2. The future will be Societal or will not exist at all
About Urielites
1. Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε την είσοδο της ώθησης του Αρχαγγέλου Ουριήλ, που θα είναι ο Αρχάγγελος της επόμενης Αρχαγγελικής εποχής σε 150 περίπου χρόνια, αν και βρισκόμαστε στα μέσα της εποχής του Μιχαήλ.
Παρατηρούμε επίσης την εμφάνιση – ανάδυση των Ουριηλιτών που έρχονται να συνδράμουν τους αδερφούς τους Μιχαηλίτες, αν και οι τελευταίοι συνήθως δεν το κατανοούν.
Θα μιλήσω λοιπόν ως Πλατωνικός Ουριηλίτης, αν και αυτό δεν σημαίνει τάση προς διαχωρισμό αλλά προς ενότητα.
Μιχαηλίτες και Ουριηλίτες θα έπρεπε να είμαστε συμπολεμιστές απέναντι στο κοινό Κακό.
Θα παραθέσω λοιπόν τα λόγια δυο κοινωνικών φωτισμένων επαναστατών ώστε να γίνει κατανοητή η πολεμική-κοινωνική-θρησκευτική φύση ημών των Ουριηλιτών (και συγχρόνως Πλατωνικών) προς αποφυγή σκόπιμων ή μη παρεξηγήσεων.
«Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τους Ουριηλίτες, πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από την
ιδέα ότι όλοι οι ανθρωπόσοφοι είναι Μιχαηλίτες –και από την επακόλουθη παρανόηση ότι
όποιος δεν είναι Μιχαηλίτης δεν μπορεί να είναι ανθρωπόσοφος. Οι ανθρωπόσοφοι που
μπορούν να αντιληφθούν διαφορετικά ρεύματα συναντούν συνεχώς μη Μιχαηλίτες, αλλά
εξαιτίας της παραπάνω εσφαλμένης αντίληψης, έχουν την τάση να αποδίδουν τα πάντα
στον Μιχαήλ. Αυτό δεν υπηρετεί την ειλικρίνεια των ανθρωπόσοφων ή την πολλαπλότητα
της Ανθρωποσοφίας –και σίγουρα όχι τον ίδιο τον Μιχαήλ, ο οποίος δεν είναι καθόλου
ξενοφοβικός, αλλά ιδιαίτερα κοσμοπολίτης.
Βεβαίως, ζούμε σε μια εποχή του Μιχαήλ. Σε αυτήν, όλα τα Όντα που υπηρετούν τον
Χριστό βρίσκονται στην υπηρεσία του, ειδικά ο Γαβριήλ, ο Ραφαήλ και ο Ουριήλ. Έτσι
συνεργάζονται για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Εάν πάρουμε αυτό το τετράπτυχο ως
σημείο αφετηρίας, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημερινή (κακή) συνήθεια να
υποστηρίζει κανείς έντονα τη δική του ώθηση. Αυτή η συνήθεια καθιστά σαφές ότι το κάθε
ρεύμα πρέπει να συμπληρώνεται από τα άλλα τρία.
Στην ιστορία της Ανθρωποσοφικής Κοινότητας, εκτός από τη μιχαηλική ώθηση, έχει
αποκτήσει μια αδιαμφισβήτητη σημασία η ραφαηλική ώθηση, η θεραπευτική ώθηση· στην πράξη, ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Η ώθηση του Γαβριήλ είναι αποδεκτή σε έναν τομέα, των τεχνών –και όχι πάντα ένθερμα, αποφεύγοντας το σχετικά γνωστό όνομά του. Η θρησκευτική και κοινωνική ώθηση του Ουριήλ έχει αποκλειστεί σε τέτοιον βαθμό που ορισμένοι συγγραφείς τολμούν να αποκαλούν τον Ουριήλ, το «φως του Θεού», με το ελληνικό του όνομα: Οριφιήλ, ο ίδιος ο Σατανάς. Έτσι όμως, αυτό που εμφανίζεται μέσα στο φως του Θεού –και επίσης αυτό που ανήκει στις αρνητικές πτυχές της ανθρωπότητας– αποδίδεται στον Σατανά.
Η κοινωνική ώθηση όταν ερμηνεύεται μόνο με όρους μιχαηλικούς ή ραφαηλικούς,
παρουσιάζεται ως ιδέα ή θεραπεία. Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το
άλλο.
Η παρανόηση ξεκινά με τη λέξη «κοινωνική». «Έχουμε ένα σωρό υπέροχες κοινωνικές
ρυθμίσεις». Έτσι δεν είναι; Η αληθινή κοινωνική ώθηση σίγουρα δεν αποκαλύπτεται στις
τυποποιημένες δραστηριότητες. Γιατί πχ. η φροντίδα των ασθενών, η φιλανθρωπία ή η
κοινωνική πρόνοια να είναι πιο κοινωνική από τον καθαρισμό τουαλετών; Σίγουρα, την
κοινωνική ώθηση μπορούμε να την ορίσουμε ως εξής: Να κάνουμε την ανάγκη των συνανθρώπων μας κίνητρο για τις πράξεις μας. Αλλά ποιος ξέρει τα κίνητρα ενός άλλου
ατόμου; Μπορούμε επίσης να το καταλάβουμε από την άποψη των πράξεων: Οτιδήποτε
κοινωνικό αποτελεί μια θυσία (εννοώ αληθινή θυσία, όχι πράγματα όπως πχ. να δέχεται
κανείς αναγκαστικά να αμείβεται λιγότερο –σχεδόν όλοι αισθάνονται κακοπληρωμένοι!)
Μπορεί κανείς να θυσιάσει μόνο αυτό που μπορεί να πει ότι είναι δικό του. Αλλά τι είναι
πραγματικά δικό μας; Μονάχα η συνείδησή μας. Όλα αυτά που συνήθως αποκαλούμε
«δικά μας» τα αφήνουμε πίσω μας στο κατώφλι όταν πεθάνουμε. Αυτά μας τα έχουν δανείσει. Στο κατώφλι, ακόμη και μέρος της συνείδησής μας μένει πίσω. Αυτό που παίρνουμε μαζί μας είναι το άλυτο κοινωνικό πρόβλημα. Μπορεί η «θυσία της συνείδησης» να είναι ένας όρος που τρομάζει, αλλά ας θυμηθούμε ότι η μεγαλύτερη θυσία της συνείδησης έλαβε χώρα ώστε η ανθρωπότητα να μπορεί να έχει μέλλον: η Θυσία στον Γολγοθά. Το αρχετυπικό κοινωνικό φαινόμενο, το κλειδί για τη σφαίρα του κοινωνικού, είναι μια θυσία της συνείδησης. Ο Άλλος μπορεί να μας αποκαλυφθεί μόνο όταν αποκοιμηθούμε ενώ μας μιλάει. Πρέπει να κοιμηθούμε συνειδησιακά όταν ο Άλλος, ο Πλησίον, μας μιλά ώστε να μπορέσουμε να τον αφουγκραστούμε, να μπούμε στην θέση Του, να γίνουμε ένα μαζί Του. Μόνο τότε είμαστε Κοινωνικά Όντα. Διότι μόνο με αυτή τη θυσία μπορούμε να βοηθήσουμε αληθινά τους Άλλους στην ανάγκη τους, όπως και μόνο οι Άλλοι μπορούν να βοηθήσουν εμάς. Εννοείται ότι όταν ο Άλλος ολοκληρώσει την εγκάρδια ομιλία Του προς εμάς, τότε ξυπνάμε πάλι στην δική μας συνείδηση, στο δικό μας Εγώ, δεν γινόμαστε υποτελείς του Άλλου. Αυτός είναι ο ορισμός της αληθινής κοινωνικής συνομιλίας και συνάντησης. Εδώ αγγίζουμε την ουσία της πολικότητας μεταξύ της μιχαηλικής και της ουριηλικής ώθησης: Η διεύρυνση της συνείδησης απέναντι στη θυσία της συνείδησης.
Χρειάζεται άραγε να προσθέσω ότι η μια αποκλείει την άλλη;
Ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχουν λόγοι να θεωρήσουμε ότι η ανάπτυξη της
συνείδησης κάποιου είναι πιο σημαντική από εκείνη του Άλλου. Άραγε η απόκτηση μιας
ανώτερης συνείδησης είναι πραγματικά ένα θετικό κίνητρο για να συμμετέχει κανείς στην
Ανθρωποσοφία και γενικότερα στον ανθρώπινο πολιτισμό; Από κοινωνική άποψη, αυτό φαίνεται πολύ διαφορετικά. Η σημασία για το άτομο μιας εκπαίδευσης που βασίζεται στο παράδειγμα των μεγάλων προσωπικοτήτων –ενάντια στις οποίες δεν πρέπει βεβαίως να ειπωθεί τίποτα– έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είναι σημαντικό στην κοινωνική σφαίρα: Εκεί δεν είναι σημαντικοί αυτοί που βρίσκονται μπροστά από εμάς, αλλά εκείνοι που έχουν μείνει πίσω. Στα νέα Πνευματικο- Κοινωνικά Μυστήρια, το πολύ εξελιγμένο άτομο γίνεται υπηρέτης εκείνων που είναι λιγότερο προχωρημένοι. Ποιος δεν γνωρίζει τον πόνο εκείνων που δεν μπορούν να συνεχίσουν όταν μια ομάδα προχωράει μπροστά; Και ποιος δεν ξέρει το αίσθημα ευτυχίας όταν κάποιος έχει αρκετή συμπόνια ώστε να γυρίσει πίσω και να μας συνοδεύσει; Κι αυτό ισχύει και στο στενότερο αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Ο στόχος της γνήσιας κοινωνικής προσπάθειας είναι να προχωρήσουν όλα τα άτομα· η ανθρωπότητα δεν θα βρει το αληθινό της πεπρωμένο εάν λείπει έστω και μία ψυχή. Μόνο στο σύνολό της η ανθρωπότητα μπορεί να σχηματίσει ολόκληρο το σώμα του Χριστού. Διότι ο Χριστός θυσιάστηκε για όλους, όχι μόνο για κάποιους «εκλεκτούς», ούτε μόνο για τους «χριστιανούς». Αυτό ισχύει για όλους, ανεξάρτητα από το μονοπάτι του καθενός, ανεξάρτητα από την καταγωγή, την κοινωνική ή θρησκευτική θέση του καθενός. Ωστόσο, ο συγχρονισμός μπορεί να είναι διαφορετικός στα διάφορα μονοπάτια. Περιμένουμε άραγε ώσπου, στο τέλος του μονοπατιού μας, να μας στείλει πίσω ο Ανώτερος Φύλακας ο οποίος ζητά: «Πάρτε μαζί σας και τα αδέρφια σας»; Ή ακούμε αυτό το κάλεσμα στην αρχή και ακολουθούμε το μονοπάτι του Κατώτερου Φύλακα αργότερα, αν είναι απαραίτητο, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους συντρόφους μας;
Όταν άνθρωποι διαφορετικών ρευμάτων προσπαθούν να συνεργαστούν, αποκαλύπτονται πολλές τέτοιες πολικότητες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεχόμαστε τον άξονα Μιχαήλ-
Ραφαήλ και απορρίπτουμε τον άξονα Ουριήλ-Γαβριήλ. Όπως η νοημοσύνη και η αναζήτηση
της αλήθειας τείνουν να εργάζονται στον θεραπευτικό τομέα, να κάνουν αλλαγές και
παρεμβάσεις, έτσι και η κοινωνική ώθηση τείνει προς στην αρχή της μορφής. Αλλά
αποτελεί πλήρη παρανόηση της κοινωνικής ώθησης το να θέλει κανείς να την αναγάγει σε
ένα σύνθημα για την αγάπη προς την ανθρωπότητα –παρόλο που αυτό μπορεί να την κάνει
πιο δημοφιλή. Ίσως, δυστυχώς, η κοινωνική ώθηση να είναι πραγματικά κάτι πολύ γήινο
και υλικό. Αυτός είναι ο λόγος που μας αιχμαλωτίζει ως προς τις γήινες επιθυμίες μας, τις
ορέξεις τόσο του σώματος όσο και της ψυχής. Αυτό το συναπάντημα είναι άβολο.
Υπό ποιες συνθήκες, λοιπόν, είμαστε διατεθειμένοι να μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας με τρόπο αγαπητικό; Μήπως δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον εχθρικά παρά αδελφικά;
Εκπαιδεύουμε άραγε τους εαυτούς μας στην κοινωνική ζωή, πχ. εργαζόμενοι σε
«κοινότητες» με εμπιστοσύνη προς τον Άλλον, έχοντας κατά νου το καλό του Άλλου; Οι
εμπειρίες μας σε αυτόν τον τομέα δεν μας κολακεύουν καθόλου. Οποιαδήποτε τέτοια
δοκιμή είναι ένα αγκάθι στο μάτι του φαντασμένου. Δεχόμαστε τους συνανθρώπους μας
όπως είναι; Δεχόμαστε το δικαίωμά τους στην ασθένεια, στην τρέλα, στην τεμπελιά, στην
εκκεντρικότητα, στην εγκληματικότητα; Δεν χρειάζεται να «βοηθήσουμε» τους άλλους,
αλλά να δεχτούμε ο ένας τον άλλον ως ανθρώπινα όντα –όχι μόνο στη θεωρία. Μπορούμε
άραγε να δεχτούμε ο ένας τον άλλον χωρίς να υποκύψουμε στη ραφαηλική ώθηση να
θέλουμε να θεραπεύσουμε κάποιον αμέσως, να θέλουμε να απελευθερώσουμε ο ένας τον
άλλον από τις «ανωμαλίες» μας; Ζώντας έτσι, θα μπορούσε η ρητορική περί της ελεύθερης
πνευματικής ζωής να γίνει μια πραγματική κοινωνική κατηγορία.
Είμαστε άραγε έτοιμοι να παραχωρήσουμε ελευθερία, όχι μόνο προσωπική αλλά και
νομική, στους συνανθρώπους μας; Μαθαίνουμε άραγε να κυριαρχούμαστε σε βαθμό που
να μπορούμε να εγγυηθούμε σε κάθε συνεργάτη τη δυνατότητα αυτοανάπτυξης και προστασίας από τις διακρίσεις; Ή μήπως βλέπουμε ότι οι «φύλακες του ανώτερου καλού», οι «πιο εξελιγμένοι» –ή οποιονδήποτε άλλο ευφημιστικό χαρακτηρισμό για την εξουσία και την αλαζονεία προτιμούμε να βάλουμε εδώ– πρέπει να αποφασίζουν τι είναι καλύτερο για τους συνεργάτες μας; Εκεί που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι εγγυημένη για κάθε ψυχή συνανθρώπου, μιλάμε για το Κοινωνικό Τρίπτυχο, για τον αληθινό Σοσιαλισμό. Με αυτό συνδέονται και ο Μιχαήλ και ο Ουριήλ. Εκεί που συγκρούομαι με τις (ορθολογικά αποδεκτές) απαγορεύσεις που υιοθετούνται για την «προστασία» των συναδέλφων μου, ξυπνάω στην αυτογνωσία και μπορώ να βιώσω μια διεύρυνση της συνείδησης –μια απαραίτητη αποζημίωση για την απώλεια συνείδησης που ενυπάρχει στο να είναι κανείς κοινωνικός. Το Κοινωνικό Τρίπτυχο είναι το δώρο του Ουριήλ για την εποχή του Μιχαήλ (για τους επόμενους τρεις με τέσσερις αιώνες).
Πρόκειται για μια δομή που απαιτεί τη μιχαηλική συνείδηση. Εκείνοι που το εμποδίζουν
αυτό όχι μόνο εγκαταλείπουν τον Ουριήλ, αλλά τίθενται στο πλευρό του Άριμαν (Αντίχριστου) ενάντια στον Μιχαήλ. Μπορεί κανείς να είναι κοινωνικός μόνο με ελευθερία· κανείς δεν μπορεί να αναγκαστεί. Ακόμη και η προτροπή να συμπεριφέρεται κανείς κάπως πολιτισμένα είναι αντικοινωνική, αφού δεν γίνεται αποδεκτή η οντότητα του Άλλου. Αν και δεν πρέπει να απαιτούμε από κανέναν να είναι κοινωνικός, μπορούμε να προστατεύουμε τους συνανθρώπους μας από μη κοινωνικές ενέργειες σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο. Αυτό όλοι μας πολύ συχνά το αγνοούμε».
Dieter Brüll – Creating Social Sacraments
----------------------------------------------
"Από όσα είπα θα αντιληφθείτε ότι η άνοδος του
σοσιαλισμού στην παρούσα εποχή είναι ένα κίνημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη
φύση, ένα κίνημα που κερδίζει συνεχώς έδαφος. Για όσους είναι προικισμένοι με
διορατικότητα, οι σημερινές αρνητικές αντιδράσεις στην πρόοδο του σοσιαλισμού
είναι απλώς τρομακτικές. Παρά τους δυσοίωνους θορύβους του, παρά τις θορυβώδεις
διεκδικήσεις του για αναγνώριση, είναι προφανές ότι ο σοσιαλισμός, αυτό το
διεθνές κίνημα που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, προοιωνίζει το μέλλον και ότι
αυτό που βλέπουμε τώρα, η δημιουργία κάθε είδους εθνικών κρατών και
μικροεθνικών κρατών στην παρούσα φάση, είναι ένα οπισθοδρομικό βήμα που
εμποδίζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Η ρήση "σε κάθε έθνος το εθνικό
του κράτος" αποτελεί τρομερό εμπόδιο στην κατανόηση της πέμπτης
μετα-ατλαντικής εποχής. Πού θα καταλήξει αυτό κανείς δεν ξέρει- αλλά αυτό λένε
οι άνθρωποι! Ταυτόχρονα, αυτή η προοπτική είναι πλήρως διαποτισμένη από τις
οπισθοδρομικές δυνάμεις της Αρθουριανής ώθησης, από την επιθυμία για εξωτερική
οργάνωση. Ο αντίποδας σε αυτό είναι η αναζήτηση του Δισκοπότηρου που συνδέεται
στενά με τις αρχές του Γκαίτε και στοχεύει στον ατομικισμό, στην αυτονομία στον
τομέα της ηθικής και της επιστήμης- ασχολείται ιδιαίτερα με το άτομο και την
ανάπτυξή του και όχι με τις ομάδες που έχουν χάσει τη σημασία τους σήμερα και
που πρέπει να εξαλειφθούν μέσω του διεθνούς σοσιαλισμού, διότι αυτή είναι η
τάση της εξέλιξης.
Και για το λόγο αυτό πρέπει επίσης να πούμε: στον
Γκαιτεανισμό με τον ατομικισμό του - θα θυμάστε ότι τόνισα τον ατομικισμό στην
Κοσμοθεωρία του Γκαίτε στις πρώιμες εκδόσεις μου για τον Γκαίτε και επίσης στο
βιβλίο μου "Η Κοσμοθεωρία του Γκαίτε" όταν έδειξα ότι αυτός ο
ατομικισμός είναι φυσική συνέπεια του Γκαιτεανισμού - σε αυτόν τον ατομικισμό,
ο οποίος μπορεί να κορυφωθεί μόνο σε μια φιλοσοφία της ελευθερίας, βρίσκεται
αυτό που αναγκαστικά πρέπει να οδηγήσει στην ανάπτυξη του σοσιαλισμού. Και έτσι
μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη δύο πόλων - του ατομικισμού και του
σοσιαλισμού - προς τους οποίους τείνει η ανθρωπότητα στην πέμπτη μετα-ατλαντική
εποχή. Για να αναπτύξουμε μια σωστή κατανόηση αυτών των πραγμάτων πρέπει να
εξακριβώσουμε ποια αρχή πρέπει να προστεθεί στον σοσιαλισμό, αν ο σοσιαλισμός
πρόκειται να ακολουθήσει την αληθινή πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Οι
σημερινοί σοσιαλιστές δεν έχουν ιδέα για το τι, αναγκαστικά, συνεπάγεται και
πρέπει να συνεπάγεται ο σοσιαλισμός - ο αληθινός σοσιαλισμός που θα επιτευχθεί
σε κάποιο βαθμό μόνο στην τέταρτη χιλιετία, αν αναπτυχθεί με τον σωστό τρόπο.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό αυτός ο σοσιαλισμός να αναπτυχθεί σε συνδυασμό με ένα
αληθινό αίσθημα για την ύπαρξη ολόκληρου του ανθρώπου, για τον άνθρωπο ως
τριμερές ον του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος. Οι θρησκευτικές ωθήσεις
των ιδιαίτερων εθνοτικών ομάδων θα συμβάλουν με τους διαφορετικούς τους τρόπους
στην κατανόηση αυτής της τριμερούς διαίρεσης του ανθρώπου. Η Ανατολή και ο
ρωσικός λαός στην κατανόηση του πνεύματος- η Δύση στην κατανόηση του σώματος- η
Κεντρική Ευρώπη στην κατανόηση της ψυχής. Αλλά όλες αυτές οι ωθήσεις είναι
φυσικά αλληλένδετες. Δεν πρέπει να συστηματοποιηθούν ή να ταξινομηθούν, αλλά
μέσα σε αυτή την τριμερή διαίρεση πρέπει πρώτα να αναπτυχθεί η πραγματική αρχή,
η πραγματική ώθηση του σοσιαλισμού.
Η πραγματική ώθηση του σοσιαλισμού συνίσταται στην
πραγματοποίηση της αδελφοσύνης με την ευρύτερη έννοια του όρου στην εξωτερική
δομή της κοινωνίας. Η αληθινή αδελφοσύνη δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την
ισότητα. Πάρτε την περίπτωση της αδελφοσύνης μέσα στην ίδια οικογένεια: όταν
ένα παιδί είναι επτά ετών και ο αδελφός του είναι νεογέννητος δεν μπορεί να
τίθεται θέμα ισότητας. Πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι σημαίνει αδελφοσύνη. Στο
φυσικό επίπεδο, τα σημερινά κρατικά συστήματα πρέπει να αντικατασταθούν σε
ολόκληρο τον κόσμο από θεσμούς ή οργανώσεις που διαπνέονται από την αδελφοσύνη.
Από την άλλη πλευρά, ό,τι συνδέεται με την Εκκλησία και τη θρησκεία πρέπει να
είναι ανεξάρτητο από την εξωτερική οργάνωση, την κρατική οργάνωση και τις
οργανώσεις που συγγενεύουν με το κράτος- πρέπει να γίνει υπόθεση της ψυχής και
να αναπτυχθεί σε μια εντελώς ελεύθερη κοινότητα. Η εξέλιξη του σοσιαλισμού
πρέπει να συνοδεύεται από την πλήρη ελευθερία της σκέψης σε θέματα θρησκείας.
Ο σημερινός σοσιαλισμός με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας
έχει διακηρύξει ότι "η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση". Αλλά τηρεί
αυτή τη ρήση περίπου όσο ένας τρελός ταύρος τηρεί την αδελφοσύνη όταν
επιτίθεται σε κάποιον. Ο σοσιαλισμός δεν έχει την παραμικρή κατανόηση της
θρησκευτικής ανεκτικότητας, διότι στη σημερινή του μορφή ο ίδιος ο σοσιαλισμός
είναι θρησκεία- επιδιώκεται με σεχταριστικό πνεύμα και επιδεικνύει ακραία
μισαλλοδοξία. Επομένως, ο σοσιαλισμός πρέπει να συνοδεύεται από μια πραγματική
άνθηση της θρησκευτικής ζωής που βασίζεται στην ελεύθερη κοινωνία των ψυχών στη
γη.
Σκεφτείτε μόνο για μια στιγμή πόσο ριζικά έχει παρεμποδιστεί έτσι η πορεία της
εξέλιξης. Στην αρχή πρέπει να υπάρξει αντίθεση στην εξέλιξη, ώστε να μπορέσει
κανείς στη συνέχεια να εργαστεί για ένα χρονικό διάστημα προς την κατεύθυνση
της προώθησης της εξέλιξης- αυτό, με τη σειρά του, θα ακολουθηθεί από μια
αντίδραση και ούτω καθεξής. Μίλησα γι' αυτό συζητώντας τις γενικές αρχές της
ιστορίας. Επισήμανα ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο, ότι όλα όσα υπάρχουν είναι
καταδικασμένα να χαθούν. Σκεφτείτε την αντίθεση σε αυτή την παράλληλη ανάπτυξη
της ελευθερίας της σκέψης στον τομέα της θρησκείας και στον τομέα της
εξωτερικής κοινωνικής ζωής, μια ανάπτυξη που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο
μέσα στην κρατική κοινότητα! Αν ο σοσιαλισμός πρόκειται να επικρατήσει, η
θρησκευτική ζωή πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητη από την κρατική οργάνωση-
πρέπει να εμπνέει τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων που ζουν μαζί σε μια
κοινότητα, εντελώς ανεξάρτητη από κάθε είδους οργάνωση. Τι λάθη έχουν γίνει σε
αυτόν τον τομέα! 'Ο Χριστός είναι το Πνεύμα' - και παράλληλα, η τρομερή
εκκλησιαστική οργάνωση του Τσαρισμού! 'Ο Χριστός είναι ο Βασιλιάς' - πλήρης
ταύτιση τσαρισμού και θρησκευτικών πεποιθήσεων!
Και όχι μόνο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει εδραιωθεί ως πολιτική δύναμη, αλλά
έχει επίσης καταφέρει, ιδίως κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, έμμεσα
μέσω του Ιησουιτισμού, να διεισδύσει στους άλλους τομείς, να συμμετάσχει στην
οργάνωσή τους και να τους διαποτίσει με το πνεύμα του Καθολικισμού. Ή πάρτε την
περίπτωση του λουθηρανισμού. Πώς αναπτύχθηκε; Είναι αλήθεια ότι ο Λούθηρος ήταν
το προϊόν εκείνης της ώθησης για την οποία έχω ήδη μιλήσει εδώ με άλλη ευκαιρία
- είναι ένας τυπικός Ιανός που στρέφει το ένα πρόσωπό του προς την τέταρτη
μετα-ατλαντική εποχή και το άλλο προς την πέμπτη μετα-ατλαντική εποχή, και από
αυτή την άποψη εμφορείται από μια ώθηση σύμφωνη με την εποχή μας. Ο Λούθηρος
εμφανίζεται στη σκηνή της ιστορίας - αλλά τι συμβαίνει στη συνέχεια; Αυτό που ο
Λούθηρος ήθελε να πραγματοποιήσει στον θρησκευτικό τομέα συνδέεται με τα
συμφέροντα των μικρομεσαίων Γερμανών πριγκίπων και των αυλών τους. Ένας
πρίγκιπας διορίζεται επίσκοπος, επικεφαλής συνόδου κ.λπ. Έτσι βλέπουμε να
χαλιναγωγούνται μαζί δύο σφαίρες που θα έπρεπε να είναι εντελώς ανεξάρτητες η
μία από την άλλη. Ή για να πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα - η κρατική αρχή που
διαπερνά την εξωτερική οργάνωση του κράτους είναι εμποτισμένη με την καθολική
θρησκευτική αρχή, όπως συνέβη στην Αυστρία, την Αυστρία που τώρα διαλύεται- και
σε αυτό, βασικά, πρέπει να αποδοθεί η πτώση της Αυστρίας. Υπό άλλη ηγεσία,
ιδίως εκείνη του Γκετεανισμού, θα ήταν δυνατόν να αποκατασταθεί η τάξη στην
Αυστρία.
Από την άλλη πλευρά, μεταξύ του αγγλόφωνου πληθυσμού στη Δύση οι πρίγκιπες και
η αριστοκρατία έχουν διεισδύσει παντού στις Στοές. Είναι χαρακτηριστικό
γνώρισμα της Δύσης ότι δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την κρατική οργάνωση αν
δεν έχουμε κατά νου ότι είναι διαποτισμένη από το πνεύμα των Στοών - και η
Γαλλία και η Ιταλία είναι πλήρως μολυσμένες από αυτό - όπως δεν μπορεί κανείς
να κατανοήσει την Κεντρική Ευρώπη αν δεν συνειδητοποιήσει ότι είναι εμποτισμένη
από τον Ιησουιτισμό. Πρέπει λοιπόν να έχουμε κατά νου ότι έχουν γίνει οδυνηρά
λάθη όσον αφορά την ελευθερία της σκέψης και την κοινωνική ισότητα που πρέπει
αναγκαστικά να συνοδεύουν τον σοσιαλισμό.
Η ανάπτυξη του σοσιαλισμού πρέπει να συνοδεύεται από ένα
άλλο στοιχείο στη σφαίρα της πνευματικής ζωής - τη χειραφέτηση κάθε προσδοκίας
προς το πνεύμα, η οποία πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την κρατική οργάνωση,
και την άρση όλων των δεσμών από τη γνώση και ό,τι συνδέεται με τη γνώση. Αυτοί
οι "στρατώνες" της μάθησης που ονομάζονται πανεπιστήμια, οι οποίοι
είναι διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο, αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εξέλιξη
της πέμπτης μετα-ατλαντικής εποχής. Όπως ακριβώς πρέπει να υπάρχει ελευθερία
στη σφαίρα της θρησκείας, έτσι και στη σφαίρα της γνώσης όλοι πρέπει να είναι
ελεύθεροι και ίσοι, ο καθένας πρέπει να μπορεί να παίξει το ρόλο του στην
περαιτέρω ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Αν το σοσιαλιστικό κίνημα πρόκειται να
αναπτυχθεί σε υγιείς γραμμές, τα προνόμια, οι πατέντες και τα μονοπώλια πρέπει
να καταργηθούν σε κάθε κλάδο της γνώσης. Δεδομένου ότι, προς το παρόν, απέχουμε
ακόμη πολύ από το να κατανοήσουμε τι πραγματικά εννοώ, δεν χρειάζεται να σας
δείξω με οποιονδήποτε τρόπο πώς η γνώση θα μπορούσε να απελευθερωθεί από τα
δεσμά της και πώς θα μπορούσε έτσι να παρακινηθεί κάθε άνθρωπος να συμμετάσχει
στην εξέλιξη. Διότι αυτό θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη βαθύτατων ερεθισμάτων
στον τομέα της εκπαίδευσης και σε ολόκληρη τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου.
Τελικά, όλα τα μονοπώλια, τα προνόμια και οι πατέντες που σχετίζονται με την
κατοχή της πνευματικής γνώσης θα εξαφανιστούν- ο άνθρωπος δεν θα έχει άλλη
επιλογή από το να επιβεβαιώσει με κάθε τρόπο και σε όλους τους τομείς την
πνευματική ζωή που κατοικεί μέσα του και να την εκφράσει με όλη τη δύναμη που
διαθέτει. Σε μια εποχή που υπάρχει μια αυξανόμενη τάση για τα πανεπιστήμια, για
παράδειγμα, να διεκδικούν αποκλειστικά δικαιώματα στην ιατρική, όταν σε πολύ
διαφορετικούς τομείς οι άνθρωποι επιθυμούν να οργανώσουν τα πάντα με τη μέγιστη
δυνατή αποτελεσματικότητα, σε μια τέτοια εποχή δεν υπάρχει ανάγκη να
συζητήσουμε λεπτομερώς την πνευματική ισότητα, γιατί προς το παρόν αυτό είναι
πολύ πέρα από τις δυνατότητές μας και οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν
με ασφάλεια μέχρι την επόμενη ενσάρκωσή τους για να φτάσουν σε μια πλήρη
κατανόηση των όσων πρέπει να ειπωθούν σχετικά με το θέμα αυτού του τρίτου
σημείου. Αλλά τα πρώτα βήματα μπορούν φυσικά να γίνουν ανά πάσα στιγμή.
Εφόσον εμπλεκόμαστε στον σύγχρονο κόσμο και στη σύγχρονη
εποχή, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε επίγνωση των ωθήσεων που
δρουν, ιδιαίτερα του σοσιαλισμού και αυτού που πρέπει να τον συνοδεύει
-ελευθερία της θρησκευτικής σκέψης, ισότητα στον τομέα της γνώσης.
Η γνώση πρέπει να γίνει ίση για όλους, με την έννοια της παροιμίας που λέει ότι
στο θάνατο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ο θάνατος είναι ο μεγάλος ισοπεδωτής-
γιατί η γνώση, ακόμη και ως θάνατος, ανοίγει την πόρτα στον υπεραισθητό κόσμο.
Κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει αποκλειστικά δικαιώματα για τον θάνατο, όπως δεν
μπορεί να αποκτήσει αποκλειστικά δικαιώματα για τη γνώση. Το να το κάνει ωστόσο
αυτό σημαίνει ότι δεν παράγει ανθρώπους που είναι φορείς της γνώσης, αλλά
εκείνους που έχουν γίνει οι λεγόμενοι φορείς της γνώσης στην παρούσα στιγμή.
Αυτές οι λέξεις δεν αναφέρονται σε καμία περίπτωση στο άτομο- αναφέρονται σε
αυτό που είναι σημαντικό για την εποχή μας, δηλαδή στην κοινωνική διαμόρφωση
της εποχής μας. Ειδικά η εποχή μας, η οποία είδε τη σταδιακή παρακμή της
αστικής τάξης, έδειξε πώς κάθε εξέγερση ενάντια σε ό,τι αντιτίθεται στην
εξέλιξη είναι σήμερα όλο και πιο αναποτελεσματική. Ο Παπισμός θέτει σταθερά το
πρόσωπό του ενάντια στην εξέλιξη. Όταν, στη δεκαετία του εβδομήντα, οι
"παλαιοκαθολικοί" απέρριψαν το δόγμα του παπικού αλάθητου, αυτή την
ολοκλήρωση της παπικής απολυταρχίας, η ζωή τους έγινε δύσκολη (και εξακολουθεί
να γίνεται δύσκολη γι' αυτούς και σήμερα)- εν τω μεταξύ μπορούσαν να προσφέρουν
πολύτιμες υπηρεσίες με την αντίστασή τους στην παπική απολυταρχία.
Αν θυμηθείτε αυτά που είπα, θα διαπιστώσετε ότι, αυτή τη
στιγμή, υπάρχει στο φυσικό επίπεδο κάτι που στην πραγματικότητα ανήκει στη ζωή
της ψυχής και στην πνευματική ζωή των ανθρώπων, ενώ στο εξωτερικό φυσικό
επίπεδο η αδελφότητα προσπαθεί να εκδηλωθεί. Αυτό που ανήκει άμεσα στο φυσικό
επίπεδο, δηλαδή η ελευθερία, έχει εκδηλωθεί στο φυσικό επίπεδο και το έχει
οργανώσει. Φυσικά, στο βαθμό που οι άνθρωποι ζουν στο φυσικό επίπεδο και η
ελευθερία κατοικεί στις ψυχές των ανθρώπων, ανήκει στο φυσικό επίπεδο- αλλά
όπου οι άνθρωποι υπόκεινται σε οργανώσεις σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει χώρος
για την ελευθερία. Στο φυσικό επίπεδο, για παράδειγμα, οι θρησκείες πρέπει να
μπορούν να είναι αποκλειστικά κοινότητες ψυχών και πρέπει να είναι ελεύθερες
από εξωτερική οργάνωση. Τα σχολεία πρέπει να οργανώνονται σε διαφορετική βάση,
και πάνω απ' όλα, δεν πρέπει να γίνουν σχολεία ελεγχόμενα από το κράτος.
Τα πάντα πρέπει να καθορίζονται από την ελευθερία της σκέψης, από τις ατομικές
ανάγκες. Επειδή στον κόσμο της πραγματικότητας τα πράγματα αλληλοδιαπλέκονται,
μπορεί να συμβεί σήμερα ο σοσιαλισμός, για παράδειγμα, να αρνείται συχνά τη
θεμελιώδη αρχή του. Παρουσιάζεται τυραννικός, διψασμένος για εξουσία και θα
ήθελε πολύ να πάρει τα πάντα στα χέρια του. Εσωτερικά, είναι στην
πραγματικότητα ο αντίπαλος του άνομου άρχοντα αυτού του κόσμου που εμφανίζεται
όταν οργανώνει κανείς εξωτερικά την ώθηση του Χριστού ή το πνευματικό σύμφωνα
με τις κρατικές αρχές, όταν, στην εξωτερική οργάνωση, δεν αρκεί μόνο η
αδελφοσύνη.
Όταν συζητάμε ζωτικά και ουσιώδη ζητήματα του σύγχρονου
κόσμου αγγίζουμε θέματα που η ανθρωπότητα βρίσκει σήμερα δυσάρεστα. Είναι όμως
σημαντικό να γίνουν αυτά τα προβλήματα σε βάθος κατανοητά. Μόνο αν αποκτήσουμε
σαφή κατανόηση αυτών των προβλημάτων μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξεφύγουμε από
τη σημερινή ολέθρια κατάσταση. Πρέπει να επαναλάβω ξανά και ξανά ότι θα
μπορέσουμε να συμβάλουμε στην πραγματική εξέλιξη της ανθρωπότητας μόνο
αποκτώντας γνώση των ερεθισμάτων που μπορούν να βρεθούν στον τρόπο που
περιέγραψα.
Όταν συζήτησα εδώ πριν από μια εβδομάδα το βιβλίο μου "Η φιλοσοφία της
ελευθερίας" [ΣτΜ. Στα ελληνικά κυκλοφορείται από τις εκδόσεις Etra]
προσπάθησα να δείξω πώς, ως αποτέλεσμα των λογοτεχνικών μου δραστηριοτήτων,
απορρίφθηκα παντού. Θα θυμάστε αναμφίβολα ότι σε πολλούς τομείς το έργο μου
συνάντησε αντιδράσεις. Ακόμη και όταν προσπάθησα τα τελευταία μοιραία χρόνια να
επιστήσω την προσοχή στον Γκαίτεανισμό, αγνοήθηκα από όλες τις πλευρές.
Γκαιτεανισμός δεν σημαίνει ότι κάποιος γράφει ή λέει κάτι για το θέμα του
Γκαίτε, αλλά είναι επίσης Γκαϊτεανισμός το να αναζητάς μια απάντηση στο
ερώτημα: Ποια είναι η καλύτερη λύση, οπουδήποτε στον κόσμο αυτή τη στιγμή, όταν
όλα τα έθνη αλληλοσκοτώνονται; Αλλά και εδώ ένιωσα να με αγνοούν από όλες τις
πλευρές. Δεν το λέω αυτό από απαισιοδοξία, γιατί γνωρίζω πολύ καλά τη
λειτουργία του Κάρμα για κάτι τέτοιο. Ούτε το λέω επειδή δεν θα έκανα το ίδιο
και πάλι αύριο, αν μου παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Πρέπει να το πω επειδή είναι
απαραίτητο να ενημερώσω την ανθρωπότητα για πολλά πράγματα, επειδή μόνο με την
κατανόηση της πραγματικότητας μπορεί η ανθρωπότητα, από την πλευρά της, να βρει
τα ερεθίσματα που αρμόζουν στην παρούσα εποχή.
Μήπως, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν θα καταφέρουν ποτέ να βρουν το δρόμο προς το
"φως" αφυπνίζοντας αυτό που κατοικεί στην καρδιά τους και στην
εσώτερη ψυχή τους; Πρέπει λοιπόν να φτάσουν στο "φως" μέσω εξωτερικών
καταναγκασμών; Πρέπει όλα να καταρρεύσουν γύρω τους πριν αρχίσουν να
σκέφτονται; Δεν θα έπρεπε αυτό το ερώτημα να τίθεται εκ νέου κάθε μέρα; Δεν
ζητώ από το άτομο να κάνει αυτό ή εκείνο - γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι λίγα
μπορούν να γίνουν αυτή τη στιγμή. Αλλά αυτό που είναι απαραίτητο είναι να έχει
διορατικότητα και κατανόηση, να αποφεύγει την εσφαλμένη κρίση και την παθητική
στάση που αρνείται να δει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι".
Rudolf Steiner - GA 185 - Διάλεξη ΙΧ
-------------------------------
Εικόνες:
1. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παίρνει την ψυχή των πλουσίων. Τοιχογραφία από το Μοναστήρι της Ρίλα (Βουλγαρία).
2. Ο Αρχάγγελος Ουριήλ (Ρωσική).
========================================
2. In light of what has been happening,
especially in recent years, we are seeing the entrance of the impulse of the
Archangel Uriel, who will be the Archangel of the next Archangelic age in about
150 years, although we are in the middle of Michael's age.
We also note the emergence - the advent - of the Urielites coming to assist
their Michaelite brothers, though the latter usually do not understand this.
I will therefore speak as a Platonic Urielite -using Dieter Brull’s &
Rudolf Steiner’s Word-, though this does not mean a tendency towards separation
but towards unity.
Michaelites and Urielites should be co-warriors against the common evil.
---------------------------------
If we want to speak about “Urielites,” we must first get rid of the
idea that all anthroposophists are “Michaelites”—and of the attendant
misunderstanding that whoever is not a Michaelite cannot be an
anthroposophist. Anthroposophists who can perceive different streams
constantly meet non-Michaelites; but because of the above-mentioned
misconception, they like to attribute everything to “Michael.” This does
not serve the sincerity of anthroposophists or the manifoldedness of
anthroposophy—and certainly not Michael himself, since he is in no way
“xenophobic,” but especially cosmopolitan.
Certainly, we live in a Michael age. In it, all beings serving Christ
subject themselves to his service, especially Gabriel, Raphael, and Uriel.
Thus they work together for the progress of humanity. If we take this
fourfoldness as a starting point, we can better understand today’s (bad)
habit of strongly asserting one’s own impulse. This habit makes it clear
that each stream needs to be supplemented by the other three.
In the history of the Anthroposophical Society, the Raphaelic impulse
assumed undisputed importance beside the Michaelic impulse; in
practice, even more importance. Gabriel’s impulse is accepted in one
sphere—avoiding his somewhat “notorious” name, and not always
wholeheartedly—the arts. Uriel’s religious and social impulse has been
excluded to such an extent that some authors presume to call Uriel, the
“light of God,” by his Greek name Oriphiel—or Satan himself. This is
taking what appears in the light of God—and also what belongs to the
negative aspects of humankind—and ascribing it to Satan. Interpreted
only in terms of Michael or Raphael, the social impulse is presentable:
as idea or therapy. It is actually neither.
The misunderstanding begins with the word “social.” “We have so
many wonderful social setups.” Do we? The true social impulse is certainly
not revealed in types of activity. Why should, for instance, caring for the
sick, charity, or welfare be more social than cleaning toilets? Certainly, we
can define the social impulse: to make the distress of our fellow human
beings the motive for our actions. But who knows another person’s
motives? We can also attempt to grasp it in terms of deeds: Anything
social is a sacrifice. (I mean a true sacrifice, not such things as, for
example, the acceptance of inevitable underpayment—almost everyone
feels underpaid!) One can only sacrifice what one can call one’s own; but
what is really our own? Only our consciousness. Everything we normally
call “our own” is cast aside at the threshold; we had these things on loan.
At the threshold, even part of our consciousness is left behind. What we
take with us is the unsolved social problem. Although
“sacrifice of consciousness” is a frightening term, we may remember that
the greatest sacrifice of consciousness was given in order to make the
future possible for humanity. The archetypal social phenomenon, the key
to the world of the social, is a sacrifice of consciousness. The “Other” can
be revealed to us only when we fall asleep. Only by this sacrifice can we
help the Other in their distress, as only the Other can help us. Here we
touch the essence of the polarity of the Michaelic and Urielic impulses:
broadening of consciousness versus sacrifice of consciousness. Must I
add that they aren’t mutually exclusive?
Perhaps we should ask if there are reasons to consider the
development of one’s own consciousness as more important than that
of the Other. Is attaining higher consciousness truly a positive motive
for involvement with anthroposophy? From a social standpoint, it looks
very different. The importance for the individual of a training based on
the example of great personalities—against which nothing should be
said—contrasts sharply with what is important in the social realm: There,
the ones “ahead” of us are not important, but rather those who are left
behind. In the new mysteries, the highly developed person becomes the
servant of those less advanced. Who does not know the suffering of
those who cannot keep up when a group marches ahead? And who does
not know the feeling of happiness if someone has enough compassion
to turn around and accompany us? It is the goal of social striving that
every person come along; humanity will not find its true destiny if even
one soul is missing. Only humanity as a whole can form the whole body
of Christ. This is true for everyone, whatever their path. However, the
timing may be different on various paths. Do we wait until, at the end of
our path, we are sent back by the Greater Guardian who demands: “Take
your brothers and sisters along!” Or do we hear this call at the beginning,
and travel the path of the Lesser Guardian later, if necessary, in order to
be able to help our companions?
Many such polarities reveal themselves when people of different
streams try to work together. We might say that we have accepted a
Michael-Raphael axis—and have rejected the Uriel-Gabriel axis. As
intelligence and truth-seeking are drawn to work in the therapeutic
realm, to practice change and intervention, so the social impulse is
drawn to the principle of form. But it is a complete misunderstanding
of the social impulse to want to elevate it into an abstract password for
love of humanity—although that might make it more popular. Perhaps
unfortunately, the social impulse is actually very earthly and concrete.
That is why it catches us in our earthly desires, the cravings of the body
as well as of the soul. This meeting is uncomfortable.
Under what circumstances are we willing to share with our fellow
human beings in a loving way? Do we not see one another as enemies
rather than as kindred? Do we school ourselves in social life—for example,
by working in “communes” out of trust in the Other, with the good of the
Other in mind? Our experiences in this regard do not flatter self-conceit.
Any such experiment is a thorn in the eye of the self-righteous. Do we take
our fellow human beings as they are? Do we accept their right to illness,
craziness, laziness, eccentricity, criminality? We do not need to “help”
other people, but to accept one another as human beings—not only in
theory. Can we accept one another without succumbing to the Raphaelic
impulse to want to heal someone right away, to want to free one another
of our “abnormalities?” Living like this could make the rhetoric regarding
free spiritual life into a real social category.
Are we ready to grant freedom, not only personal but also legal, to our
fellow human beings? Are we learning to master ourselves to the point
where we can guarantee every co-worker the possibility of self-development
and protection against discrimination? Or do we find that the “guardians
of higher interests,” the “more advanced,” or whatever other euphemisms
for power and arrogance we prefer, should decide what is best for our
co-workers? Where human dignity is guaranteed for every fellow soul,
we speak of social threefolding. Michael and Uriel are connected with it.
Where I collide with the (rationally acceptable) prohibitions adopted to
“protect” my colleagues, I awaken to self-knowledge and may experience
a broadening of consciousness—a necessary compensation for the loss
of consciousness inherent in being social. Threefolding is the gift of Uriel
for Michael’s time (the next three to four centuries). It is a structure that
calls for Michaelic consciousness. Those who prevent this not only forsake
Uriel, but place themselves beside Ahriman against Michael. One can be
social only in freedom; no one can be forced. Even the admonishment
to “behave a bit civilly” is antisocial, since it does not accept the being of
the Other. Although we should not demand that anyone be social, we can
protect our fellow human beings against unsocial actions on the politicalinstitutional
level. All too often we are unaware of this.
Dieter Brüll – Creating Social Sacraments
---------------------------------------
"From what I have said you will realize that the rise of socialism at the present time is a movement deeply rooted in human nature, a movement that is steadily gaining ground. For those endowed with insight the present negative reactions to the advance of socialism are simply appalling. Despite its ominous rumblings, despite its noisy claims to recognition, it is evident that socialism, this international movement which is spreading throughout the world, prefigures the future and that what we are now seeing, the creation of all kinds of national states and petty national states at the present time, is a retrograde step that inhibits the evolution of mankind. The dictum ‘to every nation its national state’ is a terrible obstacle to an understanding of the fifth post-Atlantean epoch. Where this will end nobody knows; but this is what people are saying! At the same time this outlook is entirely permeated with the backward forces of the Arthurian impulse, with the desire for external organization. The antithesis to this is the Grail quest which is intimately related to Goethean principles and aims at individualism, at autonomy in the domain of ethics and science; it concerns itself especially with the individual and his development and not with groups which have lost their significance today and which must be eliminated by means of international socialism because that is the trend of evolution.
And for this reason one must also say: in Goetheanism with its individualism — you will recall that I emphasized the individualism in Goethe's Weltanschauung in my early Goethe publications and also in my book Goethe's Weltanschauung when I showed that this individualism is a natural consequence of Goetheanism — in this individualism, which can only culminate in a philosophy of feedom, there lies that which of necessity must lead to the development of socialism. And so we can recognize the existence of two poles—individualism and socialism — towards which mankind tends in the fifth post-Atlantean epoch. In order to develop a right understanding of these things we must ascertain what principle must be added to socialism if socialism is to follow the true course of human evolution. The socialists of today have no idea what, of necessity, socialism entails and must entail — the true socialism that will be achieved to some extent only in the fourth millennium if it develops in the right way. It is especially important that this socialism be developed in conjunction with a true feeling for the being of the whole man, for man as a tripartite being of body, soul and spirit. The religious impulses of the particular ethnic groups will contribute in their different ways to an understanding of this tripartite division of man. The East and the Russian people to the understanding of the spirit; the West to an understanding of the body; Central Europe to an understanding of the soul. But all these impulses are interwoven of course. They must not be systematized or classified, but within this tripartite division the real principle, the true impulse of socialism must first be developed.
The real impulse of socialism consists in the realization of fraternity in the widest sense of the term in the external structure of society. True fraternity of course has nothing to do with equality. Take the case of fraternity within the same family: where one child is seven years old and his brother is newly born there can be no question of equality. One must first understand what is meant by fraternity. On the physical plane the present state-systems must be replaced throughout the whole world by institutions or organizations which are imbued with fraternity. On the other hand, everything that is connected with the Church and religion must be independent of external organization, state organization and organizations akin to the state; it must become the province of the soul and be developed in a completely free community. The evolution of socialism must be accompanied by complete freedom of thought in matters of religion.
Present-day socialism in the form of social democracy has declared that ‘religion is a private matter’. But it observes this dictum about as much as a mad bull observes fraternity when it attacks someone. Socialism has not the slightest understanding of religious tolerance, for in its present form socialism itself is a religion; it is pursued in a sectarian spirit and displays extreme intolerance. Socialism therefore must be accompanied by a real flowering of the religious life which is founded upon the free communion of souls on earth.
Just think for a moment how radically the course of evolution has thereby been impeded. There must be opposition to evolution at first, so that one can then work for a period of time towards the furtherance of evolution; this, in its turn, will be followed by a reaction and so on. I spoke of this in discussing the general principles of history. I pointed out that nothing is permanent, everything that exists is doomed to perish. Think of the opposition to this parallel development of freedom of thought in the sphere of religion and in the sphere of external social life, a development that can only be realized within the state community! If socialism is to prevail the religious life must be completely independent of the state organization; it must inspire the hearts and souls of men who are living together in a community, completely independent of any kind of organization. What mistakes have been made in this domain! ‘Christ is the Spirit’ — and alongside this, the terrible ecclesiastical organization of Czarism! ‘Christ is the King’ — complete identification of Czarism and religious convictions!
And not only has the Roman Catholic Church established itself as a political power, it has also managed, especially in the course of recent centuries, indirectly through Jesuitism, to infiltrate the other domains, to participate in their organization and to imbue them with the spirit of Catholicism. Or take the case of Lutheranism. How has it developed? It is true that Luther was the product of that impulse of which I have already spoken here on another occasion — he is a typical Janus who turns one face to the fourth post-Atlantean epoch and the other to the fifth post-Atlantean epoch, and in this respect he is animated by an impulse in conformity with our time. Luther appears on the stage of history — but what happens then? What Luther wanted to realize in the religious sphere is associated with the interests of the petty German princes and their Courts. A prince is appointed bishop, head of synod, etcetera. Thus we see harnessed together two realms which should be completely independent of each other. Or to take another example — the state principle which permeates the external organization of the state is impregnated with the Catholic religious principle, as was the case in Austria, the Austria which is now disintegrating; and to this, fundamentally, Austria's downfall must be attributed. Under other leadership, especially that of Goetheanism, it would have been possible to restore order in Austria.
On the other hand, amongst the English-speaking population in the West the princes and the aristocracy have everywhere infiltrated the Lodges. It is a characteristic feature of the West that one cannot understand the state organization unless we bear in mind that it is permeated with the spirit of the Lodges — and France and Italy are thoroughly infected by it — any more than one can understand Central Europe unless one realizes that it is impregnated with Jesuitism. We must bear in mind therefore that grievous mistakes have been made in respect of freedom of thought and social equality that must necessarily accompany socialism.
The development of socialism must be accompanied by another element in the sphere of the spiritual life — the emancipation of all aspiration towards the spirit, which must be independent of the state organization, and the removal of all fetters from knowledge and everything connected with knowledge. Those ‘barracks’ of learning called universities, which are scattered throughout the world are the greatest impediment to the evolution of the fifth post-Atlantean epoch. Just as there must be freedom in the sphere of religion, so, too, in the sphere of knowledge all must be free and equal, everyone must be able to play his part in the further development of mankind. If the socialist movement is to develop along healthy lines, privileges, patents and monopolies must be abolished in every branch of knowledge. Since, at the present time, we are still very far from understanding what I really mean, there is no need for me to show you in any way how knowledge could be freed from its fetters, and how every man could thus be induced to participate in evolution. For that will depend upon the development of far reaching impulses in the sphere of education, and in the whole relationship between man and man. Ultimately all monopolies, privileges and patents which are related to the possession of intellectual knowledge will disappear; man will have no other choice but to affirm in every way and in all domains the spiritual life that dwells in him and to express it with all the vigour at his command. At a time when there is a growing tendency for the universities, for example, to claim exclusive rights in medicine, when in widely different spheres people wish to organize everything with maximum efficiency, at such a time there is no need to discuss spiritual equality in detail, for at present this is far beyond our reach and most people can safely wait until their next incarnation before they arrive at a complete understanding of what is to be said on the subject of this third point. But the first steps of course can be undertaken at all times.
Since we are involved in the modern world and the modern epoch, all we can do is to be aware of the impulses at work, especially socialism and what must accompany it—freedom of religious thought, equality in the sphere of knowledge.
Knowledge must become equal for all, in the sense of the proverb which says that in death all men are equal, death is the great leveller; for knowledge, even as death, opens the door to the super-sensible world. One can no more acquire exclusive rights for death than one can acquire exclusive rights for knowledge. To do so nevertheless is to produce not men who are vehicles of knowledge, but those who have become the so-called vehicles of knowledge at the present time. These words in no way refer to the individual; they refer to what is important for our time, namely, the social configuration of our time. Our epoch especially which saw the gradual decline of the bourgeoisie has shown how all rebellion against that which runs counter to evolution is increasingly ineffective today. The Papacy firmly sets its face against evolution. When, in the seventies, the ‘Old Catholics’ 8 rejected the dogma of papal infallibility, this consummation of papal absolutism, life was made difficult for them (and is still made difficult for them today); meanwhile they could render valuable service by their resistance to papal absolutism.
If you recall what I have said you will find that, at the present time, there exists on the physical plane something which in reality belongs to the soul life and to the spiritual life of men whilst on the external physical plane fraternity seeks to manifest itself. That which does belong directly to the physical plane, i.e. freedom, has manifested itself on the physical plane and has organized it. Of course in so far as men live on the physical plane and freedom dwells in the souls of men, it belongs to the physical plane; but where people are subject to organizations on this plane there is no place for freedom. On the physical plane, for example, religions must be able to be exclusively communities of souls and must be free from external organization. Schools must be organized on a different basis, and above all, they must not become state-controlled schools.
Everything must be determined by freedom of thought, by individual needs. Because in the world of reality things interpenetrate it may happen that today socialism, for example, often denies its fundamental principle. It shows itself to be tyrannical, avid for power and would dearly like to take everything into its own hands. Inwardly, it is, in reality, the adversary of the unlawful prince of this world who appears when one organizes externally the Christ impulse or the spiritual in accordance with state principles, when, in the external organization, fraternity alone does not suffice.
When we discuss vital and essential questions of the contemporary world we touch upon matters which mankind finds unpalatable today. But it is important that these problems should be thoroughly understood. It is only by gaining a clear understanding of these problems that we can hope to escape from the present calamitous situation. I must repeat again and again that we shall only be able to contribute to the true evolution of mankind by acquiring knowledge of the impulses which can be found in the way I have described.
When I discussed here a week ago my book The Philosophy of Freedom I tried to show how, as a result of my literary activities, I was rejected everywhere. You will recall no doubt that in many fields my work met with opposition. Even when I attempted in the recent fateful years to draw attention to Goetheanism I was ignored on all sides. Goetheanism does not mean that one writes or says something on the subject of Goethe, but it is also Goetheanism to search for an answer to the question: What is the best solution, anywhere in the world at the present time, when all nations are at each others throats? But here too I felt myself ignored on all sides. I do not say this out of pessimism, for I know the workings of Karma much too well for that. Nor do I say it because I would not do the same again tomorrow if the opportunity presented itself. I must say it because it is necessary to apprise mankind of many things, because only by insight into reality can mankind, for its part, find the impulses appropriate to the present age.
Must it then be that men will never succeed in finding the path to the ‘light’ by awakening that which dwells in their hearts and their inmost souls? Must they then come to the ‘light’ through external constraint? Must everything collapse about their ears before they begin to think? Should not this question be raised afresh every day? I do not ask that the individual shall do this or that — for I know only too well that little can be done at the present moment. But what is necessary is to have insight and understanding, to avoid false judgement and the passive attitude which refuses to see things as they really are."
Rudolf Steiner – From Symptom to Reality in Modern History
https://rsarchive.org/.../Eng.../RSP1976/19181103p01.html...
--------------------------------------
Images:
1. Archangel Michael takes the soul of the rich. Fresco from the Monastery of Rila (Bulgaria).
2. Archangel Uriel (Russian).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου