Είναι όντως αλήθεια ότι κινούμαστε στη ζωή όπως ο ήλιος κινείται στα δώδεκα ζώδια. Όταν ξεκινάμε τη ζωή μας εδώ, η συνείδησή μας για τις αισθήσεις ανεβαίνει, κατά κάποιο τρόπο, στον ένα πυλώνα του κόσμου και ξανακατεβαίνει στον άλλο. Περνάμε από αυτούς τους πυλώνες όταν κινούμαστε στον έναστρο ουρανό, κατά κάποιον τρόπο, από την πλευρά της νύχτας στην πλευρά της ημέρας. Οι αποκρυφιστικές και συμβολικές κοινωνίες προσπαθούσαν πάντα να το υποδείξουν αυτό ονομάζοντας τον πυλώνα της γέννησης, τον οποίο περνάμε στο δρόμο προς τη ζωή της πλευράς της ημέρας, Ιακίμ.
Ο εξωτερικός μας κόσμος κατά τη διάρκεια της ζωής μεταξύ θανάτου και επαναγέννησης αποτελείται από τις αντιλήψεις της αίσθησης της αφής που απλώνονται σε ολόκληρο το σύμπαν, όπου δεν αγγίζουμε αλλά αγγιζόμαστε. Αισθανόμαστε ότι μας αγγίζουν παντού πνευματικά όντα, ενώ στη φυσική ζωή είμαστε εμείς που αγγίζουμε τους άλλους. Μεταξύ θανάτου και επαναγέννησης ζούμε μέσα στην κίνηση και την αισθανόμαστε με τον ίδιο τρόπο που ένα κύτταρο του αίματος ή ένας μυς μέσα μας θα αισθανόταν τη δική του κίνηση. Αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας να κινείται μέσα στον μακρόκοσμο και αισθανόμαστε ισορροπία και νιώθουμε ότι είμαστε μέρος της ζωής του συνόλου. Εδώ στη γη η ζωή μας περικλείεται στο δέρμα μας, αλλά εκεί αισθανόμαστε ότι είμαστε μέρος της ζωής του σύμπαντος, της κοσμικής ζωής, και αισθανόμαστε ότι δίνουμε στον εαυτό μας τη δική μας ισορροπία σε κάθε θέση. Εδώ, η βαρύτητα και η σύσταση του σώματός μας μας δίνουν ισορροπία, και συνήθως δεν έχουμε επίγνωση αυτού. Κατά τη διάρκεια της ζωής μεταξύ του θανάτου και μιας νέας γέννησης, ωστόσο, αισθανόμαστε την ισορροπία συνεχώς. Έχουμε μια άμεση εμπειρία της άλλης πλευράς της εσωτερικής μας ζωής.
Μπαίνουμε στη γήινη ζωή μέσω του Ιακίμ, με τη βεβαιότητα ότι αυτό που υπάρχει εκεί έξω στον μακρόκοσμο ζει τώρα μέσα μας, ότι είμαστε ένας μικρόκοσμος, γιατί η λέξη Ιακίμ σημαίνει: "Το θείο που ξεχύνεται πάνω στον κόσμο είναι μέσα σου".
Ο άλλος πυλώνας, ο Μποάζ, είναι η είσοδος στον πνευματικό κόσμο μέσω του θανάτου. Αυτό που εμπεριέχεται στη λέξη Μποάζ είναι περίπου το εξής: "Αυτό που μέχρι τώρα αναζητούσα μέσα μου, δηλαδή τη δύναμη, θα το βρω χυμένο πάνω σε ολόκληρο τον κόσμο- σε αυτό θα ζήσω". Αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε τέτοια πράγματα μόνο όταν διεισδύσουμε σε αυτά μέσω της πνευματικής γνώσης. Στις συμβολικές αδελφότητες, οι πυλώνες αναφέρονται συμβολικά. Στην πέμπτη μετα-ατλαντική εποχή μας θα αναφέρονται συχνότερα για να μην τους χάσει εντελώς η ανθρωπότητα και για να βοηθήσουν τις επόμενες γενιές να κατανοήσουν αυτό που έχει διασωθεί σε αυτά τα λόγια.
Βλέπετε, τα πάντα στον κόσμο γύρω μας είναι μια αντανάκλαση αυτού που ζει στον μακρόκοσμο. Όπως η εσωτερική μας ζωή είναι ένας μικρόκοσμος με την έννοια που ανέφερα, έτσι και η εσωτερική ζωή της ανθρωπότητας οικοδομείται από τον μακρόκοσμο. Στην εποχή μας, είναι πολύ σημαντικό να έχουμε την εικόνα των δύο πυλώνων που ανέφερα να μας έχει παραδοθεί μέσα από την ιστορία. Αυτοί οι πυλώνες αντιπροσωπεύουν ο καθένας τη ζωή μονόπλευρα- γιατί η ζωή βρίσκεται μόνο στην ισορροπία μεταξύ των δύο. Ο Ιακίμ δεν είναι ζωή, διότι είναι η μετάβαση από το πνευματικό στο σώμα- ούτε ο Μποάζ είναι ζωή, διότι είναι η μετάβαση από το σώμα στο πνεύμα. Η ισορροπία είναι το ουσιώδες.
Και αυτό είναι που οι άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν. Αναζητούν πάντα μόνο τη μία πλευρά, τα άκρα και όχι την ισορροπία. Επομένως, δύο πυλώνες στήνονται και για τη δική μας εποχή, και πρέπει να περάσουμε ανάμεσά τους, αν κατανοήσουμε σωστά την εποχή μας. Δεν πρέπει να φανταζόμαστε ούτε τον ένα ούτε τον άλλο πυλώνα ως βασική δύναμη για την ανθρωπότητα, αλλά πρέπει να περάσουμε ανάμεσα στους δύο. Πράγματι, πρέπει να συλλάβουμε αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα και όχι να περνάμε τη ζωή μας μελαγχολώντας χωρίς να σκεφτόμαστε πραγματικά, όπως κάνει ο σύγχρονος υλισμός. Αν αναζητάτε σήμερα τον πυλώνα Ιακίμ, θα τον βρείτε. Ο πυλώνας Ιακίμ υπάρχει- θα τον βρείτε σε έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι πλέον εν ζωή, αλλά ο πυλώνας εξακολουθεί να υπάρχει - υπάρχει στον Τολστοϊσμό.
Θυμηθείτε ότι ο Τολστόι ήθελε βασικά να στρέψει όλους τους ανθρώπους μακριά από την εξωτερική ζωή και να τους οδηγήσει στην εσωτερική. Όπως είπα όταν μίλησα για τον Τολστόι στις πρώτες ημέρες του κινήματός μας, ήθελε να εστιάσει την προσοχή μας αποκλειστικά σε ό,τι συμβαίνει στην εσωτερική μας ζωή. Δεν έβλεπε το πνεύμα να εργάζεται στον εξωτερικό κόσμο - μια μονόπλευρη άποψη που τον χαρακτήριζε, όπως είπα σε εκείνη την πρώιμη διάλεξη. Ένας από τους φίλους μας έδειξε στον Τολστόι ένα αντίγραφο εκείνης της διάλεξης. Κατάλαβε τα πρώτα δύο τρίτα της, αλλά όχι το τελευταίο τρίτο, επειδή εκεί αναφέρονταν η μετενσάρκωση και το κάρμα, τα οποία δεν καταλάβαινε. Αντιπροσώπευε μια μονόπλευρη άποψη, την απόλυτη καταπίεση της εξωτερικής ζωής. Είναι οδυνηρό να τον βλέπουμε να δείχνει αυτή τη μονομέρεια. Σκεφτείτε μόνο την τεράστια αντίθεση μεταξύ των απόψεων του Τολστόι, οι οποίες κυριαρχούν μεταξύ ενός σημαντικού αριθμού διανοουμένων της Ρωσίας, και αυτού που προέρχεται από εκεί αυτές τις μέρες ( Μπολσεβικισμός). Είναι μια από τις πιο τρομερές αντιθέσεις που μπορείτε να φανταστείτε. Αρκετά με τη μονομέρεια.
Ο άλλος πυλώνας, ο πυλώνας του Μποάζ, βρίσκει επίσης ιστορική έκφραση στην εποχή μας. Αντιπροσωπεύει και αυτός τη μονομέρεια. Τη συναντάμε στην αποκλειστική αναζήτηση του πνευματικού στον εξωτερικό κόσμο. Πριν από μερικά χρόνια, το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε στην Αμερική με την εμφάνιση του πολικού αντίθετου του Τολστόι, δηλαδή του John Ernst Worrell Keely. Ο Keely έτρεφε το ιδανικό της κατασκευής ενός κινητήρα που δεν θα λειτουργούσε με ατμό ή ηλεκτρισμό, αλλά με τα κύματα που δημιουργούμε όταν κάνουμε ήχους, όταν μιλάμε. Φανταστείτε το! Ένας κινητήρας που θα λειτουργεί με τα κύματα που θέτουμε σε κίνηση όταν μιλάμε, ή και με την εσωτερική μας ζωή γενικότερα! Φυσικά, αυτό ήταν μόνο ένα ιδανικό, και μπορούμε να ευχαριστούμε τον Θεό που ήταν μόνο ένα ιδανικό εκείνη την εποχή, γιατί πώς θα ήταν αυτός ο πόλεμος (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) αν το ιδανικό του Κίλι είχε πραγματοποιηθεί; Αν ποτέ πραγματοποιηθεί, τότε θα δούμε τι πραγματικά σημαίνει η αρμονία των δονήσεων στην εξωτερική κινητήρια δύναμη. Αυτή, λοιπόν, είναι η άλλη μονομέρεια, ο πυλώνας του Μποάζ. Μεταξύ αυτών των δύο πυλώνων πρέπει να περάσουμε.
Υπάρχουν πολλά, πράγματι πάρα πολλά, που περιέχονται στα σύμβολα που έχουν διατηρηθεί. Η εποχή μας καλείται να κατανοήσει αυτά τα πράγματα, να τα διαπεράσει. Κάποια μέρα οι άνθρωποι θα αντιληφθούν την αντίθεση μεταξύ όλης της αληθινής πνευματικότητας και αυτού που θα έρθει από τη Δύση, αν ο κινητήρας Keely γίνει ποτέ πραγματικότητα. Θα είναι μια αντίθεση αρκετά διαφορετική από εκείνη ανάμεσα στις απόψεις του Τολστόι και σε ό,τι πλησιάζει από την Ανατολή. Λοιπόν, δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα γι' αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου