Έχω μια απορία:
Από τον Φεβρουάριο του 23 που έγινε το ατύχημα στα Τέμπη
μέχρι και σήμερα Ιανουάριος 25 έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια. Σε αυτά τα δυο
χρόνια, και έχοντας κάθε μήνα κάπου 100 νεκρούς και αναπήρους από τροχαία,
μετράμε 2400 νεκρούς και αναπήρους, περίπου.
Γι αυτούς δεν βλέπω καμιά πρωτοβουλία, καμιά συγκέντρωση, κανένα ευχέλαιο, κανένα τρισάγιο, κανένα δάκρυ.
Στα επόμενα δυο χρόνια από σήμερα θα έχουμε ακόμα 2400
νεκρούς και αναπήρους. Θα κλάψουν δηλαδή πολύ περισσότερες μάνες από αυτές που
κλαίνε για τις απώλειες των Τεμπών.
Γιατί κανένας δεν συγκινείτε για τους άλλους αλλά και
τους μελλοντικούς νεκρούς και αναπήρους;
Δηλαδή, σε 2 συν 2 χρόνια θα έχουμε σχεδόν πέντε χιλιάδες
νεκρούς και ανάπηρους και συγκρινόμενο με το 57 ή το 100 (σύμφωνα με άλλους)
των Τεμπών μιλάμε όχι για 100% περισσότερα θύματα αλλά (ποιος μπορεί να το
υπολογίσει;) (όποιος δεν μπορεί πρέπει να γυρίσει στο Δημοτικό) για εξωφρενικά
πολύ περισσότερους αναγόμενοι επί τοις εκατό.
Μας αρέσουν τα μνημόσυνα και όχι να σώζουμε ζωές;
Μας αρέσει να είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν;
Μας αρέσει να ανήκουμε σε κάποια ομάδα και να φαίνεται
ότι κάτι κάνουμε δήθεν;
Έχει πρόβλημα η αντίληψη μας αλλά και η ικανότητα μας να
ιεραρχεί με βάση την βαρύτητα τους τα γεγονότα;
Είναι ένα ενδιαφέρον κοινωνικό φαινόμενο που θα πρέπει να
καταπιαστούν ειδικοί.
Μέχρι τότε προσέχετε γιατί κάποιο από τα παιδιά σας ή
κάποιος από την οικογένεια σας θα είναι μέσα και ανάμεσα στους 100 και τους
2400.
---
Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου