοποιῷ Τριάδι» ήρθαν και με προσκύνησαν τα δαιμόνια...

Έρχονται λοιπόν πέντε δαίμονες, ένας μεγάλος αξιωματικός με πηλίκιο και κάτι σήματα δαιμονικά, γαλόνια και κέρατα που έβγαιναν δίπλα απ’ το πηλίκιο, και τέσσερις μικροί μαλλιαροί, και πέφτουν στα γόνατα μπροστά μου.

Ο μεσαίος, ο αξιωματικός, είχε το ένα πόδι γονατιστό και το άλλο  μισολυγισμένο όπως οι καθολικοί και μου λέε: «Είσαι σπουδαίος ψάλτης! Είσαι θαυμάσιος! Είσαι άφθαστος!». Είχε το κεφάλι ψηλά, ενώ οι άλλοι τέσσερις είχαν το κεφάλι κάτω.

Εγώ μονολόγησα: «Τα δαιμόνια θα μου πάρουν το μυαλό. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριον τον Θεόν μας προσκυνήσωμεν και Αυτώ μόνω λατρεύσωμεν». Αμέσως έγιναν άφαντοι. Αυτά εν ριπή οφθαλμού. Εγώ αγρίεψα μέσα μου.

Σκέφθηκα τότε:

++++++++++++++++++++++

«Για στάσου, αυτός που δεν δέχεται να προσκυνήση τον Θεό και να πη ελέησον με ο Θεός, ήρθε να προσκυνήση εμένα να με κάνη συμμέτοχο στην υπερηφάνειά του; Αγρίεψα και άρχισα να λέω το «Τριάδι» του Παπανικολάου.

Μόλις τελείωσα, μου λένε οι πατέρες: «Τι Τριαδικός ύμνος ήταν αυτός! Πανηγύρι μας έφερες». «Ε, λέω, καμμιά φορά μας πιάνουν και τα μεράκια».

«Μετά την τράπεζα συναντώ στην αυλή ένα μοναχό Αγιορείτη, όχι του Μοναστηριού, που ήταν παρών στην Λειτουργία. Τον χαιρέτισα και μου λέει κι΄αυτός:

― Βρε, τι ήταν αυτό σήμερα! Τι ωραία ψαλμωδία! Μας ανέβασες στον ουρανό. Νιώσαμε κατάνυξη.

― Όχι εγώ, ο πατήρ τάδε, του είπα.

― Ποιός πατήρ τάδε. Εσύ, η δική σου φωνή, και μου είπε και διάφορα επαινετικά λόγια.

«Τον βάζω μετάνοια και πάω να φύγω. Έρχεται ο σατανάς δίπλα μου· τον έβλεπα μάλιστα και μου λέει:

---«Όταν σου λέω εγώ να ακούς. Είσαι άφθαστος, εσύ έπρεπε να πάρεις δίπλωμα έξω και να είσαι δάσκαλος».

---«Πίσω μου δαίμονα», λέω. Τι ήθελα να ‘ρθώ από δω να συναντήσω τον μοναχό να ακούσω όλα αυτά.

«Βγήκα έξω και κίνησα για τον κήπο. Ο διάβολος από κοντά μου. Ενώ έβλεπα, βάδιζα, δεν ξέρω πώς, πήρε το πνεύμα μου ο σατανάς και με ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά και έβλεπα τον κόσμο σαν μυρμήγκια κάτω.

― Εσύ δεν είσαι τυχαίος, μου έλεγε ο σατανάς, εσύ δεν ξέρεις τι κουβαλάς.

― Τι κουβαλάω, βρε σατανά, ό,τι κουβαλάς και συ κουβαλώ κι εγώ. Φύγε από κοντά μου. «Θεέ μου, βοήθησέ με». Τι είναι αυτό σήμερα. Θα μου πάρει τα μυαλά ο σατανάς. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

«Άρχισα να φουσκώνω από υπερηφάνεια, αλλά είχα και λίγο επίγνωση και είπα: «Θεέ μου, δεν θέλω τέτοιες επάρσεις».

«Μπαίνω στον κήπο, αυτός από κοντά. Αυτός τα δικά του, εγώ τα δικά μου. Δεν υπάρχει χειρότερο δαιμόνιο από το δαιμόνιο της υπερηφανείας. Προχώρησα πιο μέσα στον κήπο, μήπως και φύγη.

Τίποτα. «Πάει», είπα, «θα δαιμονισθώ». Τότε έπεσα στα γόνατα με το ράσο που φορούσα στην Εκκλησία, και έκλαιγα. Δεν έδινα σημασία τι μου έλεγε ο σατανάς, εγώ τα δικά μου. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δύο-δυόμισι ώρες είχα μέσα στον ήλιο.

«Δεν θέλω», έλεγα, «τέτοιες επάρσεις, τέτοιους λογισμούς. Εγώ θέλω, Χριστέ μου, να σε προσκυνώ πάνω στον Σταυρό. Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός και τίποτα παραπάνω». Αυτός έλεγε τα δικά του. Μούσκεψε το χώμα από τα δάκρυα, σαν να είχε τρέξει βρύση. Κάποια στιγμή έφυγε εκείνο το νέφος και ο σατανάς μαζί. Κατάλαβα ότι προσγειώθηκα.

Ένιωσα την ανάγκη να προσκυνήσω τα πόδια του Εσταυρωμένου. Σηκώθηκα, ευχαρίστησα τον Κύριό μας και την Παναγία, έβαλα λίγες μετάνοιες και έφυγα κλαίγοντας.

«Έπειτα σκέφθηκα ότι, για να έρθουν να με πειράξουν τα δαιμόνια τόσες φορές, κάτι βρήκαν μέσα μου. Φαίνεται ότι «λάγκευα» ( έκλινα ) προς τον εγωισμό. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και ταπείνωση». 

Από το βιβλίο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»

Πηγή: www.impantokratoros.gr 

 -----------------------

Γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεϊτης

«…Ὅποιος ἔχει τά μάτια τῆς ψυχής του ἀνοικτά καί βλέπει τόν Θεόν, δέν εἶναι εὔκολον νά τόν βλάψουν οἱ ἐχθροί...

 Εκείνον τον άνθρωπον, που διατηρεί μέσα εις την ψυχήν του την συνεχή μνήμην του Θεού, δεν είναι τόσον εύκολον οι δαίμονες να του κάνουν κακόν.

Να τον πειράξουν ναι, αλλά να τον βλάψουν δύσκολον, και τούτο διότι δεν δίδει άδειαν εις τους δαίμονας να τον υποσκελίσουν, διότι είναι ωπλισμένος με το όπλον της συνεχούς μνήμης του Θεού. Όποιος έχει τα μάτια της ψυχής του ανοικτά και βλέπει τον Θεόν, δεν είναι εύκολον να τον βλάψουν οι εχθροί. 

Οι πολύ πνευματικοί άνθρωποι δεν είχαν ανάγκην από πνευματικά βιβλία, δεν είχαν πολλήν ανάγκην από πολλήν μελέτην πατερικών βιβλίων, διότι συνεχώς εμελέτων τα περί Θεού. Ό,τι έβλεπαν, αμέσως τους εδίδετο μία ευκαιρία κάτι να μελετήσουν, κάτι ξένον να γνωρίσουν.

Όλη η κτίσις ήτο δι’ αυτούς ένα πανεπιστήμιον. Όπου έστρεφαν τα μάτια των, κάτι θα έβλεπαν δια να μελετήσουν. Πότε την πρόνοιαν του Θεού, πότε την σοφίαν Του, πότε την κρίσιν Του, πότε την διδαχήν Του κ.ο.κ. Με τα μάτια της ψυχής έβλεπαν τα αόρατα. Η μελέτη τούτων επλήρωνε την καρδίαν των με γνώσεις πνευματικάς.

 

 Ημείς οι σημερινοί άνθρωποι, επειδή δεν έχομεν τα μάτια της ψυχής ανοικτά, δεν έχομεν την δυνατότητα να μένωμεν εις την πνευματικήν μελέτην, και κάτι που βλέπομεν, έχομεν ανάγκην από τα ιερά βιβλία, δια να γνωρίσωμεν τα περί Θεού.

Ο νους των πνευματικών αυτών ανθρώπων ήτο τόσον πολύ δυνατός, ώστε ημπορούσε να συλλάβη νοήματα και συλλογισμούς με πλήρη σοφίαν. Ο ιδικός μας νους είναι τόσον αδύνατος, που μόλις κάτι δύναται να συγκρατήση. Απλοϊκοί άνθρωποι κατά το πλείστον ήσαν οι πατέρες τότε, και όμως αποκτούσαν πλήρη γνώσιν, διότι το Άγιον Πνεύμα τους εβοήθει συνιέναι τας Γραφάς. 

 

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης

 

http://elderephraimarizona.blogspot.com/2018/07/blog-post_6.html?m=1