Έκθεσις εν τω Σχολείω
1687. Ημέρα αποφράς. Ο Εννετός Μοροζίνης με μιάν βόμβα τινάζει στόν αέρα τον Παρθενώνα. Μέχρις εδώ ήταν το μεγαλείο του και η αρτιμέλειά του. Όμορφο σκέλεθρο – του πολέμου τραγικό θύμα -στον Αττικό ουρανό, μετέωρο θαρρείς και στάθηκε να δείχνη της μάχης την τραγική κατάληξι. Μόνος βαστούσε τον πόνο. Μόνος στεκόταν ο Παρθενώνας κι έχυνε για την κατάντια το δάκρυ. Οι στεναγμοί των θεών της ζωφόρου, οι μαρμαροκολώνες και τα ψηφιδωτά θρηνούν και εκείνα.
Ανθρώπων δημιούργημα και θύμα μαζί ο ναός
της Παλλάδος. Και στίς δυό φορές αισθήματα ικανοποίησε. Αισθημάτων
κατασκεύασμα, μα και αισθημάτων ξέσπασμα.
Παρηγορήσου μαρμα΄ρινο θαύμα... Πόσο διαφορετικοί είναι εκείνοι που σ΄έκτισαν από εκείνους πούσβησαν το μίσος τους το έμφυτο επάνω σου...
Άσε τα δάκρυά σου να τρέξουν μόνο γιά ένα παράπονο, για μία παράκληση... Παρακάλει να σου κάνουν αδέλφια σε κάθε λόφο σε κάθε κάμπο – σύμβολα όπως εσύ ειρηνικά. Είναι δύσκολο. Το ξέρω. Είσαι γέννημα της γαλήνης, της πίστης της τέχνης. Είσαι γέννημα του πιστεύω και της ευγενούς αμίλλης.
Δεν υπάρχουν πλέον κατασκευασταί ικανοί να
σε ξαναζωντανέψουν. Τους λείπει η έμπνευσις που δίνει την μαρμαρένια ζωή την
δική σου την μοναδική και απαράμιλλη.
Δυστυχώς, δεν θα ξαναζήσουν νέοι Παρθενώνες... λείπει από τους ανθρώπους το κίνητρο...
Συνεπήρε η μανία τον άνθρωπο, τον
περιέπλεξε στην δύνη της καταστροφής και του μαζικού ολέθρου. Ποίος θα βρεθή να
δράξη την τροχοπέδη του ιλίγγου,να αποτρέψη την οδυνηράν και ολεθρίαν
εκτροχίαιν, την αμετάκλητον πτώσιν εις τα χαίνον βάραθρον; Και άν έλθη – ουαί
τοις ανθρώποις – εκείνη η ημέρα που πυρηνικοί κώνοι θα σχίσουν τον ουρανό,
τότε, ναέ της Παλλάδος, θαύμα του Κλλικράτη και Ικτίνου, καλλιμάρμαρε
Παρθενώνα, θα αποκτήσης την συντροφιά σου στό κλάμα. Και οι βόγγοι θάναι
χιλιάδες τότε. Μυριόστομος ο σπαραγμός θα σκεπάση τον δικόν σου. Παραμορφωμένα
παιδιά θα κλαίνε τις μάνες. Σφιχταγκαλιασμένα τ΄αδέρφια θ΄αργοπεθαίνουν στο
γκρεμισμένο σπίτι με τα ΄΄ονειρα.
Και ο έρωτας, - θύμα του πυρηνικού ολέθρου, θα πεθάνει κι εκείνος...Και τότε θα κλαίς Παρθενώνα όχι γιά σένα μα για την κατάντια των άλλων. Όπου κι αν ατενίζεις, στά πόδια σου, γύρω σου, πιό ψηλά από σένα, θα βλέπης μόνο την καταστροφή. Μάτια σβησμένα χωρίς ζωή σκέλεθρα κι απομεινάρια που πρίν λίγο είχαν κι αυτά μιάν συγκεκριμένη μορφή θα σου κρατούν πλέον νεκρική συντροφιά.
Είθε να μείνης πάντα μόνος σου Παρθενώνα. Όσους αιώνες κι αν μείνεις έτσι τσακισμένος στο βάθρο σου, να μήν ιδής γύρω σου πικρά Lacrimae rerum…...
Εν Μελιγαλά 1958
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου