… Ας εξετάσουμε τώρα προσεκτικά τη φύση του φυσικού σώματος… Για να έχουμε συνείδηση του εαυτού μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας στη Γη, πρέπει το φυσικό μας σώμα, χάρη στην οργάνωση του εγκεφάλου, να είναι ένα είδος καθρέπτη. Αποκτάμε συνείδηση του εαυτού μας μέσα από την κατοπτρική μας εικόνα. Αν δεν είχαμε έναν τέτοιο καθρέπτη, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε συνείδηση του εαυτού μας. Τι είναι όμως αυτός ο καθρέφτης;
Η πνευματική έρευνα … αποκαλύπτει ότι στην αρχή της γήινης ύπαρξης αυτή η οργάνωση του καθρέπτη, το εξωτερικό φυσικό σώμα, περιέπεσε στην επιρροή του Εωσφόρου και διαφοροποιήθηκε… Το φυσικό σώμα … μετατράπηκε σε κάτι που καταρρέει όταν περνά την πύλη του θανάτου. Αυτό το σώμα που καταρρέει δεν είναι το σώμα που προετοίμασαν τα Θεϊκά Πνεύματα κατά τις τέσσερεις πλανητικές εξελίξεις, ώστε να γίνει ένα φυσικό σώμα εδώ στη Γη. Αυτό που τα Θεϊκά Πνεύματα προετοίμασαν, και το οποίο ονομάσαμε Πνευματικό Ομοίωμα (Phantom), ανήκει στο φυσικό σώμα ως ένα σώμα-μορφής, το οποίο διαπερνά και ταυτόχρονα συγκρατεί τα υλικά τμήματα που είναι συνυφασμένα στο φυσικό μας σώμα. Αν δεν είχε μεσολαβήσει η Εωσφορική επιρροή, τότε, στην αρχή της γήινης ύπαρξής του ο άνθρωπος θα είχε δεχτεί αυτό το Πνευματικό Ομοίωμα σε πλήρη ισχύ μαζί με το φυσικό του σώμα. Όμως στην ανθρώπινη οργάνωση, στο βαθμό που αυτή αποτελείται από φυσικό σώμα, αιθερικό σώμα και αστρικό σώμα, εισχώρησε η Εωσφορική επιρροή, με συνέπεια την αποδιοργάνωση του Πνευματικού Ομοιώματος του φυσικού σώματος…. Αυτό περιγράφεται συμβολικά στη Βίβλο ως η Πτώση, μαζί με το γεγονός που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, ότι ο θάνατος ακολούθησε την Πτώση. Ο θάνατος ήταν πράγματι αποτέλεσμα της αποδιοργάνωσης του Πνευματικού Ομοιώματος του φυσικού σώματος. Η κατάληξη είναι ότι όταν ο άνθρωπος περνά την πύλη του θανάτου, βλέπει τη διάλυση του φυσικού του σώματος. Αυτό το καταρρέον φυσικό σώμα, το οποίο στερείται της δύναμης του Πνευματικού Ομοιώματος, το κουβαλάει πράγματι ο άνθρωπος από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο. Η κατάρρευση προχωρά συνεχώς, και η αποσύνθεση, ο θάνατος του φυσικού σώματος, είναι μόνον το τελικό στάδιο μιας συνεχιζόμενης διαδικασίας. Διότι αν η αποσύνθεση του σώματος –της οποίας προηγείται της αποδιοργάνωσης του Πνευματικού Ομοιώματος– δεν αντισταθμιστεί από διαδικασίες ανασυγκρότησης, τότε επέρχεται τελικά ο θάνατος.
Αν δεν είχε υπάρξει η Εωσφορική επιρροή, οι αποσυνθετικές και οι αναπλαστικές δυνάμεις θα είχαν παραμείνει σε ισορροπία στο φυσικό σώμα. Τότε τα πάντα στη γήινη ανθρώπινη φύση θα ήσαν διαφορετικά. Δεν θα υπήρχε, για παράδειγμα, ένας νους ανίκανος να κατανοήσει την Ανάσταση. Διότι τί είδους κατανόηση είναι εκείνη που δεν μπορεί να συλλάβει την Ανάσταση; Είναι εκείνη που συνδέεται με την παρακμή του φυσικού σώματος, και αυτό συμβαίνει επειδή το άτομο έχει υποβληθεί, εξαιτίας της εωσφορικής επιρροής, μια σταδιακή καταστροφή του Πνευματικού Ομοιώματος του φυσικού σώματος. Κατά συνέπεια, η ανθρώπινη κατανόηση, η ανθρώπινη διάνοια, έγινε τόσο αδύναμη, τόσο τετριμμένη, ώστε να μη μπορεί να συλλάβει τις μεγάλες διαδικασίες της κοσμικής εξέλιξης. Τις θεωρεί θαύματα ή λέει ότι δεν μπορεί να τις κατανοήσει. Αν δεν είχε υπάρξει η Εωσφορική επιρροή και οι αναπλαστικές δυνάμεις του ανθρώπινου σώματος είχαν κρατήσει σε ισορροπία τις καταστροφικές δυνάμεις, τότε η ανθρώπινη κατανόηση, εφοδιασμένη με όλα όσα προορίζονταν γι’ αυτήν, θα αναγνώριζε τις ανοικοδομητικές δυνάμεις, σχεδόν όπως όταν παρακολουθούμε ένα εργαστηριακό πείραμα. Όμως τώρα η κατανόησή μας είναι τέτοια που παραμένει στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν έχει καμία επίγνωση των βαθύτερων κοσμικών αιτίων.
………………………
Υπάρχει αληθινά κάτι που φαίνεται παράλογο στον σύγχρονο άνθρωπο: ότι δηλαδή υπάρχει μια κρυφή σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που συνέβη με τη δράση του Εωσφόρου, και στον θάνατο. Ας δούμε τώρα αυτή την επενέργεια. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα αυτής της καταστροφής του πραγματικού φυσικού σώματος; Αν διαθέταμε το πλήρες φυσικό σώμα, όπως ήταν η πρόθεση στις αρχές της γήινης ύπαρξης, οι ψυχικές μας δυνάμεις θα αντανακλούνταν με εντελώς διαφορετικό τρόπο: Τότε θα γνωρίζαμε πραγματικά τί είμαστε. Όπως έχουν τα πράγματα, δε γνωρίζουμε τί είμαστε, επειδή το φυσικό σώμα δεν μας δίνεται στην πληρότητά του. Μιλάμε βέβαια για τη φύση και την ύπαρξη του ανθρώπινου Εγώ – αλλά σε ποιό βαθμό γνωρίζουμε το Εγώ; … Όταν οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το πολύτιμο φυσικό σώμα –το σώμα που διαμορφώθηκε από το Πνευματικό Ομοίωμα– να παραδίδεται στην καταστροφή, ένιωθαν θλίψη για το σκοτείνιασμα, το ξεθώριασμα του Εγώ, διότι ένιωθαν ότι μπορούσε να υπάρξει μόνο από κοινού με τη συνείδηση του Εγώ. Και όταν έβλεπαν τη Μορφή του φυσικού σώματος να πέφτει σε παρακμή, έτρεμαν στη σκέψη ότι το Εγώ θα σκοτείνιαζε και θα θόλωνε – το Εγώ που αντανακλάται από τη Μορφή του φυσικού σώματος. Και αν παρακολουθήσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη από την απαρχή της Γης μέχρι το Μυστήριο του Γολγοθά, θα δούμε ότι η διαδικασία αυτή εμφανίζεται σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό.
… Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος έχασε, κατά τη διάρκεια της γήινης εξέλιξης, τη Μορφή του φυσικού σώματος, και δε διαθέτει πλέον αυτό που οι Θεϊκές Οντότητες είχαν προορίσει γι’ αυτόν από την αρχή της Γης. Πρέπει πάλι να το ανακτήσει, όμως χρειάζεται πρώτα να του δοθεί αυτό για άλλη μια φορά. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον Χριστιανισμό αν δεν δούμε ότι στην εποχή που έλαβαν χώρα τα Γεγονότα της Παλαιστίνης, το ανθρώπινο γένος στη Γη είχε φτάσει σε ένα στάδιο, όπου η παρακμή του φυσικού σώματος βρισκόταν στο αποκορύφωμά της και όπου, εξαιτίας αυτού, όλη η εξέλιξη της ανθρωπότητας απειλούταν από τον κίνδυνο να χαθεί η Εγώ-συνείδηση – το ιδιαίτερο επίτευγμα της γήινης εξέλιξης. Αν η διαδικασία αυτή συνεχιζόταν αναλλοίωτη, τότε το καταστροφικό στοιχείο θα διείσδυε όλο βαθύτερα στον σωματικό οργανισμό του ανθρώπου, και οι άνθρωποι που θα γεννιόνταν μετά τα Συμβάντα της Παλαιστίνης θα έπρεπε να ζουν με ένα όλο και πιο νωθρό αίσθημα του Εγώ. Όλα όσα εξαρτώνται από την τέλεια αντανάκλαση από το φυσικό σώμα θα φθείρονταν σε όλο μεγαλύτερο βαθμό.
Τότε ακριβώς έλαβε χώρα το Μυστήριο του Γολγοθά… Και χάρη σε αυτό συνέβη κάτι που είναι πολύ δύσκολο να το συλλάβει ένας νους που είναι δέσμιος του φυσικού σώματος μόνο, όπου υπερισχύουν οι καταστροφικές δυνάμεις. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος έφερε μέσα του τον Χριστό, πέρασε έναν τέτοιο θάνατο, όπου μετά από τρεις ημέρες το συγκεκριμένο θνητό τμήμα του φυσικού σώματος εξαφανίστηκε, και από τον τάφο αναδύθηκε το σώμα που είναι ο δυναμικός φορέας των φυσικών, υλικών τμημάτων. Το σώμα που πραγματικά προοριζόταν για τον άνθρωπο από τους Καθοδηγητές του Κρόνου, του Ήλιου και της Σελήνης –το καθαρά Πνευματικό Ομοίωμα του φυσικού σώματος με όλα τα χαρακτηριστικά του φυσικού σώματος– αυτό ήταν που αναστήθηκε από τον τάφο. Έτσι δόθηκε η δυνατότητα μιας νέας πνευματικής γενεαλογίας…
Ας σκεφτούμε το σώμα του Χριστού που αναστήθηκε από τον τάφο. Όπως ακριβώς από το σώμα του Αδάμ κατάγονται τα σώματα των ανθρώπων της Γης, αφού οι άνθρωποι έχουν σώματα που καταρρέουν, έτσι και τα πνευματικά σώματα, τα Πνευματικά Ομοιώματα όλων των ανθρώπων, κατάγονται από εκείνο που αναστήθηκε από τον τάφο. Μπορεί να δημιουργηθεί μια σχέση με τον Χριστό, μέσω της οποίας ένας γήινος άνθρωπος μπορεί να φέρει μέσα στο κατά τα άλλα αποσυντιθέμενο φυσικό του σώμα, το Πνευματικό Ομοίωμα που αναδύθηκε από τον τάφο του Γολγοθά. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να δεχτεί στον οργανισμό του εκείνες τις δυνάμεις που τότε αναδύθηκαν από τον τάφο, όπως ακριβώς δέχτηκε μέσω του φυσικού του οργανισμού στην αρχή της γήινης εξέλιξης, ως συνέπεια των Εωσφορικών δυνάμεων, τον οργανισμό του Αδάμ.
Αυτό ακριβώς θέλει να μας πει ο Παύλος. Όπως ο άνθρωπος κληρονομεί, λόγω της θέσης του στο ρεύμα της φυσικής εξέλιξης, το φυσικό σώμα, μέσα στο οποίο συντελείται σταδιακά η καταστροφή του Πνευματικού Ομοιώματος, του φορέα των δυνάμεων, έτσι μπορεί επίσης να κληρονομήσει από το καθαρά Πνευματικό Ομοίωμα που αναδύθηκε από τον τάφο, αυτό που έχει χάσει. Μπορεί να το κληρονομήσει, μπορεί να το περιβληθεί, όπως περιβλήθηκε με τον πρώτο Αδάμ. Μπορεί να γίνει ένα με αυτό. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να προχωρήσει σε μια εξέλιξη, όπου μπορεί να ανέβει πάλι προς τα πάνω, όπως είχε ακολουθήσει πριν το Μυστήριο του Γολγοθά μια καθοδική εξέλιξη. Με άλλα λόγια, εκείνο που του αφαιρέθηκε εξαιτίας της Εωσφορικής επιρροής μπορεί να του επιστραφεί χάρη στην παρουσία του, ως Αναστημένο Σώμα του Χριστού. Αυτό θέλει να μας πει ο Παύλος.
… Τί σχέση έχει αυτό το πνευματικό σώμα που ο Παύλος έλεγε ότι είχε αναστηθεί από τον τάφο, με αυτό που κάθε άνθρωπος φέρει τώρα μέσα του; Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, αρκεί να σκεφτούμε την αναλογία με τη δημιουργία ενός ανθρώπινου πλάσματος. Μια φυσική ανθρώπινη ύπαρξη ξεκινάει από ένα μοναδικό κύτταρο. Ένα φυσικό σώμα αποτελείται εξολοκλήρου από κύτταρα, τα οποία είναι όλα παιδιά του αρχικού κυττάρου. Όλα τα κύτταρα που συνθέτουν ένα ανθρώπινο σώμα μπορούν να αναχθούν στο αρχικό κύτταρο. Ας φανταστούμε τώρα ότι, μέσω κάποιας διαδικασίας, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε μυστικιστική Χριστολογική διαδικασία, ο άνθρωπος αποκτά ένα σώμα εντελώς διαφορετικό από αυτό που απέκτησε σταδιακά στην καθοδική του εξέλιξη. Ας σκεφτούμε μετά ότι κάθε ένα από αυτά τα νέα σώματα έχει στενή σχέση με το αγνό Πνευματικό Ομοίωμα που αναστήθηκε από τον τάφο, περίπου όπως τα ανθρώπινα κύτταρα του φυσικού σώματος συνδέονται με το αρχικό κύτταρο. Πρέπει, δηλαδή, να σκεφτούμε ότι το Πνευματικό Ομοίωμα πολλαπλασιάζεται, όπως το κύτταρο που δημιουργεί το φυσικό σώμα. Έτσι, στην εξέλιξη που ακολουθεί μετά το Συμβάν του Γολγοθά, κάθε άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει εσωτερικά κάτι που κατάγεται πνευματικά από το Πνευματικό Ομοίωμα που αναστήθηκε από τον τάφο…
… Για κάποιον που παρατηρεί την εξέλιξη με υπεραισθητή όραση είναι προφανές ότι το πνευματικό κύτταρο, το σώμα που νίκησε τον θάνατο, το σώμα του Ιησού Χριστού, αναστήθηκε από τον τάφο και με την πάροδο του χρόνου μεταφέρεται σε όποιον αποκτά μια ανάλογη σχέση με τον Χριστό… Το Πνευματικό Ομοίωμα που αναστήθηκε από τον τάφο μεταδίδεται σ’ εκείνους που προετοιμάζονται κατάλληλα γι’ αυτό. Πρόκειται για ένα γεγονός που μπορεί να γίνει κατανοητό από όποιον αποδέχεται το υπεραισθητό.
Αν μπορέσουμε να εγγράψουμε στην ψυχή μας την αλήθεια της διδασκαλίας του Παύλου, θα δούμε το Μυστήριο του Γολγοθά ως μια πραγματικότητα που έλαβε χώρα, και έπρεπε να λάβει χώρα στην εξέλιξη της Γης. Διότι σημαίνει κυριολεκτικά τη διάσωση του ανθρώπινου Εγώ. Αν η διαδικασία της εξέλιξης είχε συνεχιστεί στην ίδια πορεία που είχε ακολουθήσει μέχρι την εποχή των Συμβάντων της Παλαιστίνης, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί η συνείδηση του Εγώ… Θα είχε μάλιστα περιέλθει σε ακόμα μεγαλύτερο σκοτάδι. Όμως ο δρόμος στράφηκε προς τα πάνω και θα συνεχίσει να ανεβαίνει, ανάλογα με τον βαθμό που οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη σχέση τους με τη Χριστική Οντότητα.
… Το Γεγονός του Γολγοθά αποκατέστησε πλήρως τις χαμένες αρχές της ανθρώπινης εξέλιξης. Στον βαθμό που ο άνθρωπος δέχεται μέσα του το άφθαρτο σώμα, … και περιβάλλεται με αυτό το άφθαρτο σώμα, θα αποκτά όλο και πιο σαφή επίγνωση της Εγώ-συνείδησης, κι εκείνου του τμήματος της φύσης του, που μετακινείται από τη μια ενσάρκωση στην άλλη.
Αυτό που ήρθε στον κόσμο με τον Χριστιανισμό δεν πρέπει να θεωρείται απλά ως μια νέα διδασκαλία, … ως μια νέα θεωρία, αλλά ως κάτι πραγματικό… Το σημαντικό δεν είναι τι δίδαξε ο Χριστός, αλλά τι πρόσφερε: το Σώμα του. Διότι το Σώμα που αναστήθηκε από τον τάφο του Γολγοθά δεν είχε ποτέ πριν εισέλθει στην ανθρώπινη εξέλιξη. Ποτέ πριν δεν είχε υπάρξει στη Γη, χάρη στον θάνατο ενός ανθρώπου, αυτό που εμφανίστηκε ως Αναστημένο Σώμα του Ιησού Χριστού. Προηγουμένως, όταν οι άνθρωποι περνούσαν την πύλη του θανάτου και διέρχονταν το διάστημα μεταξύ θανάτου και νέας γέννησης, έφερναν μαζί τους στη Γη το πλημμελές Πνευματικό Ομοίωμα, που παραδινόταν στον εκφυλισμό. Κανείς δεν είχε προκαλέσει ποτέ την εμφάνιση ενός τέλειου Πνευματικού Ομοιώματος.
… Κανένας που περνούσε την πύλη του θανάτου δεν είχε ποτέ υπερνικήσει τον θάνατο ως ανθρώπινο Πνευματικό Ομοίωμα… Μόνον το Πνευματικό Ομοίωμα που αναστήθηκε από τον τάφο στον Γολγοθά μπορεί να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη ανθρωπότητα στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης…
Αυτό είναι το σημαντικό στοιχείο στη Χριστιανική εξέλιξη… Η Ανάσταση του Χριστού είναι η γέννηση ενός νέου μέλους της ανθρώπινης φύσης – ενός άφθαρτου σώματος. Αλλά για να συμβεί αυτό, δηλαδή η σωτηρία του ανθρώπινου Πνευματικού Ομοιώματος από τον θάνατο, ήσαν απαραίτητα δύο πράγματα. Πρώτον, ήταν απαραίτητο η Οντότητα του Ιησού Χριστού … να αποτελείται από φυσικό σώμα, αιθερικό σώμα και αστρικό σώμα, και –αντί για ανθρώπινο Εγώ– την Οντότητα του Χριστού. Δεύτερον, ήταν απαραίτητο να αποφασίσει η Χριστική Οντότητα να κατέλθει και να ενσαρκωθεί σε ένα ανθρώπινο σώμα… Διότι αν θέλουμε να δούμε τον Χριστό υπό το σωστό φως, πρέπει να Τον αναζητήσουμε στον χρόνο πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου στη Γη. Η Οντότητα του Χριστού υπήρχε φυσικά εκείνη την εποχή. Δεν εισήλθε όμως στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Διέμενε στον πνευματικό κόσμο. Η ανθρωπότητα συνέχισε την ολοένα φθίνουσα πορεία της. Σε μια χρονική στιγμή που ήταν κρίσιμη για την ανθρώπινη εξέλιξη, η Χριστική Οντότητα ενσωματώθηκε στο σώμα ενός ανθρώπου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη θυσία που θα μπορούσε να κάνει ο Χριστός για τη γήινη εξέλιξη. Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να αρχίσουμε να κατανοούμε είναι σε τί έγκειται αυτή η θυσία… Πρέπει να ερευνήσουμε το ερώτημα: Ποια είναι η σημασία του γεγονότος ότι με τη Βάπτιση ο Χριστός κατήλθε σε ένα σώμα από σάρκα και οστά, και πώς επήλθε ο θάνατος στο Μυστήριο του Γολγοθά;
(Rudolf Steiner, ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ (GA 131), 7η διάλεξη, Καρλσρούη, 11 Οκτωβρίου 1911)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου