1. "Ναι, τώρα θα είστε επίσης σε θέση να καταλάβετε και κάτι άλλο, για το οποίο πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, και είναι το εξής:
Όταν εισερχόμαστε σε αυτή τη θεία κατάσταση που βρίσκεται σε ισορροπία, σε μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη κατάσταση ισορροπίας μεταξύ του εωσφορικού και του αριμανικού στοιχείου, και όταν το αντιλαμβανόμαστε στη βαθύτερη ουσία του, τότε συνειδητοποιούμε –εάν κοιτάζουμε σωστά– ότι όπου δεν υπάρχει η επιρροή του Εωσφόρου ούτε η επιρροή του Άριμαν, εκεί υπάρχει αυτό που προέρχεται από την προοδευτική θεϊκή πνευματικότητα η οποία συνδέεται με την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αν, στις σφαίρες όπου ρέει συνεχώς το εωσφορικό και το αριμανικό στοιχείο, κοιτάξουμε προς το θεϊκό στοιχείο που διατηρεί την ισορροπία, βρίσκουμε εκεί τη θεμελιώδη δύναμη όλων όσων ρέουν συνεχώς, διαμορφώνοντας τον άνθρωπο τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, στην ψυχή και στο πνεύμα: την αγνή αγάπη. Αυτή η θεμελιώδης δύναμη είναι η αγνή αγάπη. Ως προς την ουσία και την ύπαρξή του, και στον βαθμό που είναι ο κόσμος του ανθρώπου, το σύμπαν αποτελείται από αγνή αγάπη, δεν είναι τίποτα άλλο από καθαρή αγάπη. Στο μέρος του θείου που συνδέεται με τον άνθρωπο δεν βρίσκουμε τίποτα εκτός από την αγνή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι κάτι εσωτερικό· οι ψυχές μπορούν να τη βιώσουν εσωτερικά. Δεν θα μπορούσε ποτέ να εμφανιστεί εξωτερικά εάν πρώτα δεν σχημάτιζε για λογαριασμό της ένα σώμα από το αιθερικό στοιχείο του φωτός. Και όταν παρατηρούμε τον κόσμο με τον ορθό απόκρυφο τρόπο, δεν μπορούμε παρά να πούμε: Το θεμέλιο του κόσμου είναι η εσωτερική οντότητα της αγάπης που εμφανίζεται εξωτερικά ως φως.
Αυτό δεν είναι μια απλή πεποίθηση όσων ασχολούνται με τέτοια πράγματα. Είναι μια γνώση που αποκτάται απολύτως αντικειμενικά: Το σύμπαν, στον βαθμό που το ανθρώπινο ον είναι ριζωμένο σε αυτό, είναι εσωτερικά η οντότητα της αγάπης που εμφανίζεται εξωτερικά μέσω του φωτός. Οντότητα, διότι έχουμε να κάνουμε με όλα τα όντα των ανώτερων Ιεραρχιών των οποίων φορέας είναι αυτή η αγάπη και που βιώνουν εσωτερικά αυτή την αγάπη, που ωστόσο, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε μια αφηρημένη ιδέα, εμφανίζεται ως φως. Η εξωτερική εμφάνιση των όντων είναι αγάπη και η εξωτερική εμφάνιση της αγάπης είναι φως. Αυτό έχει τονιστεί επανειλημμένως σε όλα τα Μυστήρια. Δεν είναι μια απλή πεποίθηση αλλά μια πραγματική γνώση που αποκτά κάθε αληθινός εσωτεριστής.
Γεγονός είναι, ωστόσο, ότι αυτό δεν είναι παρά ένα ρεύμα στο σύμπαν, ένα ρεύμα που βεβαίως μας αφορά ουσιωδώς ως ανθρώπινα όντα, αλλά παρόλα αυτά είναι ένα ρεύμα. Μπορούμε κάλλιστα να φανταστούμε την εποχή του υλισμού από τον 15ο, 16ο, 17ο αιώνα, καθώς και την κορύφωση του υλισμού κατά τη δεκαετία του 1840. Μπορούμε κάλλιστα να φανταστούμε την περαιτέρω ανάπτυξη του υλισμού με όλα αυτά που σκέφτονται και κάνουν οι άνθρωποι, με όλες εκείνες τις τρομερά καταστροφικές δυνάμεις που μαίνεται στην ανθρωπότητα από τα μέσα του 19ου αιώνα, παρόλο που αυτό δεν γίνεται καν αντιληπτό από πολλούς. Πάνω απ’ όλα, αυτό είναι που υφαίνει τη θεϊκή αγάπη η οποία εκδηλώνεται σε φως.
Αγαπητοί μου φίλοι, πάρτε λίγο καθαρό νερό, κρυστάλλινο νερό, και μετά πάρτε ένα βρόμικο σφουγγάρι, ένα σφουγγάρι που έχει μέσα βρομιά. Βάλτε το σφουγγάρι στο καθαρό κρυστάλλινο νερό, βυθίστε το μέσα και στη συνέχεια στύψτε το για να βγει πάλι το νερό – τώρα το νερό είναι βρόμικο, θολό. Αφήσατε το βρόμικο σφουγγάρι να απορροφήσει το κρυστάλλινο νερό, το στύψατε και το νερό βρόμισε. Πώς μπορεί το καθαρό, κρυστάλλινο νερό να βγαίνει βρόμικο όταν στύβετε το σφουγγάρι; Πώς μπορεί η θεϊκή αγάπη που αναβλύζει σε αγνό φως, όταν απορροφάται από την εποχή του υλισμού όπως το καθαρό νερό από το βρόμικο σφουγγάρι, να εμφανίζεται στη συνέχεια ως κάτι διαφορετικό;
Ιδού η εικόνα: Το κρυστάλλινο νερό που απορροφάται από το βρόμικο σφουγγάρι γίνεται θολό, μη πόσιμο νερό. Η θεϊκή αγάπη που εμφανίζεται σε φως, καθώς απορροφάται κατά την εποχή της ανάπτυξης της συνειδησιακής ψυχής από όλα εκείνα τα συστατικά του κακού που οργιάζουν στην ανθρωπότητα, είτε λανθάνοντα είτε φανερά αυτή την ίδια εποχή, γίνεται θεϊκός θυμός.
Το μυστικό της επόμενης εποχής είναι ότι η θεία αγάπη θα εμφανιστεί με τη μορφή του θεϊκού θυμού εξαιτίας αυτού που συμβαίνει μέσα στην ανθρωπότητα. Θα εμφανιστεί με τη μορφή του θεϊκού θυμού που θα παρέχει προστασία από όλες τις υλικές κατασκευές που θα προκύψουν ως αποτέλεσμα της υλιστικής εποχής της συνειδησιακής ψυχής, θα επιτρέψει να χαθούν αυτές οι κατασκευές προστατεύοντας έτσι από περαιτέρω καταστροφικές συνέπειες. Από αυτό που του εμφανίζεται, ο Αποκαλυπτής μιλά για την έκχυση των φιαλών του θυμού στην επόμενη εποχή (Αποκ. ιστʹ1 κ.ε.). Αυτό λεγόταν στα Μυστήρια με μια ρήση που ήταν συνταρακτικότατη για τον νεοφώτιστο: Στη σφαίρα της ανθρώπινης ψευδαίσθησης η θεϊκή αγάπη εμφανίζεται με τη μορφή του θεϊκού θυμού.
Υπάρχει μια ρήση πολλών χιλιάδων ετών μέσα από τα Μυστήρια, η οποία ζει προφητικά στα οράματα του Ιωάννη με τον τρόπο που η Αποκάλυψη περιγράφει πρώτα το πώς βρομίζει η θεία αγάπη και μετά τι θα πρέπει να λάβει χώρα ως η απαραίτητη απάντηση αυτού που έχει συμβεί. Αυτή η απάντηση θα είναι η έκχυση του θεϊκού θυμού στην εποχή όπου –πολύ περισσότερο από τη δική μας– αυτό που κάνουν οι άνθρωποι θα επηρεάζει τις φυσικές διεργασίες. Διότι ο παραλληλισμός που οδηγεί τους ανθρώπους στην ψευδαίσθηση ότι η φύση από τη μια πλευρά και το ανθρώπινο πνεύμα και η ανθρώπινη ψυχή από την άλλη απλώς προχωρούν δίπλα δίπλα, αυτός ο παραλληλισμός υπάρχει μόνο στις μεσαίες εποχές της εξέλιξης, δημιουργώντας τότε αυτή την ψευδαίσθηση. Ακόμη και στις αρχικές και τελικές φάσεις των μικρότερων περιόδων εξέλιξης, για παράδειγμα σε αυτή που διαρκεί από την καταστροφή της Ατλαντίδας έως τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπους ασκεί πάντα μεγάλη επιρροή στα φυσικά συμβάντα. Επομένως, δεν είναι παραμύθι να πούμε πως όταν, στα τελευταία στάδια της ατλαντικής περιόδου, ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας ασχολούνταν με τη μαύρη μαγεία, όλα τα εγκλήματα που έκαναν οι άνθρωποι ασχολούμενοι με τη μαύρη μαγεία βρήκαν την απάντησή τους στα φυσικά φαινόμενα της καταστροφής της Ατλαντίδας.
Με τον ίδιο τρόπο, πολλά πράγματα που συμβαίνουν τώρα θα βρουν την απάντησή τους στα φυσικά φαινόμενα. Ένα από αυτά είναι ότι η ρωσική επανάσταση –η οποία επίσης είχε πολλές απόκρυφες αιτίες– θα ξεχυθεί στα κεφάλια των ανθρώπων με καταιγίδες βροντών και κεραυνών που θα διαρκέσουν ολόκληρα καλοκαίρια. Και άλλα πράγματα που συσσωρεύονται ως παγκόσμιο στοιχείο που βρομίζει τη θεϊκή αγάπη θα εμφανιστούν επίσης σε φυσικά φαινόμενα που δεν θα μπορούμε να ερμηνεύσουμε με άλλον τρόπο παρά ως μετατροπή της θεϊκής αγάπης σε θεϊκό θυμό μέσω των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων.
Αυτό που μόλις είπα είναι μια διατύπωση της ρήσης που προανέφερα. Αλλά αυτό που ο θεϊκός θυμός εκχέει πάνω στους ανθρώπους είναι στην πραγματικότητα μια αποκάλυψη της θεϊκής αγάπης. Διότι εάν αυτή την εποχή η θεϊκή αγάπη φαινομενικά έδειχνε έλεος στην αδυναμία των ανθρώπων, αυτό δεν θα ήταν πραγματικό έλεος. Θα ισοδυναμούσε με την παράβλεψη όλων των αναγκαίων συνεπειών που αξίζουν οι ανθρώπινες σκέψεις και πράξεις – θα ήταν το πιο χωρίς αγάπη πράγμα απ’ όλα, αφού τότε η ανθρωπότητα θα χανόταν πραγματικά. Μόνο με την έκχυση του θεϊκού θυμού, που δεν είναι άλλο από μια μεταμόρφωση της θεϊκής αγάπης, μπορούν να εξαλειφθούν τα βλαβερά πράγματα που προκάλεσε η ανθρωπότητα, τα οποία διαφορετικά θα είχαν ανείπωτα καταστρεπτικές επιπτώσεις στην περαιτέρω εξέλιξή της. Η ρήση που αναφέρεται στις Γραφές είναι τόσο αρχαία που στην Ευρώπη λέγεται ακόμα πολύ συχνά με την ανατολίτικη μορφή της: Στη σφαίρα του Μάγια η θεϊκή αγάπη εμφανίζεται ως θεϊκός θυμός".
Ρούντολφ Στάινερ, Βιβλιογραφικός κατάλογος: GA 346 - Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και το έργο του ιερέα - 15η διάλεξη: Η γυάλινη θάλασσα, Ντόρναχ, 19 Σεπτεμβρίου 1924
http://rs-el.ueuo.com/index.htm?ga=346&lecture=1924-09-19
Μετάφραση: Δημήτρης Περούλας, Β.Κ.
----------------------------------------------------------
2. Οι νυχτερινοί μαθητές του Χριστού
Ο Νικόδημος, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, η Μαρία Μαγδαληνή και η ευλογημένη Παναγία ήταν οι μυστικοί μαθητές, οι μαθητές της νύχτας, αυτοί που θα συναντούσαν τον Διδάσκαλο μετά τη δύση του ηλίου και πολύ αργότερα.
Γνώριζαν τον Διδάσκαλο με διαφορετικό τρόπο από εκείνους που Τον συναντούσαν μόνο κάτω από τις ακτίνες του ήλιου.
Σε αυτό υπάρχει ένα βαθύτατο Μυστήριο.
Μέσα στη νύχτα, ο Χριστός Ιησούς μπόρεσε να αποκαλύψει μια διαφορετική πτυχή του εαυτού Του από αυτή που αποκάλυπτε στο φως της ημέρας ανάμεσα στα πλήθη που συνωστίζονταν γύρω Του.
Οι νυχτερινοί μαθητές είχαν πράγματι υπέροχες, βαθιές συζητήσεις με τον Διδάσκαλο, αλλά έπαιξαν και έναν άλλο ρόλο: Τον φρόντιζαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να σηκώνεται κάθε πρωί ενισχυμένος εκ νέου.
Οι μαθητές της νύχτας είχαν μια ιδιαίτερη αποστολή να αναζητήσουν τον Χριστό στα βάθη της νύχτας.
Αυτό το έκαναν με τις πράξεις της φροντίδας και της αγάπης τους για τον Ιησού, του οποίου το ανθρώπινο σώμα, κατά τη διάρκεια της νύχτας, θα βίωνε μια άμπωτη του Χριστού, φέρνοντάς Του μεγάλο πόνο.
(Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός εγκατέλειπε το σώμα του Ιησού τη νύχτα, κάτι που δεν συνέβαινε).
Διδάχθηκαν, μυήθηκαν στους τρόπους φροντίδας του Ιησού ως το ανθρώπινο σκεύος του Χριστού.
Καθώς προχωρούσε ο καιρός, ο Χριστός βυθίστηκε ακόμη περισσότερο στο σώμα του Ιησού, παραμένοντας πιο πλήρως παρών σε αυτό.
Ως φροντιστές Του, οι νυχτερινοί μαθητές μπορούσαν να ακολουθήσουν τη σταδιακή κάθοδο του Χριστού στο φυσικό πεδίο -στη ζωή Του ως φυσικό ανθρώπινο ον- και να Τον βρίσκουν εκεί όλο και περισσότερο με τρόπο που δεν ήταν δυνατός για τους άλλους. Ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου ήταν επίσης παρών σε ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις.
Λέγεται επίσης ότι η ιδιαίτερη ικανότητα των νυχτερινών μαθητών τους επέτρεψε να βρουν τον Χριστό που λάμπει την ώρα του Μεσονυκτίου.
Αυτή η ιδιαίτερη σχέση με τον ΑΝΘΡΩΠΟ Ιησού εξηγεί πώς αυτοί οι τρεις -ο Ιωάννης, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος- ήρθαν να κατεβάσουν το Εσταυρωμένο Σώμα Του.
Διότι ως φροντιστές αυτού του σώματος, διέθεταν το απαραίτητο βάθος κατανόησης για να φέρουν εις πέρας αυτή την πράξη.
Κατά παρόμοιο τρόπο, οι τρεις αυτοί στάθηκαν επίσης ως ανθρώπινοι μάρτυρες της καθόδου του Χριστού μέσα στη γη.
Διότι, ενώ κατέβαζαν το σώμα του Ιησού από τον σταυρό, το μετέφεραν στις άγιες γυναίκες για πλύσιμο και προετοιμασία και από εκεί στον τάφο, βρίσκονταν όλη την ώρα στις ίδιες τις πύλες μεταξύ Ουρανού και Γης, καθώς ο ίδιος ο Χριστός, έχοντας αφήσει το σώμα του Ιησού, έκανε την κάθοδό Του στα βάθη της Γης.
---------------------------
Τώρα, ο Χριστός αποσυνδέθηκε πλήρως από το σώμα του Ιησού μόνο με τη διάτρηση από τη λόγχη.
Η διάτρηση άνοιξε μια πύλη μέσω της καρδιάς, έτσι ώστε ο Χριστός - ο οποίος είχε θυσιάσει τον εαυτό Του με την πλήρη ενσάρκωση στο φυσικό σώμα του Ιησού - να μπορεί στη συνέχεια να περάσει ελεύθερα μέσα από αυτή την πύλη.
Η ώθηση της λόγχης και η διάτρηση άνοιξαν το δρόμο για μια μεγάλη μεταμόρφωση.
-----------------------------
Η λόγχη έγινε στη συνέχεια ένα θαυματουργό αντικείμενο - με ένα Ον ως το αντίστοιχό της στην πνευματική σφαίρα.
Ακριβώς όπως υπάρχει ένα Ον του Δισκοπότηρου, έτσι υπάρχει και ένα Ον της λόγχης - και τα δύο κατοικούν στα πνευματικά βασίλεια.
Ακριβώς όπως το Σώμα της Ανάστασης μπορεί να πάρει φυσική ύλη, αλλά να διασχίσει τα όρια μεταξύ των κόσμων, έτσι υπάρχουν και ορισμένες άλλες φυσικές μορφές που μπορούν να διασχίσουν αυτά τα όρια.
Τόσο η Λόγχη όσο και το Δισκοπότηρο, εμποτισμένα με το αιθεροποιημένο αίμα του Χριστού, είναι δύο τέτοια.
---------------------------------
Ο Νικόδημος, γνωρίζοντας ότι πρέπει να προμηθευτεί τη Λόγχη, πήγε στον Πιλάτο, στον οποίο είπε παίρνοντας τη Λόγχη από τα χέρια του, "κάποια μέρα θα τον γνωρίσεις κι εσύ", υποδηλώνοντας έτσι ότι μέσα από τεράστια βάσανα ο Πιλάτος θα έβρισκε μια μέρα τον Χριστό στα βάθη.
Με τη Λόγχη στην κατοχή του, ο Νικόδημος συμμετείχε στις νυχτερινές συνομιλίες, μέσω των οποίων ο Αναστημένος εμφανίστηκε στους μαθητές της νύχτας.
-----------------------------------
Πώς έφτασε η λόγχη να πέσει από τον Παράδεισο και να πληγώσει τον Ανφόρτα (τον μετενσαρκωμένο Νικόδημο);
Η Λόγχη ή το Ον της Λόγχης φύλαγε το Δέντρο της Ζωής, το οποίο είναι επίσης το Δέντρο της Αγάπης του Θεού.
Σε μια νυχτερινή συνομιλία, ο Χριστός Ιησούς δίδαξε στον Νικόδημο το Μυστήριο της Αγάπης του Θεού και αφού του μετέδωσε αυτό το Μυστήριο, του ζήτησε να δώσει όρκο να υπερασπιστεί την Αγάπη του Θεού, τη Θεία Αγάπη, στον κόσμο.
Προειδοποίησε τον Νικόδημο ότι ο Πονηρός θα προσπαθούσε πάντα να τον απομακρύνει από τη Θεία Αγάπη και τον προέτρεψε να προσέχει και να προσεύχεται πάντοτε.
Τώρα, όταν ο Ανφόρτας ήταν Βασιλιάς του Δισκοπότηρου, μπήκε σε πειρασμό από τον Έρωτα και παρασύρθηκε από το καθήκον του να φυλάει τη Θεία Αγάπη.
Και όταν συνέβη αυτό - συνδεόμενος όπως ήταν με το Ον της Λόγχης - η ίδια η Λόγχη έπεσε από ψηλά, ως η Ουρανόπεμπτη Λόγχη, και τον διαπέρασε.
Έτσι τραυματίστηκε λόγω της δικής του απομάκρυνσης από τη Θεία Αγάπη.
Η Φορέας του Δισκοπότηρου, η αδελφή του Repanse de Schoye (η μετενσαρκωμένη Μαρία Μαγδαληνή), μαζί με άλλες Παρθένες του Δισκοπότηρου, μπόρεσε για ένα διάστημα να βαστάξει τη Θεία Αγάπη για λογαριασμό του Anfortas, κρατώντας τον ζωντανό μέσω της δύναμης του Αγίου Δισκοπότηρου.
Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, οι Παρθένες του Δισκοπότηρου δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν τον πόνο του Anfortas και έπρεπε να απομακρυνθούν.
Στο τέλος, μόνο ο Repanse de Schoye παρέμεινε στο πλευρό του.
Αλλά όταν ο Parsifal, ο προφητευμένος, ήρθε στο Montsalvat και ήταν παρών στο κάστρο για τη γιορτή του Δισκοπότηρου, οι Παρθένες του Δισκοπότηρου ξύπνησαν.
Η αφύπνιση άρχισε.
Ο Πάρσιφαλ ξύπνησε μέσα τους το καθήκον τους να βλέπουν.
-------------------------------------
Είδαμε ότι ο Ανφόρτας, ο τραυματισμένος Βασιλιάς του Δισκοπότηρου ή Ευγενής Άγγελος, ήταν η μετενσάρκωση του Νικόδημου.
Παρομοίως, μπορούν να γίνουν οι ακόλουθες συνδέσεις:
Ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας επανεμφανίστηκε επίσης την εποχή της Οικογένειας του Δισκοπότηρου ως Trevrizent.
Η Μαρία Μαγδαληνή επανεμφανίστηκε ως Repanse de Schoye, δεύτερη Φορέας του Δισκοπότηρου, σύζυγος του ετεροθαλή αδελφού του Parsifal, Feirefiz, και μητέρα του Prester John, του Πρεσβύτερου Ιωάννη, που ίδρυσε στην κεντρική Ασία την Νεστοριανή-Παυλικιανή Εκκλησία του Χριστού. Με κάθε σεβασμό, δέος και ύστερα από πολλή σκέψη μεταφέρω τη γνώση ότι η Μαρία έχει ενσαρκωθεί στις μέρες μας ως η Judith von Halle.
[Τρέμω στην ιδέα ότι όλα αυτά θα πέσουν στα χέρια αμύητων και ανήθικων].
Ο Νέος της Ναΐν, ο οποίος σε ηλικία δώδεκα ετών αναστήθηκε από τους νεκρούς από τον Ιησού Χριστό, επανεμφανίστηκε ως Parsifal.
Η μητέρα του, η Χήρα της Ναΐν με το όνομα Μαρώνη, επανεμφανίστηκε ως Schoysiane, πρώτη Φορέας του Δισκοπότηρου, μητέρα της Sigune, και σύζυγος του Kyot, ο ίδιος επανεμφανιζόμενος ως Χρυσός Βασιλιάς ή Mensor.
Επικεφαλής της Οικογένειας του Δισκοπότηρου ήταν ο Τιτουρέλ, γνωστός σε παλαιότερες εποχές ως Μελχιτζεντέκ και ως Νώε (ο Μανού στην ινδουιστική παράδοση).
Ο Μέγας Αλέξανδρος επανεμφανίστηκε ως η Sigune.
Ο Αριστοτέλης επανεμφανίστηκε ως ο Schionatulander.
=============================
Πίνακας ζωγραφικής:
Liane Collot d'Herbois – Σιγκούνε, Σιονατουλάντερ και Πάρσιφαλ (Sigune, Schionatulander & Parsifal), ακουαρέλα του 1970.
----------------------------------------
Λίγα λόγια για τον πίνακα:
Εδώ απεικονίζεται ένα καίριο συμβάν από τον βίο του Πάρσιφαλ.
Η συνάντηση του Πάρσιφαλ με την Σιγκούνε που κρατά στην ποδιά της τον νεκρό Σιονατουλάντερ, ο οποίος με τη σειρά του θυσιάστηκε για χάρη του Πάρσιφαλ.
Πιο συγκεκριμένα:
Ο Σιονατουλάντερ συνδέεται με το ρεύμα του Άγιου Δισκοπότηρου κατά τον 9ο αι. μ.Χ.
Πηγαίνει στον Γκάχμουρετ, τον πατέρα του Πάρσιφαλ, ως ακόλουθός του και στη συνέχεια τον συνοδεύει σε ιπποτικές αποστολές στην Ανατολή.
Στην αυλή του Κανβόλεϊς, ο Σιονατουλάντερ γνωρίζεται με τη Σιγκούνε και γεννιέται τρυφερός έρωτας και στους δύο.
Η ίδια η Σιγκούνε ανήκει στην οικογένεια του Γκράαλ, τους απογόνους του Τιτουρέλ. Ήταν ανιψιά της Χερζελέιντε, της μητέρας του Πάρσιφαλ.
Η Σιγκούνε ζει στο πλευρό της Χερζελέιντε. Αγαπάει τον Σιονατουλάντερ, αλλά λαχταρά να διαβάσει το αστρικό κείμενο (Χρονικό Ακάσα).
Μήπως αυτό δείχνει ότι η Σιγκούνε εξακολουθεί να φοβάται την κάθοδο στην ενσάρκωση από τον κόσμο των άστρων; Λαχταρά να διαβάσει περαιτέρω το δωδεκάπτυχο αστρικό κείμενο. Στην προσπάθειά της να της το φέρει, ο Σιονατουλάντερ σκοτώνεται από τον Ορίλους που στην πραγματικότητα αναζητά τον Πάρσιφαλ. Ο Σιονατουλάντερ πεθαίνει αντί για τον Πάρσιφαλ- γίνεται πνεύμα-φύλακας του Πάρσιφαλ και ασφαλώς καθοδηγεί τα περαιτέρω βήματά του.
Στην ψυχή της ίδιας της Σιγκούνε είχαν πραγματοποιηθεί μεγάλες μεταμορφώσεις στον πνευματικό κόσμο κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη σφαίρα του Ήλιου. Αυτή η νέα, πνευματικά αποκτηθείσα διαμόρφωση της ψυχής πρέπει τώρα αναπόφευκτα να οδηγήσει σε μια νέα στάση συνείδησης και στη Γη. Όλα όσα αποκτήθηκαν στον πνευματικό κόσμο πρέπει να εκπληρωθούν από την ατομικότητα στη Γη στο φυσικό σώμα - ίσως κατά τη διάρκεια πολλών γήινων ζωών. Η Σιγκούνε λαχταρούσε να είναι σε θέση να διαβάσει τι αποκαλύπτουν τα αστέρια. Αφού έχασε τον Σιονατουλάντερ, έζησε μια ζωή επικεντρωμένη στο νεκρό σώμα του, μια ζωή που πέρασε με πένθος αλλά και με βαθιά ενατένιση και υποταγή στις Δυνάμεις του πεπρωμένου.
Και είναι η Σιγκούνε στην οποία ο πόνος ήρθε τόσο νωρίς στη ζωή, η νύφη με τον νεκρό γαμπρό στα γόνατά της, που ο Πάρσιφαλ βρίσκει το δρόμο μετά την αινιγματική εμπειρία στο κάστρο του Ψαρά Βασιλιά (Fisher King). Είναι εκείνη που του δίνει τις οδηγίες που απαιτούνται για την καθοδήγησή του, του λέει το όνομά του και τον ενημερώνει για το θάνατο της μητέρας του.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με βαθύτατα μυστικά που συνδέονται με το ρεύμα του αληθινού Χριστιανισμού όπως αυτό εφαρμόζεται και διαδίδεται από τον Απόστολο Παύλο, τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, την Αδελφότητα του Άγιου Δισκοπότηρου, τους Πλατωνικούς Διδασκάλους της Σχολής της Σάρτρ, τους Μανιχαίους, τους Καθαρούς και τους Ναϊτες.
================================
Σχόλιο μεταφραστή:
Επειδή, ως συνήθως, καθένας «καταλαβαίνει» την μυητική/πνευματική επιστήμη όπως του «γουστάρει» και την εφαρμόζει αναλόγως της κρυμμένης στο υποσυνείδητό του ιδιοτέλειας, καλό θα ήταν να μην σπεύδει σε βιαστικά συμπεράσματα, αλλά, αφού πρώτα μελετήσει διεξοδικά, σφαιρικά και σε βάθος και ασκηθεί επί μακρό χρονικό διάστημα (αρκετών ενσαρκώσεων θα έλεγα) επίπονα και θυσιαστικά, τότε να τολμά να προβαίνει σε κρίσεις και συμπεράσματα.
Διότι εάν δεν αποκτήσει κανείς την εσωτερική και ταυτόχρονα κοινωνική εκείνη ικανότητα διείσδυσης μέσα από την θολούρα, την ομίχλη της υλικής-εγωιστικής ύπαρξης προς στον φωτεινό, ειρηνικό, αρμονικό και αγαπητικό κόσμο του Πνεύματος, καλύτερα να σιωπά καθώς κατά πάσα πιθανότητα βρίσκεται σε πλάνη.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, φίλοι και συνοδοιπόροι, η ειλικρινής ενασχόληση με την υγιή πνευματικότητα είναι ένα εξαιρετικά απαιτητικό, ακανθώδες αλλά και σωτήριο ΆΘΛΗΜΑ για λίγους.
Ο σύγχρονος άνθρωπος της εποχής της Συνειδησιακής Ψυχής εάν δεν διαπεράσει με την αιθερική σκέψη τη μάγια, την ψευδαίσθηση του κόσμου τούτου θα είναι διαρκώς σκλάβος στους άρχοντες του κόσμου τούτου καθώς δεν θα βλέπει την αληθή πραγματικότητα αλλά την διαστρεβλωμένη.
Για παράδειγμα, θα βλέπει τη Ρωσσία επιτιθέμενη και όχι αμυνόμενη όπως είναι η αλήθεια…
Θα βλέπει τα κροκοδείλια δάκρυα των δημίων του (τραπεζιτών, ακαδημαϊκών, δικαστών, δημοσιογράφων, πολιτικών, δεσποτάδων κτλ –εκτός φωτεινών εξαιρέσεων) ως γνήσια…
Θα θεωρεί ως συμμάχους του τους καταστροφείς του – Γερμανούς, Βορειοαμερικανούς, Νατοϊκούς κτλ….
Μα πάνω απ’ όλα θα θεωρεί τον εωσφορικο-αριμανικό Διπλαρωτή του (Double/Doppelganger) ως τον αληθινό εαυτό του…
Όλο το δράμα και οι τραγωδίες της σύγχρονης ανθρωπότητας πηγάζουν απ’ αυτόν τον Διπλαρωτή.
--------------------
Αγαπητοί μου, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, δυστυχώς, θα υποκύψει στον Άρχοντα του κόσμου τούτου.
Λίγοι θα καταφέρουν κατά τα επόμενα 3000 χρόνια –έως ότου ενσαρκωθεί ο Μαιτρέγια Βούδας στη Ρωσσία- να δουν και ακούσουν τον αναστάντα Χριστό στη νέα Του εμφάνιση στα νέφη, στους αιθέρες και να λάβουν το Άγιο Πνεύμα κατά τα υπόλοιπα 3000 χρόνια μετά την ενσάρκωση του Βούδα και έως τα τέλη της πέμπτης μετα-Ατλαντικής εποχής εξέλιξης.
Κι ας μην ξεχνάμε, αδερφοί μου, ότι πίσω από τον καθένα μας στέκεται ένας Άγγελος, που βάζει απαλά τα χέρια του στα κεφάλια μας- μας δίνει τη δύναμη που χρειαζόμαστε.
Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι ένας κύκλος Αρχαγγέλων αιωρείται πάνω από εμάς, μεταφέροντας από τον καθένα μας αυτό που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους. Συνδέουν τις ψυχές μας μεταξύ τους. Αυτό είναι που μας δίνει το κατάλληλο κουράγιο.
Από το κουράγιο οι Αρχάγγελοι σχηματίζουν ένα είδος δισκοπότηρου (γκράαλ).
Το φως της σοφίας μάς δίνεται από τα ανώτερα όντα της Ιεραρχίας των Αρχών. Οι Αρχές δεν κλείνονται σε έναν κύκλο, μεταφέρουν την αποκάλυψή τους από τους αρχέγονους χρόνους και χάνονται στους μακρινούς αιώνες. Εισέρχονται σε αυτόν τον χώρο μόνο με μια σταγόνα της ύπαρξής τους. Μέσα στο άγιο δισκοπότηρο του κουράγιου κατεβαίνει η σταγόνα του φωτός της εποχής, που δίνει το πνεύμα του Χρόνου.
---------------
«Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και ακολουθήστε Με».
Πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί...
Δ. Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου