Έχουμε σίγουρα ακούσει ότι ορισμένοι άνθρωποι διακηρύσσουν στον κόσμο ξανά και ξανά ότι η Δημοκρατία πρέπει να απλωθεί σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο... Αν, όμως, οι άνθρωποι συνεχίζουν να δέχονται τις ιδέες όπως τους παρουσιάζονται, αγοράζοντας χονδρικά τον όρο Δημοκρατία, τότε η ιδέα της Δημοκρατίας θα μοιάζει με τον ορισμό του ανθρώπου που κάποιος πρότεινε: Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα με δύο πόδια και δίχως φτερά: Ένας ξεπουπουλιασμένος κόκορας. Οι άνθρωποι που σήμερα υμνούν τη Δημοκρατία γνωρίζουν τόσα γι’ αυτήν, όσα γνωρίζει κάποιος για τον άνθρωπο, έχοντας μπροστά του έναν ξεπουπουλιασμένο κόκορα. Οι έννοιες εκλαμβάνονται ως πραγματικότητες, με αποτέλεσμα η ψευδαίσθηση να παίρνει τη θέση της πραγματικότητας όσον αφορά την ανθρώπινη ζωή, νανουρίζοντας τους ανθρώπου με τις έννοιες, ώστε να κοιμηθούν. Πιστεύουν ότι οι καρποί των προσπαθειών τους θα είναι τέτοιοι, ώστε κάθε άτομο θα μπορεί να εκφράζει τη θέλησή του στους διάφορους δημοκρατικούς θεσμούς. Δεν μπορούν όμως να δουν ότι αυτοί οι θεσμοί είναι τέτοιοι, ώστε μερικοί μόνον άνθρωποι είναι πάντα εκείνοι που κινούν τα νήματα, ενώ οι υπόλοιποι τους ακολουθούν. Οι άνθρωποι πείθονται, ωστόσο, ότι αποτελούν τμήμα της Δημοκρατίας, και δεν παρατηρούν ότι χειραγωγούνται από λίγα άτομα, τα οποία κινούν τα νήματα. Εκείνα τα άτομα βλέπουν ότι είναι πολύ εύκολο να κινούν τα νήματα, αν όλοι οι άλλοι πιστεύουν ότι κινούνται από δική τους πρωτοβουλία, και όχι ότι σέρνονται από τους λίγους. Είναι πολύ εύκολο να κοιμίζουν τους ανθρώπους με αφηρημένες έννοιες και να τους κάνουν να πιστεύουν το αντίθετο από αυτό που πραγματικά είναι αληθινό. Αυτό δίνει στις δυνάμεις του σκότους την καλύτερη ευκαιρία να κάνουν ό,τι θέλουν. Και αν κάποιος τύχει να ξυπνήσει, απλά τον αγνοούν.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι το 1910 έγραψε κάποιος ότι ο υψηλός καπιταλισμός κατάφερε να μετατρέψει τη Δημοκρατία στο πιο υπέροχο, ευέλικτο και αποτελεσματικό εργαλείο για την εκμετάλλευση όλου του κόσμου. Συνήθως οι οικονομολόγοι θεωρούνταν εχθροί της Δημοκρατίας, έγραψε το εν λόγω άτομο, αλλά αυτό ήταν ένα βασικό σφάλμα. Αντίθετα, προωθούν τη Δημοκρατία και την ενθαρρύνουν, διότι τους παρέχει ένα προπέτασμα, πίσω από το οποίο μπορούν να κρύψουν τη μέθοδο της εκμετάλλευσης που εφαρμόζουν, και τη χρησιμοποιούν ως την καλύτερη άμυνα ενάντια σε κάθε αντίρρηση που θα μπορούσε η μάζα να εγείρει.
Κάποτε, λοιπόν, ένας άνθρωπος ξύπνησε και είδε ότι αυτό που είχε σημασία δεν ήταν η διακήρυξη της Δημοκρατίας, αλλά να δει κανείς όλη την πραγματικότητα – όχι να ακολουθεί συνθήματα, αλλά να βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Αυτό θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα [1917], διότι οι άνθρωποι τότε θα διαπίστωναν ότι τα γεγονότα που διαδραματίζονται με τόσο αίμα και τρόμο σε όλη την ανθρωπότητα ελέγχονται και καθοδηγούνται από κάποια κέντρα... Δε θα φτάσουμε ποτέ στην καθαρή αλήθεια, αν τρεφόμαστε με λόγια που αποσκοπούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα, παρά μόνον αν εντοπίσουμε πραγματικούς ανθρώπους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό τείνει να μην είναι αρεστό σήμερα. Και ο άνθρωπος που ξύπνησε κι έγραψε αυτές τις δηλώσεις το 1910 παρουσίασε επίσης μερικές πολύ ανεπιθύμητες περιπτώσεις στο βιβλίο του. Έφτιαξε έναν κατάλογο 55 ατόμων που είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες κι εκμεταλλευτές της Γαλλίας. Μπορούμε να βρούμε τον κατάλογο στο βιβλίο του Francis Delaisi “Δημοκρατία και Χρηματιστές”, που γράφτηκε το 1910... Εκεί βλέπουμε κάποιον που αφυπνίστηκε στην πραγματικότητα. Το βιβλίο περιέχει κίνητρα που μας βοηθούν να διακρίνουμε πολλά που πρέπει να γνωρίζουμε σήμερα, κι επίσης να διαπεράσουμε την ομίχλη που δημιουργήθηκε για την πλύση των ανθρώπινων εγκεφάλων σήμερα. Εδώ πάλι πρέπει να αποφασίσουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα.
Το βιβλίο, βέβαια, αγνοήθηκε. Θέτει ωστόσο ζητήματα που πρέπει να κινηθούν σήμερα σε όλον τον κόσμο, διότι θα δίδασκαν πολλά στους ανθρώπους για την πραγματικότητα, που οι άλλοι προσπαθούν να θάψουν κάτω από όλες τις ομιλίες για τη Δημοκρατία και την απολυταρχία, ή όποια άλλα συνθήματα. Το βιβλίο εκθέτει επίσης με εξαιρετικό τρόπο την πολύ δύσκολη θέση στην οποία έρχονται τα μέλη της βουλής. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να ψηφίζουν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους. Αλλά θα έπρεπε να γνωρίζουμε τα διάφορα νήματα που μας δένουν στην πραγματικότητα, αν θα θέλαμε να γνωρίζουμε γιατί ο ένας ψηφίζει κάτι ενάντια στον άλλο... Ο Delaisi... εξετάζει, για παράδειγμα ένα μέλος της βουλής και θέτει την ερώτηση: Ποιά πλευρά πρέπει ο καημένος να υποστηρίξει; Οι άνθρωποι τον πληρώνουν 3.000 fr. τον χρόνο και οι μέτοχοι τον πληρώνουν 30.000 fr.! Θέτοντας το ερώτημα είναι σαν να το απαντάει...
Έτσι κάποιος ξύπνησε κάποτε... αλλά τα πράγματα που αναφέρθηκαν από αυτόν που είδε την αλήθεια αγνοήθηκαν. Είναι, βέβαια, πολύ εύκολο να συζητάμε για Δημοκρατία στον Δυτικό κόσμο. Παρόλα αυτά αν θέλαμε να πούμε στους ανθρώπους την αλήθεια, θα έπρεπε να πούμε: Ο τάδε άνθρωπος κάνει ένα πράγμα και ο άλλος κάτι άλλο. Ο Delaisi βρήκε 55 ανθρώπους – όχι μια Δημοκρατία, αλλά 55 συγκεκριμένα άτομα – τα οποία, λέει, κυβερνούν κι εκμεταλλεύονται τη Γαλλία. Κάποιος λοιπόν ανακάλυψε τα πραγματικά γεγονότα, διότι στην καθημερινή ζωή, πρέπει επίσης να ξυπνήσει ένα συναίσθημα για τα πραγματικά γεγονότα.
Και κάτι άλλο από τον Delaisi: Υπήρχε κάποτε ένας δικηγόρος που είχε κάθε είδους διασυνδέσεις, όχι μόνο με ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά με οικονομικά κέντρα, κόσμους χρηματιστηρίου. Αλλά αυτός ο δικηγόρος στόχευε να ανέβει ακόμα πιο ψηλά. Ήθελε χορηγία όχι μόνο από τους κόσμους της οικονομίας, της βιομηχανίας και του εμπορίου, αλλά επίσης από τον ακαδημαϊκό κόσμο της Γαλλικής Ακαδημίας. Αυτός είναι ο τόπος, όπου ο ακαδημαϊκός κόσμος μπορεί να ανυψώσει κάποιον στη σφαίρα της αθανασίας. Υπήρχαν δύο “αθάνατοι” μέσα στην Ακαδημία, οι οποίοι είχαν εμπλακεί σε παράνομες δοσοληψίες με οικονομικά τραστ. Θεωρούσαν εντελώς συμβατό να συνδυάζουν την εργασία τους για την αθανασία με συναλλαγές με οικονομικά τραστ, τις οποίες δεν επέτρεπαν οι νόμοι της χώρας.
Μετά ο έξυπνος δικηγόρος μας υπεράσπισε τους δύο αθάνατους στο δικαστήριο και κατάφερε να τους απαλλάξει, να τους ξεπλύνει, ώστε να μην υπάρξει καμιά καταδίκη. Μετά τον αποδέχθηκαν στις κοινωνικές τάξεις των “αθανάτων”. Η επιστήμη, υπεύθυνη όχι για τα εφήμερα πράγματα του κόσμου, αλλά για τα αιώνια και αθάνατα πράγματα, έγινε η ίδια συνήγορος αυτού του ανιδιοτελούς δικηγόρου. Το όνομά του είναι Raymond Poincar. O Delaisi ανέφερε την ιστορία στο βιβλίο του “Δημοκρατία και Χρηματιστές”.
Δεν είναι κακό να γνωρίζουμε αυτά τα πράγματα, τα οποία είναι συστατικά της πραγματικότητας. Πρέπει να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας. Και κάποιος που ασχολείται με την Ανθρωποσοφία μπορεί να αποκτήσει μια αίσθηση για την πραγματικότητα, σε αντίθεση με την υλιστική εκπαίδευση που δέχονται οι άνθρωποι σήμερα, με αναρίθμητα κανάλια που είναι ανοικτά προς αυτήν από τον Τύπο, και που έχει προγραμματιστεί να μην απευθύνεται στις πραγματικότητες, αλλά σε κάτι που κρύβεται πίσω από κάθε είδους συνθήματα. Και αν κάποιος ξυπνήσει, όπως ο Delaisi και γράψει πώς έχουν αληθινά τα πράγματα, πόσοι άνθρωποι καταφέρνουν να τα γνωρίσουν; Πόσοι άνθρωποι θα τα ακούσουν; Δεν μπορούν να τα ακούσουν, διότι έχουν θαφτεί από μια κατάσταση που ελέγχεται από τον Τύπο. Ο Delaisi δείχνει να είναι ένα φωτεινό άτομο, κάποιος που έχει μπει σε μεγάλη φασαρία για να αποκτήσει πραγματική ενόραση. Δεν είναι τυφλός ακολουθητής του κοινοβουλευτισμού, ούτε της Δημοκρατίας. Προφητεύει ότι τα πράγματα που οι άνθρωποι σκέπτονται τόσο έξυπνα σήμερα, θα τελειώσουν. Μιλάει επίσης τόσο χαρακτηριστικά, αναφερόμενος στη “μηχανή της ψήφου” – όπως περίπου το θέτει. Είναι καθαρά επιστημονικός και σοβαρός στην αναφορά του σε αυτή την κοινοβουλευτική μηχανή της ψήφου, διότι κατανοεί όλο το σύστημα που οδηγεί σε αυτές τις “μηχανές ψήφου”, όπου κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι μια πεπεισμένη πλειοψηφία ψηφίζει ενάντια σε μια νοητικά ανισόρροπη μειοψηφία. Γνωρίζει ότι κάτι άλλο θα πρέπει να πάρει τη θέση αυτού, για να υπάρξει μια υγιής εξέλιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου